Νύχτες λευκές με μπάρμπεκιου στο AKUT

Ο χιονιάς ξαναχτύπησε την πόρτα της Πόλης και εκείνη σαν καλή οικοδέσποινα τον υποδέχτηκε φορώντας τα λευκά της. Όχι πως την ένοιαξε και πολύ. Είναι τέτοια η ομορφιά και η μαγεία της που της πηγαίνουν όλα τα χρώματα και όλες οι περιστάσεις. Εμάς τους εραστές της μας ταλαιπωρεί λιγάκι ο χιονιάς μα τι να κάνουμε, λίγη κούραση ας την υποστούμε. Έχει την γλύκα της η ταλαιπωρία στην καρδιά της Πόλης. Είναι οι πιο κατάλληλες μέρες για να μείνω λιγάκι παραπάνω στο σπίτι και όχι να σουλατσάρω στους δρόμους ως συνήθως. Συγκρίνοντας εξάλλου την γλυκιά ζέστη του σπιτιού με την απόλυτη παγωνιά έξω, δεν μου αφήνονται και πολλά περιθώρια. Αυτές τις μέρες λοιπόν που όλοι μας λίγο ή πολύ αποζητούμε την θαλπωρή του σπιτιού μας, υπάρχουν κάποιοι συνΠολίτες μας που αφιερώνουν τον ελευθερό τους χρόνο για το κοινό καλό και για όσους συνάνθρωπούς μας χρειαστούν οποιαδήποτε βοήθεια.

Αναφέρομαι στην ομάδα του ΑΚUT, που η εθελοντική της δράση και προσφορά είναι αξιοθαύμαστη. Πρόκειται για μια ομάδα έρευνας και διάσωσης που αποτελεί ιδιωτική πρωτοβουλία και που συνεργάζεται συχνά με τον στρατό ή με τις κρατικές ομάδες διάσωσης όπως π.χ. πρόσφατα στο σεισμό του Βαν.

Το κέντρο επιχειρήσεων του Akut στο Ataşehir

Αν εξαιρέσουμε κάποιους εκπαιδευτές ή ιδρυτικά μέλη, όλοι οι υπόλοιποι βρίσκονται εκεί εθελοντικά, με στόχο μόνο το κοινό καλό και την βοήθεια σε συνανθρώπους τους. Ηθική ανταμοιβή τους είναι μόνο η διάσωση ή η εύρεση κάποιου θύματος και ίσως μια αναφορά στην τηλεόραση ή στις εφημερίδες.

Στην αγκαλιά της Παναγιάς Μουχλιώτισσας

Είχα ξεχυθεί στα στενά της Πόλης και συγκεκριμένα στην λεγόμενη ιστορική χερσόνησο για αμέτρητες ώρες περπατήματος. Αν και έχω περπατήσει σε τούτα τα μέρη ξανά και ξανά κάτι απροσδιόριστο με σπρώχνει πάντα στο να πηγαίνω στους ίδιους δρόμους, στα ίδια σοκάκια, στις ίδιες γειτονιές. Είναι σαν να προσπαθώ να αποροφήσω την Πόλη μέσα μου, σαν να θέλω να αποτυπώσω όσες πιο πολλές μυρωδιές, εικόνες και λοιπά ερεθίσματα βαθειά στο κορμί μου.
Χωμένος λοιπόν με τις ώρες στα σοκάκια βρέθηκα στο Φανάρι στα σύνορα με το Φάτιχ. Ο καιρός μουντός, παγωμένος και με έναν αέρα που πραγματικά έτσουζε. Δε θα ήταν άσχημα να κάνω ένα διαλλειματάκι, σκέφτηκα, να ξεφύγω λιγάκι από την βαρυχειμωνιά. Εκεί κοντά μου ήταν η εκκλησία της Παναγίας της Μουχλιώτισσσας. Εμένα μου φαινόνταν πάντα σαν ερειπωμένη, αλλά γυροφέρνωντάς την μια φορά, είδα μια πορτούλα με κουδουνάκι και σκέφτηκα πως ίσως καταφέρω να μπώ μέσα να την δω.
Χτύπησα και μετά από λίγο ακούστηκαν βήματα στον αυλόγυρο και μία κύρια μου άνοιξε. Δεν μιλούσε ούτε μια λέξη ελληνικά, μα βλέποντάς με, ρώτησε: Yunanlımısın? Χαμογελώντας, απάντησα καταφατικά και με άφησε να μπώ στην αυλή. Στην Πόλη σαν καταλάβουν πως δεν είμαι Τούρκος, το πρώτο πράγμα που τους έρχεται στον νού τους, είναι να με ρωτήσουν αν είμαι Έλληνας. Πόλλες φορές μου απαντάνε με μερικές ελληνικές λέξεις χωρίς εγώ καν να έχω ανοίξει το στόμα μου. Στην σημερινή περίπτωση πάντως δεν χωράει καμία δεύτερη σκέψη. Ποιός άλλος θα έτρεχε μεσ' στο καταχείμωνο, να χτυπάει πόρτες στις εκκλησίες, εκτός από Έλληνα; Έφερε τα κλειδιά και μου άνοιξε την εκκλησία, αφήνωντας με να απολάυσω τον τόσο ιδιαίτερο αυτόν χώρο.

Η μικρή είσοδος της Παναγίας του Μουχλίου

Η ημερομηνία κατασκευής της εκκλησίας αυτής χάνεται στα ίχνη των αιώνων.

Η ασπροφορεμένη Πόλη

Η Πόλη δεν χάνει ποτέ την μαγεία της. Είτε αν είναι καλοκαίρι με την αφόρητή της ζέστη, που εγώ την λατρεύω, είτε αν είναι χειμώνας, που δεν τον πολυσυμπαθώ, το να βρίσκομαι εδώ είναι σαν ένα όνειρο. Σήμερα το σκήνικο στην Πόλη άλλαξε και αυτή φόρεσε την άσπρη φορεσιά της. Σαν νυφούλα και όλοι εμείς η επίδοξοι γαμπροί της να ζαχαρώνουμε με την γοητεία της.

Με το που άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες νιφάδες χιονιού, ζωγραφίστηκαν και τα πρώτα χαμόγελα στα χείλη όλων μας. Χιονίζει φώναξαν τα κορίτσια και έτρεξαν στο παράθυρο. Για 'μένα μετά από τόσα χρόνια στην κεντρική Ευρώπη είναι κάτι φυσιολογικό. Για τους γνήσιους Πολίτες όμως κάτι πολύ ιδιαίτερο.

Χρόνια πολλά καλό μου Blog

Σαν σήμερα πριν από ακριβώς έναν χρόνο ξεκίνησα τούτο εδώ το Blog.

Ο πιο σημαντικός λόγος ήταν κυρίως η αγάπη μου για την Πόλη και ότι έχει σχέση με αυτήν. Από την άλλη ήταν σαν να κρατάω ένα μικρό ημερολόγιο από την ζωή μου εδώ στην Πόλη. Ποιός ξέρει, ίσως μετά πάρα πολλά χρόνια να τα διαβάζω και εγώ ο ίδιος όλα αυτά με μεγάλη νοσταλγία. Επιπλέον το Blog αυτό ήταν μια καλή ευκαιρία ώστε να ενημερώνονται οι φίλοι μου και η οικογένεια μου για τα νέα μου και τις περιπλανήσεις μου στην Πόλη.
Βέβαια από τότε προσθέθηκαν κι άλλοι φίλοι και αναγνώστες και αυτήν την στιγμή που γράφω το ΤΙ ΧΑΜΠΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ; έφτασε τις 7001 αναγνώσεις! Αυτό είναι κάτι που δε το περίμενα αρχικά.
Θέλω να σας ευχαριστήσω όλους για την ανταπόκρισή σας, αγαπητοί μου φίλοι και αναγνώστες, και εύχομαι το ΤΙ ΧΑΜΠΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ; να συνεχίσει να σας ''ταξιδεύει'' στην μαγευτική Πόλη και να σας χαρίζει όμορφες στιγμές ανάγνωσης. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!
Καλό μου Blog, χρόνια σου πόλλα και να εκατοστήσεις τις αναρτήσεις σου!

Πάμε βόλτα στου Βεφά...να κεράσω μια Μποζά

Όσες φορές μου ζητήσει κάποιος επισκέπτης να του δείξω κάποια πράγματα στην Πόλη, επιλέγω πάντα και την συνοικία του Βεφά. Στην περιοχή αυτή, εκτός από τις αρκετές ιδιαιτερότητες που διαθέτει και που θα σας μιλήσω σε προσεχείς αναρτήσεις, βρίσκεται και ένα μικρό μαγαζάκι που παράγει ένα απολαυστικότατο παχύρευστο ποτό, την Μποζά. Την Boza την συναντά κανείς σε όλα τα Βαλκάνια, μιας και είναι κατάλοιπο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Την πρώτη φορά που την δοκίμασα ήταν στην Βουλγαρία και δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα. Μα σαν ερωτεύτηκα την Πόλη και βρέθηκα για πρώτη φορά στο Vefa Bozacısı ξετρελάθηκα με την γεύση της. Μπορεί να μην έχω δοκιμάσει όλες τις Boza του κόσμου μα εγώ θα το τολμήσω το συμπέρασμα και θα 'πώ πώς εδώ στο μαγαζάκι του Vefa Bozacısı παράγεται μια από τις καλύτερες Μποζά του πλανήτη μας!

Η ταμπέλα του μαγαζιού....ηλικίας 136 ετών παρακαλώ!