Θυμάμαι πολύ καλά πριν μερικά χρόνια να προσδιορίζω τον εαυτό μου ως παιδί του Μπέιογλου, αφού κάτι το πρώτο μου ταπεινό σπιτικό, κάτι η συναρπαστική ζωή του Taksım και η αρχική άγνοια μου για την Πόλη με κρατούσαν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας και της νύχτας στο Πέρα. Kατά την γνώμη μου, το Σταυροδρόμι άλλαξε αρκετά τα τελευταία χρόνια (διαβασε εδώ και εδώ) και από ένα πολύχρωμο, γεμάτο ζωντάνια και ιδιαιτερότητα μέρος μετατρέπεται αργά μα σταθερά σε απρόσωπη εμπορική λεωφόρο με πρώτο κριτήριο το χρήμα και την έμφαση στην επιφανειακή επίδειξη.
Το στενάκι του küçük Beyoğlu έχασε την ατμόσφαιρά του, τα σοκάκια του aşmalımescit έπαψαν να μαγεύουν μετά τις γνωστές απαγορεύσεις και οι εστιάτορες του Nevizade δείχνουν να έχουν χάσει τον έλεγχο με τις τιμές που απαιτούν στα μαγαζιά τους.
Εδώ και κάμποσο καιρό θεωρώ πλέον τον εαυτό μου παιδί της Χαλκηδόνας και βιώνω οτι το ιστορικό της κέντρο έχει παραμείνει περισσότερο ντόμπρο ως προς τον χαρακτήρα, την ατμόσφαιρα και τους ανθρώπους του. Εκεί έχω ήδη αγαπήσει συγκεκριμένα σοκάκια, στέκια, διαδρομές και μαγαζιά. Όταν λοιπόν έρθει στην επιφάνεια η επιθυμία για μεζέδες και ρακί, πλησιάζω στην ψαραγορά της Χαλκηδόνας και προσπερνώντας τους ιχθυοπώληδες που διαλαλούν τα θαλασσινά τους καλούδια φτάνω στο kadı nimet balıkçılık, το πιο συχνό μου στέκι για μεζέδες.
Τα μεζεδοπωλεία της Χαλκηδόνας δίνουν έμφαση στις θαλασσινές λιχουδιές, γι'αυτό και η κατάλληλη διακόσμηση |
Απεικονίσεις τοιχογραφιών της Θήρας συμβολίζουν γνώση και ποιότητα για το αντικείμενο και καταδεικνύουν οτι είμαι στο σωστό μέρος |