Ένα πρωινό στην Απογευματινή της Πόλης

Είχε έρθει και η σειρά μου να πληρώσω την ετήσια συνδρομή σε μία απ'τις ιστορικότερες εφημερίδες της Πόλης. Είχα την επιλογή να πληρώσω μέσω τραπέζης μα δεν συμπαθώ καθόλου αυτές τις απρόσωπες συναλλαγές. Σκέφτηκα πως θα ήταν καλύτερα να γνωρίσω από κοντά τους σπουδαίους εκείνους ανθρώπους και να μιλήσω μαζί τους για πολλά και διάφορα θέματα. Έτσι βρέθηκα πριν μερικές μέρες στα γραφεία της δεύτερης παλαιότερης εφημερίδας ολάκερης της Τουρκίας! Στα γραφεία της Απογευματινής της Πόλης.
Μπήκα στον διάδρομο του Suriye Pasajı και χτύπησα την τζαμένια πόρτα των γραφείων. Ένω αρχικά περίμενα να αντικρίσω τον Μηνά Βασιλειάδη, αντ'αυτού την πόρτα άνοιξε ο πατέρας του, Μιχάλης.
-"Καλημέρα σας,τι κάνετε;", τον ρώτησα.
-"Ότι θέλω κάνω!", απάντησε εκείνος με ένα πλατύ χαμόγελο να στολίζει το πρόσωπό του και η σπιρτάδα των ματιών του να ακτινοβολεί ζωντάνια και σβελτάδα σκέψης.
Έτσι λοιπόν γνώρισα τον Ρωμιό δημοσιογράφο, που βρίσκεται πίσω από την διεύθυνση και έκδοση της Απογευματινής της Πόλης από το 2003.

Φωτογραφίες και φυλλάδες διακοσμούν τους τοίχους των γραφείων της Απογευματινής

Μόλις κάθησα, η ματιά μου περιεργάστηκε το γραφείο, τους τοίχους που διακοσμούνταν με εξώφυλλα από διάφορες εποχές μα και μερικές φωτογραφίες Ρωμιών.
-"Ποιοί είναι αυτοί κύριε Μιχάλη;", ρώτησα.
Τότε ο κύριος Βασιλειάδης μου μίλησε απλά και περιεκτικά για όλα τα σημαντικά πρόσωπα που πέρασαν από την κεφαλή της εφημερίδας. Πως από τους θείους του και τον Οδυσσέα Κρυσταλλίδη που ήταν ειδικός σε θέματα τυπογραφικού εξοπλισμού, ξεκίνησε η έκδοση της εφημερίδας το 1925. Αρχισυντάκτης τα πρώτα 2 χρόνια ήταν ο σπουδαίος και μαχητικός Καβαλιέρος Μαρκουίζος.

Περπατώ, περπατώ μες στην Πόλη

Περιπλανώμενος στην αχανή Πόλη μου δίνεται η ευκαιρία να έρχομαι σε επαφή όχι μόνο με όλες τις πτυχές της μα και με τους ανθρώπους που κατοικούν πάνω της. Ακόμα καλύτερα είναι όταν στους ανθρώπους αυτούς ανακαλύπτεις τόσα πολλά κοινά στοιχεία, κοινές ρίζες μα και ενδιαφέροντα. Ένας από τους ανθρώπους αυτούς είναι και η Ισμήνη, που επιτέλους είχα την χαρά να την γνωρίσω χθές από κοντά.

Προσπαθούσαμε να οργανώσουμε μία συνάντηση εδώ και αρκετούς μήνες μα λόγω δικών μου επαγγελματικών υποχρεώσεων και έλλειψη χρόνου διαρκώς ακυρώνονταν. Ευτυχώς η συνάντηση αυτή έγινε διότι το είχα βάρος στην συνείδησή μου που δεν κατάφερνα ποτέ να την δω.

"Σημείο συνάντησης στο Kadıköy, στον ταύρό", μου είπε. "Εκεί συναντιούνται όλοι". Υποδειγματικός όπως πάντα στα ραντεβού μου, έφτασα λιγάκι νωρίτερα στο Κάντικιόι και άρχισα να περπατώ στην αγαπημένη μου παλιά αγορά. Όλα είναι τόσο ζωντανά εκεί!

Πάμπολες ποικιλίες ελιάς για όλα τα γούστα

Ο μικρός ξιφίας μου τράβηξε την προσοχή. Βρέθηκα μία ανάσα πρίν να τον αγοράσω

Οι πάγκοι στην Πόλη είναι πάντα απίστευτα περιποιημένοι

Η καρδιά μου χτυπά πάντα δυνατά στην θέα των ντολμαδόφυλλων. Μάλλον είναι καιρός για επίσκεψη στην πεθερά μου

Κοιτώντας και ξεροσταλιάζοντας έξω από την βιτρίνα σα μπακαλόγατος τα σιροπιαστά κυδώνια και κολοκύθες (δες κι εδώ) 

Δεν είχα έρθει όμως για γαστρονομική αγοροθεραπεία στην Χαλκηδόνα. Με γοργό βήμα επέστρεψα στο άγαλμα του ταύρου, που έγω από χτές το ονόμασα αυθόρμητα "Δία", έχοντας στον νού μου τον μύθο της αρπαγής της Ευρώπης.

Ο Δίας, σημείο συναντήσεων στο Κάντικιόι

Η Ισμήνη έφτασε στην ώρα της με ένα πλατύ χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη και με μιά "ζεστασιά" που αμέσως σε κερδίζει. Ήμουν εξ'αρχής σίγουρος πως δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά διότι η Ισμήνη είναι νηπιαγωγός, που αυτό κατά την δική μου σκέψη συνεπάγεται "ζεστασιά", καλοσύνη και ευσπλαχνία.

Επίσκεψη στην Παναγιά Κυριώτισσα

Θα το λέω και θα το ξαναλέω πώς κάθε γωνιά στην Πόλη και κάθε παλαιό κτίσμα έχει την δική του ένδοξη ιστορία. Το κτίσμα της Παναγιάς της Κυριώτισσας φυσικά και δεν αποτελεί εξαίρεση στο άνωθεν γνωμικό μου. Γράφω κτίσμα και όχι εκκλησία για να μην παραξενευτείτε, σαν γνώστες και εραστές της Πόλης, που δεν γνωρίζετε ή δεν έχετε επισκεφτεί τούτον τον ναό. Στις μέρες μας χρησιμοποιείται σαν τέμενος, όπως και τόσα πολλά άλλα τεμένη της Πόλης. Ορισμένα από αυτά είχα ήδη την τύχη να επισκεφτώ (δες κι εδώ). Σήμερα ήταν η σειρά της Παναγιάς Κυριώτισσας που πλέον κατέχει την ονομασία Kalenderhane.

Kalenderhane ή αλλιώς Παναγιά Κυριώτισσα

Η Παναγιά Κυριώτισσα χτίστηκε πιθανόν στα τέλη της Δυναστείας των Κομνηνών, δηλ. κάπου μεταξύ 1081-1185 και σε τοποθεσία όπου αρχικά βρίσκονταν ρωμαικό λουτρό. Αρχικά ήταν ένα μικρό κτίσμα που με το καιρό επεκτάθηκε και τριγύρω του υπήρχε μοναστηριακό συγκρότημα που όμως καταστράφηκε κατά την Άλωση.

Για μεζέδες στο Νevizade

Το φαγητό στην Πόλη εκτός του ότι είναι πεντανόστιμο διαθέτει και τρομακτική ποικιλία. Η ποικιλία αυτή είναι γνώρισμα της ίδιας της Πόλης που αποτελεί συνχωνευτήρι διαφορετικών πολιτισμών και αφομοιώνει οτιδήποτε βρεθεί στην ''αγκαλιά'' της. Ο γαστρονομικός τομέας δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Σαν γευσηγνώστης αγαπώ όλα τα φαγητά, όμως η αδυναμία μου είναι οι μεζέδες. Αυτό συμβαίνει γιατί στους μεζέδες η ποικιλία των προιόντων και η εναλλαγή των γεύσεων και θερμοκρασιών είναι μία διαρκής μάθηση για τον ουρανίσκο μου και μια μακρά διαδικασία απόλαυσης. Επίσης φαίνεται ξεκάθαρα η επιρροή διαφορετικών παραδόσεων, κυρίως της ελληνικής με την αρμένικη που με την σειρά τους σμίγουν αρμονικά με την τουρκική. Στους μεζέδες το φαγητό αποκτά άλλη ιδιαιτερότητα μιάς και δεν αρκείται στο να γεμίσει απλά το στομάχι, μα παράλληλα αναδεικνύει συντροφικότητα, μεράκι και κάνει τις ματιές των ανθρώπων να ''αγκαλιάζονται'' μεταξύ τους.
Όταν επιθυμώ λοιπόν να μαγευτώ από Πολίτικους μεζέδες, ο δρόμος με κατευθύνει σχεδόν πάντα στο Νεβιζάντε. Διαρκής σταθμός μου το Alem γιατί οι μεζέδες είναι αξιοπρεπέστατοι και συνήθως στην ζωντανή μουσική υπάρχει και το αγαπημένο μου κανονάκι.

Ο πρώτος δίσκος με τους μεζέδες έφτασε σχεδόν αμέσως

Αφού βρήκαμε ένα καλό τραπέζι, δεν άργησε να έρθει και ο πρώτος κινητός τιμοκατάλογος. Έτσι για αρχή και για συνοδεία του αγαπημένου μου ρακιού. Στο Άλεμ έφαγα το πρώτο μου Πολίτικο δείπνο, την πρώτη μου βραδυά στην Πόλη! Τότε δοκίμασα για πρώτη φορά την καταπληκτική σαλάτα από deniz börülcesi, που στην ουσία είναι θαλασσινά φύκια (δές κι εδώ). Δεν θα ξεχάσω ποτέ το υπέροχο συναίσθημα από τον ντολμά που τα μπαχαρικά και τα υπόλοιπα συστατικά τον κάνουν τόσο διαφορετικό από εκείνον στην Ελλάδα. Όσο για το Τοπίκ, τον άρμενικο αυτόν μεζέ που αποτελεί ένα γευστικό αριστούργημα, σε μία μόνο μπουκιά παρουσιάζονται όλες οι γευστικές ''αποχρώσεις'' που μπορεί να συναντήσει κανείς. Οι 3 αυτοί μεζέδες αποτελούν την βάση του τραπεζιού μου από τότε και φυσικά απολαμβάνουν άπλετη συντροφιά κι άλλων μεζέδων

Τα φύκια δε γίνεται να λείπουν ποτέ από ένα τραπέζι με μεζέδες

Το Kavun Peynir, διαχρονική παρουσία στο Πολίτικο τραπέζι

Οι ντολμάδες στην Πόλη είναι το κάτι άλλο. Στο Alem τους βρίσκω πάντα γευστικούς