Οι 1000+1...λιχουδιές της İstiklal

Όλοι σας ξέρετε πόσο αγαπώ να βρίσκομαι στο Πέρα, το Βeyoğlu, την Ίστικλαλ και να περνώ εκεί τις ''μικρές'' μα πολύτιμες στιγμές μου. Την πρώτη φορά που βρέθηκα στην Πόλη και έφτασα στο Πέρα, ένιωσα οτι αυτό το μέρος κάπου το ξέρω...ότι ίσως έχω ξαναβρεθεί εδώ.

Ποιός ξέρει; Ίσως στην προηγούμενη ζωή (αν υπάρχει) να ήμουν πάλι εδώ ή απλά οι συνοικίες αυτές της Πόλης να είναι ''χαραγμένες'' στο ελληνικό μου DNA.
Η κεντρική αρτηρία όλων αυτών των συναισθημάτων μου κυλάει μέσα από την Ίστκλαλ. Εκεί ξανανοιώθω τον χρόνο να σταματά, το παιδί να βγαίνει από μέσα μου, να παρατηρώ τα πάντα γύρω μου σαν να'ταν πάλι η πρώτη φορά. Τα ''μικρά'' να γίνονται τόσο ''μεγάλα''.
Μέσα σε όλα αυτά η Ίστικλαλ σημαίνει για ΄μένα και γεύσεις. Πολλές γεύσεις. Είναι και λόγω της δουλειάς μου, που είναι πολύ δύσκολο να μείνω ασυγκίνητος στον πειρασμό της γευσηγνωσίας!
Για τις γαστρονομικές επιλογές της Ίστικλαλ θα μπορούσε να γραφτεί άνετα ένα ολόκληρο βιβλίο. Έτσι θα αναφερθώ μόνο σε ένα ενδεικτικό κομμάτι των ''γρήγορων'' γαστρονομικών επιλογών.

Ξεκινώντας από την πλατεία Ταξίμ συναντάω τα πρώτα γυράδικα, που μέρα-νύχτα προσφέρουν την πιο γρήγορη επιλογή. Μου έκανε εντύπωση την πρώτη φορά να αντικρίσω τους γύρους στην είσοδο των μαγαζιών.

Για όσους επιθυμουν κάτι διαφορετικό, υπάρχουν και τα νοτισμένα χάμπουργκερ, τα Islak Hamburger, αν λέω σωστά το όνομα.

Κύτταρο πολιτισμού

Θεωρώ πως δεν υπάρχει Έλληνας, τουρίστας ή μη, που να έχει βρεθεί στην İstiklal και να μην έχει σταθεί να αντικρίσει ένα από τα πανέμορφα νεοκλασσικά κτίρια, που ταυτόχρονα αποτελεί και το μεγαλύτερο πολιτιστικό κέντρο του Ελληνισμού στην Πόλη.
Αναφέρομαι στο Σισμανόγλειο Μέγαρο, που βρίσκεται στην καρδιά της Πόλης και που έχει συνεχώς τις πόρτες του ανοιχτές σε όλους εμάς, φιλοξενώντας διάφορες εκθέσεις και εκδηλώσεις.

Η ιστορία του μεγάρου είναι περιπετειώδης και η ιδιοκτησία του πέρασε από πολλά χέρια ώσπου να καταλήξει στο ελληνικό δημόσιο. Αρχικά ήταν ιδιοκτησία ενός Βρετανού, προτού περάσει στην ελληνική οικογένεια εμπόρων, την οικογένεια Σισμανόγλου. Αυτοί με την σειρά τους το δώρισαν στο ελληνικό κράτος. Αργότερα ενοικιάστηκε στους Αμερικανούς και μέσα από αυτό διοχετεύτηκε όλη η βοήθεια Μάρσαλ προς την Τουρκία. Στο Σισμανόγλειο Μέγαρο στεγάσθηκαν, μεταξύ άλλων, βιβλιοθήκη, ένα εργαστήριο ξυλουργικής και στούντιο ραδιοφωνίας και τηλεόρασης, προτού επιστρέψει στο ελληνικό δημόσιο.

Σαν σήμερα 1204: Η Πόλη έπεσε στους σταυροφόρους σχεδόν αμαχητί

Απόψε δεν θα γράψω ούτε για βόλτες,ούτε για φαγητά,ούτε για γλέντια.
Σήμερα 13 Απριλίου,είναι μια θλιβερή επέτειος για την Πόλη.Μέσα απο την αναζήτηση στο διαδίκτυο (εδώ) βρήκα αυτό το κείμενο και το παραθέτω όπως ακριβως το είδα:

Στην Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη, επάνω στον γυναικωνίτη, κάτω από ένα παράθυρο που σήμερα βλέπει προς το Μπλε Τζαμί και κάποτε έβλεπε προς τον Ιππόδρομο, βρίσκεται στο μαρμάρινο πάτωμα, ένας τάφος. Αν δεν ξέρεις που είναι μπορεί και να τον πατήσεις. Δεν ξεχωρίζει εύκολα. Είναι ένα απλό τετράγωνο 80Χ80 εκατοστών. Επάνω του είναι χαραγμένη μια νεκροκεφαλή και από κάτω της τα εξής: HENRICUS DANDOLO 41ος Δόγης της Γαληνότατης Αυτοκρατορίας της Βενετίας-21 Ιουνίου 1205.

Ο τάφος του 41ου Δόγη της Βενετίας είναι κενός από το 1261, όταν η Βασιλεύουσα έπεσε πάλι στα χέρια των Ορθοδόξων. Το πλήθος δεν ξέχασε τον άνθρωπο που ήταν υπεύθυνος για την μεγαλύτερη ληστρική επιδρομή, στην ιστορία του κόσμου,για τη χειρότερη λεηλασία που υπήρξε ποτέ σε κατάληψη εξ'εφόδου μιας πόλης και εισέβαλε στον ναό της Αγίας Σοφίας. Μαινόμενος και αφηνιασμένος ο κόσμος από τα όσα είχε υποστεί από το 1204 μέχρι το 1261, ανέβηκε στον γυναικωνίτη, έσπασε τον τάφο πήρε τα κόκαλα τα έκαψε και τα διασκόρπισε  βρίζοντας και φωνάζοντας κατάρες, στον Βόσπορο.

Το μίσος (δίκαιο σε πολλές περιπτώσεις) των ανθρώπων της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας για τους ομόθρησκους τους Δυτικούς Λατίνους και Φράγκους, θα παραμείνει άσβεστο για εκατοντάδες χρόνια και όταν κάποια στιγμή θα καταλαγιάσει, τη θέση του θα πάρει η άρνηση και η αμφιβολία για τις προθέσεις της Δύσης.

Πάμε,αντε...Nevizade

Στην Πόλη οι γαστρονομικές περιπλανήσεις δεν τελειώνουν ποτέ. Ένα μέρος όμως που λατρεύω ιδιαίτερα είναι το Nevizade. Έτσι όποτε τεθεί θέμα βραδινής έξοδου για φαγητό, το Nevizade είναι πάντα μέσα στα φαβορί. Ίσως για κάποιους να είναι ακριβή επιλογή (με ένα καλό φαγοπότι,γύρω στα 40 ευρώ το άτομο), ίσως για άλλους πολύ τουριστικό μέρος για να απολαύσει κανείς το φαγητό του (μαγαζάτορες που βλέπουν τους πελάτες μόνο σαν πορτοφόλια), ίσως...ίσως..ίσως. Ο κάθε άνθρωπος έχει τις προτιμήσεις του. Εγώ πάντως όσες φορές κι αν πήγα, έμεινα πολύ ευχαριστημένος και το συνιστώ σε κάθε ταξιδιώτη που έρχεται στην Πόλη.

Η λεζάντα του δρομάκου.Καλώς ήλθατε στο θρυλικό Nevizade

Το Nevizade είναι ουσιαστικά ένας δρομάκος γεμάτος μαγαζάκια, το ένα δίπλα στο άλλο, με ειδικότητα στο φαγητό. Όλα λίγο πολύ προσφέρουν τον ίδιο τύπο φαγητού, κυρίως μεζέδες, αν και εγώ έχω προς το παρών μόνο 2-3 μαγαζιά που κάνω "παιχνίδι".

Στα ίχνη...των ξύλινων κουταλιών

Όλα ξεκίνησαν σε ένα μάθημα χορού στην Ζυρίχη. Το μάθημα εκτός των άλλων περιλάμβανε και έναν παραδοσιακό χορό της Καππαδοκίας, ο οποίος χορεύεται, κρατώντας και χτυπώντας ξύλινα κουτάλια. Είχα υποσχεθεί στην φίλη μου Isabella οτι με την πρώτη ευκαιρία θα της βρω καινούρια κουτάλια, αφού στην Ζυρίχη ήταν σχεδόν αδύνατον να τα βρει. Ήταν και για ΄μένα ευκαιρία να πάω στην αγορά και να χάσω την αίσθηση του χρόνου περπατώντας στα στενά της Πόλης.

Ήξερα περίπου που να ψάξω αλλά αποφάσισα να ξεκινήσω την περιήγησή μου απ'το kapalı çarşı, την τεράστια σκεπαστή αγορά της Πόλης. Η αγορά αποτελείται από ένα τεράστιο σύμπλεγμα μαγαζιών και σοκακιών που κυριολεκτικά χάνεσαι.

Συμβουλεύω όσους έχουν μικρά παιδιά μαζί ή γενικά δεν θέλουν να χωριστούνε, να μην απομακρυνθούν πολύ μεταξύ τους.