Προσευχή στον ναό του Αγίου Γεωργίου

Όταν ζούσα στην Ελλάδα, ήμουν από αυτούς που πολύ σπάνια πατούσαν το πόδι τους σε εκκλησία. Στην Πόλη όμως ο ρόλος αντιστράφηκε. Αρκετά συχνά επιδιώκω να επισκέπτομαι εκκλησίες, απλά για να κάνω έναν Σταυρό, μια μικρή προσευχή ή ευχή και να ανάψω ένα κεράκι. Ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι οι ναοί από κάθε άποψη είναι τόσο ιδιαίτεροι και μοναδικοί στην Πόλη και ασκούν μια φοβερή έλξη πάνω μου. Χτές βρέθηκα στο Φάναρι και είχα την διάθεση για μια μικρή εκκλησιαστική επίσκεψη. Ο ναός του Αγίου Γεωργίου ήταν ο πιο κοντινός. Χωρίς δεύτερη σκέψη λοιπόν σε δυό λεπτά είχα βρεθεί στην έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου!

Η πρόσοψη του ναού στο Οικουμενικό Πατριαρχείο

"Ξαναζώντας" τις τελευταίες στιγμές του Αυτοκράτορα

Ο τελευταίος Αυτοκράτορας του Γένους μας

Συνεχίζοντας τους ατελείωτους περιπάτους μου στην Πόλη, βρέθηκα σε ένα σημείο θρυλικό και ιδιαίτερο. Σε ένα σημείο που μνημονεύεται σε τραγούδια, βιβλία και παραδόσεις του λαού μας.
Στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού, εκεί που σφραγίστηκε το τέλος της Βασιλεύουσας, εκεί που χάθηκε ο τελευταίος Αυτοκράτορας των Ελλήνων.
Πραγματικά πιστεύω πως δεν υπάρχει ούτε μια σπιθαμή γής στην Πόλη που να μην έχει τεράστια συναισθηματική και ιστορική αξία. Πολλές φορές ''συλλαμβάνω'' τον εαυτό μου να περπατά πολύ προσεκτικά στα σοκάκια της Πόλης. Και αυτό γιατί κάθε κομμάτι γής που πατώ, είναι 'ζωντανό'', κρύβει θρύλους και είναι ποτισμένο με αίμα ηρώων σαν και του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.
Περπατώντας λοιπόν γύρω απο την Πύλη, φαντάστηκα τον Αυτοκράτορα να μάχεται με ελάχιστους πολεμιστές και τον θρυλικό Ιουστινιάνι ενάντια στους πολυπληθείς πολιορκητές. Με πόση ψυχική δύναμη κράτησαν την Πόλη για βδομάδες ανελέητης πολιορκίας. Και σαν η Πόλη είχε σχεδόν χαθεί, ο Σουλτάνος του πρότεινε να παραδώσει την Πόλη, με αντάλλαγμα την ζωή του και των υπολοίπων πολιορκημένων. Εκείνος όμως ακολουθώντας τον ιερό κώδικα τον προγόνων του αρνήθηκε να παραδωθεί, να υποταχτεί. Προτίμησε τον ηρωικό θάνατο, τηρώντας αξίες και ιδανικά όπως το ''ή ταν ή επι τας''.

Ένα τούρκικο γλέντι πριν τον γάμο

Από το bachelor πάρτυ της Duygu μου, δεν θα μπορούσε να λείψει κανείς, εκτός βέβαια απ'τον γαμπρό. Όλοι οι φίλοι και οι γνωστοί ήταν εκεί για να γιορτάσουν μαζί της, δίνοντας και μια μικρή δόση τουρκικής παράδοσης στην όλη βραδιά.

Η κουνιάδα γράφει αφιερώσεις

Η μέλλουσα νύφη

Μετά τις αγκαλιές ,τα λόγια, τα χαμόγελα και τα πειράγματα είχε έρθει η ώρα του τουρκικού εθίμου μα με μια μικρή καινοτομία. Ο λόγος για το Kına gecesi kıyafeti. Η μέλλουσα νύφη φορά μιά παραδοσιακή φορεσιά και οι υπόλοιπες γυναίκες αρχίζουν έναν κυκλικό χορό τριγύρω της.

Η "μικρή" Αγιά Σοφιά

Περνώντας πριν περίπου έναν χρόνο με το αυτοκίνητο στον παραλιακό δρόμο της ιστορικής χερσονήσου, η Duygu πρόλαβε να μου δείξει έναν ναό με το δάχτυλό της, λέγοντας: küçük Ayasofya. Μου έκανε εντύπωση η ονομασία ''μικρή Αγία Σοφιά'' και είχα βάλει σκοπό από τότε να κάνω μια επίσκεψη κατά'κει. Τελικά έπειτα από έναν περίπατο στο Σουλτάν Αχμέτ, περπάτησα πίσω από το Μπλέ Τζαμί και πολύ σύντομα βρέθηκα στην μικρή αδερφή της Αγιά-Σοφιάς.

Η ''μικρή'' Αγία Σοφία

Βασικά θα έπρεπε να'πώ η μεγάλη της αδερφή, διότι είναι μεγαλύτερης ηλικίας, μιας και η κατασκευή της ξεκίνησε το 527 μ.Χ. και ολοκληρώθηκε έπειτα από 9 χρόνια. Κατασκευάστηκε επίσης από τους ίδιους αρχιτέκτονες, τον Ανθέμιο τον Τραλλιανό και τον Ισίδωρο τον Μιλήσιο. Στην ουσία αποτέλεσε μια πρόβα τζενεράλε για την μετ'έπειτα κατασκευή του αρχιτεκτονικού θαύματος της Αγίας Σοφίας.
Η κατασκευή της δόθηκε με εντολή του Αυτοκράτορα Ιουστινιανού και αφιερώθηκε στους Αγίους Σέργιο και Βάκχο.