Στο σπίτι του Barış Manço

Τώρα που η άνοιξη μπήκε για τα καλά στην καθημερινότητά μας είχα την επιθυμία και την χαρά να ασχοληθώ με κάτι που αντανακλά δημιουργικότητα, ανθρωπιά και θετική ενέργεια. Έτσι αποφάσισα να ξοδέψω λίγο από τον χρόνο μου και να επισκεφτώ το σπίτι που έζησε ένας από τους γνωστότερους καλλιτέχνες αλλά και μία από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες στην ιστορία της Τουρκίας. Αναφέρομαι στον Barış Manço και το σπιτικό του στο Μόδι, που στις μέρες μας λειτουργεί σαν μουσείο. Πήρα λοιπόν το νοσταλγικό τράμ της Χαλκηδόνας και αποβιβάστηκα στην στάση ilköğretim okulu. Ύστερα από μερικά λεπτά περπάτημα συνάντησα τον δρόμο που έχει πάρει το όνομα του Μπάρις.

Το νοσταλγικό τράμ....

...με τα νοσταλγικά μηχανήματα λειτουργίας του

Δεν είναι και μικρό πράγμα ο δρόμος που διαμένεις να φέρει το όνομά σου

Το πανέμορφο τριώροφο σπίτι του στο Μόδι

Στο σπίτι-μουσείο επιβάλεται η χρήση καλύμματος παπουτσιών. Εδώ με χαριτωμένο μηχάνημα που καλύπτει αυτόματα τα πόδια

Ο Μπάρις Μάντσο γεννήθηκε στις 2 Γενάρη του '43 στο Üsküdar και το όνομα που επέλεξαν οι γονείς του σημαίνει "ειρήνη", επειδή στην καρδιά του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου η ειρήνη αποτελούσε την μεγαλύτερη επιθυμία εκείνης της εποχής.

Όταν πριν μερικά χρόνια είδα για πρώτη φορά φωτογραφίες του Barış, μου θύμισε λίγο τον Σωτήρη Μουστάκα σε κάποιους από τους κινηματογραφικούς του ρόλους. Αυτό και μόνο ήταν αρκετό για να τον συμπαθήσω εξαρχής. Το εκκεντρικό ντύσιμό του από την άλλη προέτρεπε σε έναν "χίπι" και "παιδί των λουλουδιών" καθώς και σε ένα είδωλο της ρόκ σκηνής του βεληνεκούς των Led Zeppelin. Η φωνή του όμως ήταν μια γνήσια λαική φωνή και ο ίδιος συνδύαζε όλες αυτές τις αντιθέσεις πάνω του με τρομακτική ομοιογένεια. Και όλα αυτά σε μια εποχή που δεν υπήρχε η μουσική βιομηχανία των ημερών μας που κάθε λέξη, βήμα και ενδυμασία των καλλιτεχνών είναι αποτέλεσμα συμβούλων και εταιριών.

Επίσκεψη στο βυζαντινό μοναστήρι του Μυρελαίου

Υπάρχουν συνοικίες στην Πόλη που ενώ θεωρούνται υποβαθμισμένες είναι γεμάτες ιδιαιτερότητες, κρυφές ομορφιές και ένδοξη ιστορία. Η Βλάγκα είναι μια από αυτές τις γειτονιές και όσες φορές βρεθώ εκεί, πάντα εμπλουτίζω τις γνώσεις μου και γεμίζω την καρδία μου με συναισθήματα. Τούτη την φορά είχα την ευτυχία να επισκεφτώ την βυζαντινή Μονή του Μυρελαίου καθώς και ένα μέρος από το παρακείμενο παλάτι.
Η Μονή Μυρελαίου ανήκει στην κατηγορία των χριστιανικών ναών που μετατράπηκαν σε Τζαμιά και πάντα επισκέπτομαι τέτοια μέρη με επιφύλαξη μα και αβεβαιότητα ως προς τις αρχιτεκτονικές αλλοιώσεις που είναι σίγουρο οτι θα συναντήσω. Η σημερινή ονομασία είναι Bodrum Camii και προήρθε από τις πολλές υπόγειες στοές που υποβάσταζαν το μοναστήρι.
Λίγα μέτρα πριν φτάσω στην Μονή, μια πινακίδα που έγραφε Μυρέλαιον τράβηξε την ματιά μου και με περιέργεια κινήθηκα προς αυτήν. Εκεί υπήρχε μια μικρή είσοδος και δεν προιδέαζε με τίποτα για αυτό που θα συναντούσα στο εσωτερικό. Μόνον όταν μπήκα μέσα κατεβαίνοντας μερικά σκαλοπάτια, διαπίστωσα πως είχα βρεθεί σε έναν τεράστιο κυκλικό χώρο που άλλοτε αποτελούσε τμήμα παλατιού και κιστέρνας μα στις μέρες μας στεγάζει δεκάδες καταστήματα ενδυμασίας.

Κιόνες με χαραγμένους Σταυρούς...

...και ένας χώρος που αρχικά σου προκαλεί αμηχανία και δέος...

...μα ύστερα από λίγη ώρα αγανάκτηση, βλέποντας τα δερμάτινα και τις γούνες

Λεβητοειδές βυζαντινό κιονόκρανο από το παρελθόν συναντά δερμάτινα του σήμερα

Η αρχική κατασκευή αυτού του κυκλικού χώρου έγινε κάπου στον 5ο αιώνα και δεν έχει καθοριστεί η αρχική χρήση και λειτουργεία του. Είχε έναν τεράστιο θόλο και με εξωτερική διάμετρο σχεδόν 42 μέτρα είναι το μεγαλύτερο κυκλικό οικοδόμημα της Ρωμαιο-Βυζαντινής περιόδου.
Στα χρόνια του Αυτοκράτορα Ρωμανού του Λεκαπηνού έγιναν επεμβάσεις καθώς χτίζονταν δίπλα η Μονή του Μυρελαίου. Τότε ο Αυτοκράτορας με την προσθήκη 74 κιόνων μετέτρεψε ένα μέρος στην 8η πιο σημαντική κιστέρνα της Πόλης και ένα μέρος αποτέλεσε τμήμα του παλατιού του.

Κρυμμένα μυστικά Κωνσταντινούπολης

Υπάρχει κάτι μαγικό στην Πόλη και από την πρώτη στιγμή που βρέθηκα εδώ, μου πλάνεψε την καρδιά και την σκέψη. Αυτό δεν είναι ούτε οι εμπορικοί της δρόμοι με την πολυκοσμία, ούτε οι κεφτέδες και τα κεμπάπ, ούτε τα δερμάτινα και οι ναργιλέδες. Αυτή η, αρχικά απροσδιόριστη, μαγεία οφείλεται στην Ιστορία και στα Ιερά χώματα τούτης της γής και κάθε φορά που προσπαθώ να συλλάβω στην σκέψη μου την Κωνσταντινούπολη σαν έννοια, κυριεύομαι από δέος και ρίγη συγκίνησης. Μια βροχερή και παγερή μέρα σαν κι αυτή αποφάσισα να έρθω σε άμεση επαφή με τα χώματα των προγόνων μας καθώς θέλησα να εισέλθω στα υπόγεια και κρυμμένα μυστικά της Κωνσταντινούπολης.

Η Ιστορία της Βασιλεύουσας ξετυλίγεται συνεχώς μπροστά στα μάτια μου και στην ιστορική χερσόνησο συναντώ συχνά πολλά τέτοια στοιχεία. Ένα τρανταχτό παράδειγμα είναι το τμήμα του Ιπποδρόμου και συγκεκριμένα αυτό των πεσσών που στήριζαν την Σφενδόνη, το μέρος που βρισκόνταν η στροφή του Ιπποδρόμου.

Ότι απόμεινε από τον, άλλοτε, κολοσσιαίων διαστάσεων Ιππόδρομο. Εδώ οι πεσσοί που στήριζαν την Σφενδόνη

Είσοδος στοών που δυστυχώς έχουν σφραγισθεί

Ότι υπάρχει όμως πάνω στους δρόμους της Πόλης, υπάρχει και κάτω από αυτήν και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Δεν μπορείτε να νοιώσετε τον ενθουσιασμό μου καθώς ανακάλυπτα καινούριες υπόγειες δεξαμενές με κίονες και αυθεντικά ψηφιδωτά από εκείνες τις ένδοξες εποχές του Βυζαντίου, όπου η Πόλη ήταν το αδιαμφισβήτητο κέντρο του κόσμου.

Μία υπέροχη κιστέρνα από το παρελθόν...

...απευθείας μπροστά στα μάτια μου

Κοίταξα για λίγο το λιγοστό νερό που είχε απομείνει σε μία γωνία και διαπίστωσα πως η κιστέρνα δεν ήταν ικανή να συγκρατήσει την ορμή μου να έρθω σε επαφή με την υπόγεια Βασιλεύουσα. Η περιπλάνηση εξάλλου είχε μόλις αρχίσει...

Υπήρχε ακόμα νερό στην υπόγεια κιστέρνα

Συνέχισα λοιπόν την εξερεύνηση και διαρκώς κατέβαινα όλο και περισσότερο στα έγκατα της Πόλης. Μετά από λίγο ψάξιμο και περίπου 5 μέτρα από την επιφάνεια του δρόμου είχα την χαρά να ανακαλύψω αυθεντικά ψηφιδωτά περασμένων χιλιετιών!

Θολές κουλτούρες, ένταση και "υγρές" μπουκιές

Η ζωή στην Πόλη είναι πάντα συναρπαστική και κάθε μέρα είναι ξεχωριστή αφού σχεδόν ποτέ δεν επαναλαμβάνονται τα ίδια πράγματα. Οι επιλογές είναι ατελείωτες, για όλα τα γούστα και αν γενικά δηλώνω σπιτόγατος, υπάρχουν βραδιές που αφήνω την ξελογιάστρα Πόλη να με πάρει στην βραδινή αγκαλιά της. Ειδικά τώρα που μπαίνει η Άνοιξη, οι νύχτες στην Πόλη γίνονται ακόμα πιο ελκυστικές. Αρκετά συχνά μάλιστα συνδυάζω διαφορετικά πράγματα μαζί. Έτσι βραδιές σαν και τούτη κατάφερα να συνδυάσω θολές κουλτούρες, ένταση και "υγρές" γεύσεις.

Όλοι όσοι έχετε βρεθεί στην Πόλη, θα έχετε σίγουρα θαυμάσει τις υπέροχες Πρεσβείες επί της Ίστικλαλ. Πίσω από τις καγκελόπορτες βρίσκονται μεγάλοι κήποι με αυλές και υπέροχα κτίσματα που χαίρονται μόνον οι διαφόροι πρόξενοι. Σε μια τέτοια Πρεσβεία κατάφερα να μπουκάρω κι εγώ εκμεταλλευόμενος μερικές γνωριμίες και μια έκθεση τέχνης. Είχα την χαρά να εισέλθω στο κτίριο που στεγάζεται το σουηδικό προξενείο και μοιράστηκα λίγο από την λάμψη του προξένου.

Η είσοδος του μεγαλοπρεπούς σουηδικού Προξενείου με το σπιτάκι του σκύλου στα αριστερά...

...και τον μεγάλο αυλόγυρο

Στον πρώτο όροφο φιλοξενούνταν μια δεξίωση και έκθεση τέχνης...πλεκτών έργων και ζωγραφιών...και από την πρώτη στιγμή ήρθα "αντιμέτωπος" με κουλτουριάρηδες Σουηδούς και Τούρκους διανοούμενους και καλλιτέχνες, νοιώθοντας εξαρχής σαν την μύγα μέσα στο γάλα.