Η πολυπλοκότητα και η ποικιλία της Πόλης και των εικόνων της δεν προσφέρει μόνο θετικά συναισθήματα αλλά παράλληλα στιγμές προβληματισμού και λύπης. Ενιότε παρουσιάζονται ταυτόχρονα όλα μαζί και την χαρά διαδέχεται το οδυνηρό ξάφνιασμα, η ντροπή, η απογοήτευση, που όμως πάντα αφήνει άσβηστη την αίσθηση της ελπίδας για κάτι καλύτερο. Και μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν ακόμα στιγμές έντονου θαυμασμού και συναισθήματα δέους για να ακολουθήσουν και πάλι σκέψεις που φτάνουν σε κοσμοθεωρητικά επίπεδα.
Αυτά συνόδευσαν μια ακόμη περιήγησή μου, τούτη την φορά στα βάθη της συνοικίας του Βεφά. Σκοπός μου όχι μόνο μία ακόμη επίσκεψη στον ναό του Αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος αλλά και η παρατήρηση της κατάστασης στην ευρύτερη περιοχή. Εκεί που οι περαστικοί και οι τουρίστες σπανίζουν. Εκεί που μάλλον κανείς δεν θέλει να στρέψει το βλέμμα του. Εκεί που τίποτα δεν συμβαδίζει με την εικόνα της προόδου και του πλούτου της Τουρκίας, της Πόλης όπως παρουσιάζεται μέσω των τηλεοπτικών σειρών αλλά και του επιφανειακού υλισμού που έχουμε λανθασμένα και σε πολύ μεγάλο βαθμό ασπαστεί.
Βεφά λοιπόν...με στόχο ένα βυζαντινό καλλιτέχνημα εν μέσω ανθρωπιστική κρίσης και παρακμής.
 |
Ο τρούλος του Αγίου Θεοδώρου στην κορυφή του νοητού Σταυρού που διαγράφουν τα κλίτη του ναού |