Όσες φορές εγκαταλείπω για λίγες βδομάδες την Πόλη, είναι πραγματικά σαν να μένει ένα κομμάτι από'μένα πίσω μαζί της. Και όπως όταν γυρνά κανείς σπίτι του, κάνει τον απαιτούμενο έλεγχο αν όλα είναι το ίδιο αφημένα, έτσι κι εγώ περπατώ στα στενά της αγαπημένης μου, προσπαθώντας να δω αν κάτι έχει αλλάξει. Επιπλέον είναι η πιο καλή μέθοδος για να την ξανανοιώσω μέσα μου...να γίνω ένα με αυτήν. Υπάρχουν πολλά μέρη που πάντα ενδείκνυνται για τέτοιους περιπάτους. Επειδή η διάθεση μου ήταν σήμερα λιγάκι διφορούμενη, προτίμησα το Φανάρι.
Το Φανάρι που φωτίζει την καρδιά μου με Ρωμιοσύνη και αληθινή αύρα Πόλης μα παράλληλα μου ''βγάζει'' μια μελαγχολία. Αυτή η μελαγχολία είναι που με ταξιδεύει σε ένα νοσταλγικό παρελθόν, μου δείχνει την σκληρή πραγματικότητα του παρόντος και μου αφήνει περιθώρια για ένα καλύτερο μέλλον, πού πάντα πιστέυω οτι κρατάει ο καθένας στα χέρια του.
Ο συνειρμός που κάνει κανείς ακούγοντας την λέξη ''Φανάρι'' είναι συνήθως ο Πατριαρχικός Ναός του Αγίου Γεωργίου. Μα γύρω απο το Πατριαρχείο υπάρχουν τόσα σπουδαία πράγματα, μικρά και μεγάλα, να ανακαλύψει κανείς. Δεν αναφέρομαι μόνο στην Μεγάλη του Γένους Σχολή ή στην ένδοξη Παναγιά Μουχλιώτισσα. Είναι όλη η ατμόσφαιρα στο Φανάρι που αγγίζει την ψυχή μου. Η πολυπλοκότητα των χρωμάτων και των αντιθέσεων κυριαρχεί παντού.
.JPG) |
Αντιπροσωπευτική εικόνα από σοκάκι στο Φανάρι. Εναλλαγή χρωμάτων και συναισθημάτων |
 |
Το Μαράσλειο σχολείο αρρένων, που τώρα δε λειτουργεί πιά |