Στον Άγιο Γεώργιο Ποτηρά, με τριγύρω την μπούρκα συντροφιά

Η Πόλη είναι γεμάτη ιδιαιτερότητες και ο τρόπος που αυτές είναι διασκορπισμένες ορισμένες φορές στους διαφόρους μαχαλάδες, προκαλεί αρχικά έκπληξη και περιέργεια μα έπειτα στιγμές περισυλλογής και επαναφορά ιστορικής μνήμης για την πλυθησμιακή ανακατάξη και αναδιάταξη των πολίτικων γειτονιών ανα τους αιώνες και δεκαετίες. Λίγο πιο πάνω από την περιοχή του Φαναρίου, ξεκινά ο μαχαλάς του Fatih, εκεί που το βαθιά θρησκευόμενο Ισλάμ κυριαρχεί παντού και η εικόνα της Πόλης μοιάζει περισσότερο με αυτή της Τεχεράνης. Στην Πόλη όμως όσο παρατηρείς κάτι, τόσο περισσότερο ανακαλύπτεις διαφορετικές πτυχές κάτω από την επιφάνεια. Στο ισλαμοποιημένο Fatih εκτός από τα ένδοξα χριστιανικά απομεινάρια του παρελθόντος όπως την Παναγία Παμμακάριστο υπάρχει και η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου Ποτηρά που πεισματικά αποτελεί την αντίθεση και την ιδιαιτερότητα της συνοικίας. Είχα την χαρά και την τύχη να την επισκεφτώ και δίνοντας το παρών να υπενθυμίσω ότι δεν υπάρχουν ξεχασμένες γειτονιές και εκκλησίες, παρά μόνον η πρόκληση να αντιμετωπίσουμε την λήθη μας.

Η είσοδος του Αγίου Γεωργίου Ποτηρά με τον χαρακτηριστικό και απαραίτητο μαντρότοιχο

Ενδεικτικός τρόπος του ντυσίματος των γυναικών στο Fatih. Αρκετές από αυτές είναι σχεδόν έφηβες

Στον κεντρικό δρόμο η μπούρκα, σαν πάνινη φυλακή, κυριαρχεί

Περπάτησα αρκετή ώρα ώσπου να καταφέρω να εντοπίσω την εκκλησία, μιας και είναι κυριολεκτικά χωμένη σε ένα παράλληλο στενό του κεντρικού δρόμου. "Ποιός χριστιανός, να φτάσει ως εδώ και να την επισκεφθεί;", συλλογίστηκα καθώς παρατηρούσα τις ενδυμασίες και το παρουσιαστικό των ανθρώπων τριγύρω μου. Αντικρίζοντας τον μαντρότοιχο του ναού και το καμπαναριό του, σκέφτηκα πως αποτελεί κατόρθωμα να στέκει σε αυτή την γειτονιά η εκκλησία ακόμα. Η προσωπικότητα και η συνεννόηση του Οικουμενικού Πατριάρχη με όσους κρατούν τα ηνία του ισλαμικού στοιχείου έχει αποτρέψει τα χειρότερα.

Τα κεμπάπ που αγαπώ

Παρ'ότι οι γευστικές απολαύσεις στα Πολίτικα σοκάκια είναι πραγματικά ατελείωτες και συναρπαστικές, παρ'όλα αυτά είναι πεποίθησή μου ότι το καλύτερο φαγητό μαγειρεύεται στο σπίτι μου από εμένα. Πολλές φορές όμως η παρασκευή κάποιου φαγητού στο σπίτι, είναι ανούσια και χρονικά μή συμφέρουσα και έτσι υπάρχουν στιγμές κατά την διάρκεια της μέρας ή της νύχτας που απολαμβάνω τις λαχταριστές λιχουδιές που υπάρχουν τριγύρω μου. Σε αυτήν την κατηγορία φαγητού ανήκουν τα κεμπάπ, που οι συνδυασμοί και τα είδη τους ανέρχονται σε δεκάδες. Είτε ως Urfa kebap, είτε ως Abagannuş, Halep, Acılı Kiyma, Şeftalı, Sebzeli kebap και τόσα άλλα είδη που υπάρχουν, η νοστιμιά τους είναι άξια της φήμης τους και είναι σχεδόν αδύνατον να τα απαρνηθώ. Σε ορισμένα από αυτά τα είδη κεμπάπ έχω ιδιαίτερη αδυναμία και αποτελούν την σύνηθη επιλογή μου. Είναι, με απλά λόγια, τα κεμπάπ που αγαπώ.

Αν βρεθώ κυρίως μετά από βραδινή έξοδο κοντά στο σπίτι μου με το στομάχι να γουργουρίζει, το Adana kebap είναι η αγαπημένη μου προτίμηση. Το στέκι μου είναι αυτό του "Μποξέρ" όπως συνήθισα πλέον να το αποκαλώ. Το παρατσούκλι προήρθε από το γεγονός ότι ο ιδιοκτήτης του είναι ένας Τούρκος πρωταθλητής της πυγμαχίας, ο οποίος φαίνεται πως κάποια στιγμή προτίμησε να πετάξει τα γάντια στο καναβάτσο και να επιλέξει την γαστρονομική επένδυση του κεμπάπ. Μάλλον έπραξε σωστά αν αναλογιστεί κανείς τις τιμές του φαγητού με τα διαρκώς γεμάτα τραπέζια του μαγαζιού του.

-Πάμε για κεμπάπ;   -Που;    -Μα στου "Μποξέρ" φυσικά!

Το μαγαζί όπως φαίνεται από την προκυμαία του Μποστάντζι

Το Adana kebap όπως υποδηλώνει το όνομά του κατάγεται από την πόλη Άδανα και αποτελείται από κιμά προβάτου και αρνιού που παραδοσιακά κόβονταν με τεράστιες χαντζάρες. Το μυστικό της γεύσης του οφείλεται στα μπαχαρικά και ειδικά στο kırmızı pul biber που του χαρίζει αυτή την τόσο απολαυστική και ιδιαίτερη πικάντικη γεύση. Μακρουλές σούβλες στιβάζονται κατά δεκάδες, περιμένοντας νυχτερινούς ξενύχτες ή μεσημεριανούς περαστικούς σαν και του λόγου μου. Το κεμπάπ των Αδάνων συντροφεύουν πάντα μαιντανός, κόκκινο κρεμμύδι και ντομάτα και στην παρέα ταιριάζει απόλυτα το ευκολόπιοτο αιράν.

Το αγαπημένο μου κεμπάπ από τα Άδανα σε μορφή γρήγορου φαγητού. Η πικάντικη γεύση παραμένει στον ουρανίσκο όμως για μεγάλο χρονικό διάστημα

Το ανιστόρητο μουσείο

Έπειτα από σχεδόν 3 χρόνια περιπλανήσεων στην Πόλη και μετά από αρκετές αναβολές, πήρα την απόφαση να επισκεφτώ το αρχαιολογικό μουσείο της Πόλης, με την βεβαιότητα οτι ο χώρος φιλοξενεί αμέτρητους και ανεκτίμητους αρχαιολογικούς θυσαυρούς. Εξάλλου στα εδάφη της Τουρκίας υπήρξαν ή πέρασαν δεκάδες έθνη με σπουδαία πολιτισμική επιρροή, μεγάλη κληρονομιά και επίσης λόγω της εξάπλωσης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, υπήρξαν δεσμοί και με άλλες περιοχές εκτός Ασίας. Τελικά η πεποίθησή μου επιβεβαιώθηκε και στο αρχαιολογικό μουσείο της Πόλης υπάρχει ένας σπουδαίος αριθμός εκθεμάτων από πολλές περιοχές, περιόδους και πολιτισμούς. Επίσης έχει γίνει καλή δουλειά όσον αφορά τις κτιριακές εγκαταστάσεις και την εποχιακή ταξινόμηση. Τέλος το εισητήριο των 10 τουρκικών λιρών δεν αφήνει περιθώρια για παράπονα, αν αναλογιστεί κανείς τις ακριβές τιμές εισητηρίων στα υπόλοιπα αξιοθέατα.

Το αρχαιολογικό μουσείο της Πόλης

Το μουσείο είναι χωρισμένο σε περισσότερα από ένα κτίρια, γεγονός που διευκολύνει την χρονολογική ταξινόμηση. Στο πρώτο κτίριο που συναντά κανείς μετά την είσοδο, υπάρχουν αρκετά Μεσοποτάμια και Αιγυπτιακά εκθέματα που προσωπικά με άφησαν κάπως αδιάφορο, αφού δεν κατάλαβα την σχέση της αρχαίας φαραωνικής Αιγύπτου με το μουσείο, την Τουρκία γενικά αλλά και το οθωμανικό παρελθόν της. Από αυτό συμπεραίνω πως μάλλον επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έλαβε πράξη η τακτική συλλογής αρχαιολογικών θυσαυρών απ'όλα τα εδάφη που κατείχε. Φυσικά η τακτική αυτή συνεχίστηκε και επεκτάθηκε και μετ'έπειτα, κυρίως με τους αρχιλήσταρχους Άγγλους και Γάλλους, που κατέκλεψαν τόσες χώρες για να προμηθεύσουν τα δικά τους μουσεία με εκθέματα.