Όλοι όσοι έχουμε επισκεφτεί χώρες του εξωτερικού, συνειδητά ή ασυνείδητα, έχουμε μπεί στον πειρασμό να παρατηρήσουμε τον τρόπο που ζούν οι άνθρωποι εκεί, καθώς και τις διαφορές και ομοιότητες στον τρόπο του βίου τους με τον δικό μας. Σε ορισμένες χώρες ίσως αυτή η παρατήρηση να γίνεται περισσότερο "εγκυκλοπαιδικά" και σε άλλες ρίχνουμε με περιέργεια μια προσεκτικότερη ματιά γιατί -είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι- μας ενδιαφέρει περισσότερο. Έτσι λοιπόν με άλλη βαρύτητα παρατηρούμε τον τρόπο του βίου των Εσκιμώων και με άλλη τις νοοτροπίες στον βίο των Τούρκων.
Σκοπός αυτής της ανάρτησης δεν είναι να καταπιαστεί με γενικολογίες σχετικά με τις πολλές ομοιότητες και διαφορές μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων. Όταν τέτοιου είδους περιγραφές γενικεύονται ή υπεραπλουστεύονται συνήθως είναι μή ακριβείς, καταλήγουν εσφαλμένες ή εξυπηρετούν ιδεολογίες και συμφέροντα.
Μία συγκεκριμένη νοοτροπία που συνεχώς με εντυπωσιάζει είναι ο σεβασμός των Πολιτών στις γειτονιές τους, κυρίως με αυτό που αποκαλείται δημόσιος χώρος ή περιουσία. Περπατώντας κανείς στις φυσιολογικές συνοικίες της Πόλης θα το παρατηρήσει αρκετά καλά. Για παράδειγμα δεν θα δει ποτέ κανείς τα σχολεία τους να είναι ρημαγμένα ή αμαυρωμένα με γκράφιτι, υβριστικά συνθήματα, οπαδικά, κομματικά και να μοιάζουν σαν φυλακές. Ένα ακόμα τρανταχτό παράδειγμα είναι τα μικρά πάρκα που σε κάθε συνοικία είναι σωστά στολίδια και κανείς δεν διανοείται να τα καταστρέψει, να τα αλλοιώσει ή να παρατήσει σκουπίδια, θεωρώντας πως είναι υπόθεση του δήμου ή του κράτους να τα διατηρεί ακέραια.
 |
Ένας μικρός πράσινος λαθυρινθος για παιδιά. Παρά την εγκληματική αλλοίωση της Πόλης, τα πάρκα παραμένουν καταπράσινα και προσεγμένα |