Μια απολαυστική επίσκεψη στο Οικουμενικό Πατριαρχείο

Για το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τον Άγιο Γεώργιο έχω ήδη δημοσιεύσει μια ανάρτηση εδώ. Από τότε ξαναβρέθηκα εκεί κάμποσες φορές χωρίς να δω κάποιες διαφορετικές εικόνες ή να παρατηρήσω άλλες καταστάσεις απ'τις συνηθισμένες. Τούτη την φορά όμως είχα την τύχη να συνδυάσω στιγμές προσευχής με μία άκρως απολαυστική επίσκεψη και σας την παρουσιάζω.

Το χαρακτηριστικό ξύλινο κτίριο στο Οικουμενικό Πατριαρχείο

Κάθε φορά που περνώ την πύλη του Οικουμενικού Πατριαρχείου νοιώθω πολύ ιδιαίτερα μα συνάμα με συνοδεία πολυκοσμίας και βαβούρας.
Σήμερα το πρωί όμως ήμουν ολομόναχος! Έφτασα γύρω στις 8 και στον χώρο βρισκόνταν μόνον ο φύλακας. Τον καλημέρισα και εκείνος μου ανταπέδωσε τον χαιρετισμό, λίγο απορημένος σαν να σκέφτονταν: "Τι γυρεύει αυτός εδώ τέτοια ώρα;".

Συνοικία το όνειρο

Στην Πόλη υπάρχουν μέρη που όταν τα επισκέπτομαι μου δημιουργούν δυνατά συναισθήματα. Σε μία τέτοια συνοικία θέλησα να ξαναβρεθώ έπειτα από αρκετό καιρό και να αφεθώ στην δική της διάσταση, που δεν συμβαδίζει με την εικόνα των περισσοτέρων άλλων σημείων της Πόλης.
Η επίσκεψη αυτή συνοδεύτηκε από ανάμεικτα συναισθήματα και διλήμματα. Από την μία φτώχεια, εγκατάλειψη και παρακμή και από την άλλη μία αυθεντικότητα μα κυρίως μία παράδοξη νοσταλγία για κάτι που δεν έχω προσωπικά βιώματα λόγω ηλικίας. Ίσως επειδή δείχνει μιά άλλη Πόλη, με ιστορική συνείδηση και αυθεντικότερη από αυτή που προσπαθούν να παραμορφώσουν και να παρουσιάσουν ώς υπόδειγμα του μέλλοντος.
Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκα εκεί στο μυαλό μου ήρθαν εικόνες μίας εκ των αγαπημένων μου ταινιών (δες την εδώ). Δανείστηκα λοιπόν τον τίτλο απ'αυτή την ταινία και ονόμασα τούτην την ανάρτηση: Συνοικία το όνειρο!
Για να σας λυθεί η περιέργεια, αναφέρομαι στην περιοχή Zeyrek που κάποτε άκουγε στην ονομασία Παντοκράτορος, καθώς η ομώνυμη Μονή επισκίαζε όλη την περιοχή. Κι εγώ ο ίδιος αρχικά για να επισκεφτώ την Μονή του Παντοκράτορος ξεκίνησα, μα βρέθηκα πρό δυσάρεστης εκπλήξεως. Κλειστή λόγω ανακαίνισης και όπως δείχνουν οι εργασίες, η περίοδος θα είναι μακρά.

Η Μονή του Παντοκράτορος, πλέον Zeyrek Camii. Εμφανής η διαφορά ανάμεσα στον ανακαινισμένο τρούλο και το αρχικό δυτικό κλίτος

Παρατηρώντας το εργοτάξιο και τις εμφανείς εξωτερικές αλλαγές ήρθα αντιμέτωπος με το πρώτο δίλημμα.

Για διδάγματα στο δημοτικό σχολείο της Βλάγκας

Σε μία από τις ηλεκτρονικές συζητήσεις που είχα με τον φίλο και αναγνώστη Χρήστο Ι. Δρούγκα, μου ανέφερε το προάστιο της Βλάγκας. Μου έκανε εντύπωση που δεν γνώριζα τίποτα γι'αυτό το μέρος και σκέφτηκα πως θα ήταν η καταλληλότερη ευκαιρία ν'ασχοληθώ περισσότερο με την περιοχή. Η σημερινή ονομασία είναι Yeni kapı και βρίσκεται στα παράλια της θάλασσας του Μαρμαρά, ανάμεσα στην Samatya και το Kumkapı. Οι περιοχές αυτές είναι πλέον υποβαθμισμένα προάστια μα άλλοτε έσφυζαν από Ρωμιοσύνη. Εξάλλου τον πρώτο καιρό μετά την Άλωση οι ελληνικοί πλυθυσμοί συγκεντρώθηκαν στον Κεράτιο με επίκεντρο το Φανάρι και στην πλευρά της Προποντίδας με κέντρα την Ψωμάθεια, την Βλάγκα και το Κοντοσκάλι.
Στην σημερινή Βλάγκα οι συνήθεις καθημερινές εικόνες περιλαμβάνουν εργοτάξια, πολλή κίνηση στους δρόμους, φτωχογειτονιές με παστρικούς Τούρκους μαγαζάτορες, μαύρους λαθρομετανάστες να σουλατσάρουν κουβαλώντας μαύρες τεράστιες σακούλες και αρκετά μαγαζιά εμπορίας γούνας με ρώσικες επιγραφές. Κάπου εκεί βρίσκεται και το ρωμέικο δημοτικό σχολείο της Βλάγκας και δεν θα έχανα με τίποτα την ευκαιρία να το επισκεφτώ. Ο Χρήστος με έφερε σε επικοινωνία με την δασκάλα του σχολείου, Δέσποινα Βασιλειάδου, και η χαρά μα και η περιέργεια ήταν τεράστια που θα κατάφερνα να βρεθώ σε αυτό το σχετικά άγνωστο ελληνικό σχολείο της Πόλης.

Το έξοχο καμπαναριό στην παλιά είσοδο του σχολείου μαρτύρα πως στο υποβαθμισμένο Γενί καπί υπήρχε κάποτε κάτι περισσότερο αξιόλογο

Περιπλανήθηκα αρκετά ώσπου να βρώ το σχολείο. Ευτυχώς η παρατηρητική ματιά μου και το θαυμάσιο καμπαναριό που αντίκρυσα ψάχνοντας, κατάφεραν να με κατατοπίσουν. Η κυρία Βασιλειάδου με προυπάντησε με ευγένια μα και μικρή αμηχανία. Συμπέρανα πως μάλλον δεν συνηθίζεται να υπάρχει ενδιαφέρον και να έρχονται επισκέπτες σαν κι εμένα στο σχολείο.

Χρόνια πολλά καλό μου Blog Νο.2

Ήρθε η στιγμή για ένα ακόμη χρόνια πολλά! Εκτός απ'το νέο έτος που μπήκε ήδη στις ζωές μας για τα καλά, η ευχή απευθύνεται και στο ΤΙ ΧΑΜΠΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ; που σήμερα έχει γενέθλια. Πρίν από ακριβώς 2 χρόνια, έπειτα από την επίσκεψη στον Άγιο Δημήτριο στο Kuruçeşme, πήρα την απόφαση να ξεκινήσω να περιγράφω τις περιπλανήσεις και τις καθημερινές μου στιγμές από την ζωή στην Πόλη.
Από τότε μπήκε αρκετό νερό στ'αυλάκι και ενώ το μπλόγκ δημιουργήθηκε γιά να είναι ένας απλός τρόπος επικοινωνίας με τους συγγενείς και φίλους μου, κατάφερε να αγκαλιαστεί και από νέους αναγνώστες, φίλους και αγαπητικούς της λατρεμένης μας Πόλης.
Οι επισκέψεις απ'το κλείσιμο του πρώτου χρόνου ώς το σημερινό κλείσιμο του δευτέρου δεν διπλασιάστηκαν όπως θα ήταν το αναμενόμενο αλλά ξεπέρασαν τον πενταπλασιασμό. Αυτό δεν συνέβη μόνο απ'το μεράκι και την συνέπεια απ'την μεριά μου μα κυρίως από την δική σας εκτίμηση για τις περιγραφές μου και την αγάπη σας για την Πόλη.
Εκτιμώ απεριόριστα ότι πολλοί από εσάς μοιραστήκατε τις σκέψεις σας μαζί μου και σε πολλές περιπτώσεις μου ανοίξατε απλώχερα την καρδιά σας. Είστε όλοι καλοί φίλοι!
Πως θα μπορούσα άλλωστε να νιώθω διαφορετικά για τον καλό μου φίλο Γιώργο, τον αγαπητό Χρήστο Ι. Δρούγκα με τα σπουδαία δώρα του, την Μαρία απ'το πατρικό Περιστέρι, την καλή μου Πόπη, τον Πάυλο με την Μαριέτα, την Λία, την Παρασκευή, τις αχώριστες Kathycallie, την Μάρθα, τον Θάνο, την Δέσποινα,τ ην Ελένη, τον Νίκο, την Ισμήνη, τον Δημήτρη, την Κυριακή, τον Κώστα, την Ελίτσα, τον Πρόδρομο, την Νέλλη και όλους τους υπολοίπους που δεν προλαβαίνω να αναφέρω. Η λίστα εξάλλου είναι μακρά.
100 αναρτήσεις μέσα σε δύο χρόνια, έπειτα από επιμονή, λατρεία για την Πόλη και πολύ μεράκι.
Εύχομαι το νέο έτος να είναι το ίδιο δημιουργικό, ποιοτικό, γεμάτο στιγμές από την μοναδική Πόλη και να τις απολαύσετε όμοια με τα προηγούμενα χρόνια..ίσως κι ακόμα περισσότερο.
Σας ευχαριστώ μέσα απ'την καρδιά μου.
Με τιμή και πολλούς φιλικούς χαιρετισμούς,
Θοδωρής