Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

Τότε και τώρα Νο.8

Λίγες ώρες πριν το τέλος του έτους 2014 μνήμες ανασύρονται από τις σκέψεις μας για την χρονιά που φεύγει αλλά και συλλογισμοί και στόχοι για αυτήν που σε λίγο καταφθάνει. Και όλα αυτά σε πνεύμα χαλαρότητας και εν μέσω της γιορτινής ατμόσφαιρας των ημερών. Αυτά τα χαρακτηριστικά των ημερών αποτέλεσαν το έναυσμα για ένα ακόμα Τότε και τώρα, στην τελευταία ανάρτηση της χρονιάς, με είκονες από το παρελθόν, με σκέψεις για το παρόν και την επόμενη μέρα και με χαλαρωτική διάθεση.
Σαλεπιτζής της Πόλης στα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ποζάρει χαμογελώντας στον φωτογραφικό φακό
Ο σαλεπιτζής των ημερών μας με στέκι το Κάρακιόι κατσουφιασμένος και κακοδιάθετος

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2014

Στην Παναγιά των Ουρανών

Στην Πόλη υπάρχουν πάρα πολλές συνοικίες που δεν έχουν επηρεαστεί από την τουριστική αλλοίωση και την, σαν πυροτέχνημα, φαντασμαγορική ανάπτυξη των καιρών μας. Αρκετά συχνά τέτοιες γειτονιές αναζητούν οι επισκέπτες και οι λάτρεις της Πόλης. Με διάθεση να βρεθούν στα χνάρια του ένδοξου παρελθόντος της Ρωμηοσύνης, παρατηρώντας τις μαρτύριες των εναπομείναντων κτισμάτων και εκκλησιών. Βέβαια η επιθυμία δεν μετατρέπεται πάντα σε πράξη και αυτό μου έδωσε το έναυσμα για μια ακόμη παρουσίαση ενός ναού που σπανίως οι πιστοί επισκέπτονται. Τούτη την φορά βρέθηκα στην συνοικία του Σαλματομβρουκίου για να επισκεφθώ και να προσκυνήσω στην Παναγιά των Ουρανών.
Η ανατολική πρόσοψη του ναού της Παναγιάς των Ουρανών

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2014

Βυζαντινό καλλιτέχνημα εν μέσω παρακμής

Η πολυπλοκότητα και η ποικιλία της Πόλης και των εικόνων της δεν προσφέρει μόνο θετικά συναισθήματα αλλά παράλληλα στιγμές προβληματισμού και λύπης. Ενιότε παρουσιάζονται ταυτόχρονα όλα μαζί και την χαρά διαδέχεται το οδυνηρό ξάφνιασμα, η ντροπή, η απογοήτευση, που όμως πάντα αφήνει άσβηστη την αίσθηση της ελπίδας για κάτι καλύτερο. Και μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν ακόμα στιγμές έντονου θαυμασμού και συναισθήματα δέους για να ακολουθήσουν και πάλι σκέψεις που φτάνουν σε κοσμοθεωρητικά επίπεδα. 
Αυτά συνόδευσαν μια ακόμη περιήγησή μου, τούτη την φορά στα βάθη της συνοικίας του Βεφά. Σκοπός μου όχι μόνο μία ακόμη επίσκεψη στον ναό του Αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος αλλά και η παρατήρηση της κατάστασης στην ευρύτερη περιοχή. Εκεί που οι περαστικοί και οι τουρίστες σπανίζουν. Εκεί που μάλλον κανείς δεν θέλει να στρέψει το βλέμμα του. Εκεί που τίποτα δεν συμβαδίζει με την εικόνα της προόδου και του πλούτου της Τουρκίας, της Πόλης όπως παρουσιάζεται μέσω των τηλεοπτικών σειρών αλλά και του επιφανειακού υλισμού που έχουμε λανθασμένα και σε πολύ μεγάλο βαθμό ασπαστεί.
Βεφά λοιπόν...με στόχο ένα βυζαντινό καλλιτέχνημα εν μέσω ανθρωπιστική κρίσης και παρακμής. 
Ο τρούλος του Αγίου Θεοδώρου στην κορυφή του νοητού Σταυρού που διαγράφουν τα κλίτη του ναού

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2014

Στα Τείχη των Βλαχερνών

Στην Πόλη υπάρχουν μέρη που επιθυμώ να περιηγούμαι ξανά και ξανά. Τοποθεσίες απλές και καθημερινές, άλλες με ιστορικό περιεχόμενο και άλλες απερπάτητες, ενώ δεν παραλείπω να προσεγγίζω τμήματα γνωστά που όμως κατά βάθος παραμένουν άγνωστα στους περισσότερους. Ένας από τους συνήθης προορισμούς μου είναι τα Τείχη των Βλαχερνών, αφού εδώ και καιρό παραμένει ανεξήγητη και μή κατευνάζουσα η επιθυμία μου να βρεθώ εκεί. Στα Τείχη περνώ αμέτρητες ώρες, παρατηρώντας σπιθαμή προς σπιθαμή όλα όσα "μαρτυρούν", με τις σκέψεις μου πάντα να διατρέχουν ανάμεσα από πολλές πτυχές και συλλογισμούς.
Μια λάμψη στα Τείχη των Βλαχερνών

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014

Στον πολιούχο άγιο των μουσουλμάνων

Η διαρκής γνωριμία με την Πόλη με φέρνει σε συνεχή επαφή με όλες τις πτυχές της, καθώς και με την πολυμορφία της που συναρπάζει μιας και κάθε περιοχή έχει κάτι διαφορετικό να αναδείξει. Τούτη την φορά θέλησα να επισκεφτώ το Εγιούπ, την ιερότερη μουσουλμανική συνοικία και τόπο προσκυνήματος της Πόλης, να αφομοιωθώ με τον χώρο και τους ανθρώπους και κατά συνέπεια να παρατηρήσω τις εικόνες γύρω μου όπως τις βιώνουν εκείνοι.
Όλοι οι δρόμοι του Εγιουπ καταλήγουν ασυναίσθητα στο κέντρο του, που δεν είναι άλλο από το ομώνυμο τζαμί

Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

Τότε και τώρα Νο.7

Μια από τις αγαπημένες μου ασχολίες κατά την διάρκεια των περιπλανήσεών μου παραμένει η φωτογράφιση, με σκοπό την σύγκριση της Πόλης του οθωμανικού παρελθόντος με την όψη των ημερών μας. Εγχείρημα αρκετά απαιτητικό σωματικά αλλά και μία διαρκής πρόκληση για την μνήμη μου. Η πρόσφατη περιπλάνηση μου σε αρκετούς βυζαντινούς ναούς και κυρίως στα Τείχη της Βασιλεύουσας, μου έδωσε το έναυσμα για την 7η παρουσίαση της κατηγορίας αναρτήσεων Τότε και Τώρα.
Οι φωτογράφοι ξεκίνησαν, στα τέλη του προπερασμένου αιώνα, να αποτυπώνουν εικόνες της Πόλης στον φωτογραφικό φακό τους, κυρίως υπό την ενθάρρυνση και προστασία των σουλτάνων. Εκείνη η περίοδος συνέπεσε με τα τελευταία χρόνια της οθωμανικής αυτοκρατορίας, τότε που η παρακμή και η κατάρρευση ήταν σχεδόν ορατή.
Ο οικονομικός μαρασμός και εξάρτηση από το εξωτερικό, οι κοινωνικές αλλαγές και ο ευρωπαικός εκσυγχρονισμός που συντελούνταν τότε, πιθανόν έπαιξαν ρόλο ώστε να περιπέσουν πολλά συνοικιακά τζαμιά και μεσκίτια (διάβασε και εδώ) στην εξαθλίωση και μαρασμό. Τα περισσότερα από αυτά όμως είχαν χριστιανική καταγωγή και σε πολλές φωτογραφίες του παρελθόντος οι εικόνες παραπέμπουν περισσότερο σε μαντριά παρά σε ναούς.
Κάποτε, το καθολικό της Μονής του Προδρόμου εν τω Τρούλλω σε άθλια κατάσταση...
...η εικόνα του στις μέρες μας σε σαφώς καλύτερη κατάσταση

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2014

Διάσπαρτα βυζαντινά σπαράγματα

Η περιπλάνηση στους μαχαλάδες και τα σοκάκια της Πόλης είναι το πρωταρχικό και απαραίτητο συστατικό για να την γνωρίσει κανείς. Ευτυχώς το αντιλήφθηκα από την πρώτη στιγμή και από τότε βάλθηκα να ανακαλύπτω μέσω του ποδαρόδρομου τόσο τα όρια των δικών μου αντοχών, όσο και αυτά των σολών των παπουτσιών μου.
Η Πόλη εκτίμησε τους κόπους μου και στα χρόνια αυτά φρόντισε να μου δείξει τα όσα ανεπανάλυπτα κρατά στην επιφάνειά της αλλά και κάτω από αυτήν. Εικόνες ιδιαίτερες με ιστορικούς θυσαυρούς, κρυμμένα μυστικά, επαφή με θρύλους και όλες τις αποχρώσεις από τις επιρροές των πολιτισμών που μαγεύτηκαν από αυτήν.
Και παρότι η Πόλη μεταβάλεται διαρκώς, πιστή στον διαχρονικό της ρόλο ως παγκόσμια μητρόπολη, λαμβάνοντας τα χαρακτηριστικά που επιτάσσει η εποχή μας, υπάρχουν ακόμη διάσπαρτα παντού τα στοιχεία που της προσέδωσαν τον χαρακτηρισμό "Πόλη των Πόλεων". Σε τούτη την ανάρτηση θέλησα να ασχοληθώ με τα περισσότερο αθέατα απομεινάρια της, τα διάσπαρτα βυζαντινά σπαράγματα, τα οποία βρίσκονται διάσκορπισμένα παντού και συχνά απαιτούν οξυδερκείς ματιές για να γίνουν αντιληπτά.
Το Μίλιον, το σημείο που ξεκινούσαν όλες οι χιλιομετρικές μετρήσεις της Αυτοκρατορίας

Κυριακή 12 Οκτωβρίου 2014

Οδός τριγλυκεριδίων

Ο περίπατος στις αρχές της εβδομάδας σε φτωχογειτονιές της Πόλης με έφερε ενώπιον διαφορετικών εικόνων από τις συνηθισμένες. Εξαιτίας της γιορτής του κουρμπάν μπαιραμιού αυτές οι γειτονιές μετατράπηκαν το προηγούμενο Σαββατοκύριακο σε μικρά σφαγεία, ακολουθώντας τα μουσουλμανικά ήθη και έθιμα της "θυσίας" ζώων και καθώς περιπλανιόμουν δεν έλειψαν οι φορές που οι προβιές των ζώων ανέμεναν έξω από συνοικιακά τζαμιά τα συνεργεία καθαρισμού.
Υπάρχει ένας συγκεκριμένος δρόμος στο Φατίχ που παραδοσιακά η κατανάλωση αρνιών είναι το σήμα κατατεθέν του και έτσι λόγω των ημερών θέλησα να βρεθώ εκεί και να παρακολουθήσω τα τεκταινόμενα. Ο δρόμος αυτός δεν είναι άλλος από την İtfaiye Caddesi, το μέρος που είναι εγκαταστημένο μεγάλο μέρος της πυροσβεστικής δύναμης της Πόλης, τον οποίο όμως εγώ αρέσκομαι να αποκαλώ ως οδό τριγλυκεριδίων, λόγω της μεγάλης κατανάλωσης και πώλησης κρέατος.
Γιορτή των θυσιών στην Πόλη και χιλιάδες ζώα βρίσκονται στους δρόμους της

Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2014

Στο τζαμί του Πορθητή

Αγναντεύοντας από μακριά την όψη της Πόλης είναι εμφανής η παρουσία των σημαντικοτέρων τζαμιών στις λοφογραμμές πάνω από τον Κεράτιο κόλπο. Προεξέχουσα θέση στα μνημειώδη αυτά κτίσματα που απεικόνιζουν την ισχύ της οθωμανικής αυτοκρατορίας έχει και το Fatih Camii, το τζαμί του Πορθητή. Εντυπωσιακό στον όγκο, χτισμένο σε σημείο με πολλές ιδιαιτερότητες και σημείο ταφής ενός ανθρώπου γεμάτου αντιθέσεις, που όμως έδωσε την ευκαιρία στους οθωμανούς να μετάσχουν στην κούρσα του άρματος της παγκόσμιας ιστορίας, του σουλτάνου Mehmed 'II. Το ιδιαίτερο για εμένα είναι πως κάθε φορά που θα βρεθώ στο τζαμί που του έχει αφιερωθεί, έχω την ευκαιρία να εμβαθύνω τους πολύπτυχους στοχασμούς μου.
Το τζαμί Φατίχ όπως διακρίνεται από τον Κεράτιο ενώ πιο κάτω διακρίνεται η Μονή Παντοκράτορος, με φωτογραφική αφομοίωση ανάμεσα στις δυό κατασκευές. Μέχρι πρίν από 553 χρόνια την θέση του τζαμιού κατείχε ο ναός των Αγίων Αποστόλων

Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014

Ματιές στην αρχιτεκτονική και τα σύμβολα του Γαλατά

Υπάρχουν συνοικίες στην Πόλη που, μέσα από την παρατήρηση των κτιρίων τους, μας επιτρέπουν να διαπιστώσουμε τον ρόλο που διαδραμάτισαν στην Πόλη των περασμένων αιώνων. Μια τέτοια συνοικία είναι και αυτή του ιστορικού Γαλατά και οι συχνοί μου περίπατοι εκεί με ώθησαν σε μία ακόμη ανάρτηση με αρχιτεκτονικές αναφορές που όμως συνοδεύονται από πτυχές συμβολισμών, κρυφών και μή.
Το Karaköy παραμένει στις μέρες μας ακόμα υποβαθμισμένο, καίτοι στο μέλλον η εικόνα του θα μεταβληθεί σφόδρα προς το καλύτερο, λαμβάνοντας ίσως μερική από την αίγλη του παρελθόντος.
Το Κάρακιόι του παρελθόντος συναντά το τωρινό της εγκατάλειψης και της κακαισθησίας
Από τα μέσα του προπερασμένου αιώνα η Πόλη λειτούργησε ως μητρόπολη του εκσυγχρονισμού σε πάρα πολλά πεδία. Μερικά από αυτά ήταν το εμπορικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα και η καρδιά τους χτυπούσε εδώ στον Γαλατά. Όλα αυτά αποτυπώθηκαν αρχιτεκτονικά στα κτίρια που κατασκευάστηκαν εκείνη την περίοδο και που σίγουρα οι περισσότεροι περαστικοί αγνοούν στο σύντομο πέρασμα τους από τα σοκάκια που οδηγούν είτε προς το Μπέιογλου είτε προς την γέφυρα και την ιστορική χερσόνησο.
Το κυρήκειο του Ερμή ως επίκρανο. Σύμβολο του εμπορίου αλλά και έλλειψης διχόνοιας σε μια άλλοτε πολυεθνική Πόλη

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

Μνήμες Σεπτέμβρη που πονούν

Υπάρχουν γεγονότα και μνήμες που έχουν επηρεάσει την ζωή του καθενός από εμάς και άλλες τις θυμόμαστε με χαρά και νοσταλγία, άλλες σηματοδότησαν και χάραξαν την ρότα μας και άλλες φέρνουν μνήμες με πόνο και δάκρυα.
Ότι υπάρχει σε προσωπικό επίπεδο, υπάρχει και σε ευρύτερο και έτσι γεγονότα και μνήμες έχουν χαραχτεί στην συλλογική μνήμη του Γένους μας, οι οποίες δεν σβήνουν όσες προσπάθειες και αν γίνουν προς το αντίθετο.
Κάθε Σεπτέμβρης φέρνει στην σκέψη μου ξανά και ξανά γεγονότα που πονούν. Δεν είναι μόνο τα όσα συνέβησαν στα Σεπτεμβριανά του '55 αλλά και αυτά μερικές δεκαετίες νωρίτερα.
Ας παρακολουθήσουμε λοιπόν μαζί την εξαιρετική δουλειά και επιμέλεια της Μαρίας Ηλιού για εκείνες τις εποχές και την τραγική κατάληξή τους.

Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

Η δεύτερη επίσκεψη για προσκύνημα στον Άγιο Φωκά

Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκα στην Πόλη, ένοιωσα μια τρομερή επιθυμία να καλύψω κάθε σπιθαμή της άγνοιάς μου για αυτήν και γνωρίζοντάς την, ουσιαστικά να ανακαλύψω τον ίδιο μου τον εαυτό. Από τότε κύλησαν ήδη τέσσερα χρόνια, μα ο ενθουσιασμός και η εσωτερική μου ανάγκη δεν υπέστησαν καμία μεταβολή.
Σε αυτήν την διαρκή γνωριμία με την Πόλη, οι επισκέψεις στις εκκλησιές της είναι από τις βασικές μου προτεραιότητες γιατί εκτός από τις θρησκευτικές ανάγκες και αναζητήσεις, καταννοώ καλύτερα ιστορικά γεγονότα, αντιλαμβάνομαι τις ιδιαιτερότητες κάθε εποχής και έρχομαι σε άμεση επαφή με έναν τρόπο βίου που έρχεται να δώσει νόημα και να καλύψει τα οποιαδήποτε εσωτερικά κενά προκύπτουν στην ζωή μου.
Στο πίσω μέρος του νού μου υπάρχει πλέον η επιθυμία κάποια μέρα να κατορθώσω να επισκεπτώ κάθε ναό της Πόλης και όσο παραμένω υγιής θα συνεχίζω να επισκέπτομαι για προσκύνημα κάθε φορά μια διαφορετική εκκλησία αλλά και να τον παρουσιάζω στα ΧΑΜΠΕΡΙΑ. Τούτη την φορά έχει σειρά ο ναός του Αγίου Φωκά στο Ortaköy.
Η ανατολική πρόσοψη του ναού του Αγίου Φωκά
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που επισκέπτομαι αυτήν την εκκλησία. Τον περασμένο Μάρτιο είχα βρεθεί και πάλι εδώ, στους Πρώτους Χαιρετισμούς. Θυμάμαι σαν να είναι τώρα, όταν φτάνοντας το σούρουπο έξω από τον ναό του Αγίου Φωκά, έσπρωξα την εξωτερική σιδερένια αυλόπορτα και εισήλθα στο εσωτερικό. Δεν είδα πουθενά φωτισμό και μου έκανε εντύπωση, καθώς επιθυμούσα πάρα πολύ καιρό να επισκεφτώ την συγκεκριμένη εκκλησία και υπέθεσα οτι και άλλοι θα είχαν θελήσει το ίδιο. Κατευθύνθηκα προς τον ναό και παρατήρησα μερικά αναμμένα κεριά. Εκεί βρισκόνταν μόνον ο ιερέας και από την ματιά του κατάλαβα οτι η επίσκεψή μου τον εξέπληξε πολύ. Δεν υπήρχε ούτε καν ψάλτης παρά μόνον εγώ και εκείνος. Ο φωτισμός του ναού παρέμενε σβηστός λόγω της πλήρης απουσίας ανθρώπων, ενώ ο ιερέας είχε ανάψει μόνο 2-3 κεριά για να βλέπει και τα έκανε όλα μόνος του. Έψελνε από το ψαλτήρι, έμπαινε στο Ιερό, λιβάνιζε, προσκυνούσε, ψαναέψελνε. Μετά το τέλος των Χαιρετισμών με πλησίασε με ένα πλατύ χαμόγελο και τρομερή διάθεση φιλοξενίας, επιβεβαιώνοντας τις σκέψεις μου οτι πρώτα απ'όλα πρέπει εμείς να στηρίξουμε αυτούς τους ναούς περισσότερο, ακόμα και με μια απλή επίσκεψη για προσκύνημα. 
Πάντως πρέπει να παραδεχτώ οτι εκείνο το απόγευμα έζησα μια από τις πιο ιδιαίτερες στιγμές σε εκκλησία. Μοναδικός προσκυνητής, σε έναν σχεδό ολοσκότεινο ναό, υπό το φώς των 3 κεριών, με τον ιερέα να εκτελεί τα πάντα μόνος του και έξω ο κόσμος να γλεντά στις καφετέριες και να κάνει τις βόλτες του ανυποψίαστος. 
Ένα αμυδρό φώς να σκίζει το σκοτάδι και να υπερνικά τον καταναλωτικό υλισμό τριγύρω μου.
Τέτοια ατμόσφαιρα δεν έχω ξαναβιώσει και φυσικά δεν υπήρξε καμία σκέψη για φωτογραφίες και παρατήρηση των λεπτομεριών του ναού.

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Τούβλα, πέτρα και kara çarşaf

Υπάρχει καλύτερος τρόπος να γνωρίσει κάποιος την Πόλη, εκτός από το να περπατήσει σε κάθε της σοκάκι; Προσωπικά νομίζω πως όχι, αφού κάθε δρομάκι στην Πόλη είναι ξεχωριστό και πάντα υπάρχει κάτι διαφορετικό και μοναδικό να θαυμάσει κάποιος. Περπατώντας στην γειτονιά του Çarşamba, της συντηρητικότερης μουσουλμανικής συνοικίας της Πόλης, χώθηκα σε ένα μικροσκοπικό δρομάκι, για να συναντήσω τον μικρότερο βυζαντινό ναό της Πόλης που διασώζεται ως τις μέρες μας. Το καθολικό της Μονής του Προδρόμου εν τω Τρούλλω.
Η μικρότερη βυζαντινή εκκλησία της Πόλης, περικυκλωμένη από μαυροφορεμένες παρουσίες

Δευτέρα 18 Αυγούστου 2014

Από την Πόλη έρχομαι...και καταφθάνω Πήλιο

Είναι η εποχή που οι ρυθμοί πέφτουν, τα ταξίδια αυξάνονται και στιγμές χαλάρωσης έρχονται στο προσκήνιο. Ακολουθώντας το πνεύμα των ημερών, επισκέφθηκα ανθρώπους και μέρη, αφήνοντας πίσω μου την ρουτίνα και τις ασχολίες της καθημερινότητας.
Φυσικά η Πόλη παρέμεινε στην σκέψη και στην καρδιά μου αφού πλέον αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι από την ζωή μου, μακρυά ή κοντά της. Επιπλέον, μια απρόσμενα ευχάριστη πρόσκληση από τον εκπολιτιστικό σύλλογο "Χείρων Κένταυρος" φρόντισε ώστε η Πόλη και οι ιδιαιτερότητές της να με συνοδεύουν με περισσότερη ένταση. Αποδεχόμενος την πρόσκληση του συλλόγου, βρέθηκα στο Κατηχώρι Πηλίου και είχα την ευκαιρία να συναντήσω σπουδαίους ανθρώπους, να γνωρίσω την φιλογενία τους και να έχω την χαρά της επικοινωνίας μαζί τους.
Η συνάντησή μας πραγματοποιήθηκε στην πλατεία του μικρού γραφικού χωριού και αφού βρέθηκα εκεί από νωρίς το απόγευμα ώστε να προετοιμάσουμε την βραδινή παρουσίαση, δεν σταμάτησα από την πρώτη στιγμή να απολαμβάνω τις ομορφιές και ιδιαιτερότητες της περιοχής και των ανθρώπων του χωριού.
Χαμόγελα εν ώρα διαλείμματος με τον πρόεδρο του συλλόγου, Γιώργο Γεωργαδάκη

Σάββατο 26 Ιουλίου 2014

Ο κεραμιδόγατος της Πόλης

Η Πόλη ήταν ανέκαθεν ένας τόπος γεμάτος αντιθέσεις. Αυτή η εικόνα μεταφέρεται ως τις μέρες μας και στην πόλη των φαντασμαγορικών εμπορικών κέντρων, των πολυτελών λεωφόρων και των μεγαλοπρεπών κτιρίων υπάρχουν ακόμη σκοτεινά και μισοκρυμμένα μονοπάτια που συνήθως οι άνθρωποι προσπερνούν ανυποψίαστοι. Προτιμώ να τους αφήνω να χρησιμοποιούν τα δικά τους σοκάκια και εγώ με την σειρά μου να απολαμβάνω τις δικές μου διαδρομές παρέα με τις ψιψίνες μου. 
Η δική μου φυλή άλλωστε έχει βρεθεί εδώ πριν ακόμα η Πόλη γίνει το κέντρο του κόσμου. Από τότε ως τώρα και μέσα από την συλλογική μας μνήμη αντιλαμβάνομαι πως ίσως μερικοί μας αντιπαθούν, κάμποσοι ανυποψίαστοι μας αγνοούν, άλλοι ανέχονται την παρουσία μας μα τελικά οι περισσότεροι μας αγαπούν, κατανοούν την σύνδεση μας με τούτο τον τόπο και κρυφοθαυμάζουν την ιδιαιτερότητά μας.
Επιτρέψτε μου όμως να συστηθώ.....είμαι ένας κεραμιδόγατος που δεν αγαπώ το τεμπελιό, τις ξάπλες, τους γατοκαυγάδες και την αναμονή στα κεμπαπτζίδικα για τυχόν λιχουδιές. Αυτό που περισσότερο λατρεύω είναι οι περιπλανήσεις και οι ατελείωτες εξερευνήσεις στην απέραντη Πόλη. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια όλοι έχουν βαλθεί να μετατρέψουν την Πόλη σε κάτι διαφορετικό. Έτσι και ο ζωτικός μου χώρος...τα κεραμίδια...έχουν αντικατασταθεί από πανύψηλα ορθογώνια κτίρια που προσωπικά δεν με γοητεύουν καθόλου. Ευτυχώς όμως υπάρχουν ακόμα μέρη αρκετά φιλόξενα και ιδιαίτερα για να ξεφύγω από την βαβούρα, να θαυμάσω μικρές και μεγάλες ομορφιές αλλά και να έρθω σε επαφή με ιδιαιτερότητες του παρελθόντος.
Προσπερνώντας βιαστικά τους ανθρώπους, εισέρχομαι στην πύλη που άλλοτε περνούσαν τα άλογα του βυζαντινού ιππικού για να σταβλιστούν. Σήμερα εδώ σταθμεύουν αθροιστικά περισσότεροι ίπποι από οτι στο παρελθόν αφού ο χώρος είναι γεμάτος αυτοκίνητα.
Η πύλη που οδηγούσε στον χώρο που βρίσκονταν η ιππική δύναμη της Βασιλεύουσας
Μερικές ματιές προς τα πάνω. Κτίσματα με παρουσία χιλιετιών

Σάββατο 12 Ιουλίου 2014

Συνέντευξη με τον εκδότη της Απογευματινής

Εδώ και κάμποσο καιρό υπήρχε η σκέψη για δημιουργία μίας νέας κατηγορίας αναρτήσεων που θα περιλαμβάνει συνεντεύξεις με ανθρώπους που έχουν άμεση σχέση με την Πόλη, την Ρωμηοσύνη και στα λόγια τους υπάρχει πάντα κάτι σημαντικό που αξίζει να ακουστεί. Αυτή η στιγμή πλέον έφθασε και σήμερα έχω την χαρά να φιλοξενώ την συνέντευξη που μου παραχώρησε ο Μιχάλης Βασιλειάδης, εκδότης της εφημερίδας "Απογευματινής". Η ημέρα δημοσίευσης δεν επιλέχθηκε τυχαία αλλά με κριτήριο την επέτειο της εφημερίδας αφού σήμερα η "Απογευματινή" έφτασε τα 90 έτη κυκλοφορίας!
Κατευθυνόμενος προς την στοά Συρίας για να συναντήσω τον κύριο Βασιλειάδη, προσπαθούσα να ταξινομήσω τις σκέψεις και τις σημειώσεις μου. Είχα τόσα πολλά να συζητήσω μαζί του αφού εκτός της φιλίας και της καλής μας σχέσης, η ιστορία της Απογευματινής, από τις 12 Ιουλίου 1925 ως σήμερα, είναι γεμάτη αίγλη, επιτυχίες, μεταβολές, συρρίκνωση και ελπίδες.
Η είσοδος της στοάς Συρίας

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2014

Μια διαφορετική βαρκάδα

Όσο το καλοκαίρι κάνει όλο και περισσότερο αισθητή την παρουσία του, τόσο απολαυστικότερη γίνεται η χρήση των πλωτών μέσων της Πόλης. Άλλοτε απλά για να μεταβώ από την μια ήπειρο στην άλλη, άλλοτε για να φτάσω σχεδόν ως τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας και άλλοτε απλά για να απολαύσω μια βοσπορινή βαρκάδα. Εξάλλου αυτές οι διαδρομές προσφέρουν πάντα υπέροχο θέαμα για κάθε προτίμηση και ενδιαφέρον. Υπάρχει όμως και μια διαφορετική βαρκάδα που συνηθίζω να απολαμβάνω τους καλοκαιρινούς μήνες, που αν και λιγότερο προβεβλημένη δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από εκείνες του Βοσπόρου αφού η ιδιαιτερότητα του περάσματος ανάμεσα στις 2 ηπείρους, με τα προάστια, τα παλάτια, τα κάστρα και τα "γιαλιά" που στολίζουν τα παράλια, αντικαθιστούνται από μια πάρα πολύ μεγάλη ποικιλία ενδόξων και ιστορικών κτισμάτων.
Αναφέρομαι στην βαρκάδα του Κεράτιου κόλπου και κάθε φορά που επιλέγω την διαδρομή από το Karaköy ως το Eyüp, ανταμοίβομαι από την ομορφιά και την παρουσία τόσων πολλών αξιοθεάτων. Τα περισσότερα δηλώνουν επιβλητικά την παρουσία τους και άλλα, περισσότερο κρυμμένα στην απέραντη πόλη, απαιτούν μια πιο παρατηρητική ματιά.
Μια τόσο απολαυστική μα ταυτόχρονα διαφορετική βαρκάδα δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο και μου δόθηκε η ευκαιρία να περιεργαστώ τις ιδιαιτερότητες της Πόλης με άλλη οπτική προσέγγιση από εκείνη που έχω ήδη φωτογραφίσει και περιγράψει σε προηγούμενες αναρτήσεις, τις οποίες μπορείτε να ξαναθυμηθείτε πατώντας τις διαφορετικά χρωματισμένες λέξεις του κειμένου.
Ο πύργος του Γαλατά ενώ πίσω από το παραλιακό τζαμί διακρίνονται αμυδρά οι τρούλοι από το Μπεζεστένι του Πορθητή





Οι τρούλοι αποτελούν την κλασσικότερη φιγούρα στην σιλουέτα της Πόλης. Εδώ το Yeni Camii και στο βάθος το μέγιστο αρχιτεκτονικό επίτευγμα, η Αγία Σοφία

Τετάρτη 25 Ιουνίου 2014

Το ταξίδι των ΧΑΜΠΕΡΙΩΝ στην ΑΝΑΤΟΛΗ

Από την πρώτη στιγμή που δημιούργησα το ΤΙ ΧΑΜΠΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ; είχα την ευτυχία να βιώσω απερίγραπτα συναισθήματα, να δω συγκλονιστικές εικόνες, να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου και να ζήσω μοναδικές στιγμές και εμπειρίες. Εκτός από αυτά, την μεγαλύτερη ικανοποίηση συνεχίζει να προσφέρει η επαφή και η επικοινωνία με ανθρώπους που δίχως τα ΧΑΜΠΕΡΙΑ δεν θα είχα ποτέ την ευκαιρία να συναντήσω. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο γνωρίστηκα το περασμένο καλοκαίρι με τον εκδότη της εφημερίδας ΑΝΑΤΟΛΗ και πλέον τους τελευταίους μήνες ξεκίνησε μια συνεργασία φιλοξενίας άρθρων μου στην μηνιαία έκδοσή της. Η τιμή και η χαρά για τον χώρο που μου προσφέρθηκε είναι μεγάλη και σίγουρα τούτη την πληροφορία επιθυμώ να μοιραστώ και μαζί σας.
Πλέοντας στον Βόσπορο και διαβάζοντας την πιο πρόσφατη έκδοση της ΑΝΑΤΟΛΗΣ

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014

Το κομψό τζαμί

Η Πόλη είναι γεμάτη από ιστορικά τεμένη του οθωμανικού παρελθόντος, τα οποία βρίσκονται διασπάρτα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της. Ορισμένα από αυτά είναι πασίγνωστα και εντυπωσιακά, άλλα ασήμαντα και ταπεινά ενώ μερικά έχουν σχεδόν εγκαταλειφθεί. Υπάρχει και μία ακόμη κατηγορία τζαμιών που εντυπωσιάζουν με την μεγαλοπρέπεια και την ομορφιά τους μα παράλληλα βρίσκονται μακριά από τα βλέμματα και τις προτιμήσεις πιστών και επισκεπτών.
Τα τεμένη που με έχουν μαγέψει περισσότερο με την ομορφιά και την κομψότητά τους είναι το Kılıç Ali Paşa, το Şehzade και το Hekimoğlu Ali Paşa. Στην κατηγορία των αγαπημένων μου τεμένων ανήκει όμως και το Sokullu Mehmet Paşa Camii και τούτη την φορά αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας εικόνες από τις συχνές επισκέψεις μου εκεί.
Το τέμενος είναι χτισμένο σε 2 επίπεδα και αυτό προκαλεί μεγαλύτερη αίσθηση μεγαλοπρέπειας στον επισκέπτη που εισέρχεται από την κεντρική πύλη

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2014

Τα ευλογημένα υπόγεια της Πόλης

Υπάρχει η γνωστή φράση που αναφέρει πως "όταν κάτι δεν φαίνεται, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει" και αυτή η ρήση με συνοδεύει σε κάθε περιπλάνηση στην Πόλη. Με μεγάλη παρατηρητικότητα και διάθεση για ανακάλυψη, βρέθηκα να περπατώ στα σοκάκια της ιστορικής χερσονήσου, στην συνοικία που άλλοτε ονομάζονταν Χαλκοπράτεια επειδή εδώ ανθούσε η παρασκευή και το εμπόριο χάλκινων αντικειμένων στην μεγαλύτερη διάρκεια της χιλιόχρονης Αυτοκρατορίας. Εδώ που σήμερα χτυπά η τουριστική καρδιά της Πόλης, κάποτε εκτός από εμπορικό κέντρο και σημείο εγκατάστασης δεκάδων εργαστηρίων παραγωγής βρίσκονταν ένας από τους σημαντικότερους ναούς της Βασιλεύουσας, ο ναός της Θεοτόκου των Χαλκοπρατείων.
Σε ακριβώς αυτό το σημείο βρίσκονταν ο ναός της Θεοτόκου των Χαλκοπρατείων

Σάββατο 24 Μαΐου 2014

Για ψαρομεζέδες στην Χαλκηδόνα

Θυμάμαι πολύ καλά πριν μερικά χρόνια να προσδιορίζω τον εαυτό μου ως παιδί του Μπέιογλου, αφού κάτι το πρώτο μου ταπεινό σπιτικό, κάτι η συναρπαστική ζωή του Taksım και η αρχική άγνοια μου για την Πόλη με κρατούσαν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας και της νύχτας στο Πέρα. Kατά την γνώμη μου, το Σταυροδρόμι άλλαξε αρκετά τα τελευταία χρόνια (διαβασε εδώ και εδώ) και από ένα πολύχρωμο, γεμάτο ζωντάνια και ιδιαιτερότητα μέρος μετατρέπεται αργά μα σταθερά σε απρόσωπη εμπορική λεωφόρο με πρώτο κριτήριο το χρήμα και την έμφαση στην επιφανειακή επίδειξη. 
Το στενάκι του küçük Beyoğlu έχασε την ατμόσφαιρά του, τα σοκάκια του aşmalımescit έπαψαν να μαγεύουν μετά τις γνωστές απαγορεύσεις και οι εστιάτορες του Nevizade δείχνουν να έχουν χάσει τον έλεγχο με τις τιμές που απαιτούν στα μαγαζιά τους.
Εδώ και κάμποσο καιρό θεωρώ πλέον τον εαυτό μου παιδί της Χαλκηδόνας και βιώνω οτι το ιστορικό της κέντρο έχει παραμείνει περισσότερο ντόμπρο ως προς τον χαρακτήρα, την ατμόσφαιρα και τους ανθρώπους του. Εκεί έχω ήδη αγαπήσει συγκεκριμένα σοκάκια, στέκια, διαδρομές και μαγαζιά. Όταν λοιπόν έρθει στην επιφάνεια η επιθυμία για μεζέδες και ρακί, πλησιάζω στην ψαραγορά της Χαλκηδόνας και προσπερνώντας τους ιχθυοπώληδες που διαλαλούν τα θαλασσινά τους καλούδια φτάνω στο kadı nimet balıkçılık, το πιο συχνό μου στέκι για μεζέδες.
Τα μεζεδοπωλεία της Χαλκηδόνας δίνουν έμφαση στις θαλασσινές λιχουδιές, γι'αυτό και η κατάλληλη διακόσμηση
Απεικονίσεις τοιχογραφιών της Θήρας συμβολίζουν γνώση και ποιότητα για το αντικείμενο και καταδεικνύουν οτι είμαι στο σωστό μέρος 

Κυριακή 18 Μαΐου 2014

Στον Άγιο Νικόλαο Τζιβαλίου

Τον πρώτο καιρό που βρέθηκα στην Πόλη και άρχισα να επισκέπτομαι τις εκκλησίες και τα Αγιάσματά της, υπήρχαν συχνά στιγμές "ατυχίας" αφού δεν κατάφερνα, για αρκετούς λόγους, να βρεθώ στο εσωτερικό τους για προσκύνημα. Η Πόλη όμως πλέον με έχει βάλει στην αγκαλιά της και καταφέρνω να επισκέπτομαι ναούς που δεν τυχαίνει να έχουν ανοιχτές τις πόρτες τους πολύ συχνά. Απ'την συνοικία Cibali έχω ίσως περάσει εκατοντάδες φορές μα τούτη την φορά είχε φτάσει η στιγμή για μια στάση στον ναό του Αγίου Νικολάου Τζιβαλίου.
Η είσοδος του ναού. Εμφανές πόσο βαθιά βρίσκονται τα καθίσματα του προαύλιου χώρου. Δίπλα το Αγίασμα του Αγίου Χαραλάμπους (διάβασε και εδώ) και το κτίσμα με την χαρακτηριστική φαναριώτικη αρχιτεκτονική

Σάββατο 10 Μαΐου 2014

Τότε και τώρα Νο.6

Σε πολλές από τις προηγούμενες αναρτήσεις, αρκετοί σχολιαστές έχουν αναφερθεί στην εικόνα και τις ένδοξες στιγμές της Πόλης κατά το παρελθόν. Ανήκω και εγώ στην κατηγορία ανθρώπων που η ζωή στην Πόλη κατά τους προηγούμενους αιώνες, τους συναρπάζει, τους μαγνητίζει και τους φαίνεται τόσο ιδιαίτερη, μακρινή μα συνάμα οικεία.
Πολλές φορές καθώς περπατώ στα μήκη και τα πλάτη αυτού του μοναδικού τόπου, οι άσφαλτοι, τα αυτοκίνητα, τα πολύχρωμα φώτα, τα εμπορικά κέντρα και οι πολυκατοικίες εξαφανίζονται από την ματιά μου. Την θέση τους παίρνουν ξύλινα σπίτια σε απλοικούς μαχαλάδες, πέτρινα αρχοντικά, χωράφια, ανηφοριές με χώματα και πέτρες που συνδέουν τα προάστια μεταξύ τους, μνήματα από μάχες τρομερές και τις παραλίες του Βοσπόρου άγριες, καταπράσινες και παρθένες.
Όταν τέτοιες εικόνες γίνουν αρκετά συχνές και έντονες, τότε αυτό σημαίνει πως έχει φτάσει η στιγμή και ένα ακόμη: Τότε και τώρα.
Τα Τείχη των Βλαχερνών. Μερικές κατοικίες τριγύρω, χωράφια και μνήματα. Απέναντι, οι λόφοι μετά το Hasköy σχετικά έρημοι
Στις μέρες μας, τα χωράφια και τα μνήματα έδωσαν την θέση τους σε ασφάλτινους δρόμους. Όσο για τους λόφους απέναντι...ουδέν σχόλιο

Τρίτη 29 Απριλίου 2014

Στην Μονή Παντεπόπτου

Οι μαχαλάδες της Πόλης είναι γεμάτοι ιδιαιτερότητες και εγώ δεν χορταίνω να τους περπατώ, να τους εξερευνώ σπιθαμή προς σπιθαμή, να προβληματίζομαι αλλά και να γοητεύομαι. Αρκετοί από αυτούς παραμένουν αρκετά υποβαθμισμένοι ή τουλάχιστον "ξεχασμένοι" από όσα συμβαίνουν στην υπόλοιπη Πόλη. Έτσι λοιπόν η γειτονιά στα σύνορα του μαχαλά Τζιμπαλί με τον μαχαλά του Ζευρέκ (δες και εδώ) αρχικά να δείχνει αδιάφορη αλλά κάποτε η περιοχή υπάγονταν στην πολύ σημαντική 10η ρεγεώνα (η Κωνσταντινούπολη χωρίζονταν διοικητικά σε 14 ρεγεώνες) ενώ η σπουδαίοτητά της υποδηλώνεται και από τις πάρα πολλές σημαντικές Μονές που ίδρυσαν εδώ Αυτοκράτορες και μέλη των οικογενειών τους. Στις μέρες μας διασώζονται συγκριτικά ελάχιστες και είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ και να περιεργαστώ προσεκτικά μία από αυτές, την Μονή του Σωτήρος Παντεπόπτου η οποία περικυκλωμένη από ταπεινές κατοικίες θα χαραχτεί στον νού όποιου αξιώσει να την επισκεφτεί.
Ο τρούλος της Μονής Παντεπόπτου με το υπερυψωμένο τύμπανο διακρίνεται πάνω απ'τις σκεπές των ταπεινών κατοικιών

Τετάρτη 23 Απριλίου 2014

Στο παζάρι του Üsküdar

Η αγορά και τα παζάρια της Πόλης προσφέρουν πάντα ιδιαίτερες και πολύπλευρες εμπειρίες, αφού συνοδεύονται από μαγευτικές εικόνες, ήχους, μυρωδιές και εκπλήξεις. Όλοι όσοι κατοικούν στην Πόλη έχουν τα δικά τους στέκια για εύρεση προιόντων και αγορών. Αφού λοιπόν περιπλανήθηκα σε αρκετές συνοικίες, μαχαλάδες και παζάρια, βρέθηκα στο Σκούταρι και μπορώ να ισχυριστώ οτι η αγορά του και οι εικόνες που αντίκρισα μπήκαν για τα καλά στην καρδιά μου. Έτσι...στο παζάρι του Üsküdar βρήκα μάλλον και εγώ το δικό μου στέκι για αγορά τροφίμων και όχι μόνο.
Στην είσοδο του παζαριού, οι πάγκοι με τα περιποιημένα φρούτα και λαχανικά αποτελούν την καλύτερη υποδοχή
Η ασχολία μου όλα αυτά τα χρόνια με την γαστρονομία, με έχει φέρει πάρα πολύ κοντά με τις πρώτες μαγειρικές ύλες και έχει επαυξήσει τον σεβασμό προς αυτές. Έτσι λοιπόν με χαροποιεί ιδαιίτερα ο τρόπος που οι πωλητές στήνουν τους πάγκους τους και ο σεβασμός που επιδεικνύουν σε κάθε ένα προιόν ξεχωριστά. Ο τρόπος που θα τοποθετήσουν, θα το ραντίσουν με νερό ή θα το "χαιδέψουν" με ένα κομμάτι πανί για να προβάλλουν την γυαλάδα του είναι πράγματι αξιοπρόσεκτος και άξιος επαίνων.
Προιόντα τοποθετημένα ένα προς ένα και με πολύ μεράκι, ακόμα και σε συνθήκες ρουτίνας όπως αυτή του οπωροπώλη

Παρασκευή 11 Απριλίου 2014

Επόμενη στάση:.....Πανεπιστήμιο

Κάθε περιπλάνηση στην Πόλη περιλαμβάνει διαδρομές που είναι γεμάτες από συχνές στάσεις αφού κάθε γειτονιά φροντίζει να κρύβει ιδιαιτερότητες και να συναρπάζει. Κατευθυνόμενος προς το Φανάρι, θέλησα να κάνω μια μικρή στάση στο Τζιμπαλί και να εισέλθω σε έναν χώρο γεμάτο ποιότητα, παιδεία, καλαισθησία και διαχρονικότητα. Έτσι καθώς το λεωφορείο πλησιάζε προς τα εκεί, ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου και ρίχνοντας μια πεταχτή ματιά στους συνεπιβάτες τριγύρω μου αναφώνησα: "Επόμενη στάση:....Πανεπιστήμιο".
Επόμενη στάση:....πανεπιστήμιο. Συγκεκριμένα το πανεπιστήμιο Kadir Has

Κυριακή 6 Απριλίου 2014

Μικροί και μεγάλοι εν δράσει

Όλοι όσοι έχουμε επισκεφτεί χώρες του εξωτερικού, συνειδητά ή ασυνείδητα, έχουμε μπεί στον πειρασμό να παρατηρήσουμε τον τρόπο που ζούν οι άνθρωποι εκεί, καθώς και τις διαφορές και ομοιότητες στον τρόπο του βίου τους με τον δικό μας. Σε ορισμένες χώρες ίσως αυτή η παρατήρηση να γίνεται περισσότερο "εγκυκλοπαιδικά" και σε άλλες ρίχνουμε με περιέργεια μια προσεκτικότερη ματιά γιατί -είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι- μας ενδιαφέρει περισσότερο. Έτσι λοιπόν με άλλη βαρύτητα παρατηρούμε τον τρόπο του βίου των Εσκιμώων και με άλλη τις νοοτροπίες στον βίο των Τούρκων.
Σκοπός αυτής της ανάρτησης δεν είναι να καταπιαστεί με γενικολογίες σχετικά με τις πολλές ομοιότητες και διαφορές μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων. Όταν τέτοιου είδους περιγραφές γενικεύονται ή υπεραπλουστεύονται συνήθως είναι μή ακριβείς, καταλήγουν εσφαλμένες ή εξυπηρετούν ιδεολογίες και συμφέροντα.
Μία συγκεκριμένη νοοτροπία που συνεχώς με εντυπωσιάζει είναι ο σεβασμός των Πολιτών στις γειτονιές τους, κυρίως με αυτό που αποκαλείται δημόσιος χώρος ή περιουσία. Περπατώντας κανείς στις φυσιολογικές συνοικίες της Πόλης θα το παρατηρήσει αρκετά καλά. Για παράδειγμα δεν θα δει ποτέ κανείς τα σχολεία τους να είναι ρημαγμένα ή αμαυρωμένα με γκράφιτι, υβριστικά συνθήματα, οπαδικά, κομματικά και να μοιάζουν σαν φυλακές. Ένα ακόμα τρανταχτό παράδειγμα είναι τα μικρά πάρκα που σε κάθε συνοικία είναι σωστά στολίδια και κανείς δεν διανοείται να τα καταστρέψει, να τα αλλοιώσει ή να παρατήσει σκουπίδια, θεωρώντας πως είναι υπόθεση του δήμου ή του κράτους να τα διατηρεί ακέραια.
Ένας μικρός πράσινος λαθυρινθος για παιδιά. Παρά την εγκληματική αλλοίωση της Πόλης, τα πάρκα παραμένουν καταπράσινα και προσεγμένα

Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

Κιστέρνες της Πόλης

Τι συνειρμούς μπορεί να προκαλεί ο συνδυασμός των λέξεων Κωνσταντινούπολη και κιστέρνα; Πιθανόν για πάρα πολλούς, η σκέψη τους να στρέφεται στην μεγαλειώδη Βασιλική κιστέρνα, αφού σίγουρα αυτήν περιλάμβανε η πρώτη τους επίσκεψη στην Πόλη και δυστυχώς για τις γνώσεις αρκετών η σχέση των κιστερνών με την Πόλη αρχίζει και τελειώνει εκεί. 
Θέλοντας να έρθω σε αμεσότερη επαφή με αυτήν την κατασκευαστική πτυχή του παρελθόντος, η επιμονή μου έφερε στα χέρια μου μια λίστα με 158(!) σημεία κιστερνών που βρίσκονται διασκορπισμένες σε όλη την Πόλη. Σε αυτή την ανάρτηση θέλησα να παρουσιάσω και να μοιραστώ μαζί σας εικόνες με μερικές από αυτές και να βάλω τις βάσεις για μελλοντικές αναρτήσεις και εξερευνήσεις.
Η Πόλη αντιμετώπιζε ανέκαθεν πρόβλημα με το πόσιμο νερό και για να ξεπεραστεί αυτό το πρόβλημα κατά το παρελθόν και να υπάρχουν αποθέματα σε κρίσιμες στιγμές όπως περιόδοι ξηρασιών, πολιορκίες κ.ο.κ., το νερό συλλέγονταν και μεταφέρονταν σε ανοιχτές ή σκεπαστές κιστέρνες.
Οι ανοιχτές κιστέρνες βρίσκονταν κυρίως σε υψώματα και από εκεί μεταφέρονταν το νερό, μέσω αγωγών, σε όλη την Βασιλεύουσα. Οι 3 μεγαλύτερες και σημαντικότερες ανοιχτές κιστέρνες είναι του Αέτιου, του Άσπαρος και του Αγίου Μωκίου.
Η κιστέρνα του Αέτιου, πλέον στο εσωτερικό της ολόκληρο γήπεδο, κερκίδες και συμπληρωματικές εγκαταστάσεις

Σάββατο 22 Μαρτίου 2014

Στα ίχνη του μακρινού συγγενή

Έχω ρωτηθεί πολλές φορές ως τώρα για την καταγωγή μου και την σχέση μου με την Πόλη. Πάντα αποκρινόμουν οτι είμαι από το Περιστέρι Αττικής, αφού άλλωστε εκεί γεννήθηκα και μεγάλωσα όπως και οι γονείς μου. Γνωρίζοντας μόνον σε γενικές γραμμές την καταγωγή μου, άρχισα πρόσφατα να ενδιαφέρομαι για περισσότερες λεπτομέριες. Έτσι ανακάλυψα πως κατάγομαι απ'το χωριό Μήδεια, το σημερινό Kıyıköy της Τουρκίας.
Η άποψή μου είναι πώς δεν υπάρχει ελληνική οικογένεια που πηγαίνοντας 3, 4, 5, 10 (βάλτε όποιον αριθμό θέλετε) γενιές πίσω δεν θα συναντήσει ρίζες ή σημαντικά περάσματα στα εδάφη της Τουρκίας ή άλλων χωρών.
Εκείνες τις εποχές υπήρχε μια διαρκής μετακίνηση, δραστηριότητα και επαφή του ελληνικού πληθυσμού με τα προαιώνια κέντρα του. Εποχές που ο Ελληνισμός δεν περιορίζονταν στην λογική της υπηκοότητας των πολιτών ενός κράτους αλλά απλώνονταν σε μήκη και πλάτη, ελεύθερος από σύνορα, περιορισμούς και "καλούπια", έπαιρνε επιρροές, αφομίωνε, προέτασσε την ιδιαιτερότητά του και αποτελούσε τρόπο σκέψης και ζωής.
Το άλλο παρακλάδι του οικογενειακού μου δέντρου ανακάλυψα οτι βρίσκεται στο χωριό Δάφνη Καλαβρύτων, που κάποτε λεγόνταν Στρέζοβα. Ρωτώντας του ηλικιωμένους της οικογενείας, έφτασα στο όνομα Παικόπουλος.

Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

Στην Μονή του Αγίου Ανδρέου εν τη Κρίσει

Στην περιοχή του σημερινού Koca Mustafa Paşa και ιδιαίτερα στην δυτική πλευρά της περιοχής, κοντά στα Χερσαία Τείχη, υπάρχουν αρκετά τεμένη με ιστορικό υπόβαθρο, αρχιτεκτονικές ιδιαιτερότητες και αθέατες πτυχές. Ένα από αυτά είναι το Koca Mustafa Paşa Sümbül Efendi Camii που πίσω από τις αλλαγμένες όψεις του υποκρύπτει την Μονή του Αγίου Ανδρέου εν τη Κρίσει. Η απογευματινή μουσουλμανική προσευχή που μόλις ξεκινούσε δεν κατάφερε να με αποκόψει από την επίσκεψη στον ναό. Εξάλλου οι μουσουλμάνοι εκεί δεν έδειξαν να ενοχλούνται από την παρουσία μου.
Η βόρεια πλευρά του ναού. Οι αναγκαίες μετατροπές και αλλοιώσεις αρχικά δεν φανερώνουν την βυζαντινή καταγωγή του

Τετάρτη 12 Μαρτίου 2014

Στην Παναγία της Σούδας

Υπάρχουν συνοικίες στην Πόλη που κατά το παρελθόν γνώρισαν ιδιαίτερα ένδοξες στιγμές αλλά στις μέρες μας δεν παρατηρείται κάτι ανάλογο. Μία τέτοια περιοχή είναι και το σημερινό Εğrikapı, που κάποτε ονομάζονταν Χαρσία ή και Καλλιγαρία, εξαιτίας της κλίσης των παρακειμένων Τειχών και της Πύλης που υπάρχει εκεί. Ελάχιστα στοιχεία μαρτυρούν την ζωντάνια και την ιδιαιτερότητα του παρελθόντος και ένα από αυτά είναι η εκκλησία της Παναγίας της Σούδας.
Θέλησα να την επισκεφθώ και να αντιστρέψω στην σκέψη μου την εξέλιξη των εποχών. Από μια "ξεχασμένη" περιοχή, δίχως ποίμνιο και εξωστρέφεια, να ψηλαφίσω τις παλιές εποχές, τότε που βρίσκονταν στο προσκήνιο και παρείχε εκπαιδευτικές και νοσηλευτικές υπηρεσίες.
Η Παναγιά της Σούδας, τριγυρισμένη από τον χαρακτηριστικό κίτρινο μαντρότοιχο
Στο ίδιο σημείο υπήρχε προγενέστερος βυζαντινός ναός αφιερωμένος στον Άγιο Νικήτα ενώ για κάποια περίοδο ο ναός τιμούνταν και στο όνομα του Αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος. Η Παναγία της Σούδας, πιθανόν πήρε την ονομασία της από Κρητικούς που εγκαταστάθηκαν εκεί, δείχνοντας για ακόμη μια φορά την διαρκή μετακίνηση που υπήρχε στα κέντρα του Ελληνισμού. Ήταν ένα από τα σημαντικότερα προσκυνήματα της Πόλης εξαιτίας των πολλών θαυμάτων που αποδίδονταν στην θαυματουργή Εικόνα της Παναγίας και ως κέντρο της κοινότητας συγκέντρωνε γύρω του τόσο διάφορες εκπαιδευτικές υποδομές όσο και νοσηλευτικές.

Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

Τότε και τώρα Νο.5

Εκτός από την συνεχή περιπλάνηση στα μήκη και τα πλάτη της Πόλης, την εξερεύνηση και την επαφή με όλες της πτυχές της, μία ακόμη δραστηριότητά μου είναι η διαρκής καταγραφή της στον φωτογραφικό φακό μου. Μέσα από αυτή την διαδικασία επιθυμώ να συγκρίνω τις φωτογραφίες μου με αυτές του παρελθόντος αλλά και να διαφυλλάσω τις τωρινές ως σημείο σύγκρισης με το μέλλον. Εξάλλου η παρούσα εικόνα της Πόλης μεταβάλλεται γοργά.
Έτσι έφτασα στην πέμπτη δημοσίευση της κατηγορίας Τότε και τώρα. Η ανάρτηση αυτή περιλαμβάνει τις πρόσφατες φωτογραφίες των τελευταίων εβδομάδων. Μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις διαπίστωσα πως πράγματι το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω καθώς μερικές υπέροχες και σπάνιες φωτογραφίες του περασμένου αιώνα έχουν μπεί οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Τα σημεία που απεικονίζονται έχουν πλέον αλλοιωθεί ή εξαφανιστεί από το πρόσωπο της Πόλης.
Ο ναός της Αγίας Θέκλας στις Βλαχέρνες...το σημείο αυτό έχει πλέον ισοπεδωθεί
Πιθανόν αν υπάρχει κάποιο συνδετικό στοιχείο με την άνω φωτογραφία και το παρελθόν, αυτό να είναι το τελευταίο ξύλινο καλύβι
Εκεί που άλλοτε βρισκόνταν ο ναός της Αγίας Θέκλας, περιτριγυρισμένος από ταπεινές κατοικίες, στις μέρες μας υπάρχει ένα τεράστιο εργοτάξιο όπου χτίζονται δεκάδες διαμερίσματα. Ο χώρος είναι αποκλεισμένος και η είσοδος επιτρέπεται μόνο σε εργάτες και χειριστές μηχανημάτων. Δεν μπορούσα να συμβιβαστώ στην ιδέα να μείνω εκτός του εργοταξίου. Ξέρω οτι μόλις ολοκληρωθούν τα έργα, η περιοχή θα είναι παντελώς αγνώριστη. Έτσι εισήλθα στο αποκλεισμένο τετράγωνο, περπατώντας κατά μήκος του ανύπαρκτου πλέον toklu sokak (γιατί οι λέξεις κρύβουν πίσω τους και δεύτερες σημασίες) με την φωτογραφική μηχανή σε ετοιμότητα και ύφος επιστάτη κατασκευστικών έργων. Ήταν μάλλον τόσο πειστική και επιβλητική η παρουσία μου που ακόμα και τα σκυλιά που φύλασσουν τον χώρο με πλησίασαν υποταγμένα.

Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

Πίσω απ'τα μεσκίτια....συναντώ τα μοναστήρια

Η μεταβολή της ρυμοτομίας και του χαρακτήρα της Πόλης μέσα στους αιώνες και τις χιλιετίες είναι λογικό να έχει συντελεστεί με πολλές εναλλαγές και αποχρώσεις. Η αλλαγή, αλλοίωση ή ανανέωση είναι εξάλλου χαρακτηριστικά όλων των μεγαλουπόλεων και αυτές οι μεταβολές μοιάζουν να οξύνονται ολοένα και ταχύτερα στην εποχή μας. Υπάρχουν βέβαια και ορισμένα κτίσματα που καταφέρνουν να "ξεγλιστρούν" από αυτήν την τάση, διατηρώντας έναν δεσμό με το παρελθόν. Και η ιδιαιτερότητα σε αυτό το παρελθόν είναι πως σχεδόν πάντα πίσω του κρατά ένα ακόμα διαφορετικό υπόβαθρο που σαγηνεύει, υπενθυμίζει και δηλώνει παρών ακόμα και σήμερα.
Συγκεκριμένα, αναφέρομαι στα μεσκίτια που είναι διασκορπισμένα παντού στην Πόλη και η θρησκευτική τους φύση τα έχει γλιτώσει από τον αφανισμό. Ο τυχαίος επισκέπτης ή περαστικός ίσως αντιλαμβάνεται την ιστορικότητα των κτισμάτων και την σύνδεσή τους με την οθωμανική εποχή. Η γοητεία και η ιδιαιτερότητά τους όμως πηγάζει από το γεγονός οτι πίσω από τα περισσότερα μεσκίτια, ουσιαστικά διασώζονται βυζαντινά μοναστήρια!
Το σημερινό Mustafa Çavuş Mescidi. Κάποτε Μονή των Αγίων Μηνοδώρας, Μητροδώρας και Νυμφοδώρας

Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου 2014

Η φανέρωση του Αγιάσματος του Αγίου Φανουρίου

Παρ'ότι έχουν περάσει ήδη αρκετά χρόνια περιπλάνησης στις Πολίτικες συνοικίες, υπάρχουν ακόμα τόσα πολλά πράγματα που συναντώ για πρώτη φορά και συνάμα μαγεύομαι, ενθουσιάζομαι και συγκινούμαι. Σε μία τέτοια κατηγορία ιδιαιτεροτήτων ανήκουν και οι "αρτηρίες" της Πόλης, τα Αγιάσματά της και τούτη την φορά είχα την τιμή και την ευτυχία να βρεθώ σε έναν χώρο που αρχικά δείχνει την εντύπωση πως είναι δυσκολοπρόσιτος και δεν φανερώνει στον καθένα την θρησκευτική και ιστορική ιδιαιτερότητά του. 
Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη μου καθώς βρέθηκα έξω από την είσοδο του Αγιάσματος του Αγίου Φανουρίου. Στην κατηφόρα ανάμεσα στα Ταταύλα και το Ντολάπντερέ, ένα απλό κτίσμα σαν μονοκατοικία που δεν τραβά την ματιά, ούτε προιδεάζει για κάτι. Μόλις όμως έφτασα στο κατώφλι του, μου φανερώθηκαν οι αγιασμένες πτυχές της Πόλης.
Το μικρό, γκρίζο κτίσμα δεν προιδεάζει για την εσωτερική του ιδιαιτερότητα
Μόλις όμως πέρασα το κατώφλι του, ο ενθουσιασμός μου μετράπηκε σε έκπληξη και μετά σε δέος
Δύο ορόφους κάτω από την επιφάνεια του δρόμου, βρίσκεται το Άγιασμα του Αγίου Φανουρίου

Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014

Απογευματινό ναμάζι στο Hekimoğlu Ali Paşa Camii

Η διαρκής επιθυμία ιχνηλάτησης των Πολίτικων σοκακιών, έχει ως αποτέλεσμα να έρχομαι σε άμεση επαφή με όλες τις πτυχές της Πόλης και να την γνωρίζω όλο και καλύτερα απ'άκρη σ'άκρη. Μία από αυτές τις πτυχές είναι και τα ιστορικά τεμένη της Πόλης και είμαι ευτυχής που μπορώ να διαπιστώνω τις ιδιαιτερότητες τους, να νοιώθω τα αποτυπώματά τους στον χρόνο και κατανοώ τα "ατομικά" χαρακτηριστικά τους. Μπορώ επίσης να παραδεχτώ πως τα τεμένη δίχως μεγάλη τουριστική κίνηση είναι περισσότερο απολαυστικά, μεταφέρουν τρομερή αμεσότητα και μου προσφέρουν απλοικό μα συνάμα όμορφο υλικό για τον φωτογραφικό φακό μου. Τέτοιες εικόνες ομορφιάς και αμεσότητας πέρασα στο τέμενος Hekimoğlu Ali Paşa, παρακολουθώντας εκ των έσω την απογευματινή μουσουλμανική προσευχή.
Το τζαμί Χεκίμογλου, περιτριγυρισμένο από έναν άκρως περιποιημένο κήπο, χαρακτηρίζεται από αρχιτεκτονική λεπτότητα 
Μαρμάρινη διακόσμηση με πολλές λεπτομέριες στην κεντρική είσοδο του τζαμιού
Το τέμενος ολοκληρώθηκε το 1735 με την κατασκευή του να διαρκεί μόνο ένα έτος και ουσιαστικά αποτελεί το τελευταίο σημαντικό έργο κλασσικής νοοτροπίας, εγκαινιάζοντας μια νέα αρχιτεκτονική περίοδο αφού παραθέτει για πρώτη φορά στοιχεία πρωτομπαρόκ. Ο τρούλος αποτελεί το κυρίαρχο στοιχείο του οικοδομήματος, δορυφορούμενος από 6 μικρότερους, ενώ τα κιουλάχια στην κορυφή των μιναρέδων διαμορφώνονται με νέα σχέδια.

Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

Στην Αγία Ειρήνη, αγκαλιά με άπλετο φως

Έχουν υπάρξει δεκάδες σημεία στην Πόλη που κατά καιρούς έχω προσπαθήσει να βρεθώ και να βιώσω από κοντά μα για αρκετούς λόγους αυτό δεν έχει ακόμη συμβεί. Ο ναός της Αγίας Ειρήνης ήταν ένα από αυτά και θυμάμαι την πρώτη αποτυχημένη απόπειρα επίσκεψής μου σαν να ήταν χθες. Από τότε πέρασαν αρκετά χρόνια και σχεδόν είχα εγκαταλείψει την σκέψη να βρεθώ στο εσωτερικό του Πατριαρχικού Ναού του Βυζαντίου, δίχως όμως να απολέσω την πίστη μου ότι κάποια στιγμή θα έρθει τούτη η στιγμή. Τελικά η στιγμή αυτή έφθασε και φτάνοντας σχεδόν τρέχοντας απ'την χαρά μου προς την εκκλησία, συνειδητοποίησα οτι τα έτη αναμονής ήταν ουσιαστικά περίοδος προετοιμασίας και ωριμότητας ώστε να κατανοήσω καλύτερα τις πτυχές της Αγίας Ειρήνης. Περνώντας λοιπόν την είσοδο, ένιωσα περισσότερο έτοιμος από ποτέ.
Ο ναός της Αγίας Ειρήνης. Ένα από τα σπουδαιότερα κτίσματα της Βασιλεύουσας
Αψίδα της βόρειας πλευράς. Τα πολλά παράθυρα μοιάζουν να καταργούν το βάρος
Οι βυζαντινοί ναοί αποτέλεσαν την αρχιτεκτονική μήτρα για τα μουσουλμανικά τεμένη της Πόλης. Εκείνα όμως δεν θέλησαν, εξαιτίας του χρηστικού σκοπού τους, να ακολουθήσουν την σπουδαιότερη αρχιτεκτονική ιδιαιτερότητα των χριστιανικών κτισμάτων.
Έτσι λοιπόν στα τεμένη ο εξωτερικός όγκος αντικατοπτρίζεται και εσωτερικά, δηλαδή πριν ακόμα εισέλθουμε στο τζαμί, έχουμε ήδη σχηματίσει μια εντύπωση για το μέγεθος του εσωτερικού. Αυτό δεν συμβαίνει με τα χριστιανικά κτίσματα και ο επισκέπτης εκπλήσσεται ευχάριστα καθώς εισέρχεται στο εσωτερικό του ναού. Ο χώρος του μοιάζει απίστευτα μεγαλύτερος από αυτόν που αντιλαμβάνεται κανείς βλέποντάς τον εξωτερικά και η έκφραση της λογικής μέσα από την αρχιτεκτονική δίνει την σκυτάλη σε μεταφυσικά πεδία και συναισθήματα.

Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2014

Στους διαδρόμους του Ξενώνα του Αγίου Σαμψών

Σε μια Πόλη που διαρκώς μεταβάλλεται και όλα στην επιφάνεια της δείχνουν να αλλάζουν τόσο γοργά και να αλλοιώνονται υπό τον φαύλο μανδύα της ανάπτυξης, υπάρχουν ακόμα σημεία που αρνούνται να σβηστούν και να υποταχθούν στα ψεύτικα και φανταχτερά φώτα της "προόδου". Σημεία που δείχνουν την πραγματική ταυτότητα των πραγμάτων και μαρτυρούν κάτι τρομερά ένδοξο και συνάμα ταπεινό.
Ακόμα και αν αυτά δεν είναι τίποτα παραπάνω από απομεινάρια, όπως στην συγκεκριμένη περίπτωση, παρ'όλα αυτά αρκούν ώστε να βιώσω την πραγματική Πόλη για πολλοστή φορά, να γίνω ένα με αυτήν, να παρουσιαστούν νοερά σπουδαίες εικόνες μπρoστά στα μάτια μου και να νοιώσω επίσης τριγύρω μου θαλπωρή, στοργή και φροντίδα. Δεν θα μπορούσα να αισθανθώ κάτι διαφορετικό. Περιπλανιόμουν άλλωστε στους διαδρόμους του μεγαλύτερου φιλανθρωπικού ιδρύματος της Αυτοκρατορίας, στον Ξενώνα του Αγίου Σαμψών!
Φτάνοντας στον Ξενώνα του Αγίου Σαμψών! Έτοιμος για ακόμη μια συναρπαστική έξαρση των αισθήσεων, της φαντασίας και των συναισθημάτων!
Η περιοχή γύρω από την Αγία Σοφία περιλάμβανε πλήθος εγκαταστάσεων και οι περισσότερες επικοινωνούσαν συνδεόμενες μεταξύ τους. Έτσι εκτός από την πλατεία του Αυγουσταίου που είχε πρόσβαση στο Ιερόν Παλάτιον (διάβασε και εδώ), υπήρχε εδώ και το συγκρότημα του Πατριαρχείου, το οποίο περιλάμβανε ναούς, διαμερίσματα, κτίρια που στεγάζονταν διάφορες υπηρεσίες, κήπους, σκευοφυλάκιο και στοές. Κάπου εκεί κοντά υπήρχε και ο Ξενών του Αγίου Σαμψών, ένα κρατικό νοσοκομείο που περιλάμβανε επίσης πτέρυγες φιλοξενίας και φροντίδας φτωχών, απόρων και αναξιοπαθούντων.

Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2014

Χρόνια πολλά καλό μου Blog No.3

Πολλές φορές έχουμε την αίσθηση ότι ο καιρός περνά αρκετά γρήγορα και ασυναίσθητα. Αυτό διαπίστωσα σήμερα και εγώ όταν σκέφτηκα πως το ΤΙ ΧΑΜΠΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ; έκλεισε τον τρίτο χρόνο παρουσίας του.
Θυμάμαι σαν να ήταν μόλις πριν από πολύ λίγο καιρό όταν σε ένα μικρό σοκάκι κοντά στην İstiklal πήρα την απόφαση για την δημιουργία των ΧΑΜΠΕΡΙΩΝ και ξεκίνησα να γράφω την πρώτη ανάρτηση, μή γνωρίζοντας την ακριβή πορεία και εξέλιξη των ΧΑΜΠΕΡΙΩΝ.
Από εκείνη την πρώτη ανάρτηση άλλαξαν πολλά και άλλα τόσα παρέμειναν ίδια.
Ξεκινώντας ως ένας απλός επισκέπτης που αγνοούσε τα πάντα για την Πόλη, την έβαλα στην καρδιά μου και άρχισα να ανακαλύπτω τις πτυχές της, να έρχομαι σε επαφή με τα αξιοθέατα της, να προσκυνώ της εκκλησιές, να ανακαλύπτω τα σοκάκια της, να επισκέπτομαι τα Αγιάσματά της, να γνωρίζω της μυρωδιές, τις γεύσεις και τους ανθρώπους της μα και τόσα πολλά άλλα πράγματα που συνδέονται με αυτήν.
Μέσα από τα ΧΑΜΠΕΡΙΑ ήρθα σε επικοινωνία και επαφή με υπέροχους αναγνώστες και ανθρώπους που διαφορετικά δεν θα είχα την χαρά να γνωρίσω. Γίναμε όλοι μια καλή παρέα, με νέους φίλους να προστίθενται στην συντροφιά μας και άλλους που δυστυχώς χαθήκαν τα ίχνη του μα δεν λησμονώ.
Τρία χρόνια καθημερινής ενασχόλησης με τα ΧΑΜΠΕΡΙΑ μου, με 147 δημοσιευμένες αναρτήσεις, 1819 φωτογραφίες, περίπου 266.000 αναγνώσεις, με βεβαιότητα περισσότερες λέξεις και σίγουρα αμέτρητα και απερίγραπτα συναισθήματα που με συνόδευσαν όλον αυτόν τον καιρό.
Χρόνια πολλά λοιπόν καλά μου ΧΑΜΠΕΡΙΑ!
Και η συνέχεια;
Όσο θα βαστούν τα πόδια μου και η διάθεση αλλά και το μεράκι θα παραμένουν ανεξάντλητα, θα συνεχίζω να περιπλανιέμαι στα Πολίτικα σοκάκια, να ανακαλύπτω, να περιγράφω και να μεταφέρω εικόνες. Να γίνομαι ένα με την μοναδική και αγαπημένη μου Πόλη και να "χάνομαι" στην αγκαλιά και στις διαστάσεις της.

Σας ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου!!!

Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014

Το αγαπημένο φαγάδικο της γειτονιάς μου

Υπάρχουν περιπτώσεις που καθυστερημένα βρίσκομαι καθ'οδόν για το Bostanci με την απορία για το τι λιχουδιά θα με περιμένει στο σπίτι. Όταν όμως δεν επιθυμώ να βάλω τους άλλους σε ανούσιο κόπο επειδή δεν είμαι ιδιαίτερα πεινασμένος, κάνω μια μικρή στάση στο αγαπημένο φαγάδικο της γειτονιάς μου. Είναι οι στιγμές που από την κούραση και την περιπλάνηση δεν πεινώ πολύ, απλά θέλω μόνον να τσιμπήσω κάτι λιτό και λίγο.
Το αγαπημένο φαγάδικο της γειτονιάς μου
Η εξυπηρέτηση είναι πάντα περιεκτική, σβέλτη και σε συνδυασμό με την άφθονη ποικιλία πιάτων και γεύσεων κάνει αυτό το είδος εστιατορίων να είναι η καταλληλότερη λύση για κάθε στομάχι, πορτοφόλι και απαίτηση.