Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

Dolmabahçe...το απόλυτο παλάτι του Βοσπόρου

Στην Πόλη τα αξιοθέατα είναι αμέτρητα. Άλλα είναι καλά κρυμμένα και μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας, άλλα πάλι όμως παγκόσμιας εμβέλειας. Στην δεύτερη κατηγορία ανήκει και το Ντολμά μπαχτσέ, ένα από τα πιο πολυτελή και επιβλητικά παλάτια σε όλον τον πλανήτη. Σίγουρα όσοι απο εμάς βρέθηκαν στην Πόλη, είχαν την ευκαιρία να το θαυμάσουν. Για όσους πάλι δεν είχαν ακόμα την τύχη να βρεθούν στην Πόλη και να επισκεφτούν το Dolmabahçe, ας το κάνουν. Μόνον τότε θα καταλάβουν την πραγματική σημασία της λέξεως ''παλάτι''. Εγώ προσωπικά δεν έχω επισκεφτεί ένα εντυπωσιακότερο απο αυτό.
Η κεντρική πύλη του παλατιού

Ο πύργος του ρολογιού του Dolmabahçe

Τετάρτη 23 Μαΐου 2012

Εκκλησίες της Πόλης-Θοδωρής 1-0

Έχοντας αλωνίσει αμέτρητα σοκάκια και γειτονιές της Πόλης, έχω κατά καιρούς συναντήσει πολλές εκκλησίες που είναι διασκορπισμένες ανά την Πόλη. Συνήθως κατορθώνω να εισέλθω στο εσωτερικό τους, να ανάψω ένα κεράκι, να θαυμάσω τα όσα υπέροχα βρίσκονται εκεί μέσα μα και για να βγάλω φωτογραφίες. Ειδικά το τελευταίο κάποιες φορές γίνεται δύσκολη υπόθεση. Σε τούτο το άρθρο λοιπόν θα σας παρουσιάσω μερικές από τις αποτυχημένες προσπάθειές μου να μπώ ή να φωτογραφίσω μια εκκλησία.
Θα ξεκινήσω από την Αγία Ειρήνη διότι αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση. Η Αγία Ειρήνη θεωρείται μνημείο στις μέρες μας και οι πόρτες της είναι πάντα κλειστές για το κοινό. Μόνο ορισμένες φορές χρησιμοποιείται για εκδηλώσεις και συναυλίες καθώς λέγεται πως διαθέτει μια καταπληκτική ακουστική. Είναι επίσης η μοναδική εκκλησία, αν έχω ενημερωθεί σωστά, μαζί με την Παναγιά Μουχλιώτισσα που χτίστηκε πριν την Άλωση και ποτέ δε μετατράπηκε σε τζαμί.
Η πανέμορφη και μοναδική Αγία Ειρήνη

Εύχομαι να τα φέρει έτσι η ζώη ώστε κάποια φορά κι εγώ να έχω το προνόμιο να την επισκεφτώ και εκ των έσω.
Υπήρξαν περιπτώσεις που η κακή κατάσταση των εκκλησιών δεν μου επέτρεψε την επίσκεψη λόγω επισκευών. Μια τέτοια στέρηση είχα στο Φέρικιόι, στους Αγίους Αποστόλους. Εστώ κι από την εξωτερική εμφάνιση ο ναός έδειχνε σε όχι καλή κατάσταση.



Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Φανάρι φαναράκι μου

Όσες φορές εγκαταλείπω για λίγες βδομάδες την Πόλη, είναι πραγματικά σαν να μένει ένα κομμάτι από'μένα πίσω μαζί της. Και όπως όταν γυρνά κανείς σπίτι του, κάνει τον απαιτούμενο έλεγχο αν όλα είναι το ίδιο αφημένα, έτσι κι εγώ περπατώ στα στενά της αγαπημένης μου, προσπαθώντας να δω αν κάτι έχει αλλάξει. Επιπλέον είναι η πιο καλή μέθοδος για να την ξανανοιώσω μέσα μου...να γίνω ένα με αυτήν. Υπάρχουν πολλά μέρη που πάντα ενδείκνυνται για τέτοιους περιπάτους. Επειδή η διάθεση μου ήταν σήμερα λιγάκι διφορούμενη, προτίμησα το Φανάρι.
Το Φανάρι που φωτίζει την καρδιά μου με Ρωμιοσύνη και αληθινή αύρα Πόλης μα παράλληλα μου ''βγάζει'' μια μελαγχολία. Αυτή η μελαγχολία είναι που με ταξιδεύει σε ένα νοσταλγικό παρελθόν, μου δείχνει την σκληρή πραγματικότητα του παρόντος και μου αφήνει περιθώρια για ένα καλύτερο μέλλον, πού πάντα πιστέυω οτι κρατάει ο καθένας στα χέρια του.
Ο συνειρμός που κάνει κανείς ακούγοντας την λέξη ''Φανάρι'' είναι συνήθως ο Πατριαρχικός Ναός του Αγίου Γεωργίου. Μα γύρω απο το Πατριαρχείο υπάρχουν τόσα σπουδαία πράγματα, μικρά και μεγάλα, να ανακαλύψει κανείς. Δεν αναφέρομαι μόνο στην Μεγάλη του Γένους Σχολή ή στην ένδοξη Παναγιά Μουχλιώτισσα. Είναι όλη η ατμόσφαιρα στο Φανάρι που αγγίζει την ψυχή μου. Η πολυπλοκότητα των χρωμάτων και των αντιθέσεων κυριαρχεί παντού.
Αντιπροσωπευτική εικόνα από σοκάκι στο Φανάρι. Εναλλαγή χρωμάτων και συναισθημάτων
Το Μαράσλειο σχολείο αρρένων, που τώρα δε λειτουργεί πιά