Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Στα ίχνη του τελευταίου αυτοκράτορα

Δεν είναι μόνο η καθημερινότητα της Πόλης που με μαγεύει. Πίσω από τις συγκινήσεις, τις βόλτες, τις γεύσεις, τις ευχάριστες παρέες, τον ξέγνιαστο τρόπο ζωής μου και τις περιπλανήσεις μου εδώ, κρύβεται και μια άλλη Πόλη. Η Πόλη των θρύλων και των παραδόσεων. Η Πόλη, που είναι τόση η λάμψη και η μαγεία της, που ορισμένες φορές είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς που τελειώνει το παραμύθι και που αρχίζει η πραγματικότητα. Συλλαμβάνω αρκετές φορές τον εαυτό μου να ακροβατεί σε ένα λεπτό σχοινί που διαχωρίζει αυτές τις δυό διαστάσεις, έτοιμο να χαθεί ανεπιστρεπτί αν η "ακροβασία" δεν γίνει προσεκτικά.
Μέσα από αυτές τι περιπλανήσεις και τις επαφές με την Πόλη της άλλης διάστασης, σκέφτηκα οτι ήρθε η στιγμή να ''ακουμπήσω'' έναν ακόμα θρύλο. Να περιπλανηθώ στα ίχνη του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Στα ίχνη τελευταίου αυτοκράτορα.
Ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ΙΑ'
Λίγο η περιέργεια, λίγο η καλή έρευνα, λίγο η τρέλα και ο ενθουσιασμός μου, με έφεραν στο Gül Camıi, στο Τζαμί των Ρόδων όπως μεταφράζεται. Πρόκειται για την εκκλησία της Αγίας Θεοδοσίας που μερικώς ανακατασκευάστηκε και έγινε τζαμί.

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

Περίπατος στα στενά του Ταρλάμπασι

Ο χειμωνιάτικος καιρός δεν με πτοεί καθόλου στο να αφήνομαι στην αγκαλιά της Πόλης και να εξερευνώ κάθε σπιθαμή της. Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στην Πόλη, την ερωτεύτηκα και ξεκίνησα να την ανακαλύπτω. Η πρώτη συμβουλή που πήρα σαν τουρίστας ήταν: Μείνε μακρυά από το Ταρλάμπασι. Πλέον δεν θεωρώ τον εαυτό μου τουρίστα της Πόλης και έφτασε η στιγμή να εισέλθω και σε εκείνα τα τόσο κακόφημα στενά.
Το Ταρλάμπασι έχω την εντύπωση πως αποτελεί το μεγαλύτερο γκέτο της Πόλης καθώς και το πιο υποβαθμισμένο, αν αναλογιστεί κανείς οτι βρίσκεται μισή ανάσα απ'την καρδιά της Πόλης. Ναρκωτικά, πορνεία, λαθρομετανάστευση, εγκληματικότητα και παρεμπόριο είναι τμήμα της καθημερινότητας στο Ταρλάμπασι.
Διαθέτοντας κρίση σκέψης, έκανα έναν δικό μου συλλογισμό γύρω απο την συνοικία. Η ρίζα του προβλήματος πιθανόν να βρίσκεται στα Σεπτεμβριανά του '55. Το Ταρλάμπασι κατοικούνταν κυρίως από Ρωμιούς και Αρμένιους. Υστερα λοιπόν από τον διωγμό και το μπάχαλο που επικράτησε σχετικά με τα ιδιοκτησιακά ζητήματα, η περιοχή αφέθηκε στην μοίρα της και με τα χρόνια υποβαθμιζόταν διαρκώς. Επιπλέον η εισροή ανθρώπων από την ενδοχώρα εκείνη την περίοδο δεν κατάφερε να αντισταθμήσει την απώλεια των Ρωμιών. Με απλά λόγια, βρήκαν μια γειτονιά φάντασμα με τις πόρτες ανοιχτές και μπήκαν μέσα.
Αντιπροσωπευτική εικόνα του Tarlabaşı με τα σημάδια του χρόνου αποτυπωμένα παντού.

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

Ας γινόμουν και πάλι παιδί, να μαθήτευα στο Ζωγράφειο

Επ'ευκαιρίας ενός σχολίου της αναγνώστριας Ιωάννας στο άρθρο μου για το Ζάππειο Παρθεναγωγείο, σκέφτηκα πως ήρθε η στιγμή να γράψω και για το δεύτερο ελληνικό σχολείο του Beyoğlu. Ήταν κάτι που επιθυμούσα να κάνω από καιρό. Κάτι η επιθυμία μου, κάτι το σχόλιο της Ιωάννας, κάτι η επισκεψή μου εκεί πριν μερικές μέρες, ήρθαν και έδεσαν όλα μαζί άψογα. Σήμερα λοιπόν θα σας γράψω για ένα ακόμα ιδιαίτερο μέρος που μου άγγιξε την καρδιά. Αναφέρομαι φυσικά στο Ζωγράφειο Λύκειο.
Η πρόσοψη του κτιρίου
Η είσοδος
Στην είσοδο του σχολείου συνάντησα τον διευθυντή του, τον κύριο Γιάννη Δερμιτζόγλου, που από την πρώτη κιόλας στιγμή με κέρδισε με την ευγένεια του, το ήθος και την καλλιέργεια του. Ένας πραγματικός Ρωμιός. Με προσκάλεσε μάλιστα και στο γραφείο του και αφιέρωσε αρκετό απ'τον πολύτιμο χρόνο του για να συζητήσει μαζί μου.