Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012

Η Ωραία του Πέραν

Τούτη είναι η 100ή ανάρτηση και γι'αυτό επέλεξα να μοιραστώ κάτι ιδιαίτερο μαζί σας. Έπειτα από ατελείωτες ώρες επεξεργασίας μα αστείρευτο μεράκι, σας παρουσιάζω το αποτέλεσμα των κόπων μου.
Γιά μήνες παιδευόμουν με τον συγχρονισμό των κειμένων και την μετάφραση (παρεμπιπτόντως οι γνώσεις μου στην τουρκική γλώσσα παραμένουν πενιχρές).
Πρωταγωνίστρια της ιστορίας είναι η Ωραία του Πέραν και μέσα από την ματιά της ξετυλίγεται το κουβάρι των αιώνων με ιστορικά γεγονότα, ανεπανόρθωτες καταστροφές, απλές καθημερινές απολαύσεις μα και ανθρώπινες σχέσεις. Η Ωραία του Πέραν έχει να πεί για όλα όσα είδε και έζησε.
Δείτε την ιστορία της και είμαι σίγουρος πως θα καταλάβετε τις εναλλαγές που με συνεπήραν καθώς επεξεργαζόμουν το θαυμάσιο αυτό υλικό. Θαυμασμός, περιέργεια, λύπη, νοσταλγία, χαρά, θυμός, χαμόγελα, δάκρυα και συγκίνηση. Όλα αυτά και ίσως ακόμα περισσότερα πιθανόν να αισθανθείτε και εσείς παρέα με την Ωραία του Πέραν.  Καλή παρακολούθηση λοιπόν φίλοι μου.
 

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Το δίδυμο της απόλυτης περιποίησης

Θα περάσω αύριο το βραδάκι, να σας δω και να περάσω λίγο χρόνο μαζί σας. Αυτή και μόνο η φράση μου έφερε σε κατάσταση κόκκινου συναγερμού το σπιτικό της πεθεράς μου. Ο γαμπρός έρχεται για επίσκεψη και όλα οφείλουν να είναι στην εντέλεια. Πλέον η πεθερά μου γνωρίζει πολύ καλά τις συνήθειες και προτιμήσεις μου.Για τα δικά της δεδομένα είναι αδιανόητο η επίσκεψή μου να μην συνοδευτεί από ένα καλό τραπέζι. Τι κι αν δεν έχει χρόνο, τι κι αν έχει άλλες υποχρεώσεις....η περιποίηση του γαμπρού μπαίνει ψηλότερα απ'όλες τις άλλες προτεραιότητες. Όταν δε...ο χρόνος δεν επαρκεί, επιστρατεύεται το άλλο "βαρύ πυροβολικό" που ακούει στο όνομα της κουνιάδας μου. Πεθερά και κουνιάδα λοιπόν αποτελούν το δίδυμο της απόλυτης περιποίησης.
Το τηλέφωνο του σπιτιού της ήχησε και στην άλλη γραμμή ήμουν εγώ. Είμαι στο Mado και σε 5 λεπτά θα είμαι σπίτι, της είπα και απ'την φωνή της κατάλαβα πως είχε αγχωθεί. Ήμουν εκεί νωρίτερα απ'ότι υπολόγιζε. Κουνιάδα και πεθερά με υποδέχτηκαν με αγκαλιές και φιλιά και έπειτα σχεδόν προστακτικά μου είπαν να κάτσω στο σαλόνι και να μην κουνηθώ καθόλου. Κάθισα στην αναπαυτική πολυθρόνα και άκουγα τους κατσαρολικούς ήχους απ'την κουζίνα και τις ομιλίες των δύο γυναικών. Δεν άντεξα τον πειρασμό και αφού πήρα την φωτογραφική μηχανή, πλησίασα αθόρυβα την κουζίνα. Κουζινικά σκεύη, ήχοι και μυρωδιές παντού και στην μέση πεθερά και κουνιάδα να επιδίδονται με προσύλωση στις τελευταίες μαγειρικές πινελιές.
Κουνιάδα και πεθερά επί το έργον
Σε σύντομο χρονικό διάστημα στρώθηκε το τραπέζι, τούτη την φορά και με την συμβολή μου καθώς δεν μπορούσα να τις αφήσω να τα κάνουν όλα μόνες τους. Ο αρχικός μου ενθουσιασμός μετατράπηκε σε προβληματισμό καθώς γι'ακόμη μία φορά οι ποσότητες του φαγητού υπερκάλυπταν την μεγάλη μου πείνα.

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

Οι εγκληματίες της Ίστικλαλ

Στην Πόλη η ζωή μου κυλά ονειρεμένα. Αυτό οφείλεται αποκλειστικά στον τρόπο σκέψης μου και στις αρχές που έχω θέσει ως άνθρωπος. Είναι σαν να ΄χω δημιουργήσει έναν δικό μου μικρόκοσμο και μέσα σε αυτόν επιτρέπω να μπούν μόνο διαλεκτά πρόσωπα και καταστάσεις. Ότι δεν αρμόζει στα όρια που εγώ έχω θέσει απλά δεν υπάρχει. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις που ενώ δεν αφορούν πολύ τον προσωπικό μου κόσμο, με κάνουν να θυμώνω και να οργίζομαι πάρα πολύ. Με μία τέτοια κατάσταση ήρθα αντιμέτωπος πρίν μερικές νύχτες σε μία απ'τις βραδινές μου εξόδους στο Πέρα.
Περπατώντας στην Ίστικλαλ σήκωσα την ματιά μου προς τα πάνω και άρχιζα να βγάζω αφρούς από οργή. Η ιστορική και μαγευτική Ίστικλαλ αλλάζει φυσιογνωμία και μετατρέπεται σε ένα απρόσωπο έκτρωμα. Η αλλαγή αυτή συμβαίνει αρκετά αργά και ύπουλα έτσι ώστε να μην τραβάει την προσοχή της μάζας. Μόνο ένα μικρό κομμάτι του πλυθυσμού αντιδρά αποφασιστικά και συντονισμένα. Το υπόλοιπο βρίσκεται σε λήθη, με το περιτύλιγμα των φανταχτερών φωτών, του υλισμού-καταναλωτισμού και πλουτισμού.
Έχουν περάσει μονάχα κάτι περισσότερο από 2 χρόνια απ'όταν πάτησα το πόδι μου στην Πόλη. Τότε ήταν που για πρώτη φορά μαγεύτηκα απ'το Πέραν, την Ίστικλαλ και τα πανέμορφα νεοκλασσικά της. Ένας δρόμος, σαν άρτηρία, μήκους περίπου 3 χιλιομέτρων που διακοσμείται σε ολάκερο το μήκος του από κτίρια μοναδικού κάλλους και απίστευτης τεχνογνωσίας και ποιότητας. Ορισμένα καθάρματα έχουν βαλθεί να καταστρέψουν την ταυτότητα του σπουδαίου τούτου μέρους...
Κτίρια με καταπληκτικό, καλλιμάρμαρο διάκοσμο όπως εδώ...
...γεμάτα καλαισθησία και ποιότητα. Πραγματικά έργα τέχνης....
...δίνουν την θέση τους σε "ανακαινισμένα" σύγχρονα εκτρώματα 
"Αναμορφωμένο" κτίριο! Η ξεφτίλα σε όλο της το μεγαλείο
Καλλιμάρμαρη διακόσμηση κτιρίου...
...που μάλλον δεν αρμόζει στην νέα καλαισθησία που επιβάλει η νέα εποχή

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

Καλώς ήρθατε ζουζουνάκια

Για μερικά σχολεία της Πόλης έχω ήδη γράψει κάμποσες αναρτήσεις (Σχολεία της Πόλης). Σε ένα μόνο όμως απ'αυτά φιλοξενείται μία ομάδα παιδιών που ξεκινούν τώρα μόλις τα πρώτα τους βήματα κοινωνικοποίησης και επαφής με προσχολικά ερεθίσματα όπως γραφή, ανάγνωση και άλλα πολλά. Αναφέρομαι στο νηπιαγωγείο του Ζαππείου, που είχα την χαρά να επισκεφτώ και να θαυμάσω από κοντά γι'ακόμα μία φορά.
Η διευθύντρια του Ζαππείου με περίμενε ήδη στο γραφείο της και προχωρώντας προς τα εκεί, ήταν αδύνατον η ματιά μου να μην μαγευτεί ξανά από το γύρω περιβάλλον. Μπαίνοντας στο Ζάππειο Παρθεναγωγείο, καταλαβαίνεις πως δεν πρόκειται απλά για ένα σχολείο. Παράλληλα είναι ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα, ένα παλάτι γεμάτο έργα τέχνης και καλαισθησίας, ένα μέρος γεμάτο ιστορίες και μόχθους ανθρώπων και αστείρευτη κοιτίδα ελληνικής παιδείας!
Η κεντρική σκάλα του Ζαππείου.Οργασμός καλαισθησίας,τέχνης και κομψότητας
Κάθε γωνία δείχνει την ποιοτική υπεροχή του σχολείου
Ένδοξη στολή Ζαππίδας
Το ταβάνι στην είσοδο του κτιρίου. Τα σημάδια των 127 ετών είναι εμφανή. Πόσες χιλιάδες ψυχών να έχουν περάσει από κάτω όλα αυτά τα χρόνια!
Το να μοιράζεται κανείς στιγμές με την κυρία Δέσποινα Φιλίππου είναι κάτι το απίστευτα όμορφο. Έχει αμέτρητα πράγματα να πεί και είναι τόσο αξιόλογος άνθρωπος που σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή. Η συζήτηση εναλλάσονταν ανάμεσα σε απλά θέματα της Πόλης, προσωπικά ζητήματα, πράγματα που αφορούν τα σχολεία της Πόλης και την Ρωμιοσύνη. Σε κάποια στιγμή η κουβέντα μας έφερε γύρω από τον Κωνσταντίνο Ζαππα και τις μεγάλες ευεργεσίες του προς τον Ελληνισμό.
Γυρίζει τότε η κυρία Δέσποινα και μου λέει: -Αλήθεια, ξέρεις τι έχει προσφέρει ο Ζάππας στην Πόλη με το σχολείο και τα έργα του; Το έχεις διανοηθεί ποτέ;

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Ένα πρωινό στην Απογευματινή της Πόλης

Είχε έρθει και η σειρά μου να πληρώσω την ετήσια συνδρομή σε μία απ'τις ιστορικότερες εφημερίδες της Πόλης. Είχα την επιλογή να πληρώσω μέσω τραπέζης μα δεν συμπαθώ καθόλου αυτές τις απρόσωπες συναλλαγές. Σκέφτηκα πως θα ήταν καλύτερα να γνωρίσω από κοντά τους σπουδαίους εκείνους ανθρώπους και να μιλήσω μαζί τους για πολλά και διάφορα θέματα. Έτσι βρέθηκα πριν μερικές μέρες στα γραφεία της δεύτερης παλαιότερης εφημερίδας ολάκερης της Τουρκίας! Στα γραφεία της Απογευματινής της Πόλης.
Μπήκα στον διάδρομο του Suriye Pasajı και χτύπησα την τζαμένια πόρτα των γραφείων. Ένω αρχικά περίμενα να αντικρίσω τον Μηνά Βασιλειάδη, αντ'αυτού την πόρτα άνοιξε ο πατέρας του, Μιχάλης.
-"Καλημέρα σας,τι κάνετε;", τον ρώτησα.
-"Ότι θέλω κάνω!", απάντησε εκείνος με ένα πλατύ χαμόγελο να στολίζει το πρόσωπό του και η σπιρτάδα των ματιών του να ακτινοβολεί ζωντάνια και σβελτάδα σκέψης.
Έτσι λοιπόν γνώρισα τον Ρωμιό δημοσιογράφο, που βρίσκεται πίσω από την διεύθυνση και έκδοση της Απογευματινής της Πόλης από το 2003.
Φωτογραφίες και φυλλάδες διακοσμούν τους τοίχους των γραφείων της Απογευματινής
Μόλις κάθησα, η ματιά μου περιεργάστηκε το γραφείο, τους τοίχους που διακοσμούνταν με εξώφυλλα από διάφορες εποχές μα και μερικές φωτογραφίες Ρωμιών.
-"Ποιοί είναι αυτοί κύριε Μιχάλη;", ρώτησα.
Τότε ο κύριος Βασιλειάδης μου μίλησε απλά και περιεκτικά για όλα τα σημαντικά πρόσωπα που πέρασαν από την κεφαλή της εφημερίδας. Πως από τους θείους του και τον Οδυσσέα Κρυσταλλίδη που ήταν ειδικός σε θέματα τυπογραφικού εξοπλισμού, ξεκίνησε η έκδοση της εφημερίδας το 1925. Αρχισυντάκτης τα πρώτα 2 χρόνια ήταν ο σπουδαίος και μαχητικός Καβαλιέρος Μαρκουίζος.

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Περπατώ, περπατώ μες στην Πόλη

Περιπλανώμενος στην αχανή Πόλη μου δίνεται η ευκαιρία να έρχομαι σε επαφή όχι μόνο με όλες τις πτυχές της μα και με τους ανθρώπους που κατοικούν πάνω της. Ακόμα καλύτερα είναι όταν στους ανθρώπους αυτούς ανακαλύπτεις τόσα πολλά κοινά στοιχεία, κοινές ρίζες μα και ενδιαφέροντα. Ένας από τους ανθρώπους αυτούς είναι και η Ισμήνη, που επιτέλους είχα την χαρά να την γνωρίσω χθές από κοντά.
Προσπαθούσαμε να οργανώσουμε μία συνάντηση εδώ και αρκετούς μήνες μα λόγω δικών μου επαγγελματικών υποχρεώσεων και έλλειψη χρόνου διαρκώς ακυρώνονταν. Ευτυχώς η συνάντηση αυτή έγινε διότι το είχα βάρος στην συνείδησή μου που δεν κατάφερνα ποτέ να την δω.
"Σημείο συνάντησης στο Kadıköy, στον ταύρό", μου είπε. "Εκεί συναντιούνται όλοι". Υποδειγματικός όπως πάντα στα ραντεβού μου, έφτασα λιγάκι νωρίτερα στο Κάντικιόι και άρχισα να περπατώ στην αγαπημένη μου παλιά αγορά. Όλα είναι τόσο ζωντανά εκεί!
Πάμπολες ποικιλίες ελιάς για όλα τα γούστα
Ο μικρός ξιφίας μου τράβηξε την προσοχή. Βρέθηκα μία ανάσα πρίν να τον αγοράσω
Οι πάγκοι στην Πόλη είναι πάντα απίστευτα περιποιημένοι
Η καρδιά μου χτυπά πάντα δυνατά στην θέα των ντολμαδόφυλλων. Μάλλον είναι καιρός για επίσκεψη στην πεθερά μου
Κοιτώντας και ξεροσταλιάζοντας έξω από την βιτρίνα σα μπακαλόγατος τα σιροπιαστά κυδώνια και κολοκύθες (δες κι εδώ
Δεν είχα έρθει όμως για γαστρονομική αγοροθεραπεία στην Χαλκηδόνα. Με γοργό βήμα επέστρεψα στο άγαλμα του ταύρου, που έγω από χτές το ονόμασα αυθόρμητα "Δία", έχοντας στον νού μου τον μύθο της αρπαγής της Ευρώπης.
Ο Δίας, σημείο συναντήσεων στο Κάντικιόι
Η Ισμήνη έφτασε στην ώρα της με ένα πλατύ χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη και με μιά "ζεστασιά" που αμέσως σε κερδίζει. Ήμουν εξ'αρχής σίγουρος πως δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά διότι η Ισμήνη είναι νηπιαγωγός, που αυτό κατά την δική μου σκέψη συνεπάγεται "ζεστασιά", καλοσύνη και ευσπλαχνία.

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Επίσκεψη στην Παναγιά Κυριώτισσα

Θα το λέω και θα το ξαναλέω πώς κάθε γωνιά στην Πόλη και κάθε παλαιό κτίσμα έχει την δική του ένδοξη ιστορία. Το κτίσμα της Παναγιάς της Κυριώτισσας φυσικά και δεν αποτελεί εξαίρεση στο άνωθεν γνωμικό μου. Γράφω κτίσμα και όχι εκκλησία για να μην παραξενευτείτε, σαν γνώστες και εραστές της Πόλης, που δεν γνωρίζετε ή δεν έχετε επισκεφτεί τούτον τον ναό. Στις μέρες μας χρησιμοποιείται σαν τέμενος, όπως και τόσα πολλά άλλα τεμένη της Πόλης. Ορισμένα από αυτά είχα ήδη την τύχη να επισκεφτώ (δες κι εδώ). Σήμερα ήταν η σειρά της Παναγιάς Κυριώτισσας που πλέον κατέχει την ονομασία Kalenderhane.
Kalenderhane ή αλλιώς Παναγιά Κυριώτισσα
Η Παναγιά Κυριώτισσα χτίστηκε πιθανόν στα τέλη της Δυναστείας των Κομνηνών, δηλ. κάπου μεταξύ 1081-1185 και σε τοποθεσία όπου αρχικά βρίσκονταν ρωμαικό λουτρό. Αρχικά ήταν ένα μικρό κτίσμα που με το καιρό επεκτάθηκε και τριγύρω του υπήρχε μοναστηριακό συγκρότημα που όμως καταστράφηκε κατά την Άλωση.

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

Για μεζέδες στο Νevizade

Το φαγητό στην Πόλη εκτός του ότι είναι πεντανόστιμο διαθέτει και τρομακτική ποικιλία. Η ποικιλία αυτή είναι γνώρισμα της ίδιας της Πόλης που αποτελεί συνχωνευτήρι διαφορετικών πολιτισμών και αφομοιώνει οτιδήποτε βρεθεί στην ''αγκαλιά'' της. Ο γαστρονομικός τομέας δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Σαν γευσηγνώστης αγαπώ όλα τα φαγητά, όμως η αδυναμία μου είναι οι μεζέδες. Αυτό συμβαίνει γιατί στους μεζέδες η ποικιλία των προιόντων και η εναλλαγή των γεύσεων και θερμοκρασιών είναι μία διαρκής μάθηση για τον ουρανίσκο μου και μια μακρά διαδικασία απόλαυσης. Επίσης φαίνεται ξεκάθαρα η επιρροή διαφορετικών παραδόσεων, κυρίως της ελληνικής με την αρμένικη που με την σειρά τους σμίγουν αρμονικά με την τουρκική. Στους μεζέδες το φαγητό αποκτά άλλη ιδιαιτερότητα μιάς και δεν αρκείται στο να γεμίσει απλά το στομάχι, μα παράλληλα αναδεικνύει συντροφικότητα, μεράκι και κάνει τις ματιές των ανθρώπων να ''αγκαλιάζονται'' μεταξύ τους.
Όταν επιθυμώ λοιπόν να μαγευτώ από Πολίτικους μεζέδες, ο δρόμος με κατευθύνει σχεδόν πάντα στο Νεβιζάντε. Διαρκής σταθμός μου το Alem γιατί οι μεζέδες είναι αξιοπρεπέστατοι και συνήθως στην ζωντανή μουσική υπάρχει και το αγαπημένο μου κανονάκι.
Ο πρώτος δίσκος με τους μεζέδες έφτασε σχεδόν αμέσως
Αφού βρήκαμε ένα καλό τραπέζι, δεν άργησε να έρθει και ο πρώτος κινητός τιμοκατάλογος. Έτσι για αρχή και για συνοδεία του αγαπημένου μου ρακιού. Στο Άλεμ έφαγα το πρώτο μου Πολίτικο δείπνο, την πρώτη μου βραδυά στην Πόλη! Τότε δοκίμασα για πρώτη φορά την καταπληκτική σαλάτα από deniz börülcesi, που στην ουσία είναι θαλασσινά φύκια (δές κι εδώ). Δεν θα ξεχάσω ποτέ το υπέροχο συναίσθημα από τον ντολμά που τα μπαχαρικά και τα υπόλοιπα συστατικά τον κάνουν τόσο διαφορετικό από εκείνον στην Ελλάδα. Όσο για το Τοπίκ, τον άρμενικο αυτόν μεζέ που αποτελεί ένα γευστικό αριστούργημα, σε μία μόνο μπουκιά παρουσιάζονται όλες οι γευστικές ''αποχρώσεις'' που μπορεί να συναντήσει κανείς. Οι 3 αυτοί μεζέδες αποτελούν την βάση του τραπεζιού μου από τότε και φυσικά απολαμβάνουν άπλετη συντροφιά κι άλλων μεζέδων
Τα φύκια δε γίνεται να λείπουν ποτέ από ένα τραπέζι με μεζέδες
Το Kavun Peynir, διαχρονική παρουσία στο Πολίτικο τραπέζι
Οι ντολμάδες στην Πόλη είναι το κάτι άλλο. Στο Alem τους βρίσκω πάντα γευστικούς

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012

Περίπατος σε γειτονιές της ανατολικής πλευράς

Οι περιπλανήσεις στην Πόλη δεν σταματούν ποτέ. Είναι καταπληκτικό πως κάθε περιοχή, γειτονιά και σοκάκι κρύβει πάντα ένα παρελθόν που η ιστορία του χάνεται σε βάθη αιώνων. Θεωρώ πως είναι πρακτικά αδύνατον να δει κανείς όλακερη την Πόλη και να εξευρευνήσει όλες της γειτονιές της. Δεν ξέρω τι επιφυλάσσει το μέλλον μα τουλάχιστον χαίρομαι που ακόμα μπορώ να περπατώ και να επισκέπτομαι κάθε φορά και μια ακόμα συνοικία της Πόλης. Τούτη λοιπόν την φορά βρέθηκα σε μερικά παραλιακά προάστια της ανατολικής πλευράς της Πόλης.
Ξεκίνησα την βόλτα μου από το Çengelköy, το ένδοξο αυτό βοσπορινό προάστιο. Στις μέρες μας το ''Αγκυροχωριό'', όπως ονομάζονταν άτυπα για μεγάλο χρονικό διάστημα, είναι περισσότερο γνωστό για τις ψαροταβέρνες του δίπλα στον Βόσπορο. Κάποτε όμως ήταν μία σημαντική περιοχή με πολύ έντονο ελληνικό στοιχείο. Ως την δεκαετία του '60 επί το πλείστον στο Τσέγκελκιόι ζούσαν Ρωμιοί. Στα Σεπτεμβριανά του '55 (δες εδώ) οι καταστροφές ήταν κι εδώ μεγάλες και περίπου 2.000 Έλληνες που ζούσαν εκεί, μετακινήθηκαν είτε σε άλλες περιοχές της Πόλης είτε πήραν τον δρόμο του ''ξενιτεμού'' στην Έλλάδα.
Κατοικίες με ξύλινη εξωτερική επένδυση παραπέμπουν σε άλλες εποχές
Στις μέρες μας η φθορά και η εγκατάλειψη είναι εμφανής σε πολλά σημεία.

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

Σουλειμανιγιέ, το επιβλητικό αρχιτεκτονικό στολίδι

Σε μία προηγούμενη ανάρτησή μου είχα αναφερθεί στο Μπλέ Τζαμί (δες εδώ) και το είχα χαρακτηρίσει ως το πιό φημισμένο τζαμί της Πόλης. Εξακολουθώ να πιστεύω πως πρόκειται για το πιό φημισμένο λόγω της γεωγραφικής του θέσης. Ακριβώς στην καρδιά του Σουλτάναχμέτ που μαζεύονται όλοι οι τουρίστες, απέναντι από την Αγιά Σοφιά καθώς και δίπλα στην αγκαλιά της θάλασσας του Μαρμαρά με τους μιναρέδες του να αποτελούν εικόνα που υπάρχει σε άπειρα καρτ-ποστάλ.
Φημισμένο δεν σημαίνει παράλληλα και καλύτερο. Αν και ποτέ δεν επιθυμώ να βάζω λίστες βαθμολογίας σε τέτοια έξοχα ιστορικά, θρησκευτικά και αρχιτεκτονικά αριστουργήματα, από την άλλη πλευρά οφείλω να παραδεχτώ πως όταν αναφερόμαστε στο πιό εντυπωσιακό τέμενος της Πόλης, τότε μάλλον στην κορυφή δεσπόζει το Σουλειμανιγιέ! Είχα τις προάλλες την χαρά να βρεθώ για πολλοστή φορά εκεί και να το θαυμάσω από κοντά.
Το Süleymaniye Camii είναι εντυπωσιακών διαστάσεων
Το Σουλειμανιγιέ είναι τεραστίων διαστάσεων και χτισμένο στην κορυφή ενός λόφου ''χτυπά'' αμέσως στην ματιά, ακόμα κι αν βρίσκεται κανείς σε μακρινά σημεία της Πόλης. Αν δεν κάνω λάθος είναι το δεύτερο μεγαλύτερο οικοδόμημα τέτοιου είδους στην Πόλη, μετά από την Αγιά Σοφιά.
Είναι δημιούργημα του μέγιστου αρχιτέκτονα Mimar Sinan και χτίστηκε προς τιμή του σουλτάνου Σουλειμάν (αυτού που κάθονται και βλέπουν οι νοικοκυρές, στις ανιστόρητες τηλεοπτικές σειρές του χαζοκουτιού) ως μνημείο μνήμης έπειτα από την κατάκτηση της Ρόδου!!! μα και της Βαγδάτης.

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

Πέρασμα από τον ιστορικό σταθμό του Haydarpaşa

Η κίνηση στους δρόμους της Πόλης είναι τόσο μεγάλη που η μεταφορά από το ένα σημείο στο άλλο εξελίσσεται αρκετές φορές σε πραγματικό εφιάλτη. Με κάτι τέτοιες σκέψεις βγήκα στο δρόμο το πρωί καθώς επιθυμούσα να διασχίσω ολάκερη την ασιατική πλευρά της Πόλης και να βρεθώ στο Κάρακιόι.
Η διαδρομή με το καταμαράν είναι γρήγορη μα δεν ήθελα να περιμένω μισή ώρα στο λιμάνι. Το Dolmuz (δες εδώ) είναι πάντα μέσα στις πρώτες προτιμήσεις μα όχι για όλες τις ώρες. Η λύση του νέου μετρό τουλάχιστον ως το Κάντικιόι φαντάζει η πλέον γρήγορη, μοντέρνα και αξιόπιστη. Εκείνη την στιγμή όμως μου πέρασε από το μυαλό μιά διαδρομή όχι τόσο γρήγορη μα σίγουρα ιδιαίτερη και συναισθηματική. Αφού η αρχική σκέψη ήταν να βρεθώ κάπου κοντά στο Kadiköy και από εκεί με καραβάκι να περάσω απέναντι στο Karaköy, σκέφτηκα λοιπόν να πάρω το -κάπως περιφρονημένο στις μέρες μας- τρένο και να βρεθώ για πρώτη φορά στον ιστορικό σταθμό του Χαιντάρ πασά.
Η εφιαλτική κίνηση στους δρόμους της Πόλης, με ενέπνευσε σε άλλους τρόπους μετακίνησης

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

Όταν θα πας πεθερά μου στο παζάρι...

...θέλω να πάρεις μαζί και τον γαμπρό σου, είχα πεί στην καλή μου πεθερά και εκείνη δε με ξέχασε. Έτσι σαν ήρθε η μέρα του παζαριού στο Bostanci, η αυθεντιά μου ήταν έτοιμη να το επισκεφτεί και να το εξερευνήσει. Δε ξέρω τι εντύπωση έχετε εσείς για τα παζάρια. Στην δική μου αντίληψη επικρατούσαν εικόνες λίγο τριτοκοσμικές, λίγο βρώμικες και με έντονη προχειρότητα. Τίποτα από όλα αυτά δεν υπήρχαν στο Πολίτικο παζάρι που επισκέφθηκα εγώ. Μπορεί τα προιόντα να διαδέχονταν το ένα το άλλο χωρίς καμία συνοχή μα γενικά ήταν ένα καθαρό περιβάλλον με πάγκους και πραμάτειες και με άκρως περιποιημένα και καλής ποιότητας προιόντα.
Μία από τις εισόδους του παζαριού
Το παζάρι χωρίζεται σε δύο τμήματα. Το ένα περιλαμβάνει οπωροκηπευτικά, σαν την δική μας ''λαική'' και στο υπόλοιπο τμήμα του μπορεί να βρεί κανείς σχεδόν τα πάντα. Ρούχα, είδη σπιτιού, καλλυντικά και ότι άλλο τρελό χωρά ο γυναικείος -κυρίως- νούς.
Οι πάγκοι με τα καλά ''στημένα'' λαχανικά ήταν σαν και τους δικούς μας στην Ελλάδα. Μόνο που εδώ τα μεγέθη και ο όγκος της πραμάτειας είναι σαφώς πολύ μεγαλύτερος. Η ποικιλία των προιόντων μου φάνηκε επίσης μεγαλύτερη. Τα προιόντα στους πάγκους σχημάτιζαν μικρά λοφάκια,που σε πολλές περιπτώσεις ξεπερνούσαν και το ύψος των γιαγιάδων! Είναι σαν το μέγεθος των προιόντων να έχει προσαρμοστεί στον πλυθυσμό των κατοίκων και στην έκταση της Πόλης. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως ανεπίσημα ο πλυθυσμός στην Πόλη ξεπερνά κατα πολύ τα 15 εκατομμύρια!

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Περιπλανόμενος στον πολύχρωμο μικρόκοσμο των Βλαχερνών

Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από το να περπατώ στα σοκάκια της Πόλης και να εξερευνώ σπιθαμή πρός σπιθαμή όλες τις πτυχές της. Όταν μάλιστα ανακαλύπτω μία καινούρια γειτονιά που παραμένει ακόμα αυθεντική, τότε η χαρά μου είναι διπλή. Περιπλανόμενος στην ιστορική χερσόνησο, έφτασα ως τις Βλαχέρνες. Πέρασα κοντά από την Παναγιά των Βλαχερνών (δες εδώ) και αποφάσισα να εξερευνήσω τις γειτονιές που υπάρχουν ανάμεσα από τις όχθες του Κεράτιου ως την Μονή της Χώρας. Μετά από μόλις μερικά λεπτά περπάτημα ήταν σαν να βρέθηκα σε έναν άλλο μικρόκοσμο. Σαν μια Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων έκανα την παράφραση σιγοψιθυρίζοντας: Ο Θοδωρής στην γειτονιά των χρωμάτων. Ήταν ένας μικρόκοσμος γεμάτος χρώματα.
Εικόνα από την γειτονιά με τα πολύχρωμα φτωχικά σπίτια
Γυναίκες με μαντήλες κάθονταν στα σκαλιά των σπιτιών τους κουτσομπολεύοντας.
-Ποιό μέρος είναι εδώ; ,ρώτησα γεμάτος έκπληξη.
-Ayvansaray, απάντησαν όλες μαζί με ένα στόμα, ρίχνοντας μου επεξεργαστικές ματιές όλο απορία, σαν να ήμουν ένας περίεργος ταξιδιώτης όχι μόνο από άλλο μέρος μα και από άλλη εποχή!

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

Απέναντι από τους τυφλούς

Απολαμβάνοντας τον περίπατό μου στα ανατολικά παράλια της Πόλης, βρέθηκα στην περιοχή ανάμεσα στο Harem και στο Kadıköy. Είχα περάσει κάμποσες φορές από'κεί κατά το παρελθόν, μα ευτυχώς τούτη την φορά ήμουν πιο παρατηρητικός. Αναζητώντας ένα σημείο για να απολαύσω το τσάι ή καφεδάκι μου, βρήκα την ιδανική τοποθεσία. Παράλληλα για πολλοστή φορά θαμπώθηκα απο την ομορφιά της Πόλης και πείστηκα προσωπικά για την ορθότητα αρχαίων προφητειών.
Αναφέρομαι, για όσους δεν γνωρίζουν, στον θρυλικό χρησμό που δόθηκε στον Βύζα από τα Μέγαρα, όταν εκείνος αποφάσισε να ιδρύσει αποικία και ζήτησε την γνώμη του Μαντείου των Δελφών. Εκεί πήρε την απάντηση ότι η αποικία πρέπει να ιδρυθεί ΄΄απέναντι από τους τυφλούς''. Ταξιδεύοντας, βρέθηκε σε τούτα εδώ τα παράλια της Χαλκηδόνας. Εκεί βλέποντας την απέναντι και ακόμα ακατοίκητη τριγωνική χερσόνησο, κατάλαβε το νόημα του χρησμού που του είχε δοθεί. Οι κάτοικοι της Χαλκηδόνας θα έπρεπε σίγουρα να είναι τυφλοί ώστε να μην καταλάβουν την ιδιαιτερότητα, στρατηγική σημασία και τα πλεονεκτήματα που διέθετε η απέναντι περιοχή. Έτσι, πέρασε στην απέναντι όχθη και ίδρυσε την νέα πόλη, δίνοντάς της το όνομά του...Βυζάντιο.
2500 χρόνια μετά...βρίσκομαι στο ίδιο σημείο που στάθηκε και ο Βύζας. Πιθανόν τα συναισθήματα που πηγάζουν από το θέαμα που αντικρίζω να είναι παρόμοια με αυτά που ένοιωσε κι εκείνος.
Η ομορφιά και μαγεία της Πόλης, διαχρονική στα βάθη των αιώνων

Στην προκυμαία υπάρχει ένα από τα πιό ''αγνά'' μέρη να απολαύσει κάποιος τσάι ή καφέ αποφεύγοντας τα χλιδάτα και ακριβά μαγαζιά που συνήθως αγκυροβολούν κοντά στα βοσπορινά νερά.

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

Για φαγοπότι στο Anadolu Kavağı

Κάπου στις αρχές του καλοκαιριού είχα περιγράψει την απόλυτη βοσπορινή βαρκάδα που κατάφερα να απολαύσω. Στην τελευταία στάση,λ ίγο πριν τον Εύξεινο Πόντο, είχα δώσει μια μερακλίδικη γαστρονομική ''μάχη'' σε ένα από τα παραθαλάσσια εστιατόρεια του Anadolu Kavağı. Από τότε κιόλας είχα δώσει την υπόσχεση να ξαναγυρίσω σε τούτο το θαλασσοχώρι για ένα καινούριο φαγοπότι με θέα τον παρθένο Βόσπορο. Και όταν δίνω μια υπόσχεση, την τηρώ πάντα...
Φτάνoντας και πάλι στο Anadolu Kavağı
Με τα ερείπια του βυζαντινού κάστρου να δεσπόζουν στην κορυφή του λόφου

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012

6-7 Σεπτεμβρίου '55...Η πραγματική Άλωση της Πόλης

Η Πόλη είναι μία από τις πιό ζωντανές πόλεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Γεμάτη μελωδίες, μυρωδιές και πλήθος κόσμου να περπατά και να ζει πάνω σε αυτήν. Επιπλέον η ομορφιά της, η ιδιαιτερότητα και η διαχρονική της ακτινοβολία είναι μοναδική. Ταυτόχρονα όμως η Πόλη έχει στιγματιστεί και από μαύρες σελίδες στην ιστορία της. Μία από τις πιό πικρές στιγμές στην ιστορία της Πόλης μα και του Ελληνισμού συνέβη στις 6 Σεπτεμβρίου πρίν από 57 χρόνια. Τότε που κατά και την δική μου ταπεινή άποψη συνέβη η πραγματική Άλωση της Πόλης.
Θα μπορούσα να γράφω σε τούτο εδώ το μπλόγκ μόνο για ανάλαφρα θέματα όπως φαγητό και βόλτες. Εξάλλου η ζωή μου κυλά γεμάτη αισιοδοξία, χαρά και ευτυχία. Λογικό λοιπόν να σας περιγράφω τέτοιες στιγμές από την καθημερινότητά μου. Μέρες όμως σαν την σημερινή η καρδιά μου σκοτεινιάζει και ο νούς μου βαραίνει από πικρές σκέψεις.
Κλείστε την μουσική του Μπλόγκ στα δεξιά και δείτε τα γεγονότα των Σεπτεμβριανών σε τούτη την δημοσίευση, η οποία είναι κάτι σαν καθήκον ιστορικής μνήμης απέναντι στους Ρωμιούς της Πόλης γιατί κάτι τέτοιες μέρες τους συλλογιέμαι διπλά.

Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2012

Η Παναγία του Βεφά "αγκαλιάζει" όλον τον κόσμο

Η Πόλη έχει την μοναδική ικανότητα να σε κάνει να μην πλήττεις ποτέ και διαρκώς να σου προσφέρει ιδιαίτερες στιγμές και καινούριες συγκινήσεις. Όλα αυτά και άλλα πολλά είδα και ένιωσα τούτο το πρωινό, όταν επισκέφτηκα την εκκλησία της Παναγίας και το ομώνυμο Άγιασμα στο Βεφά. Είχα διαβάσει κάτι σχετικά για την διασημότητα και την προσέλευση των πιστών μα δεν μπορούσα να φανταστώ την έκταση και τον όγκο των επισκεπτών.
Η είσοδος του ναού
Η ιδιομορφία που συνάντησα στην Παναγιά του Βεφά είναι πώς οι επισκέπτες στην πλειοψηφία τους δεν είναι χριστιανοί. Κάθε πρώτη του μηνός άνθρωποι όλων τον θρησκειών προσέρχονται στην Παναγιά του Βεφά για να προσευχηθούν, να πάρουν την Ευλογία Της και να Την παρακαλέσουν για κάποια χάρη.
Η ουρά του κόσμου φτάνει έξω από τον ναό εώς και πολλά μέτρα έξω στον δρόμο
Τα κεριά ανάβουν κατά εκατοντάδες. Σπάνια έχω δεί σε εκκλησία στην Πόλη τόσα πολλά κεριά αναμμένα
Οι περισσότεροι επισκέπτες είναι κυρίως γυναίκες μουσουλμάνες που περιμένουν υπομονετικά αρκετές ώρες ώστε να διαβαστούν από τον παπά και ύστερα να κατέβουν τα σκαλοπάτια που υπάρχουν μέσα στον ναό ώστε να παραλάβουν το Άγιασμα. Κατά την διάρκεια της αναμονής θα βρούν χρόνο να σταθούν μπροστά από τις Εικόνες της Παναγίας και να ''συνομιλήσουν'' μαζί Της, ανοίγοντας τις καρδιές τους, εξιστορώντας τα πάθη τους και εκφράζοντας τις ευχές τους.
Καρτερικά προσμένουν οι προσκυνητές...

Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

Δουλειές του ποδαριού

Το ότι στην ζώη δεν είναι πάντα όλα ρόδινα είναι σε όλους γνωστό. Η ζωή για ορισμένους ανθρώπους μπορεί να είναι πολύ σκληρή και η κάθε μέρα να φαντάζει σαν μία διαρκής πρόκληση. Από την άλλη πλευρά όμως κάθε άνθρωπος διαθέτει μέσα του το ένστικτο της επιβίωσης, που του επιτρέπει να σκαρφίζεται ιδέες ώστε να αντιμετωπίζει την σκληρή πλευρά της ζωής. Μέσα από την περιπλάνηση στα σοκάκια της Πόλης έχω συναντήσει όλα αυτά τα χρόνια πολλούς τέτοιους ανθρώπους και καταστάσεις. Κάθε φορά εκπλήσσομαι θετικά από την εφευρετικότητα τους μα και το δυνατό ένστικτό επιβίωσης που δείχνουν. Το σημερινό άρθρο θα δείξει μερικούς από αυτούς τους ανθρώπους μα και τα σκαρφίσματά τους κάνοντας διάφορες δουλειές του ποδαριού.
Οι λούστροι εξακολουθούν να υπάρχουν στην Πόλη. Καλοκαίρια και χειμώνες, πάλη για το μεροκάματο.
Εκτός από τους λούστρους, τους οποίους αγνοώ πλέον στην Ελλάδα, στην Πόλη συναντώ και άλλα ''επαγγέλματα'' που συνήθως μου ζωγραφίζουν ένα χαμόγελο στα χείλη, δίνοντάς μου παράλληλα μαθήματα θετικότητας. Ένα τέτοιο χαμόγελο έλαμψε στο προσωπό μου όταν είδα την κινητή ψησταριά και τον χαμογελαστό ''σέφ'' να τριγυρνά στα στενά των Βλαχερνών. Με κεφτέδες, λουκάνικα, κεμπάπ, μπριζόλες...ως και ψάρι τόλμησε να διαθέσει στην περιπλανούμενη τούτη ταβέρνα.
Κινητή ψησταριά! Όλα στα κάρβουνα και με τιμοκατάλογο!

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012

Μια βόλτα στο Μόδι Νο.2

Υπάρχουν κάποιες φορές που λατρεύω να περιπλανιέμαι τα μεσημέρια στην καυτή επιφάνεια της Πόλης, αψηφώντας τον ζεστό αέρα που σχεδόν κόβει την ανάσα και τις καυτές αχτίδες του ηλίου που μου ζεματάνε τον σβέρκο. Ειδικά αν πρόκειται να κυκλοφορήσω κοντά στις γειτονιές του Μοδιού, τότε αντέχω τον καύσωνα εις διπλούν. Μπορεί αυτή η συνοικία να βρίσκεται σχετικά σε πολύ κεντρικό σημείο στην Πόλη, μα ταυτόχρονα παραμένει ένα ήσυχο προάστιο. Ακόμα κι αν έχει πλέον χάσει αρκετή από την ειδυλλιακή του ατμόσφαιρα, αυτό δε σημαίνει πως έπαψε να παραμένει ιδιαίτερα γοητευτικό και να συνεχίζει να συγκεντρώνει μεγάλο αριθμό από την αφρόκρεμα της Πόλης.
Για να μπώ για τα καλά στο πνεύμα της ατμόσφαιρας του Μοδιού, άφησα για λίγο το περπάτημα και επιβιβάστηκα στο νοσταλγικό τράμ του Kadıköy και άρχισα να παρατηρώ τριγύρω μου σημάδια από παλιές εποχές. Οι ηλικίες των συνεπιβατών μου ήταν αρκετά μεγαλύτερες από την δική μου, μα και το ίδιο το τράμ παρέπεμπε σε νοσταλγικές περασμένες δεκαετίες.
Τα όργανα στο μαύρο πλαίσιο στ'αριστερά αποτελούν την καρδιά του τράμ. Χάρις σε αυτά καταφέρνει και κινείται
Οι πόρτες παραμένουν μή αυτόματες, με το χαρακτηριστικό πόμολο. Αρκετές φορές έπρεπε να το χρησιμοποιήσω για να ανοίξω την πόρτα στις γιαγιούλες
Το παρελθόν αντιμέτωπο πρόσωπο με πρόσωπο με το παρόν. Πείτε με όσο ρομαντικό θέλετε...μα εγώ προτιμώ το τράμ!
Όταν αποβιβάστηκα στο Μόδι, αρχικά θαύμασα το όμορφο πάρκο που βρίσκεται σε ολάκερη την παραλιακή πλευρά. Λουλούδια, όμορφα τοποθετημένα, εναλλάσονται με το πράσινο του γκαζόν, προτού δώσουν την θέση τους στο μπλέ της θάλασσας του Μαρμαρά. Στην αντίκρυ πλευρά η ιστορική χερσόνησος με την Αγιά-Σοφιά με κάνει να γαληνιάζω ακόμα περισσότερο.
Το υπέρτατο θέαμα της Αγιά-Σοφιάς επισκιάζει σχεδόν τα πάντα στην Πόλη

Σάββατο 18 Αυγούστου 2012

Απόδραση στην Καππαδοκία

Την Πόλη δεν την αλλάζω με τίποτα, μα στην ζωή όλα απαιτούν εναλλαγή και ποικιλία. Εξάλλου είμαι μεγάλη ''ταξιδιάρα'' ψυχή και θέλω διαρκώς να γνωρίζω καινούριους τόπους. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για κάτι το μοναδικό όπως η περιοχή της Καππαδοκίας. Εκεί που η φύση μεγαλουργεί και συνυπάρχει αρμονικά με διάφορα μείγματα πολιτισμών και ανθρώπων. Το ταξίδι στην Καππαδοκία είναι για τους περισσότερους κάτι το ανεπανάληπτο και πολύ ιδιαίτερο. Για 'μένα δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Είναι λίγο δύσκολο να σας παρουσιάσω τις εικόνες που αντίκρισα εκεί. Θα προσπαθήσω πάντως να σας παρουσιάσω αντιπροσωπευτικές στιγμές από την φημισμένη Καππαδοκία.
Αφού αφήσαμε την Πόλη τα μεσάνυχτα και οδηγώντας ολάκερη την νύχτα, φτάσαμε την άλλη μέρα στην περιοχή της Καππαδοκίας που καλύπτει μια τεράστια γεωγραφική περιοχή. Η πρώτη στάση μας ήταν στο İlhara, ένα πανέμορφο φαράγγι όπου εκτός των άλλων βρίσκονται πολλές εκκλησίες των πρώιμων χριστιανικών χρόνων. Ήταν τόσο ενδιαφέρον για 'μένα να δώ ελληνική γραφή στις σκαμένες μέσα στα βράχια εκκλησίες.


Πρώιμη χριστιανική τέχνη
Οι τοιχογραφίες μακρυά από τις βλαβερές ακτίνες του ηλίου παραμένουν σε καλή κατάσταση

Δευτέρα 13 Αυγούστου 2012

Κοντά στους φάρους

Υπάρχουν σημεία στην Πόλη που όλοι μας τα γνωρίζουμε ή τα έχουμε δεί από μακρυά, όμως ποτέ δεν έχουμε βρεθεί κοντά τους. Ένα από αυτά τα σημεία, είναι οι φάροι που βρίσκονται διασκορπισμένοι στα τόσα πολλά σημεία της ονειρεμένης Πόλης. Εκμεταλλεύτηκα τον λιγοστό ελεύθερο χρόνο που είχα σήμερα και βρέθηκα κοντά στους φάρους του Kadiköy. Εκεί, δίπλα στους φάρους, η Πόλη φαντάζει πιό γαλήνια και μου δείχνει απλόχερα την ακαταμάχητη γοητεια της.
Στην άκρη της Πόλης, δίπλα στους φάρους
Απέναντι η Αγιά-Σοφιά λειτουργεί σαν πυξίδα που πάντα κρατά την ματιά μου  μαγνητισμένη
Στον φάρο του Καντικιόι συνήθως συχνάζουν ζευγαράκια που λόγω της τουρκικής νοοτροπίας κρατάνε τον έρωτα τους μακρυά από τα μάτια της οικογενείας. Επίσης ''εραστές'' της φωτογραφίας έχουν το κατάλληλο χώρο για να αποθανατίσουν της ομορφιές της Πόλης. Κάπου εκεί ανάμεσα βρίσκομαι και εγώ. Λάτρης, εραστής και περπατητής της τόσο εθιστικής Πόλης.