Πάμε βόλτα στου Βεφά...να κεράσω μια Μποζά

Όσες φορές μου ζητήσει κάποιος επισκέπτης να του δείξω κάποια πράγματα στην Πόλη, επιλέγω πάντα και την συνοικία του Βεφά. Στην περιοχή αυτή, εκτός από τις αρκετές ιδιαιτερότητες που διαθέτει και που θα σας μιλήσω σε προσεχείς αναρτήσεις, βρίσκεται και ένα μικρό μαγαζάκι που παράγει ένα απολαυστικότατο παχύρευστο ποτό, την Μποζά. Την Boza την συναντά κανείς σε όλα τα Βαλκάνια, μιας και είναι κατάλοιπο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Την πρώτη φορά που την δοκίμασα ήταν στην Βουλγαρία και δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα. Μα σαν ερωτεύτηκα την Πόλη και βρέθηκα για πρώτη φορά στο Vefa Bozacısı ξετρελάθηκα με την γεύση της. Μπορεί να μην έχω δοκιμάσει όλες τις Boza του κόσμου μα εγώ θα το τολμήσω το συμπέρασμα και θα 'πώ πώς εδώ στο μαγαζάκι του Vefa Bozacısı παράγεται μια από τις καλύτερες Μποζά του πλανήτη μας!

Η ταμπέλα του μαγαζιού....ηλικίας 136 ετών παρακαλώ!

Στα ίχνη του τελευταίου αυτοκράτορα

Δεν είναι μόνο η καθημερινότητα της Πόλης που με μαγεύει. Πίσω από τις συγκινήσεις, τις βόλτες, τις γεύσεις, τις ευχάριστες παρέες, τον ξέγνιαστο τρόπο ζωής μου και τις περιπλανήσεις μου εδώ, κρύβεται και μια άλλη Πόλη. Η Πόλη των θρύλων και των παραδόσεων. Η Πόλη, που είναι τόση η λάμψη και η μαγεία της, που ορισμένες φορές είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς που τελειώνει το παραμύθι και που αρχίζει η πραγματικότητα. Συλλαμβάνω αρκετές φορές τον εαυτό μου να ακροβατεί σε ένα λεπτό σχοινί που διαχωρίζει αυτές τις δυό διαστάσεις, έτοιμο να χαθεί ανεπιστρεπτί αν η "ακροβασία" δεν γίνει προσεκτικά.
Μέσα από αυτές τι περιπλανήσεις και τις επαφές με την Πόλη της άλλης διάστασης, σκέφτηκα οτι ήρθε η στιγμή να ''ακουμπήσω'' έναν ακόμα θρύλο. Να περιπλανηθώ στα ίχνη του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Στα ίχνη τελευταίου αυτοκράτορα.

Ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ΙΑ'

Λίγο η περιέργεια, λίγο η καλή έρευνα, λίγο η τρέλα και ο ενθουσιασμός μου, με έφεραν στο Gül Camıi, στο Τζαμί των Ρόδων όπως μεταφράζεται. Πρόκειται για την εκκλησία της Αγίας Θεοδοσίας που μερικώς ανακατασκευάστηκε και έγινε τζαμί.

Περίπατος στα στενά του Ταρλάμπασι

Ο χειμωνιάτικος καιρός δεν με πτοεί καθόλου στο να αφήνομαι στην αγκαλιά της Πόλης και να εξερευνώ κάθε σπιθαμή της. Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στην Πόλη, την ερωτεύτηκα και ξεκίνησα να την ανακαλύπτω. Η πρώτη συμβουλή που πήρα σαν τουρίστας ήταν: Μείνε μακρυά από το Ταρλάμπασι. Πλέον δεν θεωρώ τον εαυτό μου τουρίστα της Πόλης και έφτασε η στιγμή να εισέλθω και σε εκείνα τα τόσο κακόφημα στενά.
Το Ταρλάμπασι έχω την εντύπωση πως αποτελεί το μεγαλύτερο γκέτο της Πόλης καθώς και το πιο υποβαθμισμένο, αν αναλογιστεί κανείς οτι βρίσκεται μισή ανάσα απ'την καρδιά της Πόλης. Ναρκωτικά, πορνεία, λαθρομετανάστευση, εγκληματικότητα και παρεμπόριο είναι τμήμα της καθημερινότητας στο Ταρλάμπασι.
Διαθέτοντας κρίση σκέψης, έκανα έναν δικό μου συλλογισμό γύρω απο την συνοικία. Η ρίζα του προβλήματος πιθανόν να βρίσκεται στα Σεπτεμβριανά του '55. Το Ταρλάμπασι κατοικούνταν κυρίως από Ρωμιούς και Αρμένιους. Υστερα λοιπόν από τον διωγμό και το μπάχαλο που επικράτησε σχετικά με τα ιδιοκτησιακά ζητήματα, η περιοχή αφέθηκε στην μοίρα της και με τα χρόνια υποβαθμιζόταν διαρκώς. Επιπλέον η εισροή ανθρώπων από την ενδοχώρα εκείνη την περίοδο δεν κατάφερε να αντισταθμήσει την απώλεια των Ρωμιών. Με απλά λόγια, βρήκαν μια γειτονιά φάντασμα με τις πόρτες ανοιχτές και μπήκαν μέσα.

Αντιπροσωπευτική εικόνα του Tarlabaşı με τα σημάδια του χρόνου αποτυπωμένα παντού.

Ας γινόμουν και πάλι παιδί, να μαθήτευα στο Ζωγράφειο

Επ'ευκαιρίας ενός σχολίου της αναγνώστριας Ιωάννας στο άρθρο μου για το Ζάππειο Παρθεναγωγείο, σκέφτηκα πως ήρθε η στιγμή να γράψω και για το δεύτερο ελληνικό σχολείο του Beyoğlu. Ήταν κάτι που επιθυμούσα να κάνω από καιρό. Κάτι η επιθυμία μου, κάτι το σχόλιο της Ιωάννας, κάτι η επισκεψή μου εκεί πριν μερικές μέρες, ήρθαν και έδεσαν όλα μαζί άψογα. Σήμερα λοιπόν θα σας γράψω για ένα ακόμα ιδιαίτερο μέρος που μου άγγιξε την καρδιά. Αναφέρομαι φυσικά στο Ζωγράφειο Λύκειο.

Η πρόσοψη του κτιρίου

Η είσοδος

Στην είσοδο του σχολείου συνάντησα τον διευθυντή του, τον κύριο Γιάννη Δερμιτζόγλου, που από την πρώτη κιόλας στιγμή με κέρδισε με την ευγένεια του, το ήθος και την καλλιέργεια του. Ένας πραγματικός Ρωμιός. Με προσκάλεσε μάλιστα και στο γραφείο του και αφιέρωσε αρκετό απ'τον πολύτιμο χρόνο του για να συζητήσει μαζί μου.

Στην Παναγιά των Βλαχερνών

Στην Πόλη όλα έχουν μια ιδιαιτερότητα. Ορισμένες φορές καταλαβαίνει κανείς από μακριά πώς εδώ βρίσκεται κάτι μοναδικό. Υπάρχουν και μέρη όμως που εκ πρώτης όψεως ξεγελούν λόγω της απλότητας τους. Σε ένα τέτοιον λιτό μα συνάμα σπουδαίο χώρο βρέθηκα και εγώ. Στην Παναγιά των Βλαχερνών.

Το κτίσμα του ναού. Λιτό μα συνάμα τόσο ιδιαίτερο

Η είσοδος του ιερού αυτού χώρου

Η εκκλησία αυτή λοίπον είναι όχι μόνο μία από τις σπουδαιότερες της Πόλης αλλά και ολόκληρου του χριστιανικού κόσμου.

Ζαχαρωμένες λιχουδιές

Αχ, ήρθε πάλι ο χειμώνας και μπήκε σιγά σιγά για τα καλά στην καθημερινότητά μας. Κρύο, βροχές, βαριά ρούχα, μουντός καιρός, συναχωμένες μυτούλες. Φυσικά τον χειμώνα και το κρύο δεν τα πολυσυμπαθώ αλλά έχει και αυτή η περίοδος την γλύκα της.
Μία τέτοια γλύκα γεύομαι κάθε φορά τέτοια εποχή. Αναφέρομαι στις ζαχαρωμένες κολοκύθες και στα σιροπιαστά κυδώνια. Βασικά είναι δύο προιόντα που μπορεί κανείς να ''παίξει '' σε απίστευτους συνδυασμούς στην κουζίνα. Στην Πόλη ο πιο διαδεδομένος και ίσως πιο παραδοσιακός τρόπος είναι αυτός του γλυκού.

Το κυδώνι, σιροπιαστό-σιροπιαστό

Ποτέ δε μπορώ να αρνηθώ όταν εμφανίζεται μπροστά μου ένα κέρασμα κυδώνι και βλέπω τα γυαλιστερά σιρόπια του να κυλούν αργά-αργά στις πλαγιές του.
Ο μόνος ίσως λόγος να το απαρνηθώ είναι η προσφορά ενός κομματιού κολοκύθας. Η απόλαυση είναι απερίγραπτη.

Η στιγμή που η Πόλη κοκκαλώνει

Σήμερα το πρωί βγήκα νωρίς από το σπίτι καθώς δεν ήθελα να χάσω το ιδιαίτερο αυτό έθιμο και γεγονός. 10 Νοεμβρίου, ώρα 09:05 το πρωί είναι η στιγμή που ο Κεμάλ Ατατούρκ άφησε την τελευταία του πνοή. 73 χρόνια μετά οι Τούρκοι εξακολουθούν να θυμούνται και να τιμούν τον ''πατέρα΄΄ τους.

Κατάθεση στεφάνων στην πλατεία Ταξίμ

Οι στρατιωτικοί και λοιποί επίσημοι με τον απλό κόσμο, υπο το βλέμμα αστυνόμευσης για παν ενδεχόμενο.

Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι πως στις 09:05 η Πόλη καθώς και ολόκληρη η Τουρκία κυριολεκτικά κοκκαλώνει. Σειρήνες και κόρνες αρχίζουν να χτυπούν και όλα σταματούν να κινούνται για 1-2 λεπτά. Αυτοκίνητα, λεωφορεία, τρένα, πλοία και οτιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς ακινητοποιούνται. Οι άνθρωποι βγαίνουν από τα γραφεία τους ή από τα αυτοκίνητά τους και στέκονται προσοχή. Είναι μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή.