Τα μεζεδάκια της κυρίας Νατζιέ

Επίσημα βρισκόμαστε ήδη στην καλοκαιρινή περίοδο, κάτι που σημαίνει πως οι επισκέψεις στα γειτονικά Πριγκηπονήσια πληθαίνουν και σίγουρα παρά την έξαρση της τουριστικοποίησης των τελευταιών ετών, πρόσφιλη επιλογή παραμένει το νησί της Πριγκήπου. Φτάνοντας στο νησί, η ακολουθία έχει ως εξής: περπάτημα- προσκύνημα-ανάπαυση, η οποία περιλαμβάνει πάντα στην περιποίηση και τα μεζεδάκια της κυρίας Νατζιέ.

Τα νησιά προσφέρουν πάντα διαφορετικές εικόνες από την χαοτική μεγαλούΠολη

Φυσικά η περιπλάνηση στους δρόμους και στα μονοπάτια της Πριγκήπου γίνεται με φιλοζωική προσέγγιση, μην υποβάλλοντας τα άλογα στην κούραση του βάρους και των καιρικών συνθηκών. Έτσι λοιπόν προτιμώ να περπατώ και να κουράζω τα δικά μου πόδια και να τα βλέπω ανέμελα στα δάση της Πριγκήπου, παρά ζωσμένα τις άμαξες να σιγολιώνουν στο λιοπύρι.

Η ομορφιά της μητέρας φύσης

Παραμελημένο γήπεδο υπό το βλέμμα μοναχικού αγάλματος

Ακόμα κι αν η πολυκοσμία στην Πρίγκηπο έχει αυξηθεί υπερβολικά τα τελευταία χρόνια, παρ'όλα αυτά η εικόνα της σε σχέση με την Πόλη παραμένει εκ διαμέτρου αντίθετη.

Οι πράσινοι λόφοι πνίγουν το ορφανοτροφείο της Πριγκήπου. Στο βάβος τμήματα της ασιατικής πόλης

Δεν ακολουθώ σχεδόν ποτέ την πορεία που χρησιμοποιούν οι αμαξάδες και οι τουρίστες μα προτιμώ άλλα στενά και δρόμους, που με την σειρά τους οδηγούν έξω από τις εγκαταστάσεις του ορφανοτροφείου της Πριγκήπου. Παρατηρώντας κάθε φορά με θαυμασμό το μεγαλύτερο ξύλινο κτίριο της Ευρώπης, σκέφτομαι όσες δαιδαλώδεις πτυχές και ιστορίες το συνοδεύουν αλλά και αυτοπροτρέπομαι να ετοιμάσω στο άμεσο μέλλον μια περιεκτική παρουσίαση γύρω από αυτό.

Το ορφανοτροφείο της Πριγκήπου...

....επέστρεψε στον νόμιμο κάτοχό του αλλά τα ίχνη της εγκατάλειψης λόγω του παρελθόντος παραμένουν

Όσο ανηφορίζω τους πράσινους λόφους, συχνά ξεπετάγονται πίσω μου τμήματα της Πόλης. Η αλλαγή στην όψη της είναι εντυπωσιακή και καθημερινή. Θυμάμαι οτι δεν έχουν περάσει και πάρα πολλά έτη από τότε που ελάχιστοι ουρανοξύστες υψώνονταν στην ασιατική πλευρά, ενώ τώρα δεν διστάζω να ισχυριστώ οτι μπορεί να πλησιάζουν τριψήφιο αριθμό. Εξάλλου είτε θα διπλασιαστεί ο πληθυσμός της μεγαλύτερης πόλης της Τουρκίας μέσα τις επόμενες δεκαετίες, είτε θα καταρρεύσει ένας από τους ακρογωνίαιους οικονομικούς λίθους μέσω των κατασκευαστικών έργων και εταιριών.

Τα σύγχρονα και διαρκώς μεταβαλλόμενα ασιατικά προάστια

Στην κορυφή ενός από τους λόφους βρίσκεται ο Άγιος Γεώργιος, ο Κουδουνάς, ο τελικός προορισμός της περιπλάνησης στους δρόμους και τους λόφους της Πριγκήπου (διάβασε εδώ περισσότερα για τον Άι-Γιώργη ).

Προσευχόμενοι και προσκυνητές από όλη την Τουρκία αλλά και το εξωτερικό καταφθάνουν στο Άγιο Γεώργιο

Με το τέλος του προσκυνήματος και πριν αρχίσει η κάθοδος προς το λιμάνι της Πριγκήπου, σίγουρα αξίζει μια επιπλέον στάση στο διπλανό εστιατόριο, για χαλάρωση, ανάπαυση και ανάκτηση δυνάμεων χάρις στον όμορφο χώρο, την υπέροχη θέα και τις νοστιμιές της κυρίας Νατζιέ.

Η είσοδος που οδηγεί στο εστιατόριο

Και πως να αρνηθεί κανείς να αφιερώσει μερικές από τις στιγμές του, όταν από την μία πλευρά βρίσκεται ο ιερός χώρος της Μονής και από την άλλη το γαλάζιο της θάλασσας του Μαρμαρά.

Τα λίγα και λαχταριστά καλούδια ως γνώμονας για άριστη ποιότητα και γεύση

Διαλέγοντας ένα από τα καλύτερα τραπέζια, οι επιλογές μου είναι συνήθως οι ίδιες. Εξάλλου ο κατάλογος είναι σχετικά μικρός, κάτι που πιστοποιεί την ποιότητα και τον προσεγμένο τρόπο παρασκευής αλλά και οτι τις περισσότερες φορές η απλότητα είναι αυτή που κάνει την διαφορά. Σε αυτά έρχεται να προστεθεί η υπέροχη γεύση και η "τιμιότητα" σε ότι προσγειωθεί στο τραπέζι μου.

Τα μεζεδάκια της κυρίας Νατζιέ είναι τόσο νόστιμα που θαρρεί κανείς οτι όλες οι γάτες του νησιού έχουν μαζευτεί στον λόφο του Άι-Γιώργη. Ελαφρώς αγενείς δεν διστάζουν να μοιραστούν τις καρέκλες μαζί σας, εκλιπαρώντας για μερικές λιχουδιές

Ακολουθώντας τις σταθερές επιλογές μου και αφήνοντας τα υπόλοιπα στην κρίση της κυρίας Νατζιέ, τα λεπτά περνάν σαν δευτερόλεπτα. Εξάλλου οι εικόνες που παρουσιάζονται μπροστά μου είναι τόσο όμορφες, με τα χρώματα του ουρανού να εναλλάσσονται και τα χάδια του ανέμου να σμίγουν με τα γαλάζια νερά της Προποντίδας να δίνουν τις καλύτερες προυποθέσεις για φωτογραφίες.

Οι εναλλαγές των συννέφων με τον ήλιο και τα χάδια του ανέμου στα κύματα, δημιουργούν αποχρώσεις σαν σε πίνακα ζωγραφικής

Πλοία έξω από το Pendik μου θύμισαν εικόνες από ταινίες ως τριήρεις που ετοιμάζουν απόβαση στις ασιατικές ακτές

Μερικές ακόμη φωτογραφίες και ακολουθεί η άφιξη της παραγγελίας στο τραπέζι μου. Εκτός από μερικές εναλλασσόμενες και εποχιακές προσθήκες, οι επιλογές είναι πάντα οι ίδιες: Τυροπιτάκια, Paçanga και οι φημισμένοι κεφτέδες της Νατζιέ.

Τα τυροπιτάκια της κυρίας Νατζιέ είναι αφράτα, πλούσια σε υλικά και σε γεύση

Ακόμα δεν έχω αξιωθεί να δοκιμάσω όλα όσα σίγουρα θα έχει θελήσει να μου προσφέρει η κυρία Νατζιέ αφού και εγώ με την σειρά μου παραμένω προσκολλημένος στα κεφτεδάκια της. Ζουμερά, με πλούσια γεύση, υφή και αρκετά μπαχαρικά, θυμίζουν περισσότερο λιχουδιές που όλοι μας θυμόμαστε από οικογενειακά τραπέζια και αγαπημένα πρόσωπα και όχι τα τυποποιημένα, άνοστα προιόντα που όλο και περισσότερο βρίσκουν θέση στην καθημερινότητα μας.

Σουλουπώνοντας λίγο τα πράγματα για λόγους φωτογραφικούς

Να και έφτασε και η πατσάνγκα

Πρώτο τραπέζι...με την θάλασσα του Μαρμαρά ως το καταλληλότερο φόντο, μου έρχεται κομμάτι δύσκολο να πάρω τον δρόμο της επιστροφής

Και σαν η απολαυστική περιποίηση της κυρίας Νατζιέ φτάσει στο τέλος της, επιβάλεται το πέρασμα από το "αρχηγείο" της για τις ευχαριστίες, λίγα λόγια και προτροπές για ανάλογη συνέχεια και κουράγιο στις απαιτήσεις του ωραρίου και των υποχρεώσεων.

Η κυρία Νατζιέ με μερικές από τις παραγγελίες εν αναμονή. Ευχαριστώ για την περιποίηση και εις το επανιδείν 

Κατηφορίζοντας τον λόφο του Άι-Γιώργη, πέρασα από το Λούνα Πάρκ και μετά ξαναχάθηκα στο δάσος, στα μονοπάτια, στα υπόλοιπα μοναστήρια και ξωκκλήσια της Πριγκήπου. Η κυρία Νατζιέ με τα μεζεδάκια της είχε φροντίσει να μου δώσει ενέργεια και δύναμη για επιπλέον περιπλανήσεις.