Καφεδάκι απο άλλες εποχές

Στα στενά της Πόλης καραδοκούν πάντα ευχάριστες εκπλήξεις. Επιζητώ πάντα να περπατώ και να χάνομαι στην αγκαλιά της, γιατί όλο και κάτι καινούριο θα συναντήσω. Έτσι λοιπόν τις προάλλες βρέθηκα μπροστά σε μία κινητή καφετέρια. Είναι απίστευτη η εφευρετικότητα των κατοίκων αυτής της πόλης. Το μενού περιελάμβανε βέβαια μόνο τουρκικό ή ελληνικό (πείτε το όπως θέλετε) καφεδάκι, μα ήταν ακριβώς ότι χρειαζόμουν: Ένα απολαυστικότατο καφεδάκι στα γρήγορα!!!

Η κινητή καφετέρια με τα απαραίτητα σύνεργα

H ιδιαιτερότητα του ''καταστήματος'' ήταν ο τρόπος ψησίματος του καφέ. Δεν συγκρίνεται με τα κοινά μαγαζιά που ώσπου καλά-καλά να παραγγείλεις, ο καφές βρίσκεται στο τραπέζι σου. Ένα καλό καφεδάκι χρειάζεται τον χρόνο του καθώς και την κατάλληλη θερμοκρασία. Έτσι λοιπόν ο καλός καφετζής έκανε την σωστή κίνηση: Καφές ψημένος στην χόβολη!

Βραδινή βαρκάδα στον Βόσπορο

Το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως όφειλα να κάνω το πέρασμα του Βοσπόρου ένα βραδάκι. Η στιγμή αυτή έφτασε λοιπόν. Γιατί οι απολαύσεις στην Πόλη δεν τελειώνουν ποτέ.

Ο φωταγωγημένος Πύργος του Γαλατά

Το βαρκάκι ξεκίνησε, όλη η παραλία του Βοσπόρου είχε την ίδια απερίγραπτη ομορφιά όπως και την μέρα. Όμως κάτι τα φωταγωγημένα κτίρια, κάτι η ησυχία, κάτι το δροσερό αεράκι που έσκιζε τον Βόσπορο έκαναν την όλη ατμόσφαιρα πολύ πιο ιδιαίτερη και ρομαντική.

Το βυθισμένο ανάκτορο

Το καλοκαιράκι το περπάτημα στην Πόλη είναι πάντα σκέτη απόλαυση και όλα είναι πιο ζωντανά από ποτέ. Δεν χορταίνω να τριγυρίζω παντού και να βλέπω τα ίδια και τα ίδια, ξανά και ξανά. Αιώνιος τουρίστας σε τούτη την αξεπέραστη πόλη. Σε τούτες τις καυτές καλοκαιρινές μέρες επισκέπτομαι πάντα με ευχαρίστηση και την Βασιλική Δεξαμενή, τον χώρο συγκέντρωσης τον υδάτινων πόρων της Πόλης στα βυζαντινά χρόνια.

Ξέρω ότι ίσως για κάποιους είναι ένα καθαρά τουριστικό αξιοθέατο αλλά εγώ απολαμβάνω κάθε επίσκεψη εκεί. Κάθε μέρα στην Πόλη είναι σαν να είναι η πρώτη μου...και η τελευταία! Εξάλλου και οι στιγμές δροσιάς είναι ανεπανάληπτες.
Η ονομασία που εγώ προτιμώ είναι το Βυθισμένο Ανάκτορο εξαιτίας των κιόνων που στηρίζουν αυτόν τον τεράστιο υπόγειο χώρο, οι οποίοι μεταφέρθηκαν εκεί από αρχαίους ελληνικούς ναούς.

Η Παναγιά του Πέραν

Οι βόλτες και οι περιηγήσεις στο Πέραν δεν είναι ποτέ μονότονες. Όλο και κάτι θα υπάρχει που θα τραβήξει την προσοχή μου. Ειδικά τα τριγύρω στενά είναι κυριολεκτικά γεμάτα θησαυρούς. Πολλές φορές είχε κεντρίσει την προσοχή μου ένα καμπαναριό με τον σταυρό στην κορυφή του. Οι πιθανές εισόδοι-καγκελόπορτες από το στενάκι ή την στοά Χατζόπουλο ήταν όμως πάντα κλειδωμένες.

Το καμπαναριό που τραβούσε την ματιά μου

Η μόνη πιθανή λύση να εισέλθω μέσα στην εκκλησία ήταν να βρεθώ εκεί Κυριακή πρωί κατά την Θεία Λειτουργία. Τελικά άξιζε και με το παραπάνω ο κόπος μου. Κάτι τέτοιο έπρεπε να είχε γίνει εδώ και καιρό.

Αγάπη του καλοκαιριού...

Βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού και η Πόλη έχει ανοίξει απλώχερα την αγκαλιά της σε όλους τους αγαπημένους της, σαν και του λόγου μου.
Επί της ευκαιρίας λοιπόν έφτιαξα ένα ακόμα βιντεάκι απο εικόνες που αντικρίζω κάθε μέρα στην Πόλη.
Το ονόμασα Αγάπη του καλοκαιριού γιατί έτσι ονομάζεται το τραγούδι που παίζει στο βίντεο.
Βέβαια η αγάπες στην Πόλη και για την Πόλη δεν περιορίζονται μόνο στους καλοκαιρινούς μήνες.
Κλείστε λοιπόν την μουσική του Blog στα δεξιά της σελίδας και απολαύστε είκονες της μοναδικής Πόλης. Για καλύτερη εικόνα υπάρχει και το βίντεο εδώ.
Ίσως τώρα το καλοκαιράκι όλο και κάποιοι απο τους εραστές της Πόλης την αφήσουν για λίγο για καλοκαιρινές εξορμήσεις σε άλλα μέρη.
Οι παρακάτω εικόνες είναι για να μην ξεχνάνε τι άφησαν πίσω τους.

Στις πολεμίστρες του κάστρου της Ρούμελης

Ένα από τα αξιοθέατα που συνήθως δεν βλέπει κανείς στην πρώτη επίσκεψη του στην Πόλη είναι και το κάστρο της Ρούμελης. Όπως οι περισσότεροι φαντάζομαι, έτσι κι εγώ το ανακάλυψα σε μία από της βαρκάδες στον Βόσπορο.

Η απίστευτη ομορφιά του Βοσπόρου στο στενότερο σημείο του

Το όχυρο αυτό έχει βαρύνουσα σημασία στην ιστορία της Πόλης καθώς έπαιξε τον σημαντικότερο ρόλο των προετοιμασιών για την πολιορκία της Πόλης από τους Οθωμανούς.

Στα σύνορα των δύο ηπείρων

Η Πόλη είναι τόσο μαγευτική και μοναδική στον κόσμο για πάρα πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι η ικανότητα της να συνδέει διαφορετικά πράγματα μεταξύ τους. Να ανοίγει απλόχερα την αγκαλία της και να ενώνει τα πάντα. Πολιτισμούς, ανθρώπους, γλώσσες, θρησκείες, μουσικές, μυρωδιές, γεύσεις....η λίστα είναι σχεδόν ατελείωτη.

Φυσικά ενώνει και θάλασσες αλλά και ηπείρους. Ακόμη και μυθικές διαμάχες και αρπαγές όπως αυτή της Ασίας, του Δία και της Ευρώπης, ξεπερνιούνται και αυτές στο λεπτό.
Είμαι τόσο χαρούμενος που μπορώ να ταλαντεύομαι σαν άλλος Δίας ανάμεσα στις δυό ηπείρους.

Ανάμεσα στις δύο ηπείρους με το βλέμμα στον βορρά

Ανάμεσα στις δύο ηπείρους με το βλέμμα στον νότο

Κάθε φορά το πέρασμα ανάμεσα στις δυό ηπείρους είναι το ίδιο μα συνάμα τόσο διαφορετικό και μοναδικό.

Τόσες συχνά βρέθηκα, κυριολεκτικά, να μην ανήκω σε καμία ήπειρο, εγώ όμως νοιώθω κάθε φορά σα να είναι η πρώτη.