Προσευχή στον ναό του Αγίου Γεωργίου

Όταν ζούσα στην Ελλάδα, ήμουν από αυτούς που πολύ σπάνια πατούσαν το πόδι τους σε εκκλησία. Στην Πόλη όμως ο ρόλος αντιστράφηκε. Αρκετά συχνά επιδιώκω να επισκέπτομαι εκκλησίες, απλά για να κάνω έναν Σταυρό, μια μικρή προσευχή ή ευχή και να ανάψω ένα κεράκι. Ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι οι ναοί από κάθε άποψη είναι τόσο ιδιαίτεροι και μοναδικοί στην Πόλη και ασκούν μια φοβερή έλξη πάνω μου. Χτές βρέθηκα στο Φάναρι και είχα την διάθεση για μια μικρή εκκλησιαστική επίσκεψη. Ο ναός του Αγίου Γεωργίου ήταν ο πιο κοντινός. Χωρίς δεύτερη σκέψη λοιπόν σε δυό λεπτά είχα βρεθεί στην έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου!

Η πρόσοψη του ναού στο Οικουμενικό Πατριαρχείο

Έχω βρεθεί φυσικά πολλές φορές εδώ κατά την διαμονή μου στην Πόλη. Αποφεύγω Κυριακές και μεγάλες γιορτές γιατί γίνεται χαμός. Δεν είναι τόσο η πολυκοσμία όσο ο τρόπος που όλοι τρέχουν εδώ κι εκεί με τις κάμερες και τις φωτογραφικές τους μηχανές παραμάσχαλα. Έξω από τον χώρο του Πατριαρχείου στήνεται σχεδόν λαική αγορά με κάθε λογής θρησκευτικό και μή εμπόρευμα. Από την άλλη πλευρά είναι λογικό να συμβαίνει αυτό μιάς και υπάρχει κόσμος που δεν έχει πολλές επιλογές και δυνατότητες να επισκεφτεί την Πόλη και το Πατριαρχείο. Αφού όμως εγώ μπορώ,προτιμώ να απολαμβάνω τις πνευματικές αυτές στιγμές εν κλίμα γαλήνης.

Το εσωτερικό του χώρου του Πατριαρχείου

Το αιωνόβιο σύμβολο της Αυτοκρατορίας και του Πατριαρχείου

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο γνώρισε πολλές έδρες πριν καταλήξει στον χώρο που βρίσκεται σήμερα. Οι πληροφορίες λένε πως γύρω στα 1600 εγκαταστάθηκε εδω στο Φανάρι σε χώρο που μάλλον ήταν γυναικείο μοναστήρι. Το 1720 ανεγέρθηκε ναός με τρούλο, που όμως κατέρευσε σχεδόν αμέσως μετά την κατασκευή του. Έτσι ο ναός ξαναχτίστηκε στην σημερινή βασιλική μορφή του και ταυτόχρονα αγοράστηκαν και τα διπλανά κτίρια για να κατοικεί ο Πατριαρχής. Ο ναός και ο χώρος γνώρισαν μεγάλες καταστροφές, κυρίως πυρκαγιές όπως αυτή του 1738. Μετά από πολλές επισκευές, το 1836 με την ανήψωση της σκεπής ο ναός πήρε την μορφή που διατηρεί ως και στις μέρες μας.

Η ανατολική πλευρά του ναού του Αγίου Γεωργίου

Στην είσοδο του Πατριαρχείου η κεντρική πύλη παραμένει ακόμα κλειστή, σαν ένδειξη τιμής στον Πατριάρχη Γρηγόριο. Σε αυτό το σημείο κρεμάστηκε και αφέθηκε τρείς ολόκληρες μέρες...

Η κεντρική πύλη του Πατριαρχείου

Ο ναός στο εσωτερικό του είναι γεμάτος συμβολισμούς, πνευματικούς και υλικούς θυσαυρούς. Τον σκοτεινό φυσικό φωτισμό που επικρατεί στο εσωτερικό του ναού, διαδέχονται τα χρύσα κειμήλια και πολύτιμα πετράδια που και αυτά με την σειρά τους δίνουν την θέση τους σε λιτές μα τόσο θαυμαστές Εικόνες και Λείψανα Αγίων. Είναι σαν να συναντιούνται τα επίγεια με τα επουράνια σε τούτο τον μοναδικό ναό. Μου κάνει κάθε φορά τόσο μεγάλη εντύπωση η πλήρης αρμονία λιτότητας και πλούτου. Όλα φαίνονται να έχουν προνοηθεί τόσο σοφά.

Ο αρμονικός ναός του Αγίου Γεωργίου

Άψογος συνδοιασμός χρυσού με ξύλο

Ο αιωνόβιος Πατριαρχικός Θρόνος στα δεξιά της φωτογραφίας

Υπέροχη φωτογραφία! Μια δέσμη φωτός διαπερνάει τον Σταυρό. Συναίσθημα κατάνυξης με κυριεύει

Το βόρειο τμήμα του ναού είναι αφιερωμένο στους Τρείς Ιεράρχες και τον νότιο στην Παναγία την Παπαμακάριστο. Αυτό συμβαίνει γιατί το Πατριαρχείο για κάποιο διάστημα είχε στεγασθεί και στον ναό της Παναγιάς της Παπαμακαρίστου, στην σημερινή συνοικία του Fatih. Η θαυματουργή Εικόνα Της μεταφέρθηκε και βρίσκεται επίσης εδώ στον ναό.

Τα Λείψανα της Αγίας Θεοφανούς, Σολομονής και Ευφημίας

Ακόμα μια φωτογραφία που αποτυπώνει σύμβολα. Μερικά απο αυτά μου είναι γνωστά, μερικά άλλα άγνωστα

Πανοραμική φωτογραφία απο τον Άγιο Γεώργιο

Το γεγονός ότι ο ναός ήταν σχετικά έρημος, οι καλές καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν έξω και που επηρέαζαν τον φωτισμό, καθώς επίσης και η καινούρια μου φωτογραφική μηχανή, μου επέτρεψαν να ''τραβήξω'' μερικές πραγματικά υπέροχες φωτογραφίες.

Παίζοντας με το φως που μπαίνοντας από τους φεγγίτες...

...ακτινοβολεί τον μεγάλο Σταυρό του ναού

Άναψα το κεράκι μου, έκανα τις ευχές μου, απόλαυσα τον χώρο και ένιωσα την γαλήνη μέσα μου. Άξιζε που βρέθηκα εδώ, είπα στον εαυτό μου.
Βγήκα έξω, πήρα μια βαθειά αναπνοή, νοιώθωντας τον αέρα της Πόλης βαθειά στα πνευμόνια μου.
Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου.
Πως είναι δυνατόν άλλωστε να μην χαμογελώ αφού μπορώ να περπατώ στην αγαπημένη μου Πόλη...