Αυτά που φεύγουν, αυτά που μένουν και αυτά που έρχονται

Σχεδόν έχουν περάσει πέντε χρόνια από τα γεγονότα του πάρκου Γκεζί (ξαναθυμήσου εκείνες τις ημέρες, διαβάζοντας εδώ) και ανελλιπώς στην σκέψη μου υπήρχε η απορία για την εξέλιξη της περιοχής γύρω από το πάρκο αλλά και αν θα ταιριάξει με τις δικές μου εκτιμήσεις. Είχα από τότε διατυπώσει την άποψη ότι η δημιουργία άπλετου χώρου με την πεζοδρόμηση της πλατείας Ταξείμ, άνοιγε το έδαφος για την παρουσία ενός νέου συμβόλου και σημείου αναφοράς στο προβεβλημένο και ως κεντρικότερο σημείο της Πόλης.
Μετά από μία πενταετία, σε μία από τις πλέον σπάνιες περιηγήσεις μου εκεί, ήρθε η επιβεβαίωση στις αρχικές εκτιμήσεις μου και αποτελεί την κατάλληλη στιγμή να καταγραφεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας αλλά και των χαμπεριώτικων περιηγήσεων. Η παρουσίαση δεν αφορά την εξέλιξη της χωροταξίας της πλατείας μα κυρίως στην έκλειψη των συμβόλων που την χαρακτήρισαν για δεκαετίες αλλά και όσων, ακόμα, αποτελούν σημείο αναφοράς. Παράλληλα να καταδειχθεί με έμφαση την κυρίαρχη τάση που έχουμε εισέλθει.
Με λίγα λόγια, η σημερινή δημοσίευση θα αφορά αυτά που φεύγουν, όσα μένουν και κυρίως αυτά που έρχονται.

Το πάρκο Γκεζί τελικά παρέμεινε αναλλοίωτο, στον χώρο όμως γύρω από την πλατεία Ταξείμ συντελούνται σοβαρές μεταβολές

Αστική ανακύλωση ή αλλιώς...της πολυκατοικίας το κιγκλίδωμα

Μέσα στην πολύπαθη πολιτική, θεσμική, κοινωνική, δομική και οικονομική ζωή της Τουρκίας των τελευταίων ετών υπάρχουν αρκετές αφανείς πτυχές που αναδεικνύουν τις αντιφατικές επιπτώσεις μα και πλεονεκτήματα στην καθημερινότητα των πολιτών. Αυτή την φορά θέλησα να παρουσιάσω μία από αυτές, συγκεκριμένα μία από τις μεθοδολογίες του κατασκευαστικού τομέα με πολλαπλές οικονομικές επιπτώσεις και πολιτική προέκταση.
Σίγουρα όλοι όσοι επισκέπτονται ή βρίσκονται στην Πόλη θα έχει δοθεί η δυνατότητα να παρατηρήσουν τον κατασκευαστικό οργασμό που συντελέστηκε εντατικότερα την τελευταία δεκαετία και την επέκτασή του να συντελείται με γεωμετρική αύξηση. Γέφυρες, οδικά και μεταφορικά έργα, υποθαλάσσιες σήραγγες, αεροδρόμια και ουρανοξύστες είναι πλέον έργα που όχι μόνο χρησιμοποιούνται από τον κρατικό μηχανισμό ως δείγμα προόδου, ανάπτυξης και υπεροχής αλλά δείχνουν ταυτόχρονα να έχουν εμπεδωθεί στην καθημερινότητα των Πολιτών.

Τρυπώνοντας στο διαμέρισμα του σουλτάνου

Η περιπλάνηση και οι περιηγήσεις στα μήκη και τα πλάτη της Πόλης απαιτούν συνεχή παρατηρητικότητα και επαγρύπνηση γιατί κάθε στιγμή ενδέχεται να εμφανιστούν ιδιαιτερότητες  και ευκαιρίες για παρατήρηση και εμπειρία. Με τέτοια μεθοδικότητα τριγυρνούσα γύρω από το Γενί Τζαμί, φιλτράροντας μέσα μου ήχους, οπτικά ερεθίσματα και κάθε λογής αντιθέσεις ανάμεσα σε ρουτίνα και ιδιαιτερότητες. Μία ελάχιστα ανοιχτή θύρα ήταν αρκετή ώστε να καταλάβω πως είχε φθάσει η στιγμή για κάτι που είχα ανεπιτυχώς δοκιμάσει στο παρελθόν. Να τρυπώσω στο διαμέρισμα του σουλτάνου και να έρθω σε επαφή με μία κάπως άγνωστη πτυχή του οθωμανικού παρελθόντος της Πόλης.

Μία από τις διόδους του κουλιγιέ στο Γενί Τζαμί που οδηγούν στο κτίσμα που ο σουλτάνος χρησιμοποιούσε ως χώρο ξεκούρασης

Τότε και τώρα Νο.10

Είναι λίγες ημέρες που έχω ξεκινήσει να ανατρέχω στο αρχείο μου, ανακατεύοντας σημειώσεις, αναθαρρεύοντας σκέψεις, ανασκαλεύοντας ψηφιακό φωτογραφικό υλικό περίπου έξι χιλιάδων φωτογραφιών, καταλήγοντας σε έναν ξεχασμένο φάκελο με απεικονίσεις περασμένων αιώνων, με τις αντίστοιχες των ημερών μας.
Κάτι δείχνει να μεταβάλλεται στην ολοσχερή έλλειψη ελεύθερου χρόνου μου, στην διαδικτυακή διάθεση των "Χαμπεριών", στην ανανεωμένη σαν αναγκαιότητα εσωτερική δίψα για προσωπική αναζήτηση-ολοκλήρωση και τέλος στο εκ νέου κάλεσμα της ίδιας της Πόλης.
Ώσπου να κατασταλάξουν μέσα μου όλα όσα πρόκειται προσεχώς να συμβούν, σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σας ένα ελάχιστο κομμάτι του φωτογραφικού υλικού μου και να συνταξιδέψουμε στην 10η συνέχεια του "Τότε και τώρα"!

Στην Μονή του Πατριάρχη

Η καθημερινότητα μπορεί να βιώνεται μέσα από διαφορετικές καταστάσεις, διαφορετικά πρίσματα, ανάλογα με τις προτεραιότητες και τις ανάγκες του καθενός. Ίσως την τουρκική καθημερινότητα να μονοπωλούν κυρίως η παρερχόμενη εκλογική αναμέτρηση, οι κινήσεις νοθείας που την συνόδευσαν, η οικονομική ανασφάλεια της εποχής, η ασάφεια για το μεσοπρόθεσμο μέλλον και άλλα πολλά ακόμη. Υπάρχουν όμως και πτυχές που ξεφεύγουν κάπως από το καθημερινό περιεχόμενο, την υλική υπόσταση και την καταναλωτική ευμάρεια και καταδεικνύουν ξεκάθαρα ένα διαχρονικό πνευματικό υπόβαθρο που μεμιάς εξαφανίζει τις υλικές έννοιες, αγγίζει την καρδιά, δωρίζει χαρά ζωής.
Άπλετη τέτοια χαρά βίωσα για πολλοστή φορά, περιπλανώμενος σε μαχαλάδες, οπλισμένος με την φωτογραφική μηχανή μου παραμάσχαλα, "οσμιζόμενος" την ιδιαιτερότητα που τούτα τα ευλογημένα χώματα έφεραν και πάλι στην επιφάνειά τους.

Απλές γειτονιές στα βάθη της ασιατικής πλευράς της Πόλης που δεν προδιαθέτουν για κάτι μοναδικό. Κι όμως...

Πολιτικές εξελίξεις, εκτιμήσεις και βυζαντινές τακτικές

Τόσα χρόνια δημοσιεύσεων στα ΧΑΜΠΕΡΙΑ και ποτέ δεν μπήκα στον πειρασμό ευθείας ανάλυσης πολιτικών γεγονότων και εξελίξεων. Ως τώρα προτιμούσα να εκφράζω τις εκτιμήσεις μου για όλα αυτά σε προσωπικές συζητήσεις και κατ' ιδίαν επαφές. Θα ήταν κρίμα όμως να μην υπάρχει μια ανάλογη παρουσίαση στα ΧΑΜΠΕΡΙΑ, κυρίως με την δική μου ματιά και σίγουρα διαφορετική από εκείνη των "τουρκολόγων" και των ειδικών που τα άρθρα τους κατακλύζουν το διαδίκτυο και τις εφημερίδες. Αφορμή στάθηκε η παραίτηση του Τούρκου πρωθυπουργού, Αχμέτ Νταβούτογλου, και οι εικασίες κόντρας του με τον πρόεδρο της χώρας, οι εξελίξεις που θα ακολουθήσουν εσωκομματικά και ευρύτερα αλλά και η ταυτόχρονη μελέτη μου σε θέματα βυζαντινής διπλωματίας και τακτικής.

Ο πρωθυπουργός και ο πρόεδρος της Τουρκίας σε παλαιότερη φωτογραφία. Υπάρχει όντως κρίση στις σχέσεις τους ή απλά παρουσιάστηκε μια θαυμάσια ευκαιρία;

Άδεια η Πόλη...που πήγαν όλοι;

Βρισκόμενος ακριβώς στα μέσα του Βοσπόρου, αντικρίζοντας από την μια πλευρά τον Πύργο του Λεάνδρου, την ακτογραμμή του Üsküdar, στο βάθος την γέφυρα του Βοσπόρου και από την άλλη μερία την ιστορική χερσόνησο με την Αγία Σοφία και με τα άλλα ιερά και σπουδαία κτίσματα, νοιώθω άξαφνα την ανάγκη να γράψω για όσα συμβαίνουν γύρω μου. Το σαράκι της περιηγητικής καταγραφής και της αποτύπωσης της στιγμής στην Πόλη δεν με εγκαταλείπει ποτέ. Το tablet, ως συνοδευτικό της φωτογραφικής μου μηχανής, βγαίνει από την θήκη του και ξεκινώ να πράττω κάτι που μαλλον από καιρό είχατε λησμονήσει. Μία ακόμη ανάρτηση.

Ένα σχεδόν άδειο καράβι σε ώρα αιχμής, κίνητρο για συγγραφή και σκέψεις