Στον Άγιο Γεώργιο Ποτηρά, με τριγύρω την μπούρκα συντροφιά

Η Πόλη είναι γεμάτη ιδιαιτερότητες και ο τρόπος που αυτές είναι διασκορπισμένες ορισμένες φορές στους διαφόρους μαχαλάδες, προκαλεί αρχικά έκπληξη και περιέργεια μα έπειτα στιγμές περισυλλογής και επαναφορά ιστορικής μνήμης για την πλυθησμιακή ανακατάξη και αναδιάταξη των πολίτικων γειτονιών ανα τους αιώνες και δεκαετίες. Λίγο πιο πάνω από την περιοχή του Φαναρίου, ξεκινά ο μαχαλάς του Fatih, εκεί που το βαθιά θρησκευόμενο Ισλάμ κυριαρχεί παντού και η εικόνα της Πόλης μοιάζει περισσότερο με αυτή της Τεχεράνης. Στην Πόλη όμως όσο παρατηρείς κάτι, τόσο περισσότερο ανακαλύπτεις διαφορετικές πτυχές κάτω από την επιφάνεια. Στο ισλαμοποιημένο Fatih εκτός από τα ένδοξα χριστιανικά απομεινάρια του παρελθόντος όπως την Παναγία Παμμακάριστο υπάρχει και η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου Ποτηρά που πεισματικά αποτελεί την αντίθεση και την ιδιαιτερότητα της συνοικίας. Είχα την χαρά και την τύχη να την επισκεφτώ και δίνοντας το παρών να υπενθυμίσω ότι δεν υπάρχουν ξεχασμένες γειτονιές και εκκλησίες, παρά μόνον η πρόκληση να αντιμετωπίσουμε την λήθη μας.

Η είσοδος του Αγίου Γεωργίου Ποτηρά με τον χαρακτηριστικό και απαραίτητο μαντρότοιχο

Ενδεικτικός τρόπος του ντυσίματος των γυναικών στο Fatih. Αρκετές από αυτές είναι σχεδόν έφηβες

Στον κεντρικό δρόμο η μπούρκα, σαν πάνινη φυλακή, κυριαρχεί

Περπάτησα αρκετή ώρα ώσπου να καταφέρω να εντοπίσω την εκκλησία, μιας και είναι κυριολεκτικά χωμένη σε ένα παράλληλο στενό του κεντρικού δρόμου. "Ποιός χριστιανός, να φτάσει ως εδώ και να την επισκεφθεί;", συλλογίστηκα καθώς παρατηρούσα τις ενδυμασίες και το παρουσιαστικό των ανθρώπων τριγύρω μου. Αντικρίζοντας τον μαντρότοιχο του ναού και το καμπαναριό του, σκέφτηκα πως αποτελεί κατόρθωμα να στέκει σε αυτή την γειτονιά η εκκλησία ακόμα. Η προσωπικότητα και η συνεννόηση του Οικουμενικού Πατριάρχη με όσους κρατούν τα ηνία του ισλαμικού στοιχείου έχει αποτρέψει τα χειρότερα.

Όμορφη εξωτερική διακόσμηση στην νότια πλευρά του ναού

Ο πανέμορφος αυλόγυρος μοιάζει αποκομμένος από την σύγχρονη πραγματικότητα της Πόλης και γεννά γλυκές αναμνήσεις περασμένων εποχών...

...ακόμα και με εικόνες όπως το μικρό κοτέτσι

Κάγκελα καλύπτουν τα παράθυρα του ναού

Ο ναός του Αγίου Γεωργίου Αντιφωνητού Ποτηρά, όπως είναι η πλήρης ονομασία, αποτελείται από μια τρίκλιτη βασιλική και έχει ως έτος κατασκευής το 1830. Το προσωνύμιο Αντιφωνητής συνδέεται με την ιστορία του Χριστού Αντιφωνητού και το προσωνύμιο Ποτηράς προκύπτει επειδή ανήκε κάποτε στην οικογένεια του Γεωργίου Ποτηρά και που δυστυχώς ως τώρα δεν κατάφερα να συλλέξω περισσότερα στοιχεία για το πρόσωπό του.

Αναπαράσταση του Χριστού Αντιφωνητού

Όμορφες Εικόνες διακοσμούν το εσωτερικό της εκκλησίας

Το χρώμα που κυριαρχεί στο εσωτερικό του ναού είναι το γαλάζιο με λευκές αποχρώσεις. Ειδικά οι κίονες, η ξύλινη οροφή και ο άμβωνας μου δημιούργησαν την νοερή εντύπωση πως βρισκόμουν σε κάποιο ελληνικό νησί. Μπορεί ο νόστος να είναι μεγάλος αλλά ευτυχώς η Πόλη αναπληρώνει όλα μου τα κενά και με το παραπάνω.

Το εσωτερικό του Αγίου Γεωργίου Αντιφωνητού Ποτήρα

Εικόνα του Αγίου Σπυρίδωνα

Επιγραφή που κοσμεί τον προναό του Αγίου Γεωργίου

Και σε τούτον εδώ τον ναό αξίζουν συγχαρητήρια στους ανθρώπους διαμένουν εκεί και που έχουν επωμιστεί την ευθύνη καθαρισμού και συντήρησης του χώρου, καθιστώντας τα πάντα λειτουργίσημα και σε καλή κατάσταση. Αν αναλογιστεί κανείς και την συνοικία που βρίσκονται, τότε όλα αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη αξία.

Ο όμορφος άμβωνας και το γαλάζιο να κυριαρχεί παντού

Η περιπλάνηση στο σκληροπυρηνικό Fatih αξίζει για πολλούς λόγους μα κάθε Τετάρτη, που τελείται Θεία Λειτουργεία, υπάρχει ένας επιπλέον λόγος να βρεθείτε και εσείς εκεί. Ακόμα και αν στην διαδρομή βαρεθείτε να έχετε την μπούρκα συντροφιά, η επίσκεψη στον Άγιο Γεώργιο Ποτηρά θα σας παράσχει την κατάλληλη παρηγοριά (την βγάλαμε την ομοιοκαταληξία!).
Θεωρώ ότι η ψυχολογική συμπαράσταση για τους εναπομείναντες ανθρώπους εκεί είναι εξαιρετικά μεγάλη μα συνάμα αποτελεί ένα καλό δίδαγμα και για όλους εμάς. Ο συμβολισμός της εκκλησιάς που ακόμα στέκει χάρις στην αυταπάρνηση ορισμένων ανθρώπων και περιτριγυρισμένη απο το βαθύ Ισλάμ, μας υποδεικνύει έντονα ότι ακόμα και στις δύσκολες μέρες που βιώνουμε στην πατρίδα και ενώ όλα δείχνουν να κατηφορίζουν προς την καταστροφή, οφείλουμε να βρούμε τα ψυχικά αποθέματα και να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας πως δεν υπάρχει υποταγή και αποδοχή σε τετελεσμένα γεγονότα. Με αυταπάρνηση και όλα τα υπόλοιπα απαραίτητα εφόδια μπορούν να πραγματοποιηθούν τα πάντα. Αρκεί να ξαναβρούμε τον χαμένο, πραγματικό εαυτό μας. Και αυτό όχι μόνο εξαιτίας της ελληνικής πολιτισμικής μας ιδιαιτερότητας, αλλά επειδή αποτελεί επιτακτική μας ανάγκη και λύση του προβλήματος συνάμα.