Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2015

Στα χνάρια του αφέντη μου

Εδώ και χρόνια παρακολουθώ τον αφέντη μου να φεύγει νωρίς τα πρωινά από το σπίτι, με την φωτογραφική του μηχανή παραμάσχαλα και να επιστρέφει αργά τις νύχτες, με εμφανή την κούραση πάνω του αλλά πάντα με ένα χαμόγελο ικανοποίησης ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. Πότε δεν κατάλαβα τι ακριβώς κάνει και που πηγαίνει αλλά η γατίσια μου περιέργεια ολοένα και αύξανε, βλέποντας τον να προσέχει πάρα πολύ και να φυλά σε ξέχωρο σημείο όλα όσα φωτογραφίζει, τις αμέτρητες ώρες που περνά γράφοντας στον υπολογιστή του για αυτές αλλά και την απαγόρευσή του να έρχομαι σε οποιαδήποτε επαφή με τις ηλεκτρονικές συσκευές που χρησιμοποιεί για αυτόν τον σκοπό. Το μόνο που κατάφερνα ήταν να κοιτώ τα συγγράμματα και χαρτιά που κατά καιρούς βρίσκονται απλωμένα σε διάφορα σημεία του σπιτιού και να μαθαίνω για όλα όσα δείχνουν από έναν κόσμο μακρινό και σχεδόν ξεχασμένο αλλά παράλληλα μαγευτικό, ιδιαίτερο και ελκτικό.
Εδώ και χρόνια περνώ παραμυθένια την ζωή μου στο σπιτικό του, με αγάπη, φροντίδα, παιχνίδια και κάθε είδους καλοπέρασης μα ανέκαθεν είχα μια απόκρυφη σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Να δω τι υπάρχει εκεί έξω και που περπατά όλη μέρα ο αφέντης μου αλλά και τι είναι αυτό που τον κουράζει μα ταυτόχρονα του δίνει ψυχική ικανοποίηση και τον κάνει να χαμογελά επιστρέφοντας. Πολλές φορές θέλησα να τον ακολουθήσω, άλλες δείλιασα, άλλες δεν μπόρεσα, άλλες με τσάκωσαν πάνω στο φευγιό, μα σήμερα στάθηκα ικανός και τυχερός. Ένα τείχος που έμοιαζε ανυπέρβλητο ξεπεράστηκε και βρέθηκα να τον ακολουθώ απαρατήρητος και να παρατηρώ ότι εκείνος βλέπει. Για μια ημέρα στα χνάρια του αφέντη μου λοιπόν και από σήμερα τίποτα δεν θα είναι όπως πριν.
Πάντα έρχεται μια μέρα που νικώνται όλα όσα θεωρούνταν ως ανυπέρβλητα τείχη
Τριγύρω ένα χάος και μία πανσπερμία ήχων, οσμών, οπτικών ερεθισμάτων και ανθρώπων που με ζαλίζουν και σχεδόν προκαλούν πανικό όμως ο αφέντης μου τα αγνοεί όλα και με ηρεμία που καθησυχάζει δείχνει να παρατηρεί μόνον αυτά για τα οποία αποφάσισε να βγεί από το σπίτι. Βλέποντάς τον να "αφοπλίζει" την φωτογραφική του μηχανή, ήρθα πιο κοντά του και έπειτα από λίγο είχα εισέλθει για τα καλά στον δικό του τρόπο θεώρησης των πραγμάτων. Βοήθεια σε αυτό δεν προσέφερε μόνο η συγκέντρωσή του και η στάση του σώματός του αλλά και οι πληροφορίες από όσα βιβλία, χάρτες και συγγράμματα είχα καταφέρει να παρατηρήσω όλα αυτά τα χρόνια στην αγκαλιά του.
Τα τμήματα που μόλις τώρα φωτογράφιζε μπορεί να μην έμοιαζαν εντυπωσιακά αλλά παραμένουν πολύ σημαντικά αφού αποτελούν το τελευταίο κομμάτι των βυζαντινών θαλασσίων Τειχών στον Κεράτιο κόλπο. Μετά από αυτά ξεκινούν οι γέφυρες, τα λεωφορεία, τα παζάρια, οι χιλιάδες ανθρώπων και όλα όσα συνθέτουν το σημερινό, πολύβουο και πολύχρωμο Εμινονού.
Το τελευταίο διασωθέν τμήμα των θαλασσίων Τειχών στον Κεράτιο κόλπο
Η εικόνα που παρουσιάζει το σημερινό Εμινονού ως προς την ζωντάνια και το εμπόριο είναι διαχρονική αφού ακόμα και στην εποχή του Βυζαντίου εδώ υπήρχε η θέση του λιμανιού Νεώριον, το οποίο σε αντίθεση με το ανατολικότερο Προσφόριον δεν διέθετε σημαντική οχύρωση. Ίσως η παρακάτω φωτογραφία να αποτελεί το τελευταίο κτιριακό απομεινάρι του βυζαντινού λιμανιού.
Απομεινάρι από τον χώρο του βυζαντινού λιμανιού Νεώριον....
...που παρά τις εμφανείς προσθήκες συνεχίζει να με "ταξιδεύει" στον χρόνο και να εξάπτει την φαντασία με ναύτες, βαπόρια και εμπορεύματα
Κάθε πέτρα και κάθε τείχος στην Πόλη αποτελεί μια χρονομηχανή που ταξιδεύει τον παρατηρητή σε αυτοκρατορικές περιόδους
Απομεινάρια Τειχών κοντά στην Μονή Παντοκράτορα. Στέκουν ακόμα μάλλον επειδή βρίσκονται εντός νοσοκομειακού χώρου
Η μορφή του αφέντη μου γίνεται πιο επιβλητική, όταν μοναχικά αποφασίζει να εισχωρήσει στα Τείχη που περιτριγυρίζουν την ιστορική χερσόνησο της Κωνσταντινούπολης. Από την μία προσπαθεί να παρατηρεί με περιέργεια κάθε εκατοστό τους αλλά από την άλλη δείχνει να τα γνωρίζει καλά. Και η οικειότητα φαίνεται από τον τρόπο που τα προσεγγίζει, που τα ακουμπά με την παλάμη του χεριού του, σχεδόν χαϊδεύοντάς τα, τρυπώνει μέσα σε αυτά από τις σχισμές του χρόνου και των εχθροπραξιών και σκαρφαλώνει στους πύργους και τις πολεμίστρες. Και εκεί μέσα στα χαλάσματα ή πάνω σε αυτά καταφέρνει με την πυκνή γενειάδα του, το επιβλητικό του μπόι και την κοφτερή ματιά να μοιάζει σαν υπερασπιστής αλησμόνητων αναμνήσεων. Δεν άντεξα....τον ακολούθησα με σεβασμό και ρίγος ενώ οι απαλές γατίσιες μου πατούσες ένιωσαν το βάρος του χρόνου και της ιστορίας που προκαλεί το γεγονός ότι σε αυτά τα σημεία χιλιάδες υπερασπιστές έχυσαν το αίμα τους για την σπουδαιότερη πόλη του πλανήτη.
Οι αχτίδες του ηλίου χαϊδεύουν κάθε μέρα τα αιωνόβια Τείχη της Πόλης
Περνώντας απαρατήρητος στην εσωτερική πλευρά των θαλασσίων Τειχών
Πολλά σημεία τους παραμένουν σφραγισμένα κυρίως λόγω των αστέγων που βρίσκουν καταφύγιο σε αυτά και αρκετές φορές δημιουργούν ολόκληρες κατοικίες
Τίποτα δεν ξεφεύγει από την παρατηρητική ματιά του αφέντη μου. Κομμάτια Τειχών ξεπετάγονται μέσα από ευτελείς κατοικίες...
...ενώ σε άλλες περιπτώσεις κατασκευάστηκαν συμπληρωματικά σε βυζαντινές κατασκευές
....δεν άντεξα να κοιτώ τα πάντα από χαμηλά και σκαρφάλωσα σε μια κλιματαρία, θαυμάζοντας τα Τείχη από κοντά
Ένα ιδιαίτερο φαινόμενο είναι η ασυναίσθητη αφομοίωση των βυζαντινών κτιρίων στην σημερινή Πόλη και ταυτόχρονα η απουσία ενδιαφέροντος των σημερινών ιδιοκτητών για την ιστορικότητα των χώρων που στεγάζουν αποθήκες, μαγαζιά και σπιτικά. Τούτη η άγνοια είναι ο σημαντικότερος παράγοντας να παρατηρούν με περιέργεια ή έκπληξη τον αφέντη μου να φωτογραφίζει τα ντουβάρια τους. Σε άλλους βέβαια υπάρχει συμπληρωματικά και ο φόβος, αφού είτε έχουν συναίσθηση της αυθαίρετης καταπάτησης και της βεβήλωσης ιστορικών, ιερών και αρχαιολογικών χώρων είτε απλά φοβούνται ότι θα τους πετάξουν έξω για να δημιουργηθούν σε εκείνα τα σημεία νέες, μοντέρνες και πιο κερδοφόρες κατασκευές. Όποια περίπτωση και αν ισχύει, κάθε φωτογραφία παραμένει μια πρόκληση και κάθε επιτυχημένη απόπειρα ένα ιστορικό ντοκουμέντο που η αξία ή η διαχρονικότητά του θα φανεί πιο ξεκάθαρα με την πάροδο των ετών και των δεκαετιών.
Βυζαντινά κτίσματα περνούν πολύ συχνά μέσα από αποθήκες. Εδώ στο πέρασμα της πύλης έχει "σφηνωθεί" μια λυόμενη τουαλέτα
Ολόκληρες κατοικίες έχουν κατασκευαστεί πάνω σε βυζαντινές βάσεις, όπως εδώ στις Βλαχέρνες όπου σχεδόν μια ολόκληρη συνοικία έχει χτιστεί πάνω από τα υπολείμματα του αυτοκρατορικού παλατιού
Σαν γάτος μπορώ να τρυπώνω εκεί που ούτε ο αφέντης μου μπορεί να φτάσει...
....εισχωρώντας σε μικρές πύλες στα θεμέλια του παλατιού των Βλαχερνών. Δεν πρόκειται όμως να σας αποκαλύψω που οδηγούν οι στοές του
Καμάρα πύλης από το παρελθόν στο υποβαθμισμένο παρόν και με αβέβαιο μέλλον
Ο περίπατος συνεχίστηκε με τον άοκνο αφέντη μου να προσπερνά τους λόφους της ιστορικής χερσονήσου και εγώ να ακολουθώ από σοκάκι σε σοκάκι. Είχα ήδη αρχίζει να κουράζομαι αλλά δεν υπήρχε πλέον επιστροφή, έπρεπε να συνεχίσω να τον ακολουθώ και εξάλλου ίσως να μην μου δοθεί ποτέ ξανά η ευκαιρία να περπατήσω μαζί του και να ανακαλύψω όλα όσα αυτός παρατηρεί.
Λίγο πριν την συνοικία των Χαλκοπρατείων παρατήρησα την θλίψη στην ματιά του αφού η πρόσβαση στην κιστέρνα του Βοτανειάτη δεν είναι πλέον εφικτή. Αποζημιώθηκε όμως από τα παρακείμενα ερείπια που βρίσκονται μέσα σε σχολικό χώρο και πιθανόν σχετίζονται με το παλάτι που χρησιμοποιούσε ως κατοικία πριν στεφθεί Αυτοκράτορας.
Περιποιημένος, πολύχρωμος και καθαρός σχολικός χώρος, όπως άλλωστε συμβαίνει με όλα τα σχολεία της Πόλης, "συμβιώνει" με απομεινάρια βυζαντινών παλατιών
Ογκωδέστατο τείχος από το Μέγα Παλάτιον στον πρώτο λόφο της ιστορικής χερσονήσου
Πολλές φορές άκουσα τον αφέντη μου να λέει: "Σήμερα θα κατέλθω στην πραγματική Πόλη" και δεν κατανοούσα τι ακριβώς εννοούσε. Πλέον το κατάλαβα, όπως κατάλαβα και τις διαφορές μεταξύ των ανθρώπων που υπάρχουν εκεί έξω. Όταν αυτός αποφασισμένος να κατέβει αρκετά επίπεδα χαμηλότερα στα έγκατα της Πόλης, ήρθε αντιμέτωπος με ανθρώπους δήθεν ανήξερους και μη φιλικούς. "Δεν υπάρχουν εδώ αυτά που ψάχνεις", του αποκρίθηκαν και οι ματιές των ανθρώπων συναντήθηκαν και κοιτάχτηκαν βαθιά αρκετές φορές. Από την μία η κοφτερή και έντονη ματιά του αφέντη μου δήλωνε ξεκάθαρα επιμονή και γνώση και κόντραρε την αποτρεπτική όψη του άλλου. Οι ματιές τους συνέχισαν για αρκετές στιγμές την "μονομαχία" τους. Και οι δύο γνώριζαν τι αλήθεια βρίσκεται κάτω από τα πόδια τους και κανείς δεν ήθελε να κάνει πίσω, ώσπου ξαφνικά η ματιά και έπειτα το πρόσωπο του άλλου άρχισε να αλλάζει, να πονηρεύει και να κυριεύεται από την όψη της φιλαργυρίας. Σύντομα είχαμε πάρει τον δρόμο της καθόδου.
Κατεβήκαμε σκάλες πολλές και τουλάχιστον δύο υπόγειους ορόφους. Έπειτα οι άντρες ξεκίνησαν να μετακινούν κούτες, εμπορεύματα, ψυγεία και κάθε είδους στοιβαγμένης παλιατζούρας ώσπου αποκαλύφθηκε μια σιδερένια πόρτα. Στο άνοιγμά της αποκαλύφθηκε ακόμα ένα χαμηλότερο υπόγειο με έναν μισοσκότεινο χώρο που όμως στα μάτια του αφέντη και τα δικά μου ακτινοβολούσε, άστραφτε. Και η χαρακτηριστική μυρωδιά σφραγισμένου χώρου με υγρασία και μούχλα εισέρχονταν στα πνευμόνια μας και εμείς την νοιώθαμε σαν να βρισκόμασταν σε εξοχή, περιτριγυρισμένοι από καταπράσινα δέντρα.
Διάδρομοι αρκετοί και άλλοι σφραγισμένοι που ποιός να ξέρει που αλλού οδηγούν. Ώστε αυτή είναι η όψη της υπόγειας, πραγματικής Πόλης. Τι να ήταν άραγε κάποτε εδώ; Ίσως κάποιο παλάτι; Κάποιο διοικητικό κτίριο βυζαντινών αξιωματούχων; Ή μήπως πάλι κλίτος εκκλησίας ή κάποιο ταπεινό παρεκκλήσι; Εξάλλου σε πάρα πολύ κοντινή απόσταση βρίσκονταν ο ναός των Αγίων Σαράντα Μαρτύρων. Πάντως σίγουρα όχι απαραίτητα κιστέρνα όπως αρέσκονται να βαπτίζουν όσοι ανίδεοι διαθέτουν κάποιο βυζαντινό εύρημα στο υπόγειό τους.
Ακόμη μια απόπειρα, ακόμη μια προσπάθεια, ακόμη μια φωτογραφία, ακόμη μια καταγραφή
Όλα αυτά τα χρόνια παρατηρώ πως οι άνθρωποι επικεντρώνουν όλο και περισσότερο την προσοχή τους σε υλικά μέσα, τα οποία θεωρούν και φυλάσσουν ως πραγματικά πολύτιμα αντικείμενα. Κι όμως άλλοι πραγματικοί θησαυροί βρίσκονται ανάμεσά τους και συνήθως δεν τους λαμβάνουν υπόψιν ή τους προσπερνούν ανυποψίαστοι.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στο σημείο που βρίσκεται ο Φόρος του Θεοδοσίου, ένα από τα κεντρικότερα σημεία της βυζαντινής Πόλης, το οποίο στις μέρες μας περικυκλώνεται ή καταπατάται από πλανόδιους πωλητές, μετανάστες, εμπορεύματα και σκουπιδαριό.
Κομμάτια από τους σπειροειδείς κίονες του Forum
Σφουγγαρίστρες και σκουπόξυλα ανάμεσα σε υπολείμματα κιονόκρανων
Ο Φόρος αποτελεί εξελληνισμένη λέξη της λατινικής forum και συνήθως ήταν κυκλικές πλατείες που κοσμούνταν από την παρουσία στηλών. Ο συγκεκριμένος κατασκευάστηκε στις μέρες του Μέγα Κωνσταντίνου αλλά ανακαινίστηκε και έλαβε λαμπρή μορφή επί Θεοδοσίου Α'. Ονομάστηκε και Φόρος του Ταύρου επειδή στην νότια πλευρά του υπήρχαν καταστήματα που εκτός των άλλων ειδικεύονταν στις πωλήσεις ταύρων.
Ο Φόρος του Θεοδοσίου ήταν ένα λαμπρό έργο τεραστίων διαστάσεων
Ο Φόρος χαρακτηρίζονταν από μια τεράστια μαρμάρινη αψίδα τεραστίων διαστάσεων με ανάγλυφες νίκες του Θεοδοσίου εναντίων των βαρβάρων. Στηρίζονταν σε 4 μεγάλες βάσεις και μπορούμε κάλλιστα να διανοηθούμε τις διαστάσεις του παρατηρώντας το μέγεθος της σημερινής λεωφόρου Ordu.
Μία από τις 4 βάσεις τις αψίδας. Εδώ έστεκαν άλλοτε κίονες τεραστίων διαστάσεων. Σήμερα η βάση είναι περικυκλωμένη από παπούτσια, τσάντες και δερμάτινα. Αυτά άλλωστε ζητά η πλειοψηφία των τουριστών που επισκέπτονται την Πόλη
Η δεύτερη βάση φέρει στην επιφάνειά της Σταυρό. Με κακογουστιά στέκει δίπλα το σταχτοδοχείο και δίχως να παραβλέπω το μισοτελειωμένο τσαί
Η τρίτη και καλύτερα διατηρημένη βάση του Φόρου. Η τέταρτη δεν υπάρχει πια αφού θα έπρεπε να στέκει στα μέσα της λεωφόρου
Βυζαντινό τείχος πάνω στο οποίο κατασκευάστηκε οθωμανική βιβλιοθήκη. Στα έγκατα της οποίας υπάρχουν και πάλι ιδιαιτερότητες για τα μάτια λίγων ανθρώπων και τετράποδων συνοδοιπόρων τους.
Πλέον είχα μπουχτίσει από την πολυκοσμία και το χάος της μεγαλούπολης και για καλή μου τύχη η πορεία που τράβηξε ο αφέντης μου είχε λιγότερους ανθρώπους και περισσότερο πράσινο. Έτσι μπόρεσα και εγώ να κινηθώ με περισσότερη ασφάλεια αλλά και να εκπαιδεύσω την παρατηρητικότητά μου στο ύφος που εκείνος συνέχιζε να εντοπίζει βυζαντινά απομεινάρια και ιδιαιτερότητες.
Κορινθιακό κιονόκρανο καλά κρυμμένο. Όχι όμως από εμάς τους γάτους
Τα απομεινάρια του βυζαντινού παρελθόντος βρίσκονται παντού στην ιστορική χερσόνησο...
...και όσο πιο πολύ στρέφω σε αυτά την προσοχή μου, τόσο πιο πολλά ανακαλύπτω
Σαν ένα παιχνίδι που μοιάζει με την αναζήτηση του κρυμμένου θησαυρού
Άραγε ο κύριος να τα έχει ανακαλύψει ή να αποτελούν πηγή έμπνευσης στους στοχασμούς του;
Εκτός από τους μοναχικούς στοχαστές και τα ζευγαράκια που κρύβονται από τα μάτια της συντηρητικής τουρκικής κοινωνίας για να μπορέσουν να ανταλλάξουν μερικές παθιασμένες ματιές, κάποια χάδια ή έστω ένα φιλί, η μοίρα μου επεφύλαξε να μην συναντήσω ούτε μια γατούλα για να μοιραστώ στην γλώσσα μου όλα όσα σήμερα τόλμησα να κάνω και να δώ. Έμεινα και εγώ σαν μια μοναχική μαρμάρινη στήλη, όπως εκείνη των Γότθων. Ας μην παραπονιέμαι όμως, με άλλο σκοπό άλλωστε ξεκίνησε η σημερινή μου περιπέτεια και μέχρι στιγμής όλα κυλούν περίφημα.
Η, 15 μέτρων, μονολιθική στήλη των Γότθων. Κατασκευασμένη κάπου ανάμεσα στον 3ο και 4ο αιώνα, ύστερα από μια επιτυχημένη εκστρατεία κατά των Γότθων
Οι Σταυροί στην Πόλη είναι παντού και αποτελούν το φυλαχτό της
"Κατά κύρη, κατά γάτο", αλλάζοντας κάπως την γνωστή παροιμία, αφού πλέον και εγώ ήμουν σε θέση να πραγματοποιήσω τις δικές μου ανακαλύψεις. Κίονες, πέτρες και βυζαντινά τούβλα δεν γίνεται πλέον να ξαναδιαφύγουν της προσοχής μου. Έτσι άρχισα πάλι να κατηφορίζω σε υπόγειους ορόφους. Μείον ένας, μείον δύο, μείον τρείς και το περίεργο μωσαϊκό που αντίκρυσα, χτύπησε μέσα μου κόκκινο βυζαντινό συναγερμό. Διαισθανόμουν ότι βρισκόμουν αρκετά κοντά και πράγματι σπρώχνοντας μια βαριά πόρτα βρέθηκα σε ένα ακόμη υπόγειο υπερθέαμα.
Τι γυρεύει ένας κίονας εδώ; Μάλλον πρέπει να ξεκινήσω και πάλι την κάθοδο στην..."πραγματική Πόλη"

Τρείς ορόφους κάτω από την επιφάνεια της σημερινής Πόλης και ένα ψηφιδωτό μωσαϊκό με γεωμετρικά σύμβολα και φύλλα ακάνθου με καλωσόρισε

Δεν άργησα να βρώ την δίοδο για ακόμα ένα υπόγειο. Στην αρχή ήταν σκοτεινά, μα την εύρεση του διακόπτη...

...φως πλημμύρισε τον χώρο και την καρδιά μου
Ο αφέντης μου νοιώθοντας περήφανος και ευτυχής για το κουράγιο μου και την σημερινή επιμονή μου, θέλησε να με ανταμείψει με έναν τελευταίο περίπατο πριν την επιστροφή μας. Με πήρε στην μεγάλη του αγκαλιά και όταν με άφησε να ξαναγγίξω το έδαφος, βρισκόμασταν ανάμεσα στα ερείπια του Αγίου Παύλου, στο χώρο που εκτός από εκκλησία φιλοξενούσε ξενώνα ορφανών. "Άντε, πήγαινε, νοιώσε την Βασιλεύουσα μέσα σου", με προέτρεψε.
Που με έφερε πάλι ο αφέντης μου;
Στην καρδιά της Πόλης κι όμως όλα μοιάζουν σαν έναν εγκαταλειμμένο κόσμο σε μια μακρινή ζούγκλα
Χώρος ιερός, εδώ βρίσκονταν ο ναός του Αγίου Παύλου
Στις μέρες μας διασώθηκαν μόνο μερικοί ιωνικοί κίονες με επιθήματα...
...και μέρη από την πτέρυγα του ορφανοτροφείου. Σπιθαμή προς σπιθαμή με αργά και προσεκτικά βήματα, ανακαλύπτω όλα όσα για χρόνια αγνοούσα
Ανάγλυφος λεβητοειδής διάκοσμος μοιάζει να έχει φυτρώσει από την γη
Περπάτησα από άκρη σ'άκρη, πρώτα τα ερείπια του ναού και έπειτα εκείνα του ορφανοτροφείου. Περνώντας ανάμεσα από μισογκρεμισμένες πόρτες παρατηρούσα τις σκορπισμένες μαρμάρινες διακοσμήσεις και τα πολλών ειδών κιονόκρανα που είχαν γίνει ένα με το φυσικό τοπίο. Βρίσκονται εδώ για δεκάδες αιώνες και δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν το πρασινωπό τους χρώμα αντιπροσωπεύει την αρχική του όψη ή αν η αγκαλιά της Πολίτικης γης τα μπόλιασε με τα χρώματά της για να τα προστατεύσει
Πρασινωπά κιονόκρανα τριγύρω μου. Βρίσκομαι στο κέντρο ενός κόσμου τόσου κοντινού και μακρινού ταυτόχρονα
Μπροστά μου τα Τείχη της Προποντίδας στέκουν ακόμα επιβλητικά και το χρώμα τους πραγματοποιεί μια πανέμορφη αντίθεση με τα χρώματα της θάλασσας. Είμαι ήδη εξαντλημένος από την σημερινή μέρα και μου λείπει ο ζεστός καναπές και η θαλπωρή του σπιτιού. Ποτέ δεν είχα τολμήσει να βγω από αυτό και τώρα που αρχίζει να νυχτώνει ανακαλύπτω την σημαντικότητά του.

Μερικές τελευταίες ματιές στην πανέμορφη Πόλη μου. Τα Τείχη να περιτριγυρίζουν την Θεοφύλαχτη, η βοσπορινή γέφυρα στο βάθος, τα χρώματα της θάλασσσας και το καράβι της επιστροφής στο ζεστό σπιτικό μου
Περνώντας όμως απέναντι στην Χαλκηδόνα, διαπιστώνω πως ο αφέντης μου έχει άλλα πλάνα. Παραμένει άοκνος και δεν έχει σκοπό να επιστρέψει σπίτι προτού πραγματοποιήσει ένα πέρασμα από την σαγηνευτική νυχτερινή ζωή της Χαλκηδόνας. "Οϊμέ....τι θα απογίνω τώρα;" Κι όμως ο αφέντης μου με σκέφτηκε και σε αυτό. Μου έστρωσε μια απαλή κουβέρτα στο καλύτερο σημείο της μπάρας και όσο αυτός απολαμβάνει τις αφιλτράριστες μπύρες του εγώ απολαμβάνω έναν μποέμικο τρόπο ξεκούρασης αλλά και τα χάδια των θαμώνων.
"Ας μείνει ξύπνιος όσο θέλει...
...εγώ σας καληνυχτίζω με αγάπη...νιάου νιάου...νια...χρ...χρρ..χρρρ"

39 σχόλια:

  1. Καταπληκτική ανάρτηση μπράβο Θοδωρή, ούτε σε ντοκυμαντέρ για την Πόλη θα βλέπαμε όλες αυτές τις κρυμμένες γωνιές, ριψοκινδυνεύεις για μας. Να χεις την ευχή των προγόνων της Πόλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να είσαι καλά και σε ευχαριστώ πολύ. Ήταν όντως αρκετά επιλεγμένα σημεία την Πόλης. Άνω και κάτω από την επιφανειά της.
      Πάντως να ξέρεις ότι πάντα προσέχω. Τα μάτια μου είναι πάντα ανοιχτά και ευτυχώς βοηθά και η εξωτερική παρουσία μου. Άσε που αν γίνει και κάτι θα χιμήξει και ο γάτος.
      Καλό σου βράδυ
      Θοδωρής

      Διαγραφή
  2. Αν και είμαι περισσότερο των σκυλιων, αυτό το γάτο αρχίζω να τον λατρεύω. Εσύ Θοδωρή μου είσαι των τειχών, εγώ ξέρεις ότι είμαι των υπογειων. Οπότε περιμένω στο mail λεπτομέρειες για το τελευταίο υπόγειο. Αν και δεν ξέρω αν θα στο συγχωρεσω εύκολα το ότι περίμενες να γυρίσω για να το ανεβάσεις... Χαχαχαχαχα. Και μια ερώτηση, επειδή δεν μπορώ να το καταλάβω. Η πρώτη φωτογραφία, τι ακριβώς είναι; Έτσι, πάντα να μας τριγυριζεις, και ας έχουμε μόλις επιστρέψει. Φιλιά πολλά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Γιάννα μου. Θα πώ ψέματα αν δεν παραδεχτώ ότι σκεφτόμουνα τις αντιδράσεις σου μόλις διαβάσεις την ανάρτηση μετά την επστροφή σου, χαχα. Ξέρω πάντως ότι θα μου το συγχωρέσεις με το κατάλληλο περιεχόμενο στο μείλ.
      Η πρώτη φωτογραφία είναι από ένα αρκετά μικρό κομμάτι των θαλασσίων Τειχών στον Κεράτιο και είναι μια φωτογραφία που μου αρέσει αρκετά αφού τραβήχτηκε ξύνοντας κυριολεκτικά τα Τείχη και έχοντας γίνει λάστιχο. Συμβολίζει το πόσο δύσκολο και μεγάλο φαίνεται κάποιες φορές το εμπόδιο που έχουμε μπροστά μας ενώ τελικά τα φαινόμενα απατούν, για όλα υπάρχει μια λύση και όλα κάπου οδηγούν.
      Φιλιά και καλό σου βράδυ
      Θοδωρής

      Διαγραφή
  3. Συγχαρητήρια , γιατι διασώζεις με τον φακό σου ό,τι απέμεινε από σπουδαία μνημεία,τα οποία κινδυνεύουν να εξαφανιστούν

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα σας κύριε Βικέτο και σας ευχαριστώ πολύ. Είναι γνωστές και οι δικές σας φωτογραφικές ικανότητες, επομένως εκτιμώ πολύ το σχόλιο και την παρουσία σας.
      Καλό βράδυ στην Κύπρο μας
      Θοδωρής

      Διαγραφή
  4. Αμάν βρε Θοδωρή, διαβάζω τις 4 πρώτες σειρές και λέω "η γυναίκα του μας γράφει σήμερα..." Αστειεύομαι ...
    Πανέξυπνη η ιδέα σου με τη γατούλα !
    Και καταπληκτικές οι νέες ανακαλύψεις σου. Αυτό το φόρουμ του Θεοδοσίου , το πολύπαθο μου μαύρισε την καρδιά.
    Κίονες, κιονόκρανα, γλυπτές διακοσμήσεις όλα ατάκτως εριμμένα, να μην ξέρουν τι τους ξημερώνει αύριο.
    Θοδωρή, να είσαι καλά για όσα κάνεις. Είναι σπουδαίο το ενδιαφέρον κι ο ζήλος που δείχνεις για το παρελθόν της
    Πόλης. Ακούραστος με κέφι και περιέργεια που σε στέλνει στα πιο περίεργα μέρη , να τα φωτίσεις και να τα "ζωντανέψεις".
    Σ ευχαριστούμε από καρδιάς.
    Στέφη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γειά σου Στέφη μου και πολλές καλησπέρες. Καλή η ιδέα σου. Βέβαια εκείνη δεν θα βγάλει χαμπέρι και φωτογραφίες από ατελείωτες περιπλανήσεις αλλά μάλλον ιστορίες από όσα έχει τραβήξει ή στερηθεί τα τελευταία 5 χρόνια λόγω της καθημερινής πολύωρης ενασχόλησής μου με τα Χαμπέρια και το ότι μας έχει γίνει τρόπος ζωής.
      Διαβάζοντας κάποια παλιά σχόλια σε ανάρτηση του '14 έπεσα σε μια ψυχή που ήδη ονειρεύονταν σίκουελ με γατοπρωταγωνιστή. Να που τελικά βγήκε.
      Η σημερινή ανάρτηση και όσα φωτογραφήθηκαν είχε και για εμένα μεγάλη συναισθηματική αξία αφού πρόκειται για απεικονίσεις που μπορεί κυριολεκτικά να φθαρούν με την πρώτη ευκαιρία. Εύχομαι μετά από πολλά χρόνια να στέκουν ακόμα έτσι και να ξαναδεί ο γάτος ή τα παιδιά του.
      Πολλούς χαιρετισμούς στην Κρήτη και θα τα πούμε τον Γενάρη.
      Φιλιά
      Θοδωρής

      Διαγραφή
  5. Εκτιμώ ότι ήδη θα σκέφθηκες το σύνολο των αναρτήσεών σου να το περιλάβεις είτε σε ένα DVD,είτε σε κάποιο ωραίο λεύκωμα, ώστε να μπορέσουμε κι εμείς να το παρουσιάσουμε σε πολλούς φίλους και σε περισσότερο ηλικιωμένους συγγενείς μας που δεν έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο.
    Ευχαριστούμε πολύ για όλα αυτά που τόσο απλόχερα μας προσφέρεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γειά σου Γιώργο μου.
      Αν και προτρέχω λίγο, δεν μπορώ να αφήσω αναπάντητο το σχόλιο σου.
      Διαχρονικά το τελευταίο δίμηνο κάθε χρόνου είναι το πιο πιεσμένο επαγγελματικά και δεν προλαβαίνω για τίποτα και για κανέναν.
      Δεν υπάρχουν απλά μόνο σκέψεις αλλά ήδη έχω ξεκινήσει να υλοποιώ αυτό που αναφερείς και σε πολλαπλό επίπεδο. Θα είναι η επόμενη μου πρόκληση όλο το επόμενο έτος.
      Οι υπόλοιπες λεπτομέρειες και σκέψεις θα παρουσιαστούν το επόμενο έτος.
      Πολλούς χαιρετισμούς και ευχαριστώ για την συμμετοχή σου και την παρουσία σου.
      Θοδωρής

      Διαγραφή
  6. Απομεινάρια ένδοξου παρελθόντος που με θλίψη τα αντικρίζουμε χάρη στην διάθεσή σου και την φωτογραφική σου φαντασία. Ανακαλύπτεις και φωτογραφίζεις. Και εγώ βλέπω διαβάζω και αναπολώ. Σ’ ευχαριστώ.
    ΧΡΗΣΤΟς ΤΖΙΚΑς
    Άνω Πόλη - Θεσσαλονίκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Χρήστο μου.
      Και να φανταστείς ότι τους πρώτους μήνες στην Πόλη και στις αρχές των Χαμπεριών δεν κρατούσα ούτε αρχείο και έσβηνα τις φωτογραφίες μετά την δημοσίευσή τους. Που να φανταστώ ότι θα συνέχιζα τόσα χρόνια και θα προέκυπταν ποικίλες πτυχές και άνθρωποι που θα το εκτιμούσαν όπως εσείς.
      Πολλούς χαιρετισμούς στην παρέα εκεί πάνω.
      Θοδωρής

      Διαγραφή
  7. Να τον χαίρεσαι τον γατουλη σου άξιος σαν το αφεντικό του!!! Υπέροχος περίπατος εξερεύνηση πραγματική σε μια Πόλη που κάνεις μας δεν μπορεί να δει από μόνος του αφού απαιτεί χρόνο και εξοικείωση με την τυπογραφία της πόλης. Το τελευταίο υπόγειο με το ψηφιδωτό πάτωμα τι ήταν;
    Σ ευχαριστώ που ξεκουράζεις τα μάτια και τις καρδιές μας με τις αναρτήσεις σου!!
    Βικτωρία από το πάλαι ποτέ αυτοκρατορικο Διδυμότειχο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Βικτωρία μου.
      Χρειάζεται πολύ περπάτημα η Πόλη και πάλι ίσως να μην φτάσει ποτέ ο χρόνος να δει κανείς τα πάντα. Το 5ο έτος πλησιάζει σιγά σιγά στο τέλος του και ακόμα υπάρχουν τόσα σοκάκια που με αναμένουν.
      Αν τώρα βάλουμε και το υπόγειο επίπεδο της Πόλης, τότε πραγματικά χάνεται κάθε όριο. Το τελευταίο υπόγειο βρίσκεται περίπου 15 με 20 μέτρα κάτω από την επιφάνεια του δρόμου, αγνοώ όμως την ακριβή του ταυτότητα.
      Καλό βράδυ στο Διδυμότειχο
      Θοδωρής

      Διαγραφή
  8. Συγχαρητήρια και πάλι.Στο ξαναλέω,αν χρειαστείς χορηγό για συγγραφή κάποιου βιβλίου να με υπολογίζεις......Σταμάτης-Κιλκίς(το μέιλ μου πρέπει να το έχεις).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να είσαι καλά Σταμάτη μου και σε ευχαριστώ. Με το καλό και με υγεία από τις αρχές του νέου έτους θα έχουμε την δυνατότητα να πούμε περισσότερα. Θα έχω κατασταλάξει και εγώ κάπως καλύτερα για τα επόμενα βήματα του 2016.
      Να είσαι καλά και πολλές καλησπέρες στο Κιλκίς
      Θοδωρής

      Διαγραφή
  9. Όχι μόνο θα σωθούν φωτογραφικά. Αν μπορούσες κάπως να προωθήσεις την δουλειά σου σε περισσότερο τουρκικό κοινό, θα μπορούσες ίσως να τα διατηρήσεις. Ήμουν κάποιος που το μόνο που πίστευε πως υπάρχει, είναι η Αγία Σοφία και τα τείχη και μέσα από αυτό το μπλογκ έμαθα τόσα πολλά και άλλαξα τόσο πολύ. Άμα έβλεπαν περισσότεροι Τούρκοι τις αναρτήσεις σου, θα προστάτευαν πιο δυναμικά τα μνημεία.
    Όσο για τα βυζαντινά απομεινάρια, για άλλη μια φορά μας εντυπωσίασες, έχω όμως ένα μικρό παράπονο: Μόλις κατεβαίνεις στο υπόγειο (εκείνο με τους φιλάργυρους) ή στο σημείο που δείχνεις το ωραίο μωσαικό, μας κόβεις. Πόσο, μα πόσο θα ήθελα να δω την συνέχεια! Όμως, ήδη κάνεις πάρα μα πάρα πολλά! Ελπίζω κάποτε να αναγνωριστεί και σε ευρύτερη έκταση το έργο σου, γιατί πραγματικά το αξίζεις!
    Ο γάτος έχει e mail ή facebook;
    Τα υπόλοιπα από e mail, σου έχω νέα!
    Χάρης Θεσσαλονίκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γειά σου Χάρη μου και στην Θεσσαλονίκη.
      Έχω στον νού μου κινήσεις με τουρκόφωνο υλικό γιατί είτε ακούγεται καλά ή όχι υπάρχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο ευρύτερο κοινό από ότι στην Ελλάδα. Συμφωνώ μαζί σου ότι η γνώση συμβάλλει σε πολύ μεγάλο βαθμό στον σεβασμό μνημείων, πολιτισμών και ανθρώπων.
      Όσον αφορά τα υπόγεια, να ξέρεις ότι σε γενικές γραμμές οι προσβάσεις είναι πολύ δύσκολες, ούτε καν ολιγόλεπτες και οι φωτογραφίες βγαίνουν λίγο ή πολύ με μεγάλη πίεση λόγω της κατάστασης. Από την άλλη υπάρχει και αδημοσίευτο υλικό που θα αξιοποιηθεί με τον καιρό.
      Ο γάτος σιχαίνεται το facebook και το e-mail δεν το πολυκοιτά γιατί ξεμυαλίστηκε και γυρνά στα μπάρ της Χαλκηδόνας κάθε βράδυ.
      Τα υπόλοιπα θα τα πούμε και εμείς στα e-mail μας. Έχουν μαζευτεί και εκεί ένα σωρό αναπάντητα μηνύματα.
      Καλό σου βράδυ
      Θοδωρής

      Διαγραφή
  10. Θοδωρ'η συγχαρητήρια!!! Σε αγαπάμε για την τόση σου υπομονή και επιμονή στο να ανακλύπτεις καινούργια/παλιά πράγματα. Κ'αθε φορά είσαι μεγάλη εκπληξη!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γειά σου Φανούλα. Και εγώ σας αγαπώ διότι δίχως όλους εσάς, τις αναγνώσεις, την συμμετοχή και την αγάπη σας δεν θα βρισκόμασταν εδώ τώρα να επικοινωνούμε.
      Καλό σου βράδυ
      Θοδωρής

      Διαγραφή
  11. ΘΟΔΩΡΑΚΟ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΩ ΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΤΑ ΛΕΝΕ ΟΛΑ ΟΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ...ΕΓΩ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΣΟΥ ΛΕΩ ΕΙΣΑΙ ΑΡΧΗΓΟΣ....ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ΚΑΙ ΦΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΓΕΝΕΤΕΙΡΑ ΜΟΥ ΤΣΑΤΣΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να είσαι καλά και ευχαριστώ για τις αναγνώσεις και την παρέα.
      Καλή Κυριακή και θα τα πούμε πάλι σύντομα.
      Θοδωρής

      Διαγραφή
  12. Πιστή αναγνώστρια και θαυμάστρια των Χαμπεριών σου από το 2012 έχω επιλέξει να μην αναρτώ σχόλιά μου εδώ γιατί ο "δημόσιος διάλογος" στο πεδίο των περίφημων social media έχει κάποιες συνθήκες και κανόνες που δεν επικροτώ έτσι ανταλλάσσαμε σχόλια/απόψεις/ιδέες μέσω mail φίλε μου.
    Αυτή τη φορά επέλεξα να "σπάσω τους κανόνες" μου και να "φανώ" δημόσια για δύο λόγους.
    - Ο ένας είναι γιατί χαίρομαι πραγματικά που η ιδέα που είχα και στην είχα πει με αφορμή την ανάρτησή σου, ο κεραμιδόγατος (Ιούλιος 2014), να κάνεις έναν παραδοσιακό γάτο της Πόλης συνοδοιπόρο σου στις συγγραφικές περιηγήσεις -για να αποτελεί το «λογοτεχνικό εύρημα» και να σε διευκολύνει στο ξετύλιγμα της ρεπορταζιακής περιηγητικής γραφής σου- πήρε δειλά σάρκα και όστα ακόμη και ενάμιση χρόνο μετά (τί οξύμωρο, ο χρόνος που τόσο αριστοτεχνικά μετράτε κυλάει αργά στα μέρη σας).
    Απόλαυσα το άρθρο σου, φρέσκο/ανανεωμένο, μετά από αρκετό καιρό οι ανακαλύψεις σου ήταν το ίδιο ελκυστικές όσο στις αρχές των Χαμπεριών.
    Ετσι θέλησα κι εγώ να συμπαραταχθώ με όσους εκφράστηκαν θετικότατα, στην ευχή να γίνει ο γάτος "όχημα" της περιηγητικής γραφής σου και να βγει παραέξω σε βόλτες και επισκέψεις... στα χέρια και τις βιβλιοθήκες πολλών, με μία έκδοση.

    - Ο δεύτερος λόγος της δημόσιας έκφρασής μου ήταν για να σε κινητοποιήσω, παρακινώντας τον ευγενικό κύριο που έχει ξαναγράψει ότι προτίθεται να χορηγήσει μία έκδοσή σου να κάνετε το επόμενο βήμα. Να το κάνετε πραγματικότητα. Να γίνει ο γάτος και ο αφέντης του ένα βιβλίο που θα το απολαμβάνουν πολλοί περισσότεροι από τον κλειστό κύκλο των αναγνωστών των Χαμπεριών.
    Είμαι σίγουρη, κρίνοντας το περιεχόμενο και τη στάση των σχολιαστών που παρακολουθώ ανελλιπώς, ότι ο ευγενής κύριος, υποψήφιος χορηγός από το Κιλκίς, έχει όχι μόνον την οικονομική δυνατότητα αλλά και την ποιότητα ανθρώπου για να υλοποιηθεί η έκδοση με υψηλά standards. Θα ήθελα λοιπόν δημόσια να σας κινητοποιήσω να προχωρήσετε άμεσα στη δημιουργία και έκδοση ενός βιβλίου που όλοι περιμένουν.
    Δεν είναι πυρηνική φυσική, ούτε πρόκειται για μελέτη ενός ιστορικού, ένας απλός αλλά υπέροχος περιηγητής είσαι που αποκαλύπτει κρυμμένες αξίες. Μία αξιόλογη έκδοση στην κατηγορία «ταξιδιωτικών βιβλιών» με συλλογή από τις αναρτήσεις των Χαμπεριών μέχρι σήμερα, το υλικό, φωτογραφίες-κείμενα υπάρχουν, αρκεί να προστεθεί ο συνοδοιπόρος σου ο γάτος. Ενας καλός editor θα κάνει την τελική συγγραφή, ένας εξαιρετικός γραφίστας το στήσιμο και ένας καλός εκδοτικός οίκος θα κάνει την εκτύπωση και πάνω από όλα την προώθηση. Επίσης ας είμαστε ρεαλιστές, δεν πρόκειται ποτέ να παρατήσεις τη δουλειά που έχεις με τόσο υψηλό εισόδημα για να ασχοληθείς μόνον με τη συγγραφή και την έκδοση. Κάντο τώρα που υπάρχει «κενό» στην κατηγορία των ταξιδιωτικών βιβλίων για την Πόλη και θα φέρεις κάτι μοναδικό. Με το υλικό που ήδη έχεις αναρτήσει στο blog θα υπάρξει σίγουρα και 2ο βιβλίο/συλλογή.
    [ΜΕΡΟΣ Α, συνέχεια στο επόμενο]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. [ΜΕΡΟΣ Β, συνέχεια από προηγούμενο σχόλιο]
    ...
    Ο χρόνος τελικά στις υπόλοιπες χώρες μας κυλάει πιο γρήγορα από εκεί που ζεις εσύ.
    Δεν υπάρχει λόγος να καθυστερείτε. Σκεφτείτε με προσοχή το εξής: τα επίσημα στοιχεία του Τουρκικού Οργανισμού Τουρισμού εμφανίζουν μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2015, 2.233.377 Ελληνες τουρίστες και πέρσι, το 2014, 3.013.429.
    Αν από αυτούς τους Ελληνες τουρίστες το 2% των επισκεπτών της Πόλης δεν επιθυμούν μόνον ως ενθύμια της επίσκεψής τους λουκούμια/μπαχάρια/ματάκια και λοιπά... παραδοσιακά αντικείμενα αλλά ένα ποιοτικό βιβλίο, ταξιδιωτικό, για την Πόλη δεν έχουν πολλές επιλογές (για τους γνώστες της αγγλικής γλώσσας η κορυφαία/καλύτερη επιλογή που υπάρχει είναι φυσικά του John Freely «Strolling Through Istanbul» που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε στην βιβλιοθήκη μας).
    Αυτό το μόλις 2%, των υπόψηφιων αγοραστών του βιβλίου (% επί του συνόλου των Ελλήνων τουριστών βάσει ανωτέρω στοιχείων) μπορεί να αποφέρει 670.000€ gross profit (με μία τιμή βιβλίου στα 15€). Δεν είναι καθόλου ασήμαντο το ποσό και εμπορικός ευκταίος στόχος για τις περιηγήσεις του γάτου με τον αφέντη του.
    Εννοείται ότι μιλώ για έκδοση στην Τουρκική αγορά (οι τιμές είναι καλύτερες, η ποιότητα είναι υψηλή και το μέλλον των εκδόσεων ανθηρό με εξαιρετικά (και συνεχώς αυξανόμενα) σημεία πώλησης σε σύγκριση με την Ελλάδα που έχει «θαφτεί» ο κλάδος με κλείσιμο εκδοτικών οίκων) με ISBN στην Τουρκία και το marketing (προώθηση, τοποθέτηση) εκεί.

    Φίλε μου σ’ ευχαριστώ για το "βήμα", η δουλειά σου σε έχει απορροφήσει τόσο πολύ που έχεις χαθεί και από τα mails μας τόσο ώστε να με αποκαλείς "ψυχή" όπως έγραψες.
    Εκμεταλλεύτηκα τη θετική ανταπόκριση των Χαμπεριωτών αναγνωστών σου στην ιδέα μου για το γάτο συνοδοιπόρο σου, ώστε να σε "κινητοποιήσω" μαζί με τους υπόλοιπους που πιστεύουν στην προοπτική και την αξία ενός βιβλίου σου. Υπάρχει ένα μεγάλο κοινό (άπλοι άνθρωποι όχι ιστορικοί ή μελετητές) που περιμένει μία ταξιδιωτική έκδοση ιδιαίτερου χαρακτήρα όπως τα Χαμπέρια σου με την "uncovered" Πόλη.
    Ευχαριστώ και όποιον είχε την περιέργεια να δει, να ασχοληθεί με το περιεχόμενο αυτού του σχολίου για το ενδιαφέρον και το χρόνο που μου αφιέρωσε. Σημαντικά και τα δύο στην εποχή μας.
    "Dum tempus habemus operemur bonum".
    Με φιλία και αγάπη,
    Τριαντάφυλλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για όσους δεν είχαν ως τώρα την τιμή, σας συστήνω με την σειρά μου την Τριαντάφυλλη, ένα από τα πιο παραγωγικά και δραστήρια μυαλά της Ελλάδας, δίχως υπερβολές και "σάλτσες".
      Τριαντάφυλλή μου, το "ψυχή" πήγαινε προς Περιστέρι, αφού το Μαράκι είχε ήδη ζητήσει στον σχολιασμό της πρώτης ανάρτησης σίκουελ με γάτο. Εμείς τα είχαμε συζητήσει privat. Ο χρόνος όμως κυλά πολύ γρήγορα.
      Αμφισβητώ κάπως τα στοιχεία του τουρκικού οργανισμού τουρισμού, όπως είμαι άλλωστε επιφυλακτικός για κάθε επίσημο δείκτη της χώρας, αν και αναγνωρίζω ότι αναγκαστικά πρέπει να παίρνουμε ακόμα και αυτά τα "πειραγμένα" στοιχεία για να πραγματοποιούμε εργασίες, προβλέψεις και working plans.
      Η πρόθεση του Σταμάτη και κάθε άλλου που θα εκδηλώσει ενδιαφέρον είναι πολύ τιμητική και με γεμίζει με χαρά και ώθηση για την πραγματοποίηση. Εξάλλου δεν τίθεται οικονομικό θέμα, απλά είναι σπουδαίο να ασχοληθούν διαφορετικοί μα ταυτόχρονα σπουδαίοι άνθρωποι με κάτι ενδιαφέρον, εποικοδομητικό και ιδιαίτερο. Εξάλλου αυτά γεμίζουν την καθημερινότητά μας, σπάνε την ρουτίνα μας και τελικά μένουν στον χρόνο.
      Σωστές είναι και όλες οι παροτρύνσεις σου και απλά απομένει να τα βάλουμε όλα σε μια σειρά, γιατί ευτυχώς και δυστυχώς έχω βάλει πολλά στον νού μου και ταυτόχρονα, και να ξεκινήσουμε βήμα-βήμα την υπολοποίηση όμορφων πραγμάτων.
      Πολλά φιλιά και σε ευχαριστώ για όλα.
      Θοδωρής

      Διαγραφή
  14. Καλησπέρα, Θοδωρή!
    Μια πλούσια ανάρτηση με λογοτεχνικό ύφος και εύρημα -υπέροχο ο γατούλης, ξανά-, με πολλές εικόνες, που έδωσαν μια σπίθα στη μνήμη μου που είναι ακόμα πολύ ζωντανή (ξέρεις εσύ), αναγνώστες - σχολιαστές «γνωστοί», παρότρυνση για επόμενο βήμα, και τσουπ, η Τριαντάφυλλη...
    Μπορείς να φανταστείς τι έχει γίνει με τη νέα ανάρτηση και τι πρόκειται να γίνει στο μέλλον...
    Σίγουρη για το επόμενο βήμα σου, ξέρεις πολύ καλά ότι θα σε στηρίξω όπως μπορώ!
    Να είσαι καλά, θα τα πούμε και ιδιωτικώς και καλή συνέχεια στο μεράκι σου!
    Πολλά φιλιά και τα λέμε στο επόμενο, Θοδωρή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Μαράκι.
      Δεν το είχα σκεφτεί για φέτος αλλά τελικά παρουσιάστηκε σχεδόν από μόνη της η δυνατότητα της συγκεκριμένης δημοσίευσης (ξέρεις και εσύ).
      Μόλις επιστρέψεις θα έχουμε την δυνατότητα να πούμε αρκετά, μαζί με όλα όσα επιπλέον εκφράστηκαν και παρουσιάστηκαν στον σχολιασμό.
      Πολλά φιλιά και τα λέμε σύντομα.
      Θοδωρής

      Διαγραφή
  15. καλησπέρα
    Πάλι μας συγκίνησες όλους τους αναγνώστες. Μπράβο βρε Θοδωρή, να έχεις δύναμη να συνεχίσεις αυτές τις μοναδικές αναρτήσεις......
    Παναγιώτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Παναγιώτη μου και ευχαριστώ πολύ. Πολλούς χαιρετισμούς και θα μιλήσουμε σύντομα πάλι.
      Καλή Κυριακή
      Θοδωρής

      Διαγραφή
  16. Σε παρακολουθώ ανελλιπώς, κι ας μην συμμετέχω στον σχολιασμό. Είσαι αξιέπαινος. Σε ευχαριστούμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να είσαι καλά φίλε μου. Και εγώ σε διαβάζω και με το καλό να τα πούμε και από κοντά κάποια στιγμή.
      Για όσους δεν γνωρίζουν, σας παρουσιάζω το: Ακροκέραμα, ένα εξιδεικευμένο, αρχιτεκτονικά ευαίσθητο και πολύ ποιοτικό ιστολόγιο που αξίζει να επισκεφθείτε. http://akrokerama.blogspot.com/
      Καλό απόγευμα και πολλούς χαιρετισμούς σε όλη την παρέα
      Θοδωρής

      Διαγραφή
  17. Τι να πω...αργησες λιγο και ανησυχήσαμε, αλλα το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακο...Αναπλάθεις το Βυζαντινο μεγαλειο τοσο ζωντανα που το ζουμε ολοι μας...Ειμαστε πολλοι που μας συναρπαζει......Συνεχισε ..ΕΕΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ


    ΤΑΣΟΣ ΚΥΜΗ-ΕΥΒΟΙΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Τάσο και σε όλη την Εύβοια. Καιρό είχα να δώ την παρουσία σας και με χαροποιεί ιδιαίτερα να μαθαίνω πως ακόμα διαβάζετε και παρακουλουθείτε. Φιλιά και σας ευχαριστώ πολύ.
      Θοδωρής

      Διαγραφή
  18. Θα μπορουσα να κανω μια αντιγραφη των σχολιων μου για την προηγουμενη αναρτηση για τα διασπαρτα Βυζαντινα απομειναρια .Να συμπληρωσω οτι μονο στην Πολη μπορεις να νοιωσεις ετσι.Τοση συγκινηση και ανατριχιλα πουθενα αλλου.Αυτα τα συγκεκριμενα δυο αρθρα πραγματικα με εμπνεουν και με κανουν να βλεπω την πραγματκη Πολη της ιστοριας μας κι οχι των 2000 ξενοδοχειων και ακομα περισσοτερα εστιατορια!Ειναι σιγουρα σημειο αναφορας η σημερινη ζωη της πολης και ολα οσα αυτη μας προσφερει ομως οι αξιες ειναι πολλαπλασια μεγαλυτερες.Καλη συνεχεια Στελιος Ανω Πολη.Χαιρετισματα σε ολη την παρεα μας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Στέλιο.
      Χαίρομαι που το διαβάζω και από εσένα ως μαρτυρία.
      Πολλούς χαιρετισμούς και είμαι σίγουρος ότι σύντομα θα ξαναβρεθείς στην Πόλη.
      Τις καλησπέρες μου σε όλη την παρέα
      Θοδωρής

      Διαγραφή
  19. Εξαιρετική ανάρτηση Θοδωρή !! Μπράβο ! Αν και έχω επισκεφθεί την Πόλη 5-6 φορές διαβάζοντάς σε νιώθω ότι δεν έχω δει τίποτα...
    Να 'σαι καλά !
    Πάνος από Αθήνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γειά σου Πάνο μου.
      Χαίρομαι που μέσα από τις δημοσιεύσεις αναδεικνύονται διαφορετικές πτυχές της Πόλης, οι αληθινές κατά την γνώμη μου.
      Πολλούς χαιρετισμούς στην Αθήνα
      Θοδωρής

      Διαγραφή
  20. ΕΞΑΙΡΕΤΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΘΟΔΩΡΗ!!ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΜΟΝΗ ΤΟΥ ΓΑΤΟΥ ΣΟΥ! ΔΕΝ ΕΠΛΗΞΕ ΠΑΝΤΩΣ Κ ΦΩΤΙΣΤΗΚΕ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ! ΜΝΗΜΕΣ ΜΝΗΜΕΣ ΜΝΗΜΕΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΟΣΚΕΠΑΣΤΗ ΠΟΛΗ!!
    ΜΑΡΙΑ ΠΑΤΡΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γειά σου Μαρία. Δεν έπληξε καθόλου...κουράστηκε μάλλον από την εξαντλητική περιήγηση. Η κουβερτούλα που του στρώθηκε στο μπαρ όμως τον ξεκούρασε και τον ζέστανε δεόντως.
      Φιλιά στην Πάτρα
      Θοδωρής

      Διαγραφή