Η "μετακόμιση" του Ταρλάμπασι στα Ταταύλα(;)

Συχνά-πυκνά επιθυμώ να επισκέπτομαι σκοπίμως συνοικίες που είχα βρεθεί κατά το παρελθόν και να παρατηρώ την κατάσταση που βρίσκονται μα και τις ενδεχόμενες αλλαγές τους. Νοιώθω σαν να είναι καθήκον μου να βρίσκομαι εκεί, να παρακολουθώ τα καθέκαστα των μαχαλάδων και να νοιώθω την λατρεμένη μου Πόλη σαν προέκταση της ψυχής και του σωματός μου.
Κατηφορίζοντας προς τα στενά του Ταρλάμπασι (διάβασε και εδώ) γνώριζα ήδη πως η γειτονιά θα είχε κάτι διαφορετικό να μου παρουσιάσει. Ήταν πασιφανές εδώ και αρκετά χρόνια πως το Tarlabaşı θα αλλάξει ριζικά και θα αναβαθμιστεί. Θεωρώ πως ίσως ήταν και ανάγκη να επέλθει η αλλαγή του. Το ερώτημα και το μεγάλο ζητούμενο ήταν ο τρόπος που θα επιτευχθεί αυτό και η, μετά την αναβάθμιση, εικόνα της Πόλης.

Τεράστιες αφίσες διαφημίζουν το νέο Ταρλάμπασι

Ένα τεράστιο μέρος της συνοικίας έχει περικυκλωθεί από φράγματα και αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εργοτάξια της Πόλης

Η πολυδιαφημισμένη ανάπλαση του Ταρλάμπασι. Τα αποτελέσματα και οι επιπτώσεις για την Πόλη αναμένονται

Ήδη εδώ και μερικά χρόνια ξεκίνησαν να φιλοξενούνται οι πρώτες γκαλερί σε αυτά τα κακόφημα σοκάκια. Μετά ακολούθησε και η τουριστική ανάπτυξη με τα ξενοδοχεία και κυρίως τα ενοικιαζόμενα δωμάτια να αυξάνονται με θαυμαστή πρόοδο. Κτίρια αλλάζουν πρόσοψη, καθαρίζονται, βάφονται και αναπαλαιώνονται εντός και εκτός, προσπαθώντας να ξανακάνουν το Ταρλάμπασι μια προσιτή γειτονιά και να αποβάλλουν τον χαρακτήρα του "γκέτο" που διακατείχε την περιοχή για δεκαετίες. Οι τουρίστες είναι οι πρώτοι που ρίχτηκαν στο πεδίο αντιπαράθεσης με όλα αυτά τα παρακμιακά στοιχεία που περιτριγυρίζουν τα στενά του Ταρλάμπασι αλλά και των ανθρώπων που αυθαίρετα είχαν οικιοποιηθεί αυτά τα κτίρια.

Δεκάδες κτίρια καθαρίζονται, βάφονται και αποβάλλουν τον κόσμο που διέμενε εκεί αυθαίρετα

Αναπαλαίωση κτιρίου που πλέον ενοικιάζεται σε τουρίστες

Μικρό γηπεδάκι μπάσκετ σε άριστη κατάσταση

Το εγχείρημα αλλαγής δείχνει να πετυχαίνει και το Ταρλάμπασι να καθαρίζει κάπως από την "σαβούρα" μα ταυτόχρονα να διατηρεί (ακόμη) την δική του ιδιαιτερότητα, προσφέροντάς μου φοβερές φωτογραφίες και δίνοντας μου την δυνατότητα για μερικές μαγικές και αυθεντικές Ταρλαμπασιώτικες στιγμές.

Αυτό σημαίνει να βλέπει κανείς τηλεόραση παρέα με τον γείτονά του. Αυτά μόνον στο Ταρλάμπασι

Τέτοιες εικόνες μάλλον δεν θα συναντήσει κανείς πουθενά αλλού στην Πόλη

Γυναίκα παίρνει τις τσαγιέρες από το σπίτι της και κατευθύνεται στις γειτόνισες για dedikodu

Η ωραία ενός δρομάκου συγκεντρώνει τα βλέμματα της γειτονιάς

Το κλασσικό καλαθάκι με το σχοινί να κατεβαίνει από το μπαλκόνι

Live your myth...in Tarlabaşı

Καθώς διέσχιζα τα σοκάκια, προσπαθώντας να εκλάβω όσα περισσότερα ερεθίσματα μπορούσα, μια σκέψη διατάραξε τον νού μου. Μια σκέψη που ίσως για τους περισσότερους καν δεν υπάρχει και αρκετούς μάλλον φάνηκε να μην τους απασχολεί. 

Αν το Ταρλάμπασι προσπαθεί να αποβάλλει τους τσιγγάνους, τους παράνομους μετανάστες, τους αφρικανούς ισλαμιστές, τους εμπόρους ναρκωτικών και την πορνεία, τότε αυτό δεν σημαίνει ότι το φαινόμενο παύει να υπάρχει αλλά απλά μεταφέρεται κάπου αλλού και συνήθως στις γειτονικές συνοικίες. Αυτό εξάλλου συμβαίνει σε όλες τις μεγαλουπόλεις του κόσμου και δεν θα μπορούσε παρά να ισχύει και στην περίπτωση της Πόλης. Για κάποιον που γνωρίζει τις Πολίτικες γειτονιές, δεν θέλει και πολύ σκέψη για το ποιά συνοικία θα μπορούσε να είναι το θύμα αυτής την εσωτερικής μετατόπισης ανθρώπων. Αφού αυτές οι κοινωνικές ομάδες απωθούνται σε αντίθετη κατεύθυνση από το Μπέιογλου, τότε αυτή η περιοχή πρέπει να είναι τα Ταταύλα και οι πρόποδές του, το Ντολάπ ντερέ. Δεν περπάτησα παρά μερικές δεκάδες μέτρα και μετά από μερικά πρόβατα και το άλογο που διέσχιζε την κεντρική οδό του Ντολάπ ντερέ, ήρθε το σοκ.

Κάρα και άλογα διεκδικούν μερίδιο στις κεντρικές οδικές αρτηρίες της Πόλης

Αφήνοντας το Ταρλάμπασι και μπαίνοντας στους πρόποδες των Ταταούλων...

...η εικόνα προκαλεί σόκ...

...και η Πόλη μετατρέπεται σε σκουπιδούπολη όπου κυριαρχεί η παρακμή

Καθ'οδόν προς την ανηφοριά των Ταταούλων

Σε κάθε δρομάκι του Ντολάπ ντερέ κυριαρχεί η παρακμή και το σκουπιδαριό, ενώ περίεργες φάτσες που ουδεμία σχέση έχουν με την Πόλη και τον χαρακτήρα της περιτριγυρίζουν τα σοκάκια. Εξαθλιωμένες οικογένειες με μικρά παιδιά, πολλοί Αφρικανοί και γερόντια κάθονται στα πεζοδρόμια ή ψάχνουν για ρουχισμό στους παραπεταμένους σκουπιδόλοφους. Περνώντας έξω από την Ευαγγελίστρια των πρόποδων των Ταταούλων η εικόνα ήταν πολύ σκληρή. Πόση παρακμή μπορεί να γνωρίσει ακόμη αυτή η συνοικία. Εκεί που άλλοτε οι Ρωμιοί ζούσαν σχεδόν μεταξύ τους, στις μέρες μας κυριαρχεί η εξαθλίωση των ανθρωπίνων ψυχών.

Μία φωτογραφία δίχως σχόλιο

Το Ταρλάμπασι αλλάζει σιγά-σιγά. Το ίδιο όμως και οι τριγύρω συνοικίες

Η ανηφοριά προς τα Ταταύλα εξαθλιώνεται. Ως που θα φτάσει το φαινόμενο αυτό;

Η γενική μου εκτίμηση είναι πως διαχρονικά και το Ντολάπ ντερέ θα αναβαθμιστεί, καθώς βρίσκεται και αυτό σε απόσταση αναπνοής από τα κεντρικά σημεία και επιπλέον αποτελεί ήδη οδικό κόμβο μετακίνησης. Η καλή κατάσταση του τζαμιού έχει επίσης ενδιαφέρον και ίσως είναι το στοιχείο που δείχνει οτι η περιοχή θα προσεχθεί. Άρα λοιπόν η γκετοποίηση θα παραμένει στους πρόποδες των Ταταούλων, λίγες εκατοντάδες μέτρα από την κάποτε "μικρή Αθήνα" ή θα μεταφέρεται σταθερά προς τα εκεί.

Η καλή κατάσταση του τζαμιού "δείχνει" πολλά

Το ίδιο και οι πολλές αραβικές επιγραφές, ακόμα και σε ψητοπωλεία όπως εδώ

Φυσικά η κατάσταση στο κέντρο των Ταταούλων είναι κάπως διαφορετική απ'οτι στην ανηφορά που οδηγεί σε αυτά, αν και εδώ η φτώχεια, το μουσουλμανικό στοιχείο από ξένες χώρες και τα απομεινάρια του ένδοξου παρελθόντος αφήνουν τελικά ένα αρνητικό ή λυπηρό συναίσθημα ως αποτίμηση και ως προειδοποίηση για το μέλλον.
Βαθία χαραγμένη θα μείνει η εικόνα μιας άστεγης γυναίκας που ψαχούλευε στα σκουπίδια για φαγητό. Κάποια στιγμή κατόρθωσε να βρεί μερικές μπουκιές ψωμιού, λαδωμένες και σιχαμερές, τα έβαλε σε ένα πλαστικό κουτί που κρατούσε και πλησίασε τον άντρα της που κάθονταν εκεί παραδίπλα. Εκείνος με μία έκφραση ευχάριστης έκπληξης στο πρόσωπό του και δίχως να τα πολυεπεξεργαστεί, δεν δίστασε να τα καταβροχθίσει. Υπάρχουν στιγμές που συλλαμβάνω τον εαυτό μου να ντρέπεται πάρα πολύ και να νοιώθει τεράστιες τύψεις. Τούτη ήταν μια από αυτές τις στιγμές.

Οι πόρτες της Αστικής Σχολής (δες και εδώ) μελαγχολικά κλειστές

Γυναίκα ψάχνει στα σκουπίδια για φαγητό έξω από την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου

Σίγουρα αυτή η ανάρτηση δεν μπορεί να αναλύσει πλήρως και να δώσει λύσεις σε προβλήματα όπως γκετοποίηση, υποβάθμιση πόλεων, λαθρομετανάστευση, οικονομία, κοινωνικά αδιέξοδα, διαχωρισμούς και φτώχεια. Το πρόβλημα δεν είναι Πολίτικο αλλά παγκόσμιο και παρατηρείται στις περισσότερες μεγαλουπόλεις, ανεξαρτήτως θρησκείας, πολιτικής ηγεσίας και υπηκοότητας. Είναι επίσης και διαχρονικό καθώς ανάλογες καταστάσεις παρατηρήθηκαν σε πάμπολες περιόδους της ιστορίας. Δυστυχώς όμως ποτέ άλλοτε ο άνθρωπος δεν είχε τόσο μικρή σημασία, σχεδόν αδιαφορία, σε σχέση με τους αριθμούς, τα πλεονάσματα, τα ισοζύγια και τους ποσοστιαίους δείκτες. Είναι ο εγωκεντρικός τρόπος ζωής μας, ο σύγχρονος πολιτισμός, που τελικά απαξιώνει τον άνθρωπο και οδηγεί σε αδιέξοδα.
Τελικά όσες γέφυρες κι αν κατασκευαστούν, όσα εμπορικά κέντρα κι αν δημιουργηθούν, ότι κι αν λένε οι δείκτες ανάπτυξης, θα υπάρχει πάντα ο διπλανός συνάνθρωπος που θα καταδεικνύει με τον πιο στυγνό τρόπο πως όλα αυτά είναι άνευ σημασίας. Στην περίπτωση της Πόλης δείχνει επίσης οτι δεν αρκεί να αναβαθμίσει κανείς μια περιοχή, οφείλει να προνοήσει και για το μετά, τόσο από την ανθρώπινη πλευρά όσο και για το μέλλον των συνοικιών. Αλήθεια, πως και υπο ποιές συνθήκες θα είναι τα Ταταύλα σε 10-15 χρόνια από σήμερα; 
Όλα αυτά τα ζητήματα και οι προβληματισμοί τέθηκαν έπειτα από αυτή την περιπλάνησή μου. Μια περιπλάνηση που τα είχε όλα. Χαμόγελα, εκπλήξεις, όραμα, συγκινήσεις, προβληματισμούς, οργή και δάκρυα.