Σάββατο 12 Ιουλίου 2014

Συνέντευξη με τον εκδότη της Απογευματινής

Εδώ και κάμποσο καιρό υπήρχε η σκέψη για δημιουργία μίας νέας κατηγορίας αναρτήσεων που θα περιλαμβάνει συνεντεύξεις με ανθρώπους που έχουν άμεση σχέση με την Πόλη, την Ρωμηοσύνη και στα λόγια τους υπάρχει πάντα κάτι σημαντικό που αξίζει να ακουστεί. Αυτή η στιγμή πλέον έφθασε και σήμερα έχω την χαρά να φιλοξενώ την συνέντευξη που μου παραχώρησε ο Μιχάλης Βασιλειάδης, εκδότης της εφημερίδας "Απογευματινής". Η ημέρα δημοσίευσης δεν επιλέχθηκε τυχαία αλλά με κριτήριο την επέτειο της εφημερίδας αφού σήμερα η "Απογευματινή" έφτασε τα 90 έτη κυκλοφορίας!
Κατευθυνόμενος προς την στοά Συρίας για να συναντήσω τον κύριο Βασιλειάδη, προσπαθούσα να ταξινομήσω τις σκέψεις και τις σημειώσεις μου. Είχα τόσα πολλά να συζητήσω μαζί του αφού εκτός της φιλίας και της καλής μας σχέσης, η ιστορία της Απογευματινής, από τις 12 Ιουλίου 1925 ως σήμερα, είναι γεμάτη αίγλη, επιτυχίες, μεταβολές, συρρίκνωση και ελπίδες.
Η είσοδος της στοάς Συρίας
Η συνάντηση μας έγινε στα γραφεία της εφημερίδας και εξ'αρχής γνώριζα οτι θα είναι απολαυστική. Εξάλλου όσες φορές κουβεντιάζουμε, οι αφηγήσεις του είναι πάντα χορταστικές, με πολλές λεπτομέριες και ιστορικές αναφορές που κάθε φορά μου προσφέρουν νέες γνώσεις και πληροφορίες που αγνοούσα. Η φιλία και ο χαρισματικός τρόπος ομιλίας του βοήθησε σίγουρα να αποκτήσει η πολύωρη κουβέντα μας γρήγορα τον γνωστό της χαρακτήρα.


 - "Σήμερα η «Απογευματινή» έφτασε τα 90 χρόνια δημοσιογραφικής παρουσίας. Ας κάνουμε ένα ταξίδι αρκετά πίσω στον χρόνο. Μίλησέ μου λίγο για τον τρόπο που ξεκίνησε και πως κατάφερε να πραγματοποιήσει τα πρώτα βήματά της."

- "Την εφημερίδα την ίδρυσαν τα ξαδέρφια του πατέρα μου, ο Αντώνης και ο Κωνσταντίνος Βασιλειάδης. Μάλλον ο Αντώνης δεν αναμείχθηκε πολύ, την άφησε στον αδερφό του Κωνσταντίνο. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν ουσιαστικά φαρμακοποιοί, απόφοιτοι του σουλτανικού λυκείου του Γαλατάσαράι και είχαν ένα από τα καλύτερα φαρμακεία της Πόλης.
Όταν το 1923 υπογράφθηκε η συνθήκη της Λωζάνης και παρ’οτι υπήρχαν τα άρθρα που προστάτευαν τις μειονότητες, κανείς δεν πίστεψε οτι αυτές θα προστατευθούν και πράγματι το πρώτο βήμα έγινε σύντομα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, βγήκε ένας νόμος που απαγόρευε να υπάρχουν σε κάθε γειτονιά περισσότερα από ένα φαρμακεία. Εκείνη την εποχή τα φαρμακεία δεν πουλούσαν απλά φάρμακα αλλά τα παρασκεύαζαν κίολας. Το πρόσχημα ήταν πως η ύπαρξη πολλών φαρμακείων δημιουργεί ανταγωνισμό και κατά συνέπεια ίσως η ποιότητα των φαρμάκων μειωθεί λόγω φθηνών και πρόσχαιρων υλικών. Στην κλήρωση όμως που γινόνταν, κέρδιζε πάντα το τουρκικό φαρμακείο. Οι Έλληνες, οι Αρμένιοι και οι Εβραίοι ήταν πολύ "άτυχοι". Έτσι έκλεισε και το φαρμακείο των αδελφών Βασιλειάδη.
Αυτοί όμως λόγω του λυκείου Γαλατάσαράι είχαν πολύ καλές γνωρίμιες με τους συμμαθητές τους, οι οποίοι αποτελούσαν την αφρόκρεμα της τουρκικής κοινωνίας και με σημαντικές θέσεις στην Άγκυρα. Στο θέμα του φαρμακείου ξεκαθάρισαν οτι δεν μπορούσε να γίνει τίποτα αφού τέτοιες αποφάσεις και στρατηγικές δεν άλλαζαν.
Όταν στα τέλη του 1924 αποφασίστηκε να δωθεί άδεια για να εκδοθεί μια ελληνόφωνη εφημερίδα, οι τούρκοι συμμαθητές τους βοήθησαν ώστε η άδεια να δωθεί στους αδικημένους αδερφούς.
Ο Αντώνης λόγω και προχωρημένης ηλικίας δεν πολυασχολήθηκε και αποφάσισε να φύγει στην Αθήνα με την οικογένειά του. Μάλιστα ο γιός του Πολύβιος έγινε γνωστός στην Ελλάδα με τις κωμωδίες που έγραφε με τον Τσιφόρο. Σε πολλές ταινίες θα έχεις δεί: Τσιφόρος-Βασιλειάδης.

Ο Κωνσταντίνος αποφάσισε να βγάλει την εφημερίδα αλλά ως φαρμακοποιός δεν γνώριζε πως θα γίνει αυτή η δουλειά.
Ένας από τους κορυφαίους δημοσιογράφους της εποχής ήταν ο Καβαλιέρος Μαρκουίζος. Εκείνος ανέλαβε την αρχισυνταξία της «Απογευματινής» και έτσι έγινε το ξεκίνημα, ενώ στην εφημερίδα εργάζονταν και ο Γιαβερίδης ως βοηθός.
Ο εξοπλισμός βρέθηκε από ένα ελληνικό τυπογραφείο που υπήρχε εδώ πιο πάνω και άνηκε στον Κωνσταντίνο Σπανούδη που ήταν και πολύ καλός φίλος με τον Ίωνα Δραγούμη και επειδή μετά την καταστροφή του ’23 δεν ήξεραν τι μπορεί να συμβεί, θεώρησε καλό να φύγει για ένα μικρό διάστημα ενώ μετά δεν του επέτρεψαν να ξαναέρθει.
Θέλησαν να χρησιμοποιήσουν το δικό του τυπογραφείο, όμως όταν μπήκαν στον χώρο του, οι μηχανές είχαν εξαφανιστεί. Μετά την απώλεια του τυπογραφείου, χρειάστηκε να ψάξουν αλλού και αυτός που μπορούσε να το κάνει ήταν ο Οδυσσέας Κρυσταλίδης που ανέλαβε την τεχνική πλευρά. Πέρα από αυτό όμως δεν υπήρχε ο κατάλληλος χώρος. Ευτυχώς ένας άλλος Βασιλειάδης, ο θείος τους, αρχιτέκτονας στο επάγγελμα είχε κατασκευάσει το μέγαρο στην στοά Συρίας επί της Ιστικλάλ και έτσι μεσολάβησε ώστε η Απογευματινή να βρεί στέγη εδώ."
Η στοά Συρίας. Στα χρόνια αίγλης, τα γραφεία της Απογευματινής κάλυπταν όλη την αριστερή πλευρά ως τον δρόμο, τον πρώτο όροφο καθώς και το υπόγειο!
- "Ποιοί πιστεύεις πως ήταν οι σημαντικότεροι σταθμοί στην πορεία των 90 ετών;"

- "Εγώ νομίζω πως το 1927 είναι ο πρώτος σημαντικός σταθμός αφού τότε υπήρξε η αποπομπή του Καβαλιέρου Μαρκουίζου, ο οποίος δεν ήταν αρεστός στην Άγκυρα και υπήρξαν πιέσεις για την απομάκρυνσή του.

Εκείνη την εποχή η εφημερίδα πουλά τα περισσότερα φύλλα σε όλη την Τουρκία, φθάνοντας σχεδόν στα 38000 φύλλα ημερησίως. Αναγνώστες της δεν είναι μόνο οι Έλληνες της Πόλης αλλά και οι ανταλλαχθέντες Τούρκοι που δεν γνώριζαν την παλαιά γραφή. Η αλλαγή του αλφαβήτου είναι ένας άλλος σταθμός που σίγουρα συμβάλει στο να χάσει η Απογευματινή ένα μέρος των αναγνωστών της και σιγά σιγά οι τουρκικές εφημερίδες την ξεπερνούν.

Την θέση του αρχισυντάκτη ανέλαβε ο Γιαβερίδης. Η Απογευματινή τότε άλλαξε και ύφος και με τον Γιαβερίδη υπεύθυνο έγινε κατά κάποιο τρόπο πιο «συστημική». Ο Γιαβερίδης μπορεί δημοσιογραφικά να υστερούσε έναντι του προκατόχου του όμως ήταν ένας τετραπέρατος άνθρωπος, δραστήριος, με καλό μνημονικό, ήξερε να κάνει δημόσιες σχέσεις και ήξερε να ελίσσεται. Έτσι όταν άρχισαν να κυνηγιούνται τα ρωμέικα, η εφημερίδα δεν έπαψε να κυκλοφορεί. συνεχίζοντας την πορεία της. Χάρις σε αυτόν η εφημερίδα περνώντας μέσα από συμπληγάδες κατάφερε να επιβιώσει.

Με τον καιρό η ιδιοκτησία πέρασε από τον Βασιλειάδη στον Γιαβερίδη αλλά εκείνος δεν θέλησε να φανεί ως ιδιοκτήτης της και έτσι στην θέση εκείνη έδειξε τον γαμπρό του Γεώργιο Αδόσογλου, ενώ συμμετείχε και ο αδερφός του, Βασίλης Αδόσογλου, πολύ καλός χαρακτήρας, καλοπροαίρετος και πάντα φιλότιμος. Ο θάνατος του Γιαβερίδη ήταν ένας ακόμα σταθμός.
Επίσμα πλέον την διεύθυνση ανέλαβε ο Γιώργος και ο Βασίλης Αδόσογλου, ο οποίος βρέθηκε νεκρός σε αυτό το γραφείο. Απεβίωσε μια νύχτα εν ώρα εργασίας.

Το '64 με τις απελάσεις χάθηκε η πλειοψηφία των αναγνωστών της. Οι 2 στους 3 αναγνώστες της χάθηκαν μέσα σε 18 μήνες. Από εκείνο το σημείο η "Απογευματινή" έπαψε να είναι η εφημερίδα που μπορεί να ζεί μόνο με τις πωλήσεις των φύλλων. Αυτό ήταν ο σημαντικότερος σταθμός και το σημαντικότερο πλήγμα.

Ο αριθμός των φύλλων έπεφτε διαρκώς ώσπου κατέληξε στα 80 ημερησίως και το 2002 μου έγινε η πρόταση να αναλαβω την εφημερίδα για να μην κλείσει. Μέσα σε ενάμιση μηνα η κυκλοφορία της ανέβηκε πάλι στα 600 φύλλα.

Το 2011 είναι ακόμα ένα σημαντικό σημείο αφού ως τότε η εφημερίδα στεκόνταν στα πόδια της, όχι απο πωλήσεις αλλά από διαφημίσεις. Από εκείνο το σημείο τα έσοδα από διαφημίσεις από την Ελλάδα σχεδόν μηδενίστηκαν λόγω της κρίσης.
Είπα οτι θα την κλείσω και τότε ξεσηκώθηκαν οι Τούρκοι και είπαν οτι η «Απογευματινή» είναι και δική τους πολιτισμική κληρονομιά και δεν πρέπει να κλείσει, γράφτηκαν συνδρομητές κάπου 300 άτομα ακόμη κι αν δεν γνωρίζαν ελληνικά."
Οτι απέμεινε από τις, άλλοτε μεγάλης έκτασης, εγκαταστάσεις της Απογευματινής
Ο Βασίλειος Αδόσογλου. Απεβίωσε εν ώρα εργασίας
Από το πρωτοσέλιδο του πρώτου τεύχους! Κείμενο του Καβαλιέρου Μαρκουίζου στις 12 Ιουλίου 1925
- "Ποιές είναι οι μεγαλύτερες προκλήσεις που πρέπει να ανταπεξέλθει η «Απογευματινή» αυτή την χρονική περίοδο;"

- "Οι προκλήσεις που έπρεπε να ανταπεξέλθει ο Ναπολέων, όταν του έκαναν αυτή την ερώτηση, εκείνος απάντησε και είπε 3 λέξεις: argent, argnent, argent. Δηλαδή χρήματα, χρήματα, χρήματα. Διότι όπως είπαν και οι Γάλλοι, είναι τα χρήματα που κάνουν τον πόλεμο. Έτσι και στην έκδοση μιας εφημερίδας αν δεν υπάρχουν τα χρήματα για να αγοράσεις το χαρτί, να τυπώσεις την εφημερίδα, να πληρώσεις φόρους, εργαζόμενους, τα σταθερά έξοδα κ.λ.π., τα πράγμα δεν μπορεί να προχωρήσει. Εγώ δεν κυνηγώ κέρδος αλλά κατέληξα να ξοδεύω την σύνταξή μου για το bagdet της εφημερίδας. Οπότε αυτή την στιγμή οι προκλήσεις για την «Απογευματινή» είναι να βρεθούν οι ελάχιστοι πόροι που θα μπορούν να καλύψουν τα βασικά της έξοδα.

- "Πως αντιμετωπίζει η τουρκική κοινή γνώμη των μειονοτικό τύπο και ειδικότερα τα εναπομείνοντα μέσα της Ρωμηοσύνης; Υπάρχουν κάποια συμπεράσματα ή ενδείξεις για κάτι διαφορετικό απ΄ότι στο παρελθόν;"

- "Το κομμάτι της τουρκικής κοινής γνώμης που γνωρίζει, πληροφορείται ή ευαισθητοποιείται για τέτοια πράγματα είναι πάρα πολύ μικρό και θα παραμενει έτσι όσο δεν υπάρχει περισσότερη προβολή και ενημέρωση."

- "Πως μπορεί να γίνει κάποιος συνδρομητής της Απογευματινής, πόσο κοστίζει η συνδρομή και ποιός είναι ο αριθμός των συνδρομητών που θα εξασφαλίζει την βιωσιμότητα της εφημερίδας;"

- "Συνδρομητής γίνεται κάποιος αφ'ότου επικοινωνήσει μαζί μας στο apo.istanbul@gmail.com. Πλέον το ποσό προσδιορίζεται από τον ίδιο τον συνδρομητή, ανάλογα με το τι μπορεί να ξοδέψει. Ούτε βέβαια σταματάμε την αποστολή της εφημερίδας σε όποιον δεν ανανεώνει την συνδρομή του. Για να μπορέσει η εφημερίδα να ανακουφιστεί και να υπάρχει πιθανότητα βιωσιμότητας θα πρέπει ο αριθμός των συνδρομητών που λαμβάνουν την εφημερίδα σε μορφή pdf να κρατιέται γύρω στις 2000 εγγραφές.
Απόκομμα ετών 90 από την πρώτη έκδοση
Το πρωτοσέλιδο του δευτέρου τεύχους, 13 Ιουλίου 1925. Ημέρα εκλογής Οικουμενικού Πατριάρχη.
Το εξώφυλλο της 28ης Οκτωμβρίου 1940
- "Έχεις ζήσει πολλά διαφορετικά πράγματα και εποχές στην Πόλη. Τι σου έρχεται ως πρώτη σκέψη στο μυαλό αν σε ρωτήσω τι άλλαξε προς το καλύτερο και προς το χειρότερο;"

- "Χρόνια τώρα το έβλεπα όπως εσύ...οτι διαρκώς πάντα κάτι αλλάζει, άλλοτε προς το καλύτερο και άλλοτε προς το χειρότερο. Τελικά άρχισα να αναρωτιέμαι...μήπως αλλάζει μόνο ένα πράγμα και αυτό είμαι εγώ.... Εκείνα που έβλεπα να αλλάζουν πάρα πολύ...τώρα τα βλέπω με την αλλαγμένη τους μορφή και βλέπω οτι δεν έχει και μεγάλη διαφορά ως προς την ουσία... Η προσφορά είναι η περίπου η ίδια. Εμείς αλλάζουμε..."
Διαβάζοντας σήμερα τα εξώφυλλα της Απογευματινής, μοιάζει σαν ένα ταξίδι στον χρόνο
Ο Μιχάλης Βασιλειάδης στο γραφείο του
- "Υπάρχει κάτι που άλλαξε ριζικά στον τρόπο που γίνεται ο τρόπος συλλογής των πληροφοριών, η διαχείρισή τους και στην μέθοδο έκδοσης;"

- "Όταν εγώ ήρθα εδώ, δούλευα με ψαλίδι. Έγραφα τα κείμενα σε φάρδος 11 εκατοστών, τα εκτύπωνα...."

Ερωτήσεις σαν και αυτές κάνουν πάντα την κουβέντα μας πιο χαλαρή και δίνουν το έναυσμα για το απολαυστικότερο κομμάτι κάθε συνομιλίας μας. Οι μαρτυρίες του ακροβατούν πάντα ανάμεσα σε προσωπικά και οικογενειακά βιώματα και ιστορικά γεγονότα.
Έτσι έμαθα πως μετά την απομάκρυνση του Καβαλιέρου Μαρκουίζου, ο πατέρας του θύμωσε τόσο πολύ με τους θείους μου, που αποφάσισε να μην διαβάζει την Απογευματινή αλλά αυτή που εξέδιδε ο Μαρκουίζος μόνος του και όταν είχε χρήματα, την "Εφημερίς".

Το πρώτο τυπογραφείο της Απογευματινής υπάρχει ακόμα και έχει δωρηθεί στο μουσείο τύπου της Πόλης στην περιοχή του Σουλτάναχμέτ. Μάλιστα έχει διατηρηθεί σε τόσο καλή κατάσταση που θα μπορούσε ακόμα και σήμερα να λειτουργήσει.
Από το δωμάτιο του αρχισυντάκτη
Επίσης πληροφορήθηκα πως τα χρόνια του '40, κατά την διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, οι εφημερίδες τυπώνονταν με το σταγονόμετρο ενώ δεν έλειπαν και οι φορές που η Άγκυρα έκοβε και το χαρτί. Η "Απογευματινή" τυπώνονταν, διαβάζονταν, κόβονταν σε κομμάτια και κατευθύνονταν προς την τουαλέτα για χρησιμοποιηθεί και εκεί αφού εκείνη την εποχή το χαρτί ήταν αρκετά δυσεύρετο.

Επίσης φαίνεται πως και εκείνα τα χρόνια στην δημοσιογραφία παίζονταν παιχνίδια. "Το τι τεκτένεται στην σκοτεινή δίοδο Συρίας δεν είναι γνωστό", έγραφαν άλλες εφημερίδες της εποχής.

Πηδώντας από θέμα σε θέμα με πληροφόρησε οτι στα Σεπτεμβριανά τα γραφεία της Απογευματινής δεν καταστράφηκαν λόγω του...ρωσικού παράγοντα. Αυτό μου έκανε εντύπωση και όταν ρώτησα για περισσότερες λεπτομέριες, μου θύμισε πως απέναντι από την στοά Συρίας βρίσκεται το ρωσικό προξενείο. Η τουρκική αστυνομία είχε λάβει μέτρα εκείνη την βραδιά και δεν άφησε κανέναν τούρκο να πλησιάσει κοντά. Όλη η Ιστικλάλ, και όχι μόνο, λεηλατούνταν αλλά ο χώρος γύρω από το ρωσικό προξενείο παρέμενε ανέπαφος. Φοβόντουσαν πως λόγω της καλλιέργειας μίσους για τον κομμουνισμό, οι εθνικιστές που είχαν αναλάβει να καταστρέψουν τις περιουσίες των Ρωμηών, ίσως να μην μπορούσαν να ελεχθούν και να χτυπούσαν το προξενείο των Ρώσων. Όμως με την «αρκούδα» δεν είναι για να πέζεις αφού δεν θα το είχαν και σε τίποτα να κατηφόριζαν την άλλη μέρα από τον Καύκασο...

Γενικά ο αντικομμουνισμός έφθασε σε τέτοιο σημείο τον περασμένο αιώνα και αυτό φαίνεται ακόμα και από το πεζοδρόμιο στην είσοδο της διόδου Συρίας. Το σημείο έξω από την στοά είναι το περισσότερο πατημένο και φθαρμένο πεζοδρόμιο σε όλη την Ιστικλάλ. Όλοι όσοι την ανεβοκατέβαιναν την κεντρική λεωφόρο, φτάνοντας στο ύψος του ρωσικού προξενείου, περνούσαν αυτομάτως στην απέναντι πλευρά, ακριβώς έξω από την στοά Συρίας. Η εισοδος του προξενείου ήταν μονίμως απάτητη αφου φοβόντουσαν να περπατήσουν από μπροστά της για να μην κατηγορηθούν για φιλοκομμουνισμό!!! Ακόμα και σήμερα στην είσοδο της στοάς υπάρχει ένα εμφανές βαθούλωμα στα μάρμαρα!

Τέτοιες εξιστορήσεις του φίλου Βασιλειάδη πάντα με κάνουν να χάνω την αίσθηση του χρόνου και ο τρόπος που τα διηγείται προκαλεί πάντα τόσες πολλές εικόνες στον νού μου. Όμως εκτός από το παρελθόν ήθελα να μάθω ορισμένα επιπλέον πράγματα για το παρόν αλλά και για την επόμενη μέρα.
Από το γραφείο αρχισυνταξίας
- "Εγώ αρχικά είχα ακούσει πως μετά από 90 χρόνια, τα γραφεία της Απογευματινής θα κλείσουν. Μίλησέ μου λίγο για αυτό..."

- "Ναί καλά είχες διαβάσει. Μετά από αυτό όμως...ένας άνθρωπος....τώρα ίσως να μην έπρεπε πω το όνομά του...από την Κατερίνη, ο οποίος δεν έχει καμμία σχέση με την Πόλη...απλά είναι συνδρομητής. Όταν όμως διάβασε για το κλείσιμο των γραφείων, πιστεύοντας οτι η δυσκολία πηγάζει μόνο από το ενοίκιο που αναγκαζόμαστε να πληρώσουμε, έκανε μια γενναία προσφορά, κάτι που εμένα με σκλάβωσε! Όταν καποιοι προσπαθούν να βοηθήσουν για να σταθεί η εφημεριδα στα πόδια της, γιατί πρέπει να επικρατήσει η αδιαφορία εκείνων που ίσως θα έπρεπε να ενδιαφερθούν;

Πλέον αυτό είναι το «νεκρό» γραφείο μιας εφημερίδας που ψυχορραγεί. Με τι δύναμη θα κρατηθεί αυτό το άψυχο γραφείο αν δεν αποκτήσει χτυποκάρδια; Μόνο εαν αποκτήσει μια ψυχή αυτός ο χώρος, θα μπορεί να πατήσει στα πόδια του με δικές του δυνάμεις. Και έτσι σκέφτηκα πως θα μπόρούσε να μετατραπεί σε μουσείο ελληνόφωνου τύπου της Πόλης!
Ένα τέτοιο εγχείρημα δεν αποτελεί απλό αξιοθέατο ή απλά συλλογή και παράθεση αρχείων με ιστορικό χαρακτήρα. Από το ελληνόφωνο αρχείο έχουν ήδη γραφτεί βιβλία, έχουν γίνει επιστημονικές εργασίες, διδακτορικά κ.ο.κ.. Έτσι θα αποκτήσει ζωντάνια ο χώρος και φυσικά εδώ θα μιλιούνται τα ελληνικά, θα ακούγεται η ελληνική λαλιά! Διότι οποιος έρθει εδώ να επισκεφθεί ή να μελετήσει το αρχείο θα πρέπει να μιλά ελληνικά. Αυτό για να συμβεί χρειάζεται ύστερα από υπολογισμούς για την μετατροπή, αναπαλαίωση, υλικό, συντήρηση αρχείου, ενοίκια πληρωμές κ.λ.π. ένα κεφάλαιο 50-60 χιλιάδων ευρώ. Θα πρέπει να δημιουργηθεί μια οργάνωση ή κάτι παρόμοιο ή να συμβάλλει ένα ίδρυμα που να φέρει εις πέρας την δημιουργία του μουσειακού χώρου. Βέβαια...αν αυτό δεν γίνει φέτος, θα είναι δύσκολο να κρατηθεί ο χώρος.
Αν αυτό το πράγμα ευοδωθεί, θα είμαι ο ευτυχέστερος άνθρωπος του κόσμου. Θα περνώ απο΄δω πέρα inkognito, θα το βλέπω, θα το χαίρομαι και θα φεύγω για να μην ενοχλήσω."
Ένα μέρος του αρχείου της Απογευματινής. Η ιστορική του αξία σίγουρα πολύ μεγάλη
Ποιό θα είναι το μέλλον των γραφείων της Απογευματινής;
Οι ώρες με τον εκδότη της Απογευματινής πέρασαν σαν λεπτά. Συζητήσαμε σίγουρα και για άλλα πολλά. Προσωπικά, πράγματα για την Ρωμηοσύνη και την Πόλη, περισσότερες λεπτομέριες γύρω από την Απογευματινή και το μέλλον της, για τις καταστάσεις που διαμορφώνονται στην παρούσα εποχή και το αντίκτυπό τους στο μέλλον. Θέματα σημαντικά και άλλοτε λιγότερο σημαντικά. Για πράγματα που γράφονται και άλλα που δεν γράφονται, όπως συμβαίνει άλλωστε στον κλάδο της δημοσιογραφίας.
Κλείνοντας την ανάρτηση θα ήθελα να ευχαριστήσω τον κύριο Μιχάλη Βασιλειάδη και εύχομαι την επόμενη φορά που θα τον συναντήσω, να τον βρώ υγιή και με ευχάριστα νέα σε οτι αφορά την πορεία της Απογευματινής και το θέμα των γραφείων της.

17 σχόλια:

  1. καλη δουλια μπραβο και η μουσική πρώτη!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ. Προσπάθησα να τα ταιριάξω όλα μαζί και μέσα από ηχητικό και φωτογραφικό υλικό όπως και με το κείμενο για να βγεί το επιθυμητό αποτέλεσμα.
      Καλο Σαββατοκύριακο και πάλι ευχαριστώ.
      Θοδωρής

      Διαγραφή
  2. Ἡ "Ἀπογευματινὴ" εἶναι φορέας πολίτικης μνήμης καὶ γι' αὐτὸ τὸν λόγο πρέπει νὰ μείνει ὄρθια. Ὅποιος μπορεῖ, θὰ ἦταν καλὸ νὰ συνδράμει. Βέβαια ὅλοι ξέρουμε ὅτι σήμερα στὴν Ἑλλάδα, σὲ πολλοὺς ἀπὸ ἐμᾶς, ἀκόμη καὶ τὸ 10ευρω δύσκολα περισσεύει. Τὸ θέμα εἶναι ἄλλο. Τὸ Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν δὲν μπορεῖ νὰ ἐκταμιεύσει ἕνα μικρό, γελοῖο ποσό, π.χ. 5.000, ἀπὸ τὰ μυστικὰ κονδύλια καὶ νὰ τὸ διαθέσει σὲ αὐτὴν τὴν ἱστορικὴ ἐφημερίδα; Δὲν λέω ἀπευθείας ἀλλὰ νὰ δωθεῖ σὰν δωρεὰ ἀπὸ τρίτους. Τόσο δύσκολο εἶναι; Μᾶλλον πρέπει νὰ ταΐσουν πρῶτα τὶς ΜΚΟ τῶν δικῶν τους...

    ΥΓ. Θοδωρή, ὡραῖα τὴν ἐπιμελήθηκες τὴν συνέντευξη. Διαβάζεται εὐχάριστα!

    Νῖκος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Νίκο μου. Τελικά η επιμέλεια μιας συνέντευξης είναι περισσότερο πολύπλοκη από όσο νομίζει κανείς.
      Ίσως χρειαστούν 1-2 ακόμα ώσπου να σταθεροποιηθώ στο ύφος. Εξάλλου μέσα από αυτό δεν επιθυμώ απλά να παραθέτω συνεντεύξεις και ιστορίες από το παρελθόν, όσο όμορφες κι αν είναι, αλλά να προχωρώ και σε ένα πιο πρακτικό σκέλος που στην προκειμένη περίπτωση είναι το άμεσο μέλλον της εφημερίδας και των γραφείων της. Εύχομαι να βρεθεί λύση.
      Πολύ σωστή η παρατήρησή σου για απλές μα καίριες παρεμβάσεις. Κάτι τέτοιες γνώμες θα έπρεπε να ακούγονται και στα σωστά αυτιά.

      Χαίρομαι που σε ξαναδιαβάζω πλέον τακτικά. Θα τα πούμε και πάλι σύντομα.
      Πολλούς Πολίτικους χαιρετισμούς

      Διαγραφή
  3. Θοδωρή,

    Η συνέντευξη φέρνει τους εκτός Πόλης Έλληνες να αναγνωρίσουμε τον προβληματισμό των εκεί Ελλήνων.
    Είναι δυστυχία που στο Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών αυτή τη στιγμή υπηρετεί ένας Βούδας ανθέλληνας.

    Χρήστος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ....όπως και εμείς αντιλαμβανόμαστε την κατάσταση που επικρατεί εντός Ελλάδας και τον προβληματισμό σας για όλα όσα εκεί συμβαίνουν. Ο παραμερισμός της αδιαφορίας είναι ένα από τα πρώτα βήματα για να πάνε όλα καλύτερα, εντός και εκτός.
      Τους χαιρετισμούς μου και πολλές καλησπέρες

      Διαγραφή
  4. Πάρα πολύ καλή δουλειάγια ένα πλύ ενδαφέρον θέμα,μπράβο Θόδωρε χαλάλι οι κόποι σου!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ. Ο κόπος δεν παίζει ρόλο γιατί υπάρχει απεριόριστο μεράκι και κυρίως γιατί ορισμένα πράγματα οφείλουν να προβάλλονται και να λέγονται.
      Καλό απόγευμα

      Διαγραφή
  5. Λόγω της φύσης της δουλειάς μου είναι δύσκολο να γράφω πάντα αν και το θέλω πολύ.Διαβάζω πάντα όσα μου στέλνεις και έχεις τα συγχαρητήριά μου "εις το διηνεκές".Ομως η συνεντευξη που καταχώρησες μας παρακινεί και υποχρεώνει να πάρουμε θέση πάνω στο κλείσιμο μιάς ελληνικής εφημερίδας της ΠΟΛΗΣ. Δεν ξέρω αν είναι μάταιο ή όχι αλλά πρέπει με τις μικρές μας δυνάμεις να στηρίξουμε ότι ελληνικό έχει απομείνει στην ΠΟΛΗ. Η οικονομική κρίση περιορίζει τις δυνατότητες μας, αλλά αν γίνουμε πολλοί η προσπάθεια θα είναι καρποφόρα .Πιστεύω ακράδαντα ότι είναι προς το συμφέρων και των δύο λαών , η διατήρηση των Ελληνικών στοιχείων της ΠΟΛΗΣ. Είναι επίσης γνωστή η δύναμη του διαδικτύου . Άς διαδόσουμε την συνέντευξη ηλεκτρονικά , ζητώντας βοήθεια για να ξεπεραστεί και αυτή η κρίση της εφημερίδας.Να αποσταλούν στο υπουργείο Εξωτερικών όλες οι καταχωρήσεις και η αποκαλυπτική συνεντευξη σου, μπας και αφυπνιστούν και στραφούν και ενδιαφερθούν και για τα μικρά που απασχολούν τον απόδημο Ελληνισμό και όχι μόνο για τα μεγάλα. Μερικές φορές η ιστορία απέδειξε ότι τα μικρά μπορούν να γίνουν πολύ μεγάλα. Η βοήθεια σε μία ιδιωτική εφημερίδα ίσως είναι ένα πρόβλημα , αλλά εδώ στην Ελλάδα τα δανεικά και αγύριστα που πήραν οι μεγαλοεκδότες είναι μιά καλή απάντηση.
    ΧΡΗΣΤΟΣ
    ΒΕΡΟΙΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χρήστο μου, μπορείς να γράφεις όποτε θέλεις και μπορείς, ακόμα και σε παλαιότερες αναρτήσεις. Παρακολουθώ καθετί στην λειτουργία των ΧΑΜΠΕΡΙΩΝ.

      Μέσα από τα ΧΑΜΠΕΡΙΑ και την δυναμική του διαδικτύου γνώρισα ιδιαίτερους και ξεχωριστούς ανθρώπους που υπο άλλες συνθήκες δεν θα γνώριζα. Αυτό πιστεύω ισχύει για τους περισσότερους εδώ και ας φροντίσει ο καθένας να "πάει" αυτήν την συνέντευξη όσο πιο "μακριά" μπορεί και όπου χρειάζεται.

      Πολλούς χαιρετισμούς στην Βέροια και εύχομαι κάποια στιγμή να βρεθώ και εκεί.
      Θοδωρής

      Διαγραφή
  6. Οι αναφορές στην Ρωμιοσύνη της Πόλης εξαιρετικά ενδιαφέρουσες.Όχι για εθνικιστικούς λόγους,μα για ιστορικούς και πολιτιστικούς.Περιμένουμε και άλλες.
    Από το ελλαδικό κουβέρνο ας μη περιμένουμε τίποτα.Ο ξεριζωμός ελληνισμού και η μειοδοσία καλύπτουν τον 20ο αιώνα(Πόλη,Αλεξάνδρεια,Κύπρος....)'Αλλωστε λεφτά υπάρχουν μονο για Μπόμπολα,Ψυχάρη,MEGA,ANT1,ΜΕΓΑΡΟ κλπ.
    Η εφημερίδα της Πόλης δεν είναι μέλος της συμμορίας,άρα δε θα πάρει ποτέ ούτε ένα ευρώ.

    Τέλος Αναδ/ση
    ευχόμενος στη στήριξη της απο ανιδιοτελείς ανθρώπους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Διαβάζοντας το σχόλιό σου, την αναφορά σε μερικές πόλεις αλλά και την λέξη μειοδοσία, μου ήρθε ξανά στον νού πως εως και τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, το να μιλάς ελληνικά ήταν ένα πανισχυρο γλωσσικό "διαβατήριο" που από μόνο του σου εξασφάλιζε ευκολία μετακίνησης, εργασίας κ.λ.π. σε μια περιοχή από την Μέση Ανατολή και τα αφρικανικά παράλια, ως τα βόρεια της Μαύρης Θαλλασας και από εκεί μέχρι τα όρια του δυτικού κόσμου. Η συρρίκνωση είναι πραγματικά τρομερή και ένας λόγος παραπάνω που ότι έχει σχέση με ελληνική γλώσσα εκτός ελλαδικού χώρου πρέπει να οπωσδηποτε να διατηρηθεί.

      Διαγραφή
  7. Εξαιρετική η προσπάθεια σας και πολύ καλή η συνέντευξη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σας ευχαριστώ πολύ. Είναι χαρά μου να το διαβάζω από εσάς.
      Καλό σας βράδυ και ελπίζω να σας ξαναδιαβάσουμε και πάλι.
      Με εκτίμηση
      Θοδωρής

      Διαγραφή
  8. Καλησπέρα, Θοδωρή!
    Μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη, από έναν ενδιαφέρων άνθρωπο σε έναν εξίσου ενδιαφέρων άνθρωπο...
    Είναι κάτι που θα πρέπει να το κάνεις και με άλλους ανθρώπους της Πόλης και Ρωμιούς και Τούρκους. Είναι σημαντικό να βγαίνουν στην επιφάνεια, ξανά, τα προβλήματα των Ρωμιών της Πόλης, αλλά καλό θα ήταν να διαβάζουμε και τα καλά, να βλέπουμε την αισιόδοξη πλευρά των πραγμάτων.
    Αν και δουλεύω στον χώρο των μίντια, λυπάμαι που, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν μπορώ να βοηθήσω να παρουσιαστεί αυτή η συνέντευξη σε μεγαλύτερης εμβέλειας Μέσο... Ελπίζω όμως, ποτέ δεν ξέρεις...
    Σου το έχω πει και προσωπικά ότι οι συνεντεύξεις δίνουν μια διαφορετική ζωντάνια στα Χαμπέρια, και μου αρέσει που επέλεξες να εγκαινιάσεις τη στήλη σου με τον κύριο Μιχάλη Βασιλειάδη.
    Συγχαρητήρια και πάλι, συνέχισε έτσι!
    Τα λέμε και στο επόμενο!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Μαράκι.
      Οι συνεντεύξεις τελικά ξεκίνησαν με πάρα πολύ θετικό τρόπο. Και σίγουρα από το μυαλό μου περνούν αρκετοί άνθρωποι που έχουν πολλά να πούν και να παρουσιάσουν.
      Γενικά θα υπάρξουν μερικά "βήματα" ώστε τα ΧΑΜΠΕΡΙΑ να αποκτήσουν ακόμα μεγαλύτερη διαδραστικότητα.
      Φιλιά και τα λέμε στο επόμενο.

      Διαγραφή
  9. Θοδωρή, συμπτωματικά, είχα κάνει και εγώ τη σκέψη για κάποιες αναρτήσεις-συνεντεύξεις, οπότε καταλαβαίνεις πόσο χαίρομαι, όχι μόνο που μοιραστήκαμε τις ίδιες σκέψεις αλλά, κυρίως, που τελικά πήραν σάρκα και οστά.
    Ξεκίνησες δυναμικά και πιστεύω ότι και η συνέχεια θα είναι εξίσου καλή, αν όχι καλύτερη.
    Τον κ. Βασιλειάδη τον έχω "συναντήσει" αρκετές φορές, στην ελληνική τηλεόραση, σε περιοδικά, στο διαδίκτυο και έχω μάθει, μεταξύ άλλων, αρκετά πράγματα για το πρόβλημα που έχει προκύψει με την εφημερίδα. Μακάρι τα Χαμπέρια (όλοι εμείς δηλαδή) να καταφέρουν να βάλουν ένα λιθαράκι στη διάσωσή της. Είναι πολύ σημαντικό και όλοι το αντιλαμβανόμαστε βέβαια. Το μόνο που μένει είναι να δραστηριοποιηθούμε κιόλας, στο μέτρο που μπορεί ο καθένας μας φυσικά.

    Καλή συνέχεια λοιπόν με το νέο είδος αναρτήσεων, αλλά και με ότι άλλο σκέφτεσαι να καταπιαστείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή