Στον Άγιο Ταξιάρχη της Στένης

Οι εκκλησιαστικοί ναοί στην Πόλη είναι αρκετοί και απλωμένοι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του λατρεμένου αυτού τόπου. Ορισμένοι από αυτούς είναι μεγαλειώδεις και προκαλούν δέος με την λαμπρότητά τους και άλλοι πάλι είναι ταπεινοί και μοναχικοί. Στην Ελλάδα πήγαινα σπάνια στην εκκλησία. Στην Πόλη όμως ένιωσα διαφορετικά και επισκέπτομαι τους ναούς όποτε ευκαιρώ. Μπορεί να τους επισκέπτομαι όλους με χαρά μα έχω μεγαλύτερη προτίμηση κυρίως σε μικρά, ταπεινά και κάπως "ξεχασμένα" εκκλησάκια. Ίσως γιατί έτσι θεωρώ ότι έρχομαι σε επικοινωνία, δίνω κουράγιο και ενισχύω ψυχικά τους μοναχικούς ανθρώπους που έχουν αναλάβει το έργο συντήρησης των ναών. Έτσι το πρόσφατο παγερό και βροχερό πρωινό επέλεξα να επισκεφτώ τον Άγιο Ταξιάρχη της Στένης.

Η είσοδος της εκκλησίας των Παμμέγιστων Ταξιαρχών

Το προάστιο της Στένης (İstinye) ονομάζονταν Σωσθένιο κατά την αρχαιότητα. Πιστεύεται ότι σε τούτο το σημείο οι Αργοναύτες έκτισαν ιερό προς τιμήν του Διός. Πάνω στο ιερό αργότερα χτίστηκε Μονή γνωρίζοντας μεγάλες δόξες.
Το 1838 οικοδομήθηκε ο υπάρχων πέτρινος ναός μα πλέον στις μέρες μας τίποτα δεν καταδεικνύει το ένδοξο παρελθόν του ναού και της περιοχής.

Η μαρμάρινη πλάκα στην είσοδο του αυλόγυρου με την ημερομηνία οικοδόμησης

Από την πρώτη στιγμή παρατήρησα την έλλειψη συντήρησης τόσο στον ναό όσο και στον περιβάλλοντα χώρο. Ο χώρος τριγύρω παραπέμπει περισσότερο σε χωράφι και η υγρασία στην εκκλησία έχει βλάψει αρκετά τις Εικόνες και τους τοίχους του ναού.

Μία από τις αρκετές φθαρμένες Εικόνες

Στον περίγυρο του ναού υπάρχουν μερικοί τάφοι

Μία ηλικιωμένη κυρία έχει επωμιστεί το βάρος της συντήρησης της εκκλησίας και του ευρύτερου χώρου και σχεδόν 20 χρόνια έχει αφιερώσει την ζωή της σε τούτο το έργο. "Τι να πρωτοκάνει όμως κι αυτή η μοναχική γιαγιούλα", σκέφτηκα καθώς την έβλεπα να πασχίζει με την καθαριότητα του ναού, το σκούπισμα των ριγμένων σοβάδων και την χρήση ποντικόφαρμάκων προκειμένου να αντιμετωπίσει τα τρωκτικά. Άναψε τις κινητές σόμπες προκειμένουν να σπάσει η παγωνιά μα μάταια. Τα πόδια μου είχαν ήδη αρχίσει να κοκκαλώνουν καθώς παρατηρούσα σπιθαμή προς σπιθαμή την εκκλησία.

Η παγωνιά μπορεί να κρυώνει το κορμί μα η θρησκευτική θαλπωρή της εκκλησίας ζεσταίνει την ψυχή

Το μάτι του Θεού που τα βλέπει όλα

Ο όμορφος άμβωνας

Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ με το σπαθί του

Εικόνα με συνοδεία όμορφης διακόσμησης με κίονες

Θεία Λειτουργεία στην εκκλησία των Παμμέγιστων Ταξιαρχών τελείται κάθε 2 βδομάδες και σε γενικές γραμμές δεν υπάρχει μεγάλη επισκεψιμότητα. Ακόμα κι εγώ χρειάστηκε να έρθω τρείς φορές σε τούτο τον λόφο ώστε να καταφέρω να επισκεφτώ την εκκλησία. Αρχικά στην εκκλησία ανήκε μεγαλύτερος χώρος που περιλάμβανε και 4 σπίτια δίπλα από τον ναό. Δυστυχώς με λάθη ή κουτούς χειρισμούς χάθηκαν και πέρασαν στα χέρια του τουρκικού κράτους ή ιδιωτών. Με προσωπικό κόπο του Οικουμενικού Πατριάρχη επεστράφη τουλάχιστον 1 από αυτά όπου ζει η μοναχική γιαγιούλα. Αν δεν είχε συμβεί αυτό ίσως η εκκλησία να μην ήταν πιά επισκέψιμη.

Ο Επιτάφιος δίπλα στον δεσποτικό θρόνο

Ο Ταξιάρχης με το σπαθί Του

Άναψα ένα κεράκι και το τοποθέτησα δίπλα από αυτό που είχε ανάψει ήδη η ηλικιωμένη Ρωμιά. Η ματιά μου έπεσε ξανά σε ορισμένα ραγίσματα στους εσωτερικούς σοβάδες. Έξω η βροχή συνέχιζε να πέφτει και παντού υπήρχε απόλυτη σιγή. Το σκηνικό τριγύρω μου φάνταζε σαν μια κρυφή εκκλησία και εμείς οι δύο αψηφώντας την παγωνιά, τα ποντίκια και τις υπόλοιπες αντίξοες συνθήκες, εκτελούσαμε με αυταπάρνηση τα θρησκευτικά μας καθήκοντα. Ίσως αυτή η αυταπάρνηση της γερόντισσας είναι που κρατά ακόμη τον ναό των Παμμέγιστων Ταξιαρχών επισκέψιμο