Μια βόλτα στο Μόδι Νο.2

Υπάρχουν κάποιες φορές που λατρεύω να περιπλανιέμαι τα μεσημέρια στην καυτή επιφάνεια της Πόλης, αψηφώντας τον ζεστό αέρα που σχεδόν κόβει την ανάσα και τις καυτές αχτίδες του ηλίου που μου ζεματάνε τον σβέρκο. Ειδικά αν πρόκειται να κυκλοφορήσω κοντά στις γειτονιές του Μοδιού, τότε αντέχω τον καύσωνα εις διπλούν. Μπορεί αυτή η συνοικία να βρίσκεται σχετικά σε πολύ κεντρικό σημείο στην Πόλη, μα ταυτόχρονα παραμένει ένα ήσυχο προάστιο. Ακόμα κι αν έχει πλέον χάσει αρκετή από την ειδυλλιακή του ατμόσφαιρα, αυτό δε σημαίνει πως έπαψε να παραμένει ιδιαίτερα γοητευτικό και να συνεχίζει να συγκεντρώνει μεγάλο αριθμό από την αφρόκρεμα της Πόλης.
Για να μπώ για τα καλά στο πνεύμα της ατμόσφαιρας του Μοδιού, άφησα για λίγο το περπάτημα και επιβιβάστηκα στο νοσταλγικό τράμ του Kadıköy και άρχισα να παρατηρώ τριγύρω μου σημάδια από παλιές εποχές. Οι ηλικίες των συνεπιβατών μου ήταν αρκετά μεγαλύτερες από την δική μου, μα και το ίδιο το τράμ παρέπεμπε σε νοσταλγικές περασμένες δεκαετίες.

Τα όργανα στο μαύρο πλαίσιο στ'αριστερά αποτελούν την καρδιά του τράμ. Χάρις σε αυτά καταφέρνει και κινείται

Οι πόρτες παραμένουν μή αυτόματες, με το χαρακτηριστικό πόμολο. Αρκετές φορές έπρεπε να το χρησιμοποιήσω για να ανοίξω την πόρτα στις γιαγιούλες

Το παρελθόν αντιμέτωπο πρόσωπο με πρόσωπο με το παρόν. Πείτε με όσο ρομαντικό θέλετε...μα εγώ προτιμώ το τράμ!

Όταν αποβιβάστηκα στο Μόδι, αρχικά θαύμασα το όμορφο πάρκο που βρίσκεται σε ολάκερη την παραλιακή πλευρά. Λουλούδια, όμορφα τοποθετημένα, εναλλάσονται με το πράσινο του γκαζόν, προτού δώσουν την θέση τους στο μπλέ της θάλασσας του Μαρμαρά. Στην αντίκρυ πλευρά η ιστορική χερσόνησος με την Αγιά-Σοφιά με κάνει να γαληνιάζω ακόμα περισσότερο.

Το υπέρτατο θέαμα της Αγιά-Σοφιάς επισκιάζει σχεδόν τα πάντα στην Πόλη

Συνέχισα τον περίπατό μου χαζεύοντας τις όμορφες πολυκατοικίες με τα πλατιά μπαλκόνια τους και την θέα προς την θάλασσα. Πιστέυω πως είναι υπέροχο συναίσθημα να ξυπνάς το πρωί και από την κρεβατοκάμαρα σου να έχεις θέα την θάλασσα στα 50 μέτρα απόσταση. Επιπλέον με την Αγιά-Σοφιά στα δεξιά και τα Πριγκηπόνησα στ'αριστερά σου. Πραγματικά είναι κάτι το ονειρεμένο.
Συνεχίζοντας να προχωρώ μέσα στα στενά,έφτασα ασυναίσθητα εκεί που οδηγούν όλοι οι δρόμοι στο Μόδι...στην προκυμαία με τον χαρακτηριστικό μακρόστενο δρομάκο.

Χαρακτηριστική εικόνα από το Μόδι

Στο Μόδι υπάρχουν πολλές διάσημες γωνιές. Μία από αυτές είναι το εστιατόρειο Koço, στο οποίο είχα βρεθεί εκεί για πρώτη φορά στην πρώτη μου χειμερινή βόλτα στο Μόδι. Κάτι το περπάτημα, κάτι η λιγούρα που είχε αρχίσει να τριγυρίζει στο στομάχι μου, με έπεισαν να ξαναεπισκεφτώ τον διάσημο Κώτσο.

Ο διάσημος Ρωμιός ιδιοκτήτης Κώτσος Κοραντος

Η όψη του εστιατορείου

Καθίσαμε έξω φυσικά, αν και πρέπει να πώ ότι τον χειμώνα το μαγαζί έχει μία ομορφότερη ατμόσφαιρα. Αν το ξαναεπισκεφτώ κάποια άλλη στιγμή, σίγουρα θα το κάνω τον χειμώνα.
Το ρακί ήρθε στο τραπέζι μου σχεδόν αμέσως και σύντομα μερικά ορεκτικά προσγειώθηκαν μπροστά μου. Ειδικά τα μύδια-ντολμάδες ήταν αρκετά αξιόλογα.

Τα μύδια αποτελούν τυπικό μεζέ στην Πόλη. Η ποικιλία του ρυζιού μαζί με τα αρκετά μπαχαρικά, κάνουν τον ντολμά φανταστικό.

Το Kavun Peynir δε λείπει ποτέ από το τραπέζι μου

Στο, σχετικά ακριβό, εστιατόρειο του Κώτσου το πιό φημισμένο πιάτο είναι αναμφισβήτητα τα συκωτάκια. Γενιές και γενιές έχουν περάσει από εδώ για να τα δοκιμάσουν ξανά και ξανά. Δεν λέω νόστιμα μεν, μα ίσως λόγω της επαγγελματικής μου εμπειρίας δεν ξετρελάθηκα. Ίσως πάλι τον χειμώνα η διάθεση να είναι διαφορετική και να τα απολαύσω περισσότερο.

Τα διάσημα συκωτάκια στον Κώτσο

Μετά το μικρό γεύμα είχε φτάσει η στιγμή για την καθιερωμένη επίσκεψη στο Άγιασμα της Αγίας Αικατερίνης που βρίσκεται στο υπόγειο του εστιατορείου. Έχω ήδη γράψει για τον θρύλο των ψαράδων που βρήκαν σε τούτο το ερημικό σημείο -πολύ πριν χτιστεί το εστιατόρειο- την Εικόνα της Αγίας Αικατερίνης σε έναν βράχο, ο οποίος ανάβλυζε Άγιασμα. Με την κατασκευή του κτιρίου, το Άγιασμα παρέμεινε στη αρχική θέση του, στο υπόγειο του μαγαζιού. Ένα τόσο ιδιαίτερο μέρος που με συγκινεί και με μαγεύει όποτε κι αν βρεθώ εκεί.

Το δωματιάκι με το Άγιασμα στο υπόγειο του εστιατορείου. Παντού Εικόνες και Τάματα.

Η Εικόνα της Αγίας Αικατερίνης

Έπειτα από το νοσταλγικό τραμ, την ειδυλλιακη θέα, τα υπέροχα στενά της συνοικίας και τα νόστιμα μεζεδάκια στου Κώτσου, η επίσκεψη στο Άγιασμα ήταν ότι καλύτερο και συνάμα συναισθηματικό είχε να επιδείξει τούτη η επίσκεψη στο Μόδι. Σίγουρα θα το επιχειρήσω ξανά με την πρώτη ευκαιρία. Και αυτό γιατί κάθε βόλτα είτε στο Μόδι είτε στην υπόλοιπη Πόλη γεμίζει την καρδιά μου με αμέτρητα συναισθήματα.