Σάββατο 10 Μαΐου 2014

Τότε και τώρα Νο.6

Σε πολλές από τις προηγούμενες αναρτήσεις, αρκετοί σχολιαστές έχουν αναφερθεί στην εικόνα και τις ένδοξες στιγμές της Πόλης κατά το παρελθόν. Ανήκω και εγώ στην κατηγορία ανθρώπων που η ζωή στην Πόλη κατά τους προηγούμενους αιώνες, τους συναρπάζει, τους μαγνητίζει και τους φαίνεται τόσο ιδιαίτερη, μακρινή μα συνάμα οικεία.
Πολλές φορές καθώς περπατώ στα μήκη και τα πλάτη αυτού του μοναδικού τόπου, οι άσφαλτοι, τα αυτοκίνητα, τα πολύχρωμα φώτα, τα εμπορικά κέντρα και οι πολυκατοικίες εξαφανίζονται από την ματιά μου. Την θέση τους παίρνουν ξύλινα σπίτια σε απλοικούς μαχαλάδες, πέτρινα αρχοντικά, χωράφια, ανηφοριές με χώματα και πέτρες που συνδέουν τα προάστια μεταξύ τους, μνήματα από μάχες τρομερές και τις παραλίες του Βοσπόρου άγριες, καταπράσινες και παρθένες.
Όταν τέτοιες εικόνες γίνουν αρκετά συχνές και έντονες, τότε αυτό σημαίνει πως έχει φτάσει η στιγμή και ένα ακόμη: Τότε και τώρα.
Τα Τείχη των Βλαχερνών. Μερικές κατοικίες τριγύρω, χωράφια και μνήματα. Απέναντι, οι λόφοι μετά το Hasköy σχετικά έρημοι
Στις μέρες μας, τα χωράφια και τα μνήματα έδωσαν την θέση τους σε ασφάλτινους δρόμους. Όσο για τους λόφους απέναντι...ουδέν σχόλιο
Η, τότε, εμπορική σχολή που ιδρύθηκε το 1883. Διακρίνεται μία μικρή βραχονησίδα και τα παράλια του Βοσπόρου δίχως πολλές ανθρώπινες παρεμβάσεις
Από το 1982 πλέον ως πανεπιστήμιο του Μαρμαρά. Στην θέση της βραχονησίδας ολόκληρη προβλήτα για τα εμπορεύματα του λιμανιού και το πλεύρισμα πλοίων
Από τις αρχές του περασμένου αιώνα ως σήμερα δεν μεταβλήθηκαν μόνον τα παράλια του Βοσπόρου αλλά και αυτά στην θάλασσα του Μαρμαρά. Στα βυζαντινά χρόνια τα περίφημα Τείχη έμοιαζαν να ξεφυτρώνουν μέσα από την θάλασσα, ενώ κατά την οθωμανική περίοδο τα ξύλινα σπίτια έφταναν μια ανάσα από τα κύματα αφού τότε δεν υπήρχε ακόμα παραλιακός δρόμος.
Τότε, ο ναός των Αγίων Σέργιου και Βάκχου δίπλα στην θάλασσα! Πιο δεξιά ο τρούλος του Χελβατζί-τζαμί ενώ το πλεούμενο τρεχαντίρι προσδίδει στην φωτογραφία επιπλέον ιδιαιτερότητα
Τώρα, η "μικρή" Αγιά-Σοφιά δεν είναι πλέον δίπλα στην θάλασσα αφού η παραλιακή λεωφόρος, ο χώρος στάθμευσης οχημάτων και το παραθαλάσσιο πάρκο έχουν μετατοπίσει την παραλία εκατοντάδες μέτρα. Παραμένει εντυπωσιακό το γεγονός οτι υπάρχουν ακόμη τα ίδια κτίρια, αν και με μερικούς "αυθαίρετους" ορόφους
Ξύλινες παράγκες στην Σφενδόνη
Στις μέρες μας εδώ υπάρχει μικρό πάρκο και υπαίθρια όργανα εκγύμνασης. Το μοναδικό πλέον ξύλινο κτίσμα της Σφενδόνης βρίσκεται πιο δυτικά (δες εδώ)
Ακόμα και σε συνοικίες που ήδη από τον περασμένο αιώνα ήταν αρκετά πυκνοκατοικημένες και σχετικά ανεπτυγμένες, όπως τα Ταταύλα και το Ταρλάμπασι, η σύγκριση φωτογραφιών δείχνει ξεκάθαρα τις διαφορές.
Η ανηφόρα που οδηγεί στην πλατεία των Ταταούλων πραγματικά αγνώριστη
Η οδός Ağalar στις μέρες μας. Αριστερά το βενζινάδικο που βρίσκεται απέναντι από τον Άγιο Δημήτριο
Δέντρο στην μέση του δρόμου στο ακόμη πετρόστρωτο Ταρλάμπασι. Τάξη και ηρεμία φαίνεται να επικρατεί
Στις μέρες μας το μισό Ταρλάμπασι είναι σχεδόν απροσπέλαστο ενώ το υπόλοιπο μισό αρκετά υποβαθμισμένο
Μεγάλη ήταν η προσμονή μου καθώς πλησίαζα στην κιστέρνα του Αγίου Μωκίου αφού ανυπομονούσαν να συγκρίνω την φωτογραφία του τότε με το τώρα. Στην παλιά φωτογραφία είναι εμφανής η ερημιά στην ευρύτερη περιοχή των Έξι Μαρμάρων. Μερικά καλύβια και η κιστέρνα αφημένη στην αγκαλιά του χρόνου. Το σκούρο κτίσμα που διακρίνεται λίγο πιο αριστερά από το κέντρο της φωτογραφίας είναι ο ναός της Γοργοεπηκόου των Έξι Μαρμάρων, εκκλησίας που υπάρχει ως τις μέρες μας. Ακριβώς πιο δίπλα το επιβλητικό και πανέμορφο τέμενος Χεκίμογλου (διάβασε και εδώ). Στις μέρες μας η κιστέρνα έχει αξιοποιηθεί αλλά και περιτριγυριστεί από δεκάδες πολυκατοικίες που κρύβουν τα πάντα, ακόμα και το ογκώδες τζαμί.
Τότε...η νοτιοδυτική πλευρά της κιστέρνας του Αγίου Μωκίου και τριγύρω ένα σχεδόν έρημικο τοπίο
Τώρα..η κιστέρνα παρέχει στιγμές απόδρασης στους Πολίτες και οι πολυκατοικίες την έχουν περικυκλώσει. Ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου καθώς και το τέμενος Χεκίμογλου έχουν κρυφτεί από το κτίρια
Στα στενά του Sultanahmet μου δίνεται συχνά η ευκαιρία να διαπιστώσω από πρώτο χέρι και έμπρακτα τον τρόπο που ήταν κατασκευασμένο το Ιερόν Παλάτιον της Βασιλεύουσας. Καλύπτοντας μεγάλο μέρος του λόφου, ήταν δομημένο αμφιθεατρικά με αρκετά επίπεδα έτσι ώστε ακόμα και στις μέρες μας αρκετά σημεία του να βρίσκονται κάμποσα μέτρα κάτω από την επιφάνεια (δες κι εδώ) ενώ λίγο μακρύτερα να ξεπετάγονται ανάμεσα από εστιατόρια και καφετέριες, δείχνοντας τι πραγματικά είναι η Κωνσταντινούπολη.
Μέρος από το Ιερόν Παλάτιον τότε...τριγύρω ερείπια
και τώρα...τριγύρω τουριστική ανάπτυξη
Τότε, σε αρκετά σημεία γύρω από το Υδραγωγείο του Ουάλεντος πέτρινα καλύβια και χώματα
Τώρα άσφαλτος, αυτοκίνητα, ταχύτητες και φασαρία
Υπάρχουν βέβαια και φωτογραφικές απεικονίσεις του περασμένου αιώνα που αποθανατίστηκαν πανομοιότυπες και στον δικό μου φωτογραφικό φακό. Η διαχρονικότητα της στιγμής μέσα από τις φωτογραφίες προσφέρει ενθουσιασμό και κίνητρο για την συνέχεια.
Τότε έξω από το Yeni Camii...
...τώρα η ίδια ακριβώς στιγμή
Το μικρό σοκάκι της φωτογραφίας που ακολουθεί, μπορεί τις τελευταίες δεκαετίες να μην έχει άλλαξει σχεδόν καθόλου και εκτός από το ότι έχει περάσει στην αφάνεια, τα βράδια θεωρείται επικίνδυνο λόγω της υποβαθμισμένης γειτονιάς. Όμως πριν από αιώνες εδώ ακτινοβολούσαν δημιουργικότητα και αίγλη.
Στα αριστερά φαίνεται η πίσω πλευρά του κτιρίου όπου κατασκευάστηκαν οι πρώτες λατέρνες της Πόλης (δες την Ωραία του Πέραν). Ευθεία βρίσκεται η είσοδος της μονής των Δομινικανών ενώ δεξιά υπάρχει ένα μεσαιωνικό κτίριο με μεγάλη ιστορία. Εδώ στεγάζονταν η πρεσβεία της Γαλλικής Αυτοκρατορίας και ακόμα και σήμερα υπάρχει βασιλικό έμβλημα στην είσοδο του μεγάρου που δίνει την πληροφορία οτι ο βασιλιάς ήταν προστάτης της μονής αλλά και όλων των ρωμαιοκαθολικών στην οθωμανική αυτοκρατορία.
Στις μέρες μας, σε τούτο το κακόφημο πλέον σοκάκι, το μέγαρο στεγάζει αποθήκες, συνεργείο αυτοκινήτων και σιδεράδικο.
Τότε...
...και τώρα
Ο ναός του Αγίου Δημητρίου στα Ταταύλα, τριγύρω χώματα και το καμπαναριό διαφορετικό...
...από αυτό των ημερών μας
Οι φωτογραφίες που παρουσιάζουν μεγάλες διαφορές ανάμεσα στο τότε και στο τώρα είναι αυτές με την μεγαλύτερη σημασία και βαρύτητα αφού εκτός από την απλή σύγκριση, έχουν πλυθησμιακές, ρυμοτομικές και οικολογικές πτυχές αλλά επίσης αποδεικνύουν οτι οι πόλεις ουσιαστικά είναι ζωντανοί οργανισμοί που μεταβάλλονται διαρκώς.
Κοντά στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού. Στο βάθος το μοναχικό τέμενος της Mihrimah. Αριστερά η περιοχή δείχνει δασώδης και ο χείμαρρος Λύκος διέρχονταν από εκεί
Στις μέρες μας το τέμενος δεν είναι πια και τόσο μοναχικό, πολλά σημεία των Τειχών έχουν ανακατασκευαστεί και εδώ περνά μια από τις κεντρικότερες οδικές αρτηρίες που οδηγούν στην Πόλη
Τρομακτική μεταβολή και στα Ταταύλα αφού πριν έναν αιώνα ο ναός του Αγίου Αθανασίου έστεκε μόνος. Ο χαρακτηριστικός μαντρότοιχος λειτουργούσε προστατευτικά περισσότερο για πλημμύρες και κατολισθήσεις. Διακρίνονται επίσης μερικά μνήματα στον απέναντι λόφο ενω χαμηλά στην φωτογραφία γυναίκες προσπαθούν να διασχίσουν τις "χαραμάδες" της γης.
Ο πρώτος ναός που κατασκευάστηκε με τρούλο και καμπαναριό στα οθωμανικά χρόνια. Αγνώριστα Ταταύλα
Στις μέρες μας η εκκλησία έχει "πνιγεί" από πολυκατοικίες και αν δεν υπήρχε ο ναός του Αγίου Αθανασίου δεν υπήρχε καμμία περίπτωση να ταυτοποιηθούν οι φωτογραφίες.
Η ίδια φωτογραφία σήμερα. Το μόνο που παραμένει ίδιο, είναι ο ναός με τον μαντρότοιχό του
Εκεί που κάποτε υπήρχε ο αρχαίος οικισμός Λύγος, βρίσκεται το σημερινό Saray Burnu και ακόμη και το τελευταίο άκρο της ιστορικής χερσονήσου άλλαξε τις τελευταίες δεκαετίες.
Σήμερα η ακτογραμμή είναι γεμάτη βράχια που φιλοξενούν φίλους του ψαρέματος και ζευγαράκια. Παλαιότερα όμως υπήρχε αμουδερή παραλία με οικογένειες να πλατσουρίζουν στα κακόφημα, λόγω ρευμάτων, νερά του Σαράι μπουρνού.
Τότε....αμουδιές και βουτιές στο Σαράι μπουρνού
Τώρα...ψάρεμα της υπομονής στα βράχια. Στο βάθος, οι "φυτρωμένοι" ουρανοξύστες πολλαπλασιάζονται συνεχώς
Παρελθόν και παρόν, τότε και τώρα. Η περιπλάνηση σε ολάκερη την Πόλη με σκοπό την καταγραφή και σύγκριση φωτογραφιών είναι μια μεγάλη εμπειρία που προσφέρει συγκινήσεις, χαρά, συμπεράσματα και προβληματισμό. Και σχεδόν πάντα οταν φτάνω στο τέλος αυτών των αναρτήσεων, ο νούς σου συλλογιέται την εικόνα των ίδιων φωτογραφιών σε μελλοντικές εποχές και αιώνες για έναν τρίτο γύρο συγκρίσης. Έμπνευση, υλικό και γνώση θα υπάρχει σίγουρα.

14 σχόλια:

  1. Θοδωρή εξαιρετική ανάρτηση.
    Θεωρώ ότι είναι το καλύτερο "τότε και τώρα". Όχι μόνο από πλευράς φωτογραφίας αλλά και από πλευράς κειμένου. Μας καθυστέρησες λίγο, δε λέω, αλλά άξιζε τον κόπο. Όπως πάντα βέβαια.

    Ξέρω ότι δεν πρωτοτυπώ με τα παραπάνω γραφόμενα αλλά και τι άλλο να πω αφού είναι η πραγματικότητα;

    Καλή συνέχεια, με την ίδια έμπνευση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γεια σου, Θοδωρή!
    Ακόμη ένα "Τότε και τώρα", που λατρεύω. Είναι ωραίο να βλέπουμε και εμείς πώς ήταν τα παλιά χρόνια η Πόλη και αν δεν μας αρέσει κάτι πώς είναι σήμερα (δύσκολο), δεν πειράζει να κλείνουμε και λίγο τα μάτια. Η αίσθηση οικειότητας είναι πάντα η ίδια.
    Δεν φαντάζεσαι τη συγκίνησή μου στη φωτογραφία που φαίνεται το τζαμί της Μιχριμάχ (το αγαπημένο μου τζαμί της Πόλης)... Νομίζω ότι είδα λίγο το χέρι μου στο φόντο, χαχαχα!
    Εξαιρετική και η κινστέρνα του Μωκίου, ο άγιος Δημήτριος, ο άγιος Αθανάσιος... Είναι τόσο πολλές οι εκκλησίες της Πόλης, που μου φαίνεται ότι θα έρθω και για εκκλησιαστικό τουρισμό...
    Όπως είπε και η "γειτόνισσα" Ελένη από πάνω, άργησες λιγάκι και μας έκανες να ανυπομονούμε, αλλά χαλάλι σου. Εγώ προσωπικά αποζημιώθηκα πλήρως, αφού όπως έχω ξαναπεί η συγκεκριμένη κατηγορία είναι η αγαπημένη μου...
    Τα ξαναλέμε στο επόμενο, Θοδωρή. Να είσαι καλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλησπέρα και στις δυό φιλενάδες.
    Χαίρομαι που και αυτή η συνέχεια του "Τότε και Τώρα" είχε το ίδιο αποτέλεσμα με τις προηγούμενες αναρτήσεις.
    Μαρία, την φωτογράφιση κοντά στο τέμενος Mihrimah την πρόλαβα στο τσάκ, γιατί μετά ξεκίνησε μια βροχή και τόσο μουσκίδι μάλλον δεν έχω επιστρέψει σπίτι. Συμβαίνουν και αυτά και συχνά βγαίνω για φωτογράφιση με ευτράπελα ή μικροαποτυχίες. Πάντως επανέρχομαι πάντα.
    Μου έγραψαν και άλλοι οτι άργησα να δημοσιεύσω αν και δεν το νομίζω. Πιστός στο εβδομαδιαίο ραντεβού, απλά εναλασσομαι στις μέρες για να υπάρχει και λίγο προσμονή και από την πλευρά σας.
    Ίσως πάλι να μην μου φαίνεται λόγω της καθημερινής πολύωρης μου ενασχόλησης με τα ΧΑΜΠΕΡΙΑ και την προετοιμασία για κάθε ανάρτηση.
    Πάντως στα σχολιά σας φαίνεται η επιθυμία για νέες και συχνότερες αναρτήσεις και αυτό σημαίνει οτι τα ΧΑΜΠΕΡΙΑ είναι στο σωστό ύφος και ρυθμό.
    Πολλά φιλιά και στις δυό σας και θα τα πούμε πάλι σύντομα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εἶχα καιρὸ νὰ ἐπισκεφτῶ τὸ ἱστολόγιό σου, Θοδωρή, ἀλλὰ ἀνταμείφθηκα μὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ἀγαπημένα εἴδη δημοσιεύσεών σου!
    Νὰ εἶσαι καλά, φίλε μου!

    Νῖκος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Νίκο μου.
      Χάρηκα πάρα πολύ που διάβασα σχόλιο σου μετά από αρκετό καιρό απουσίας. Φυσικά ξέρω οτι δεν οφείλεται σε εσένα.
      Τώρα που επανήλθες, θα τα λέμε συχνά και είμαι σίγουρος οτι θα κοιτάξεις και τις παλαιότερες αναρτήσεις που σου διέφυγαν.
      Να είσαι πάντα καλά και θα μιλήσουμε σύντομα.
      Πολλούς χαιρετισμούς
      Θοδωρής

      Διαγραφή
  5. Καλημερίζω όλους σας από μια ηλιόλουστη Αθήνα και προσπαθώ να φανταστώ και την Πόλη μας μες στα ανοιξιάτικα
    χρώματα κι αρώματα !

    Είναι αλήθεια πως κρύβει μυριάδες θησαυρούς, άλλους σφιχταγκαλιασμένους απο μπετονένιες κατασκευές, άλλους κατατμημένους απο ασφάλτινες διαδρομές κι άλλους θαμμένους κατω απ τα πόδια μας, μια δεύτερη πόλη που κοιμήθηκε γιά πάντα μαζί με τα μυστικά της.
    Αναρωτιέμαι πως άφησαν να γίνει όλο αυτό? Ακόμα κι όσα προσπάθησαν ν αναπαλαιώσουν δεν τόκαναν με το σεβασμό
    που τους έπρεπε.
    Είναι αδιαφορία μπρός στην νέα εικόνα πόλης που ονειρεύτηκαν ? Είναι συνειδητή προσπάθεια να υποτιμηθεί το βυζαντινό στοιχείο ? Μα με τόσο τουρισμό δεν είναι παράλογο ? Είναι έλλειψη επιστημονικής γνώσης ? (Αυτό το τελευταίο απίθανο μου φαίνεται...)

    Θοδωρή , ευχαριστώ για μια ακόμη φορά για την προσπάθεια και το συγκλονιστικό αποτέλεσμα που πιστεύω κάνει
    όποιον σε διαβάζει να θέλει σ ένα επόμενο ταξίδι να περιπλανηθεί ώρες ατέλειωτες και μιλήσει μ όποια πέτρα ξεχασμένη ζητά να του διηγηθεί ιστορίες παλιές.
    Στέφη

    Η Σφενδόνη τι ήταν ακριβώς ? Εδώ , μπερδεύτηκα λιγάκι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γειά σου Στέφη μου και καλό απόγευμα.
      Ενδιαφέροντα θέματα άνοιξες με τα ερωτήματά σου και σίγουρα χρειάζονται πολύ συζήτηση αλλά και μελέτη για να καταλήξουμε κάπου.
      Να παρατηρήσω, σε πολύ γενικές γραμμές, πως ο τρόπος που οι μεγαλουπόλεις αναπτύσσονται ή η εικόνα που παρουσιάζουν πιθανόν να είναι αποτέλεσμα του πολιτισμικού τρόπου που έχει διαστάσεις παγκοσμιοτητας ως μοντέλο λειτουργίας και "καταπίνει" τον ιδιαίτερο τρόπο του βίου που υπήρχε ως τώρα. Αυτό δημιουργεί και σύγχηση, ειδικά σε πόλεις με ιστορική παρουσία.

      Η Σφενδόνη είναι μέρος του ιπποδρόμου της Βασιλεύουσας και δυστυχώς οτι έχει απομείνει από το τεραστίων διαστάσεων έργο είναι ουσιαστικά οι πεσσοί που αποτελούσαν το στήριγμά της στην κατηφοριά του λόφου.

      Θέλω και εγώ να ευχαριστήσω για το σχόλιο και να σου πώ οτι μου έδωσε μεγάλη χαρά η βόλτα που είχαμε τις προάλλες στα Πολίτικα στενά. Δυστυχώς δεν πρόφτασα να σας δείξω όλα όσα θα ήθελα στην Πόλη και έτσι η ξενάγηση βγήκε σχετικά μικρή για τα δικά μου δεδομένα. Βέβαια τι να πρωτοδείξει κανείς σε λίγες μόνο ωρίτσες από αυτό το μοναδικό μέρος;
      Την επόμενη φορά

      Πολλούς χαιρετισμούς
      Θοδωρής

      Διαγραφή
  6. Πρώτα-πρώτα καλημέρα σε όλους.Τις τελευταίες δεκαετίες στην Πόλη συνετελέστηκε [είτε με την προτροπή, είτε απλώς με την ανοχή της εξουσίας] ένα οικιστικό έγκλημα.Τεράστιες μάζες λαού απο την Ανατολή ,εσωτερικοί μετανάστες είτε για λόγους πολιτικούς[απο τις περιοχές που ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση],είτε απλά σε αναζήτηση καλλίτερης τύχης,συνέρευσαν στην Πόλη κτίζοντας και την τελευταία σπιθαμή γής στον ιστό της πόλης [οι εκπληκτικές φωτογραφίες του Θοδωρή μιλούν απο μόνες τους] αποψιλώνοντας δάση στο πίσω μέρος του κάποτε καταπράσινου Βόσπορου,και οικίζοντας άναρχα τους γύρω λόφους με αποτέλεσμα να μετατραπεί η κοσμοπολίτικη όψη της Βασιλίδας των πόλεων ,σε μια τεράστια μεγαλούπολη της Ανατολίας.Οι νέοι κάτοικοι της Πόλης δεν έχουν καμία σχέση με την τεράστια ιστορία της[δεν σας έτυχε να μην γνωρίζει ο ταξιτζής τι είναι ο Ρωμιός ,ο πανάρχαιος κάτοικος αυτής της πόλης;].Επίσης οι ως επί το πλείστον προερχόμενοι απο λαϊκά στρώματα νέοι κάτοικοι, μετέβαλαν ανεπανόρθωτα τον πολυπολιτισμικό και αστικό χαρακτήρα της[οι μεγαλοαστικές τάξεις των Ρωμιών, των Εβραίων, των Λατίνων που υπήρχαν εγκατέλειψαν την Πόλη ή εξαφανίστηκαν μέσα στο τεράστιο σωρό[αν κάνει κάποιος μια βόλτα στο Tarlabasi,στο Dolapdere η στο Zeyrek και αμέσως μετά πάει στο Nisantasi η στο Yenikoy, θα καταλάβει αμέσως τις τεράστιες πολιτιστικές,οικονομικές και κοινωνικές διαφορές που χωρίζουν τους κατοίκους της ίδιας πόλης.Είναι δύο διαφορετικοί τελείως κόσμοι.]Μπορούμε να πούμε οτι μια νέα Αλωση, ίσως εξίσου ολέθρια της προηγούμενης ,συνετελέστηκε για να αλλάξει ραγδαία η Κωνσταντινούπολη που ξέραμε και αγαπήσαμε στο παρελθόν.Ευτυχώς υπάρχει η ανεξάντλητη φυσική ομορφιά του Βοσπόρου, των Πριγκηπόνησων και η τεράστια ιστορία της. Τασος.Θεσσαλονίκη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πάντα όταν βλέπω τέτοιες φωτογραφίες με πιάνει έντονο συναίσθημα θλίψης! Θλίψη για το τι κάνει ο άτιμος χρόνος στο διάβα του ή μάλλον καλύτερα πως επιδρούν οι άνθρωποι στο πέρασμα του χρόνου στους χώρους που ζούν.Μπορούν να γίνουν ατέλειωτες αναλύσεις επί αναλύσεων για το πως φτάσαμε μέχρι εδώ . ομως άς αφήσουμε τις καταπληκτικές φωτογραφίες του Θοδωρή να μιλήσουν και να μας φωνάξουν για το που βαδίζουμε!! Εύγε ΘΟΔΩΡΗ!!!!
    ΧΡΗΣΤΟΣ
    ΒΕΡΟΙΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Χρήστο μου και σε ευχαριστώ πολύ.
      Όντως η συζήτηση γύρω από την εξέλιξη των Πόλεων μοιάζει να είναι ατελείωτη.
      Αν ποτέ μου δοθεί η χρονική ευκαίρια και βρεθώ στην Ελλάδα, έχω σκεφτεί να κάνω μια μικρή απόπειρα και σε πόλεις όπως η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη, γιατί και εκεί υπάρχει τρομερό υλικό αλλά και δυστυχώς οι αλλοιώσεις είναι τεράστιες.
      Ίσως πάλι με προλάβει κάποιος άλλος ως τότε.
      Πολλούς χαιρετισμούς στην Βέροια και θα χαρώ να σε ξαναδιαβάσω.
      Θοδωρής

      Διαγραφή
  8. Φιλε Θοδωρη απλα ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ και παλι εγραψες, αν μπορεις συνεχισε με πολλα ακομα τοτε και τωρα,βαγγελης θεσσαλονικη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Βαγγέλη μου.
      Ευχαριστώ πολύ. Να είμαι όλοι καλά και με υγεία και θα ακολούθησουν και άλλες παρόμοιες αναρτήσεις.
      Να είσαι καλά και πολλούς χαιρετισμούς στην Θεσσαλονλικη
      Θοδωρής

      Διαγραφή
  9. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή