Περιπλανόμενος στον πολύχρωμο μικρόκοσμο των Βλαχερνών

Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από το να περπατώ στα σοκάκια της Πόλης και να εξερευνώ σπιθαμή πρός σπιθαμή όλες τις πτυχές της. Όταν μάλιστα ανακαλύπτω μία καινούρια γειτονιά που παραμένει ακόμα αυθεντική, τότε η χαρά μου είναι διπλή. Περιπλανόμενος στην ιστορική χερσόνησο, έφτασα ως τις Βλαχέρνες. Πέρασα κοντά από την Παναγιά των Βλαχερνών (δες εδώ) και αποφάσισα να εξερευνήσω τις γειτονιές που υπάρχουν ανάμεσα από τις όχθες του Κεράτιου ως την Μονή της Χώρας. Μετά από μόλις μερικά λεπτά περπάτημα ήταν σαν να βρέθηκα σε έναν άλλο μικρόκοσμο. Σαν μια Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων έκανα την παράφραση σιγοψιθυρίζοντας: Ο Θοδωρής στην γειτονιά των χρωμάτων. Ήταν ένας μικρόκοσμος γεμάτος χρώματα.

Εικόνα από την γειτονιά με τα πολύχρωμα φτωχικά σπίτια

Γυναίκες με μαντήλες κάθονταν στα σκαλιά των σπιτιών τους κουτσομπολεύοντας.

-Ποιό μέρος είναι εδώ; ,ρώτησα γεμάτος έκπληξη.

-Ayvansaray, απάντησαν όλες μαζί με ένα στόμα, ρίχνοντας μου επεξεργαστικές ματιές όλο απορία, σαν να ήμουν ένας περίεργος ταξιδιώτης όχι μόνο από άλλο μέρος μα και από άλλη εποχή!

Στην γειτονιά του Ayvansaray ο χρόνος κυλά με άλλους ρυθμούς από αυτούς που συναντά κανείς σε άλλα σημεία της Πόλης. Γυναίκες στα σοκάκια χαιρετιούνται και κουτσομπολεύουν, παιδιά σχηματίζουν ομάδες και παίζουν ανέμελα στα σοκάκια και οι φωνές των πλανόδιων πωλητών αντικαθιστούν τους ήχους της μεγαλούπολης.

Ειδικά στο θέαμα των παιδιών που ήταν διασκορπισμένα σε πολλά σημεία, θυμήθηκα και τα δικά μου παιδικά χρονιά μα και το πόσο αρνητικά άλλαξαν σε μερικές μόνο δεκαετίες και οι δικές μου πατρικές αθηναικές γειτονιές. Τότε που κάπου στα μέσα του '80 πεντάχρονα παιδιά αμολιόμασταν χωρίς να υπάρχει κανένα αίσθημα ανασφάλιας και φόβου από την πλευρά των γονιών μας. Όσες φορές κατεβαίνω στην Αθήνα αγνοώ παιδιά να παίζουν στις γειτονιές και στα γύρω στενά. Εξάλλου, ποιός γονιός αφήνει πλέον στις μέρες μας 5χρονα παιδιά να κυκλοφορήσουν μόνα τους;

Οι κάτοικοι με περιεργάζονται γεμάτοι απορία

Εικόνες σαν κι αυτή με κάνουν να αναπολώ τα δικά μου παιδικά χρόνια. Τότε που και στις αθηναικές γειτονιές τα παιδιά έπαιζαν ανέμελα έξω.

Αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση σε τούτον τον μικρόκοσμο ήταν τα χρώματα. Στο μυαλό μου έφερα εικόνες της Αθήνας πριν 50-60 χρόνια, όπως νοσταλγικά τις αναγνωρίζουμε μέσα από τις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες. Η γειτονιά στο Ayvansaray είναι παρόμοια με τα παλιά αθηναικά φτωχόσπιτα μόνο που εξωτερικά εναλλάσονται από ζωντανά εώς παρδαλά χρώματα. Τα χρώματα αυτά είναι που της προσδίδουν έναν δικό της χαρακτήρα και την κάνουν να διαφέρει από όλες τις άλλες γειτονιές στην Πόλη.

Όπου κι αν κοιτάξει κανείς χρώματα, χρώματα και πάλι χρώματα, σε μια τόσο ''ζεστή'' και αυθεντική φτωχογειτονιά

Τα πολύχρωμα φτωχόσπιτα αντέχουν ακόμα στην οικοδομική αναλγησία που υπάρχει στην Πόλη

Στον μικρόκοσμο του Ayvansaray ο χρόνος κυλά με διαφορετικούς ρυθμούς

Ακόμα και το άπλωμα των ρούχων, μεταφέρει συνειρμικά εικόνες από άλλες εποχές

Αν και η γειτονιά δεν καταλαμβάνει μεγάλη έκταση, η ποικιλιά των χρωμάτων, η συνεχής στάσεις μου για λήψη φωτογραφιών και η ατμόσφαιρα που επικραττούσε, με έκανε να νοιώθω πως περιπλανιόμουν αρκετή ώρα σε απέραντα σοκάκια.

Χαμένος στον πολύχρωμο μικρόκοσμο των Βλαχερνών

Βγαίνοντας σιγά-σιγά από τα όρια του Ayvansaray και τραβώντας προς άλλες συνοικίες, τα πολύχρωμα σπίτια άρχισαν να αραιώνουν, οι πλακόστρωτοι δρόμοι έδωσαν την σειρά τους σε ασφάλτινους, γεμάτους λακούβες δρόμους και οι παιδικές φωνές άρχισαν να ακούγονται όλο και πιό μακρινές ώσπου χάθηκαν εντελώς....
Είχα επανέλθει πάλι στους πραγματικούς ρυθμούς της Πόλης με τους γνώριμους δρόμους, θορύβους και πολυκοσμία.
Στάθηκα για λίγο...έριξα μιά ματιά πίσω μου σε ένα στενάκι που οδηγούσε πίσω στα σοκάκια του Ayvansaray και ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό μου.
Άθελα μου είχα ανακαλύψει ''έναν μικρόκοσμο'', μιά φτωχογειτονιά ξεχασμένη από τον χρόνο. Μια γειτονιά με δική της προσωπικότητα, αυθεντική, ιδιαίτερη και προπάντων πολύχρωμη.