Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

Μεγαλείο αρχιτεκτονικής καλαισθησίας

Θα μπορούσα να ονομάσω αυτήν την ανάρτηση με πάμπολους τρόπους, ιδιαίτερα αρνητικούς, διότι αναφέρεται σε κάτι που σταδιακά σβήνει και παραμένει μία νοσταλγική ανάμνηση. Όμως εκτός από πεισματάρης είμαι και άνθρωπος με θετική σκέψη και πιστεύω πώς ακόμα και την ύστατη στιγμή όλο και κάτι θα περισωθεί από την Πόλη των ονείρων μας. Περπατώντας στην Πόλη...στο Κάντικιόι, το Πέραν με την κεντρική λεωφόρο του Σταυροδρομίου και τα γύρω στενά του Μπέιογλου, αρκεί κανείς να επιβραδύνει το βήμα του και να σηκώσει ψηλά το κεφάλι. Τότε θα παρατηρήσει τα αρχιτεκτονικά στολίδια τριγύρω του, τα οποία μοιάζουν να είναι ζωντανοί οργανισμοί που πεισματικά αντιστέκονται στους "δύσκολους" καιρούς και είναι σημάδια ή απομεινάρια από ένα περασμένο, ένδοξο παρελθόν. Θεωρώ καθήκον μου να τα αποθανατίσω στον φωτογραφικό φακο μου όσο είναι ακόμα καιρός.
Θαυμάστε τέχνη, καλαισθησία, ποιότητα και μαεστριά. Ο κίονας κορινθιακού ρυθμού συντροφιά με άλλες μαρμάρινες διακοσμήσεις. Αρχιτεκτονική ποίηση που στέκει ακόμα στην Πόλη
Κίονας με τον χαρακτηριστικό κοχλία έξω από στοά
Άκομα ένας κίονας στο Bekar Sokağı , κάθετα της Ίστικλαλ
Τριγυρίζοντας στα σοκάκια σκέφτηκα τις μοντέρνες νέες κατασκευές που κακοποιούν κάθε μεγαλούπολη, το πόσο ασυναίσθητα έχουμε αλλάξει, τόσο εμείς μα και το τι θεωρούμε στις μέρες μας καλαισθησία καθώς και σε πόσο αισχρό περιβάλλον συνηθίσαμε να ζούμε. Ακόμα και μέσα από αυτό το μικρό παράδειγμα καταδεικνύεται το έλλειμα Παιδείας που δυστυχώς μας επέβαλαν και που αποτελεί και την πηγή όλων των άλλων μας προβλημάτων.

Πρώην διαμερίσματα που πλέον άδεια και εγκαταλελειμμένα περιμένουν τους οικονομικούς κερδοσκόπους
Πέτρα και μάρμαρο με λεπτομερέστατη διακόσμηση
Η παρατηρητική ματιά μου ανακάλυψε το σκαλισμένο όνομα στα δεξιά του μπαλκονιού: Αδαμαντίδης!
Διαμέρισμα με το χαρακτηριστικό προεξεχόμενο δωμάτιο και όμορφη διακόσμηση
Υπάρχουν σημεία που κατάφερα να φωτογραφίσω και μάλλον θα αποτελέσουν μοναδικά ντοκουμέντα για τις μελλοντικές γενιές. Να συλλογιούνται τι είχαμε και τι έχασαν...
Το ένδοξο Σερκιλντοριγιάν σε παλαιότερη φωτογραφία μου. Αρχιτεκτονικό αριστούργημα που θα δώσει την θέση του σε εμπορικό έκτρωμα

Η παρακάτω φωτογραφία είναι από την οροφή του ένδοξου κτιρίου που βρίσκεται δίπλα από το ελληνικό προξενείο επί της Ίστικλαλ. Εκεί που συντελείται ένα από τα μεγαλύτερα οικιστικά εγκλήματα στην Πόλη. Έπρεπε να ανέβω ως τον 6 όροφο του απέναντι κτιρίου για να τραβήξω τούτην την φωτογραφία.
Προσωπείο σε κάτι που μοιάζει με ασπίδα με τα λιοντάρια να το συντροφεύουν. Φωτογραφία που μάλλον θα αποτελέσει στο μέλλον μόνον ιστορικό τεκμήριο
Σκέφτηκα το πόσο διαφορετική αντίληψη υπήρχε εκείνες τις εποχές που κατασκευάστηκαν τούτα τα στολίδια, από τις δικές μας μέρες που μόνον το περιτύλιγμα μετρά. Οι αρχιτέκτονες θεωρούσαν δεδομένο να στολίσουν με μαρμάρινες διακοσμήσεις σημεία σε κορυφές κτιρίων που δεν θα μπορούσε κάποιος εύκολα ή ήταν αδύνατον να διακρίνει από τον δρόμο. Δεν έπασχαν από επιδειξιομανία μα απλά ένα αρχιτεκτονικό κόσμημα όφειλε να είναι άψογο από τα θεμέλια εως την κορυφή του.
Διακόσμηση κτιρίου κάπου στην παλιά αγορά του Καντίκιόι. Αφημένη στην αγκαλιά του άπονου χρόνου
Η διακόσμηση στους κίονες είναι πρωτότυπη
Είναι ευτυχία, παρά την σταδιακή και ολοένα πιο επιθετική αλλοίωση των κτιρίων, να ανακαλύπτω "νέες" διακοσμήσεις στα υπέροχα νεοκλασσικά. Θυμάμαι με τι ενθουσιασμό αντίκρισα τούτα τα κτίρια στους πρώτους μου περιπάτους στην Πόλη και πως φτάσαμε σε καταστάσεις να καταστρέφουν έναν υπέροχο αρχιτεκτονικό πολιτισμό.
Η διακόσμηση του κτιρίου του ελληνικού προξενείου στην Πόλη
Μια ακόμα Ωραία του Πέραν
Εικόνες από το κτίριο-θρύλο Σερκιλντοριγιάν που θα έπρεπε να είναι ένα προστατευόμενο μνημείο...
...και όχι το έπομενο κακόγουστο εμπορικό κέντρο της Ίστικλαλ. Το Σερκίλντοριγιάν αναδεικνύει το μεγαλείο της αρχιτεκτονικής καλαισθησίας και πολιτισμού της Πόλης
Κορινθιακά κιοανόκρανα
Νεοκλασσικά φουρούσια
Παράθυρο με όμορφη διακόσμιση περικοκλάδας
Δεν έχω καταλάβει ακόμα αν ανήκω στην κατηγορία των λίγων που παρατηρούν τούτα τα στολίδια ή αν και οι υπόλοιποι έχουν την ίδια γνώμη. Οφείλω πάντως να πω πως παράλληλα με αυτούς τους θυσαυρούς παρατηρώ και τους ανθρώπους τριγύρω που μάλλον μοιάζει να μην συμμερίζονται τον δικό μου θαυμασμό. Εσείς άραγε νοιώθετε σαν κι εμένα ή έχετε σαν κύριο στόχο τα ζαχαροπλαστεία, τα εμπορικά μαγαζιά και τα εστιατόρια;
Μαρμάρινη διακόσμηση από τις λίγες


Το ελάφι, μία ακόμη κρυμμένη ομορφιά του Μπέιογλου
Τα παλιά μπαλκόνια διέθεταν διακόσμηση και από κάτω για τους περαστικούς. Η απόλυτη ένδειξη καλαισθησίας
Άνετα τούτος ο τοίχος θα μπορούσε να κοσμεί μουσείο ή καλλιτεχνική αίθουσα

Υπάρχει μια ρήση που λέει πώς: ότι δεν φαίνεται, δεν σημαίνει πως παύει να υπάρχει. Στα νεοκλασσικά κτίρια της Πόλης ταιριάζει απόλυτα διότι αν τα παρατηρήσει κάποιος προσεκτικά, θα αρχίσει ν'ανακαλύπτει το παρελθόν τους. Εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται μα πράγματι είναι εκεί, υπάρχει και απλά καρτερά την ματιά μας. Το διαπιστώνει κανείς εύκολα στο κτίριο του Αδαμαντίδη που παρουσίασα λίγο παραπάνω όσο και στα πολυεθνικά Starbucks παρακάτω. Χιλιάδες κόσμος βλέπει την πινακίδα της αλυσίδας και υπνωτισμένα εισέρχεται στην καφετέρια. Πόσοι όμως από αυτούς παρατηρούν το όνομα που βρίσκεται πάνω από την ταμπέλα του μαγαζιού;
Ότι δεν φαίνεται εκ πρώτης όψεως δε σημαίνει πως δεν υπάρχει. Ν.Παπαδάκης δέσποζε κάποτε επιβλητικά σε τούτο το νεοκλασσικό
Μεγαλείο αρχιτεκτονικής καλαισθησίας
Κλείνοντας, θα ήθελα να αναρωτηθώ γιατί αλλάξαμε τόσο πολύ, ή μάλλον πως επιτρέψαμε να μας αλλάξουν, αργά και ασυναίσθητα, δίχως να καταλάβουμε τίποτα; Η αισθητική και η καλαισθησία γύρω μας, είτε αρχιτεκτονική είτε κάτι άλλο, είναι ένα απλό παράδειγμα από τα πολλά. Και αυτό φυσικά δεν είναι αποκλειστικότητα της Πόλης. Κοιτάξτε την εξέλιξη των πόλεων,όπου κι αν ζείτε και θα με καταλάβετε.

22 σχόλια:

  1. Με συγκίνησες αφάνταστα ... σχεδόν δάκρυσα...

    Συγχαρητήρια για τις εξαιρετικές φωτογραφίες και τα όμορφα σχόλια και
    χίλια ευχαριστώ που τα μοιράστηκες μαζί μας!

    Να ΄σαι και να περνάς πάντα καλά ...

    Καλά σου βράδια
    Ε.-

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θοδωρή ΟΛΕΣ οι φωτογραφίες σου ειναι πραγματικά πολύ όμορφες. Μπράβο σου που αφιέρωσες χρόνο να απαθανατισεις υπέροχες λεπτομέρειες που δυστυχώς έτσι όπως πάει το πράγμα θα χαθούν. Στην τελευταία σου παράγραφο γράφεις μια μεγάλη αλήθεια

    "..Κοιτάξτε την εξέλιξη των πόλεων,όπου κι αν ζείτε και θα με καταλάβετε. ".Πράγματι στη Θεσσαλονίκη βλέπω πολλά έξοχα διακοσμημένα παλιά σπίτια τα οποία στέκουν έρημα και "περιμένουν" τον μεγαλοεργολάβο...Σε άλλα πάλι για να εκμεταλλευθούν το συντελεστή δόμησης πήγαν και πρόσθεσαν ακαλαίσθητους όροφους...Κρίμα να χανουμε/καταστρέφουμε τέτοια κληρονομιά

    Πάντως όντως οι φώτο σου αργότερα θα αποτελούν ντοκουμέντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ευχαριστώ πολύ και τους δυό σας.Να ξέρετε πως δεν έκανα κανέναν κόπο,ούτε να μοιραστώ τις εικόνες μαζί σας μα ούτε και να περιπλανηθώ στα σοκάκια της Πόλης,φωτογραφίζοντας. Πάει το μάτι μου από μόνο του πάνω τους.Αδύνατον να αγνοήσω τούτη την ομορφιά.
    Για την ιστορικότητα των φωτογραφιών στο μέλλον δεν αμφιβάλλω καθόλου...δυστυχώς.
    Καλό σας βράδυ και πάρα πολλά ευχαριστώ για την παρακολούθηση,σχόλια και συμμετοχή.Είναι αυτό ακριβώς που αποζητώ.
    Θοδωρής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Για άλλη μία φορά συγκλονιστικός!!!
    Ένα μεγάλο μπράβο Θοδωρή για το θέμα που επέλεξες.
    Και εγώ συγκινήθηκα διαβάζοντας τα απλό,συναισθηματικό και ειλικρινές γράψιμό σου και ακούγοντας την υπέροχη μουσική.
    Βλέποντας τα κτίρια-στολίδια της μοναδικής Πόλης,πρέπει να σου πώ ότι και το μπλογκ σου είναι επίσης ένα πραγματικό στολίδι.
    Συνέχισε έτσι,σε ευχαριστούμε
    Ιωάννα,Θεσσαλονίκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ιωάννα μου το θέμα των "στολιδιών" είναι όντως συγκινητικό και αυτό βγήκε και σε υπέροχες φωτογραφίες.
      Να είσαι καλά για τα τόσα καλά λόγια και να ξέρεις πως παίρνω δύναμη και έμπνευση.
      Καλό σου βράδυ

      Διαγραφή
  5. Χρήστος Ι.Δρούγκας - Ναύπλιον12 Φεβρουαρίου, 2013 17:40

    Θοδωρή,

    Οταν κατά την τελευταία μου επίσκεψη στήν ΠΟΛΗ [Νοε.2012], περνώντας για ένα προφιτερολ στο "INCI" ,έμαθα τη μελλοντική του τύχη [αναγκαστική έξωση = κλείσιμο]μετά από ένα,σχεδόν, αιώνα προσφοράς του ονομαστού [ παγκοσμιως ] προφιτερόλ μάντεψα και την τύχη του πανέμορφου κτιρίου
    Ενοιωσα τά ίδια μέ σένα συναισθήματα για την θυσία ενός απο τα πιό ωραία κτίρια της Λεωφ. ΙΣΤΙΚΛΑΛ στο βωμό του θεού του καταναλωτισμού. Μαζί μ' αυτό τό στολίδι της Λεωφόρου χάνεται και ένα από τα τελευταία ελληνικά καταστήματα ["INCI" ].
    Κρίμα, που κανείς δεν μπορεί [;] νά κάνει κάτι γιά την διάσωσή του.
    Χαιρετισμούς από το Ναύπλιο
    Χρήστος
    \

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να σου πω Χρήστο μου,για το προφιτερόλ δε με πείραξε...ήδη άνοιξε σε άλλο σημείο εκεί κοντά μαγαζί και θα συνεχίσει να πουλάει τρέλα.Εξάλλου την ελληνικότητα την είχε χάσει έδω και δεκαετίες.Ίσως ο τρόπος έξωσης να με πείραξε λίγο γιατι δείχνει πως μας υπολογίζουν εμάς στους πολίτες.Βλέπεις και στην Ελλάδα τι συμβαίνει και τι αντιμετώπιση έχουμε.
      Όπως και να'χει,συντελείται ένα έγκλημα που ελπίζω να έχει και την ανάλογη τιμωρία για τους υπαίτιους.
      Χαιρετισμούς πολλούς και θα τα ξαναπούμε.

      Διαγραφή
  6. Ξανά μπράβο, Θοδωρή! Το κείμενό σου έβγαλε συναίσθημα και προβληματισμό. Δυστυχώς έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα, όλα θα θυσιαστούν στον βωμό του κέρδους! Ας παραμείνουμε αισιόδοξοι και να απολαμβάνουμε όσο πιο συχνά μπορούμε έναν περίπατο στην Ιστικλάλ και τα γύρω στενά...
    Φιλιά από το Περιστέρι, θα τα πούμε και πάλι μέσα από δω και ελπίζω σύντομα από κοντά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ Μαράκι για το σχόλιο σου.Κρατάω και εγώ αυτό το "ας μείνουμε αισιόδοξοι".Φιλιά και σε 'σένα και εύχομαι να τα πούμε από κοντά.Θοδωρής

      Διαγραφή
  7. ΧΙΛΙΑ ΜΠΡΑΒΟ ΘΟΔΩΡΗ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΕΠΑΓΓΕΛΕΣΑΙ ΑΛΛΑ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΑΠΗ ΣΤΗΝ ΔΙΑΤΗΡΗΤΕΑ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΑΞΙΔΕΥΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΦΑΚΟ ΣΟΥ ΣΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΩΡΑΙΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ .ΔΟΝΑΣ ΜΙΧΑΛΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μιχάλη μου καλως ήρθες στον σχολιασμό και σε ευχαριστώ.Είμαι μάγειρας στο επάγγελμα,για να λύσω την απορία.
      Παραδέχομαι ότι δεν έχω πολλές γνώσεις πάνω σε θέματα τέχνης μα σε ορισμένα πράγματα δεν χρειάζονται τεχνικές γνώσεις.Μετρά περισσότερο το συναίσθημα που νοιώθει κανείς στην καρδιά αντικρίζοντας τέτοιο θέαμα.
      Ελπίζω να σε ξαναδούμε εδώ σαν αναγνώστη και σχολιαστή.
      Φιλικά,Θοδωρής

      Διαγραφή
  8. Πολυ ομορφες φωτογραφιες που εστιαζουν σε αρχιτεκτονικες λεπτομερειες,κατι που γοητευει και μενα!Μπραβο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Γειά χαρά Θοδωρή,
    όσες φορές και να αναφερθεί κανείς στο θέμα, βρίσκει διαφορετικές πλευρές, σημεία να αναδείξει. Κάνεις πολύ καλά που επανέρχεσαι, είναι πολύ αξιόλογο το φωτογραφικό υλικό σου. Να βρισκόταν και τρόπος αντίδρασης! Πάντως όσο περισότεροι γνωρίζουν, ευαισθητοποιούνται είναι όφελος πιστεύω, γι΄αυτό είναι σημαντική προσφορά η δουλειά σου, νάσαι καλά.
    Η Ιστικλαλ είναι ανεξάντλητη, κάθε φορα που έρχομαι λέω '' έχω βγάλει εδώ φωταγραφίες '', και πάντα βρίσκω καινούργια πλάνα. Δεν ήταν άδικα το πλέον κοσμοπολίτικο μέρος τον περασμένο αιώνα μέχρι τον θλιβερό Σεπτέμβρη, και όχι μόνο.
    Πόσο θάθελα να μπορώ να πεταχθώ για μια βόλτα, να περιπλανηθώ στα στενά της, να κάνω τις αγαπημένες στάσεις μου για καφέ, πρωινό ή και για μια κρύα efes. Πιστεύω να γίνει σύντομα και καλή αντάμωση.
    Θοδωρή καλή συνέχεια, καλή δύναμη.

    Πόπη- Λάρισα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Πόπη μου!Οι ομορφιές είναι παντού στην Πόλη ανεξάντλητες παρ'όλη την καταστροφή τους από εκείνο τον Σεπτέμβρη και έπειτα.Κάπου σε κάποια ανάρτηση μου έχω ήδη γράψει πως από την καταστροφή εκείνης της νύχτας ακόμα βλέπουμε τις συνέπειες να πλανόνται στην Πόλη.
      Για την ευαισθητοποίηση έχεις πάλι δίκιο αλλά για τον τρόπο αντίδρασης δεν έχω βρεί κάτι καλό.Ακόμα και οι Τούρκοι που σε πορείες,διαμαρτυρίας και τέτοιου είδους αντιδράσης έχουν εντυπωσιακά αντανακλαστικά δεν έχουν μέχρι στιγμής βρεί λύση.
      Ελπίζω να σε δώ σύντομα και να περιπλανηθούμε μαζί στην Πόλη....Τι λές θα μπορέσεις στις ημερομηνίες που αναφέρω στο πάνω μέρος της σελίδας;Θα χαρώ πολύ!
      Καλό σου βράδυ
      Θοδωρής

      Διαγραφή
  10. Για άλλη μια φορά, μπράβο Θόδωρε! Με έκανες να νιώσω σα να βρίσκομαι σε μουσείο κι ας έχω περάσει τόσες φορές από εκεί. Η ματιά σου και η μηχανή σου θα με κάνουν την επόμενη φορά να περάσω με τα μάτια κοιτώντας ψηλά.
    Υ.Γ άσχετο με το θέμα, αλλά ανοίγω τη σελίδα σου ταυτόχρονα με ό,τι κάνω για να ακούω τη μουσική σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι πολύ Δημήτρη μου που την επόμενη φορά θα παρατηρήσεις τρίγύρω σου με μία προσεκτικότερη ματιά!
      Όσον αφορά την μουσική είμαι άκρως ικανοποιημένος.Το μόνο που προσπαθώ εδώ και βδομάδες είναι να κατορθώσω να "σπάσω" τον κωδικό,τροποποιώντας τον έτσι ώστε κάθε φορά που ανοίγεις την σελίδα να υπάρχει μία τυχαία επιλογή τραγουδιών.Έλα όμως που δεν σπάει ο άτιμος.Θα δούμε.
      Χαιρετίσματα και να είσαι καλά!
      Θοδωρής

      Διαγραφή
  11. Είναι πολλές οι φορές που αισθάνθηκα μια θλίψη, και ταυτοχρόνως απογοήτευση, αντικρίζοντας τη μερική εγκατάλειψη της ιστορικής φυσιογνωμίας της Μεγάλης Οδού του ξακουστού μας και πανέμορφης Οδού του Πέραν. Μια φυσιογνωμία που τη συναποτελούν τα ιστορικά , βυζαντινά και νεότερα μνημεία αγκαλιά με κάποια κτίρια από έναν τεράστιο όγκο μπετόν. Κάποια από αυτά τα νεοκλασικά βρίσκονται σε καλή κατάσταση γιατί συντηρούνται, ενώ άλλα είναι έτοιμα να καταρρεύσουν, αν δεν έχουν ήδη ρημάξει. Στην τελευταία κατηγορία ανήκουν μερικά από τα νεοκλασικά κτήρια που στέκονται εγκαταλελειμμένα μέσα στο χρόνο, περιμένοντας τον ιδιοκτήτη!!!!!!!!!! ή κάποιον άλλο με καλλιτεχνικές-ιστορικές ευαισθησίες, να τα χρησιμοποιήσει, να τα ξαναζωντανέψει δίνοντάς τους πίσω την παλιά τους μεγαλοπρεπή αίγλη. Πραγματικά έργα τέχνης, μιας άλλης εποχής, μιας άλλης Πόλης, φτιαγμένα από ανθρώπους που είχαν γούστο, καλλιέργεια και οικονομική επιφάνεια, που μαρτυρούν ότι υπήρξε μια εποχή που η αρχιτεκτονική είχε στυλ, μεράκι, οι δε αρχιτέκτονες ιστορική παιδεία, ψυχικό πλούτο, αραχνοΰφαντες ευαισθησίες συνυφασμένες με την καρτερική ψυχή του Ρωμιού που υπεραγαπούσε τούτη την ευλογημένη μαρτυρική και σταυρωμένη γη. Δείγματα εξαιρετικής αρχιτεκτονικής αρχοντιάς, άλλοτε λιτά και άλλοτε πιο ελεύθερα, πάντοτε όμως διαφορετικά μεταξύ τους, στέκονται βουβά και αμίλητα, «αναπολώντας» ευτυχισμένες στιγμές του παρελθόντος που η αστείρευτη ελπίδα του Ρωμιού τα κρατάει όρθια. Αυτά τα στολίδια του Πέρα Θοδωρή μας παρουσίασες με τον ζηλευτό σου ταλέντο στο λόγο και την εικόνα και μας ξάφνιασες για μια ακόμη φορά γιατί δεν ήμασταν –τι κρίμα- συνηθισμένοι σε αυτήν την ποιοτική θεματολογία. Η ανάρτηση σου περιέχει μεστό κείμενο, και φανταστικές φωτογραφίες που μετά χρόνια πιστεύω θα κοσμούν τα κείμενα που θα κάνουν λόγο για τα κτίρια που χάθηκαν στο Πέραν, στη βορά του οικονομικού οφέλους, στην παρουσίαση της άτεχνης αρχιτεκτονικής, στο κυνήγι της αχαλίνωτης φαντασμαγορικής και εμφανισιακής κακογουστιάς. Το θέμα σου μου υπενθύμισε ότι εκτός της πεζότητας, της αστείρευτης γκλαμουριάς και του επαρχιωτισμό μας , υπάρχουν πράγματι θέματα και πράγματα που θα μας προβληματίσουν, θα μας αναγκάσουν να αναθεωρήσουμε τους τρόπους εξερεύνησης των τόπων που επισκεπτόμαστε και κυρίως αυτών που είναι ναοί πολιτισμού και θυσιών των Ελλήνων , τα μέρη των Ρωμιών που έζησαν, δημιούργησαν, γλέντησαν αλλά και έκλαψαν πικρά για τον χαμό τους.
    Γιώργος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιώργο μου είσαι για ακόμη μια φορά εκπληκτικός και το σχόλιο σου συμπλήρωσε την ανάρτηση και με το παραπάνω!!!
      Να είσαι καλά και πολλά ευχαριστώ εκ μέρος όλων μας που είσαι εδώ κοντά μας.
      Ο φίλος σου, θοδωρής

      Διαγραφή
  12. Πολύ καλή ανάρτηση Θοδωρή, με λεπτομέρεια και υλικό από μέρη που προσπεράσαμε και αγνοήσαμε χίλιες φορές. Η αλήθεια δυστυχώς είναι πως η πόλη την τελευταία δεκαετία βρίσκεται σε αγώνα δρόμου να αντικαταστήσει τα τελευταία όμορφα κτίριά της με μοντέρνα εκτρώματα ή και δήθεν μίγματα μοντέρνου και κλασσικού (βλ. το σιχαμένο εμπορικό στην Ιστικλάλ) και δεν τη σταματά τίποτα. Μόνο τι τραβάνε όσοι παρέμειναν στο Ταρλάμπασι να σκεφτείς, που τους έπνιξαν στα σκουπίδια προκειμένου να τους διώξουν, καταλαβαίνεις πως το αρχιτεκτονικό μέλλον της Πόλης είναι σκοτεινό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Δυστυχῶς, Θοδωρή, ἡ Τουρκία κάνει τὰ ἴδια λάθη ποὺ ἔκανε κι ἡ Ἑλλάδα. Βιάζουν ἤ καταστρέφουν τὴν ζῶσα ἱστορία στὸ ὄνομα τοῦ δῆθεν ἐκμοντερνισμοῦ, στὴν προσπάθειά τους νὰ μιμηθοῦν ἄκριτα τὸν Δυτικὸ ἄνθρωπο κι ὅλα αὐτὰ σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν οἰκονομικὴ ἄνθηση χωρίς καὶ τὴν ἀντίστοιχη παιδευτική. Ἐργολαβικοὶ ὁδοστρωτῆρες καταστρέφουν κοσμήματα ἀστικῆς ἀρχιτεκτονικῆς, τὴν θέση τῶν ὁποίων καταλαμβάνουν οἰκοδομήματα ποὺ ἡ μοναδική τους ἀξία μετριέται μονάχα σὲ κυβικὰ τσιμέντου...
    Τὰ ζήσαμε κι ἐμεῖς μὲ τὴν ἐπάρατη ἀντιπαροχή. Ἀλλοιώσαμε σὲ τέτοιο σημεῖο τὶς πόλεις καὶ τὰ χωριά μας ποὺ εἴτε εἶσαι στὴν Ἀθήνα εἴτε στὴ Θεσσαλονίκη εἴτε στὰ Γρεβενὰ εἴναι ἕνα καὶ τὸ αὐτό! Τώρα κλαῖμε κι ὀλοφυρόμαστε ἀλλὰ εἶναι πλέον ἀργὰ γιὰ δάκρυα!
    Δυστυχῶς!
    Νῖκος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νίκο μου έχεις απόλυτο δίκιο.Μας φαίνεται τρελό που αφήνουν να καταστραφεί τέτοιος θυσαυρός όταν εμείς οι ίδιοι έχουμε κάνει ακριβώς τα ίδια λάθη.
      Γενικά αυτήν την στιγμή στην Πόλη ο κόσμος κάνει τα λάθη που έκανε ο κόσμος στην Ελλάδα κάπου μεταξύ 1995 με 2005.Σε ορισμένους τομείς δεν προμυνείεται η ίδια κατάληξη, σε άλλους όμως ναι.
      Χαίρομαι που σε διάβασα, ειδικά με το πολυτονικό σου σύστημα και εύχομαι να σε ξαναδιαβάσω.
      Καλό σου βράδυ
      Θοδωρής

      Διαγραφή
  14. Μας πονάει η Πόλη κι όσο ματώνουμε τόσο την αγαπάμε περισσότερο......
    Εβαλα το blog σου στο δικό μου να μη χάνω ούτε λέξη !!!!
    Καληνύχτα
    Σόφη

    ΑπάντησηΔιαγραφή