Τότε και τώρα Νο.9

Ενώ βρισκόμαστε ήδη στην καρδιά του καλοκαιριού, όπου διαχρονικά επικρατεί μια ανεμελιά και χαλαρότητα, ταυτόχρονα παρατηρούμε όμως οτι ο κόσμος μας, οι δυσκολίες και οι ρυθμοί μεταβάλλονται και τα περισσότερα πράγματα χαρακτηρίζονται από πολυπλοκότητα και γοργές εναλλαγές. Θέλοντας να αφήσω λίγο στο περιθώριο όλα όσα κυριαρχούν και σκοτίζουν την καθημερινότητα πολλών συνανθρώπων μας, σκέφτηκα πως ήρθε η στιγμή για μια ακόμη δημοσίευση του Τότε και τώρα, με εικόνες των τελευταίων εβδομάδων και την άμεση σύγκρισή τους με εκείνες προηγουμένων αιώνων.

Ακόμα και στο κοσμοπολίτικο Πέραν του 18ου αιώνα, ο χρόνος μοιάζει να κυλά πιο νωχελικά, αργά, με σαφώς λιγότερους Πολίτες και επισκέπτες να κατακλύζουν την Ίστικλαλ από ότι στις μέρες μας. Στην ασπρόμαυρη φωτογραφία το μέγαρο του Χρηστάκη Ζωγράφου έχει έναν επιπλέον όροφο (!) από ότι στην σύγχρονη εκδοχή του. Οι περίφημες μπυραρίες στο ισόγειο έχουν αντικατασταθεί από εστιατόρεια, με δυστυχώς συνεχή φθίνουσα γαστρονομική ποιότητα. Στο επόμενο κτίριο στεγάζονταν το ξενοδοχείο Τοκατλιάν, το οποίο τότε διέθετε τρούλο και στις μέρες μας στεγάζει κυρίως εμπορικά μαγαζιά.

Λίγο πιο πάνω φαίνονται τα δέντρα από το κιουλιγιέ του μικρού Αγά τζαμιού και ακολουθεί το επιβλητικό μέγαρο της Αγοράς Ρωμυλίας...

....στις μέρες μας κυριαρχεί περισσότερο ο όγκος του εμπορικού Ντεμιρορέν

Η αρχή της Ίστικλαλ σχετικά έρημη...

...και η ίδια εικόνα σήμερα

Περνώντας απέναντι, στην ιστορική χερσόνησο, οι εικόνες του παρελθόντος με οδηγούν εκστασιασμένο στην αναζήτηση της διάδοχης κατάστασής τους. Λίγα έχουν παραμείνει ίδια, τα περισσότερα έχουν μεταβληθεί.

Ένα αγνώριστο Φανάρι, με τον δρόμο να περνά έξω από τον Άγιο Νικόλαο Τζιβαλίου και τον λευκό μαντρότοιχό του. Στην δεξιά πλευρά υπάρχουν κατοικίες...

....στην εποχή μας ο γραφικός δρόμος έχει αντικατασταθεί από την παραλιακή λεωφόρο, εξαφανίζοντας οτιδήποτε υπήρχε στην δεξιά πλευρά

Η νότια πτέρυγα του Τεκφούρ Σαράι με ξύλινες κατασκευές και κατοίκους της περιοχής γεμάτους περιέργεια...

...πλέον αναμένοντας με μεγαλύτερη περιέργεια τα αποτελέσματα των πολυετών ανακαινίσεων στο εσωτερικό του παλατιού

Βόρεια πρόσοψη της Μονής Μανούηλ τότε...

...και τώρα

Η παρακάτω φωτογραφίες έφεραν στο προσκήνιο της δημογραφική έκρηξη των τελευταίων δεκαετίων καθώς και το περιβαντολογικό πρόβλημα που ήδη αντιμετωπίζει η Πόλη από την λάνθασμένη διαχείριση και προτεραιότητες που έχουν τεθεί.

Στην κατηφοριά από την πλατεία Ταξείμ προς Μπεσίκτας. Δεξιά η είσοδος του Dolmabahçe...

...ο ίδιος δρόμος αποτελεί σε ώρες αιχμής μεγάλη δοκιμασία για την υπομονή και τα νεύρα των οδηγών

Λίγο παραδίπλα και όχι σε πολύ μακρινές εποχές, ένας Βόσπορος καθαρός και φιλικότερος για τους λουόμενους

Πλέον ποιός τολμά να βουτήξει στις όχθες του Καμπατάς;

Βέβαια ακόμα και πολύ μακρύτερα, στην μακρινή Πρίγκηπο, οι εικόνες ηρεμίας αποτελούν παρελθόν. Η τουριστική εκμετάλλευση του νησιού τα τελευταία χρόνια πραγματοποιείται με εντατικούς ρυθμούς.

Το κέντρο της Πριγκήπου τότε...

...και τώρα

Και επειδή κάθε καλή βόλτα τελειώνει σχεδόν όπως ξεκίνησε, επιστροφή στο Πέραν, αρχικά από τα σκαλάκια του Γαλατά που πλέον δεν δικαολογούν την ονομασία τους.

Τότε...εκατοντάδες σκαλάκια οδηγούσαν απευθείας στην κεντρική λεοφώρο του Σταυροδρομίου...

...πλέον μια κατηφοριά ή ανηφοριά, ανάλογα με την περίσταση....μάλλον θα προτιμήσω το μετρό του Τουνέλ

Από την άλλη πλευρά προσέγγισης της Ίστικλαλ, δρόμοι με γοητεία...

...στις μέρες μας τσιμέντο και ανεκμετάλλευτος χώρος. Ίσως και σκόπιμα μή αξιοποιημένος ώστε ύστερα από κάμποσα χρόνια να αξιοποιηθεί δεόντως, όπως για παράδειγμα με την ανέγερση μεγάλου τεμένους. Βέβαια άλλο πράγμα οι προθέσεις και άλλο το αποτέλεσμα

Μαθητές έξω από το Ζάππειο το 1900

Εν έτη 2015 το δημογραφικό ζήτημα είναι η μεγαλύτερη πληγή της ομογένειας

Έξω από τον καθολικό ναό του Αγίου Αντωνίου...2 αιώνες πριν όλοι περιεργάζονταν τον φωτογράφο και τον φακό του...

....ποιός πλέον δίνει σημασία στον φωτογράφο του παρόντος; Η απάντηση: Ουδείς

Τότε και Τώρα. Σε μια πόλη που τόσα άλλαξαν και συνεχίζει να αλλάζει. Οι μεταβολές είναι καθημερινές, πολύπτυχες, πολύπλοκες και βιωματικές. Παρ'όλα αυτά η Πόλη παραμένει κλέφτρα καρδιών, ο τόπος που τα σπουδαία του δίνουν νόημα στον τρόπο σκέψης και ζωής. Τα υπόλοιπα, τα λιγότερα σπουδαία, απλά έρχονται και παρέρχονται.