Πέρασμα από τον Αγίο Δημήτριο Ταταούλων

Περπατώντας με τις ώρες στα σοκάκια της Πόλης, διαπερνούσα μία-μία τις συνοικίες. Είναι σαν ένα είδος θεραπείας αφού καταφέρνω να αδειάζω το μυαλό μου από κάθε περιττή σκέψη, να γίνομαι ένα με την Πόλη και να ανακαλύπτω κάθε γωνιά της. Περπατώντας κάπου κοντά στο Ντολάπ-ντερέ, σκέφτηκα να ανηφορίσω τον λόφο που βγάζει στην περιοχή Kurtuluş. Διάλεξα το σωστό ανηφορικό στενό και έπειτα από λίγο βρέθηκα στο προάστιο που κάποτε ονομάζονταν και επίσημα Ταταύλα καθώς και άτυπα "μικρή Αθήνα" εξαιτίας του ότι κατοικούνταν εξ'ολοκλήρου από Ρωμιούς. Στην κεντρική πλατεία των Ταταούλων δεσπόζει ο Άγιος Δημήτριος με τον χαρακτηριστικό μαντρότοιχο να τον περικλύει.

Ο Άγιος Δημήτριος με το καμπαναριό του και τον αιωνόβιο μαντρότοιχο

Πρώτες αναφορές για ύπαρξη ναού υπάρχουν από τα μέσα του 1500 και πιθανόν ο ναός να ήταν από τότε αφιερωμένος στον Άγιο Αθανάσιο. Με τον καιρό, χριστιανοί εργάτες που ζούσαν και εργάζονταν κοντά στον Κεράτιο, άρχισαν σταδιακά να μετακινούνται προς τα Ταταύλα. Κάποια στιγμή μετέφεραν μαζί τους και την Εικόνα του Αγίου Δημητρίου και ο ναός μετονομάστηκε και αφιερώθηκε σε Αυτόν. Το 1720 κατασκευάστηκε η περίφραξη του ναού με τον ψηλό μαντρότοιχο. Εκείνη την εποχη τα Ταταύλα ήταν μία σχετικά έρημη περιοχή και όφειλε να προφυλαχθεί ο χώρος που στο εσωτερικό του περιέχει και τάφους, που δεν βρίσκονται στο κοντινό νεκροταφείο (δες εδώ).

Η εκκλησία με αρχιτεκτονική πεντάκλιτης βασιλικής

Το 1726 υπήρξε μία μεγάλη ανακαίνιση, τόσο στον ναό που πήρε την σημερινή πετρόκτιστη μορφή του όσο και στο παρεκκλήσι που ένω τιμόνταν κι αυτό στο όνομα του Αγίου Αθανασίου, αφιερώθηκε στον Άγιο Χαράλαμπο. Ίσως γι'αυτό να χτίστηκε μια ακόμη εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Αθανάσιο σε πολύ κοντινή απόσταση από εδώ.

Το παρεκκλησι με τον σχεδόν υπόγειο χώρο του.

Στο εσωτερικό της εκκλησίας κυριαρχεί το ξύλο μιάς και το ταβάνι μα και το τέμπλο του ναού είναι κατασκευασμένα από αυτό το υλικό. Το τέμπλο είναι πραγματικά υπέροχα κατασκευασμένο, προσδίδοντας κομψότητα και μεγαλοπρέπεια.

Το εσωτερικό του Αγίου Δημητρίου

Συνήθως στις εκκλησίες που επισκέπτομαι, δεν παρατηρώ μεγάλη κίνηση και πολυκοσμία. Στον Άγιο Δημήτριο όμως ήταν διαφορετικά. Ούτε που πρόλαβα να μετρήσω πόσοι άνθρωποι βρέθηκαν εκεί στα 30 περίπου λέπτα που αφιέρωσα για τούτην την επίσκεψη. Μπορεί ο Ελληνισμός της Πόλης να συρρικνώθηκε στο ελάχιστο, μα μην ξεχνάμε πως βρίσκομαι στα Ταταύλα. Λογικό σε τούτο το σημείο να υπάρχουν ακόμα πολλοί Ρωμιοί.

Το πανέμορφο και κομψό τέμπλο

Σε μια γωνιά της εκκλησίας, η ματία μου έπεσε σε μια Εικόνα διαφορετική από όσες είχα παρατηρήσει ως τώρα στις εκκλησιαστικές μου επισκέψεις. Συνήθως η καλλιτεχνική προσέγγιση των Αγίων ακολουθεί κάποια δεδομένα τόσο στην απεικόνισή του προσώπου Τους όσο και στην ενδυμασία Τους. Κοιτώντας την μαυροφορεμένη Αγία να με κοιτά βαθεία στα μάτια, ένιωσα κάπως περίεργα, σαν τριγύρω μου ο χώρος και ο χρόνος να διαστάλθηκε και εγώ έμεινα να στέκω εκεί ολομόναχος με την Αγία να με κοιτά στα μάτια σαν να είχαμε ένα είδος επικοινωνίας. Το πρόσωπό Της αρχικά είχε κάτι το απρόσιτο και η ματιά Της μια ψυχρή διαπεραστικότητα, μα όσο Την κοιτούσα άρχισε μέσα από την φυσικότητα του προσώπου να αναδεικνύεται μία καλοσύνη και πραότητα.

Η μαυροφορεμένη Αγία με το διαπεραστικό βλέμμα

Ένα τσούρμο γυναικών που μπήκε εκείνη την στιγμή στην εκκλησία μιλώντας μεγαλόφωνα, με επανέφερε στην πραγματικότητα, αφήνοντας το "μεταφυσικό ταξίδι μου" να καταπλεύσει.
Βγήκα έξω στο αυλόγυρο κι εκεί υπήρχε δεκάδες κόσμος, όπως και στην κεντρική πλατεία. Μπορεί τα Ταταύλα να θεωρούνται μια σχετικά φτωχική περιοχή, παρ'όλα αυτά όμως εγώ διαπίστωσα ζωντάνια τριγύρω μου και μια γειτονιά που λίγο ή πολύ όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους.
"Σαν μια γειτονιά βγαλμένη απ'τα παλιά ", σκέφτηκα χαμογελώντας και μεγάλωσα τον βηματισμό μου, τραβώντας για άλλες συνοικίες και Πολίτικες γειτονιές...