Μεγαλείο αρχιτεκτονικής καλαισθησίας

Θα μπορούσα να ονομάσω αυτήν την ανάρτηση με πάμπολους τρόπους, ιδιαίτερα αρνητικούς, διότι αναφέρεται σε κάτι που σταδιακά σβήνει και παραμένει μία νοσταλγική ανάμνηση. Όμως εκτός από πεισματάρης είμαι και άνθρωπος με θετική σκέψη και πιστεύω πώς ακόμα και την ύστατη στιγμή όλο και κάτι θα περισωθεί από την Πόλη των ονείρων μας. Περπατώντας στην Πόλη...στο Κάντικιόι, το Πέραν με την κεντρική λεωφόρο του Σταυροδρομίου και τα γύρω στενά του Μπέιογλου, αρκεί κανείς να επιβραδύνει το βήμα του και να σηκώσει ψηλά το κεφάλι. Τότε θα παρατηρήσει τα αρχιτεκτονικά στολίδια τριγύρω του, τα οποία μοιάζουν να είναι ζωντανοί οργανισμοί που πεισματικά αντιστέκονται στους "δύσκολους" καιρούς και είναι σημάδια ή απομεινάρια από ένα περασμένο, ένδοξο παρελθόν. Θεωρώ καθήκον μου να τα αποθανατίσω στον φωτογραφικό φακο μου όσο είναι ακόμα καιρός.

Θαυμάστε τέχνη, καλαισθησία, ποιότητα και μαεστριά. Ο κίονας κορινθιακού ρυθμού συντροφιά με άλλες μαρμάρινες διακοσμήσεις. Αρχιτεκτονική ποίηση που στέκει ακόμα στην Πόλη

Κίονας με τον χαρακτηριστικό κοχλία έξω από στοά

Άκομα ένας κίονας στο Bekar Sokağı , κάθετα της Ίστικλαλ

Τριγυρίζοντας στα σοκάκια σκέφτηκα τις μοντέρνες νέες κατασκευές που κακοποιούν κάθε μεγαλούπολη, το πόσο ασυναίσθητα έχουμε αλλάξει, τόσο εμείς μα και το τι θεωρούμε στις μέρες μας καλαισθησία καθώς και σε πόσο αισχρό περιβάλλον συνηθίσαμε να ζούμε. Ακόμα και μέσα από αυτό το μικρό παράδειγμα καταδεικνύεται το έλλειμα Παιδείας που δυστυχώς μας επέβαλαν και που αποτελεί και την πηγή όλων των άλλων μας προβλημάτων.

Πρώην διαμερίσματα που πλέον άδεια και εγκαταλελειμμένα περιμένουν τους οικονομικούς κερδοσκόπους

Πέτρα και μάρμαρο με λεπτομερέστατη διακόσμηση

Η παρατηρητική ματιά μου ανακάλυψε το σκαλισμένο όνομα στα δεξιά του μπαλκονιού: Αδαμαντίδης!

Διαμέρισμα με το χαρακτηριστικό προεξεχόμενο δωμάτιο και όμορφη διακόσμηση

Υπάρχουν σημεία που κατάφερα να φωτογραφίσω και μάλλον θα αποτελέσουν μοναδικά ντοκουμέντα για τις μελλοντικές γενιές. Να συλλογιούνται τι είχαμε και τι έχασαν...

Το ένδοξο Σερκιλντοριγιάν σε παλαιότερη φωτογραφία μου. Αρχιτεκτονικό αριστούργημα που θα δώσει την θέση του σε εμπορικό έκτρωμα

Η παρακάτω φωτογραφία είναι από την οροφή του ένδοξου κτιρίου που βρίσκεται δίπλα από το ελληνικό προξενείο επί της Ίστικλαλ. Εκεί που συντελείται ένα από τα μεγαλύτερα οικιστικά εγκλήματα στην Πόλη. Έπρεπε να ανέβω ως τον 6 όροφο του απέναντι κτιρίου για να τραβήξω τούτην την φωτογραφία.

Προσωπείο σε κάτι που μοιάζει με ασπίδα με τα λιοντάρια να το συντροφεύουν. Φωτογραφία που μάλλον θα αποτελέσει στο μέλλον μόνον ιστορικό τεκμήριο

Σκέφτηκα το πόσο διαφορετική αντίληψη υπήρχε εκείνες τις εποχές που κατασκευάστηκαν τούτα τα στολίδια, από τις δικές μας μέρες που μόνον το περιτύλιγμα μετρά. Οι αρχιτέκτονες θεωρούσαν δεδομένο να στολίσουν με μαρμάρινες διακοσμήσεις σημεία σε κορυφές κτιρίων που δεν θα μπορούσε κάποιος εύκολα ή ήταν αδύνατον να διακρίνει από τον δρόμο. Δεν έπασχαν από επιδειξιομανία μα απλά ένα αρχιτεκτονικό κόσμημα όφειλε να είναι άψογο από τα θεμέλια εως την κορυφή του.

Διακόσμηση κτιρίου κάπου στην παλιά αγορά του Καντίκιόι. Αφημένη στην αγκαλιά του άπονου χρόνου

Η διακόσμηση στους κίονες είναι πρωτότυπη

Είναι ευτυχία, παρά την σταδιακή και ολοένα πιο επιθετική αλλοίωση των κτιρίων, να ανακαλύπτω "νέες" διακοσμήσεις στα υπέροχα νεοκλασσικά. Θυμάμαι με τι ενθουσιασμό αντίκρισα τούτα τα κτίρια στους πρώτους μου περιπάτους στην Πόλη και πως φτάσαμε σε καταστάσεις να καταστρέφουν έναν υπέροχο αρχιτεκτονικό πολιτισμό.

Η διακόσμηση του κτιρίου του ελληνικού προξενείου στην Πόλη

Μια ακόμα Ωραία του Πέραν

Εικόνες από το κτίριο-θρύλο Σερκιλντοριγιάν που θα έπρεπε να είναι ένα προστατευόμενο μνημείο...

...και όχι το έπομενο κακόγουστο εμπορικό κέντρο της Ίστικλαλ. Το Σερκίλντοριγιάν αναδεικνύει το μεγαλείο της αρχιτεκτονικής καλαισθησίας και πολιτισμού της Πόλης

Κορινθιακά κιοανόκρανα

Νεοκλασσικά φουρούσια

Παράθυρο με όμορφη διακόσμιση περικοκλάδας

Δεν έχω καταλάβει ακόμα αν ανήκω στην κατηγορία των λίγων που παρατηρούν τούτα τα στολίδια ή αν και οι υπόλοιποι έχουν την ίδια γνώμη. Οφείλω πάντως να πω πως παράλληλα με αυτούς τους θυσαυρούς παρατηρώ και τους ανθρώπους τριγύρω που μάλλον μοιάζει να μην συμμερίζονται τον δικό μου θαυμασμό. Εσείς άραγε νοιώθετε σαν κι εμένα ή έχετε σαν κύριο στόχο τα ζαχαροπλαστεία, τα εμπορικά μαγαζιά και τα εστιατόρια;

Μαρμάρινη διακόσμηση από τις λίγες

Το ελάφι, μία ακόμη κρυμμένη ομορφιά του Μπέιογλου

Τα παλιά μπαλκόνια διέθεταν διακόσμηση και από κάτω για τους περαστικούς. Η απόλυτη ένδειξη καλαισθησίας

Άνετα τούτος ο τοίχος θα μπορούσε να κοσμεί μουσείο ή καλλιτεχνική αίθουσα

Υπάρχει μια ρήση που λέει πώς: ότι δεν φαίνεται, δεν σημαίνει πως παύει να υπάρχει. Στα νεοκλασσικά κτίρια της Πόλης ταιριάζει απόλυτα διότι αν τα παρατηρήσει κάποιος προσεκτικά, θα αρχίσει ν'ανακαλύπτει το παρελθόν τους. Εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται μα πράγματι είναι εκεί, υπάρχει και απλά καρτερά την ματιά μας. Το διαπιστώνει κανείς εύκολα στο κτίριο του Αδαμαντίδη που παρουσίασα λίγο παραπάνω όσο και στα πολυεθνικά Starbucks παρακάτω. Χιλιάδες κόσμος βλέπει την πινακίδα της αλυσίδας και υπνωτισμένα εισέρχεται στην καφετέρια. Πόσοι όμως από αυτούς παρατηρούν το όνομα που βρίσκεται πάνω από την ταμπέλα του μαγαζιού;

Ότι δεν φαίνεται εκ πρώτης όψεως δε σημαίνει πως δεν υπάρχει. Ν.Παπαδάκης δέσποζε κάποτε επιβλητικά σε τούτο το νεοκλασσικό

Μεγαλείο αρχιτεκτονικής καλαισθησίας

Κλείνοντας, θα ήθελα να αναρωτηθώ γιατί αλλάξαμε τόσο πολύ, ή μάλλον πως επιτρέψαμε να μας αλλάξουν, αργά και ασυναίσθητα, δίχως να καταλάβουμε τίποτα; Η αισθητική και η καλαισθησία γύρω μας, είτε αρχιτεκτονική είτε κάτι άλλο, είναι ένα απλό παράδειγμα από τα πολλά. Και αυτό φυσικά δεν είναι αποκλειστικότητα της Πόλης. Κοιτάξτε την εξέλιξη των πόλεων,όπου κι αν ζείτε και θα με καταλάβετε.