Στα ίχνη του Αγιάσματος του Μπαλουκλή

Είχα κάνει μια προσπάθεια το καλοκαίρι να επισκεφτώ την εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής ή Παναγίας της Μπαλιουκλώτισας σε ένα προάστιο της Πόλης, μα μέτα από ώρες αναζήτησης δεν κατάφερα να την βρω. Με τον καιρό ξέχασα κιόλας αυτήν την ανεπιτυχή προσπάθεια. Μετά όμως την επίσκεψη στο Άγιασμα του Αγίου Δημητρίου, άνθισε μέσα μου η επιθυμία να ξαναπροσπαθήσω. Φυσικά μόνος μου ήξερα ότι δύσκολα θα την έβρισκα, έτσι λοίπον αυτήν την φορά ήρθε και η Duygu μαζί. Τελικά όντως αποδείχτηκε πως μόνος μου δεν θα το έβρισκα με τίποτα. Αν και είναι ίσως το πιο διάσημο Άγιασμα της Πόλης, είναι σχεδόν ακατόρθωτο για κάποιον που δεν μιλά καθόλου τούρκικα και είναι χύμα στο κύμα να το βρει. Αφού ρωτήσαμε κάμποσες φορές και περάσαμε ακόμα και μέσα από ένα τεράστιο μουσουλμανικό νεκροταφείο, τελικά καταφέραμε να το βρούμε!

Πέρασμα μέσα από τεράστια μουσουλμανικά κοιμητήρια

Το πρώτο πράγμα που μας έκανε φοβερή εντύπωση ήταν πώς οι πλάκες στον αυλόχωρο ήταν στην ουσία ταφόπλακες. Πατούσαμε πάνω σε πλάκες μνήματων!

Αρχίσαμε να κάνουμε βόλτες και να διαβάζουμε στα μνήματα τις αφιερώσεις και τις χρονολογίες. Οι περισότερες γύρω στα τέλη του 1800! Κάναμε και μια σημαντική ανακάλυψη, αλλά για αυτήν θα γράψω σε προσεχές άρθρο.

Μπαίνοντας στον ναό εντυπωσιαστήκαμε για άλλη μια φορά από το επιβλητικό εσωτερικό του και από τις πανέμορφες αγειογραφίες. Καθήσαμε λιγάκι και η ατμόσφαιρα σε συνδυασμό με την απόλυτη ησυχία με "αγρίεψε"¨λιγάκι.

Βγήκαμε έξω από την πίσω μεριά και αντικρίσαμε τους τάφους των Πατριαρχών!!! Οτι κι αν πει κανείς είναι λίγο.....

Περπατώντας σε πραγματικά ιερό έδαφος

Ο τάφος του Αθήναγόρα. Βλέποντας τον τάφο του δε γινόταν να μην σκέφτω τα Σεπτεμβριανά του '55 και τις περιόδους από το '64/'67 που τόσο έβλαψαν τον Ελληνισμό μα και την ίδια την Πόλη.

Το όλο συγκρότημα (Αυλόγυρος, Ναός, Μοναστήρι, Άγιασμα) είναι πραγματικά ένα πολύ πολύ ξεχωριστό μέρος! Αφού εξερευνήσαμε σπιθαμή προς σπιθαμή τα πάντα, έφτασε η ώρα να κατεβούμε στον υπόγειο ναό, στο Άγιασμα. Κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια ακούγαμε την ροή του νερού και η φτάνοντας αντίκρισα έναν λιτό μα όμορφο χώρο με παμπάλαιες εικόνες και την δεξαμενή με τα ψάρια.

Κατεβαίνοντας για το Άγιασμα

Το Άγιασμα με τα ψάρια του και η εικόνα της Παναγίας να γιατρεύει με την Ζωοδόχο Πηγή

Μου έκανε φοβερή εντύπωση οτι τα πάντα ήταν πεντακάθαρα. Ειλικρινά τόσο καθαρό μέρος ίσως να μην έχω ξαναδεί.

Μπορεί η  ονομασία να είναι Ζωοδόχος Πήγη αλλά επικράτησε να λέγεται η εκκλησία του Μπαλουκλή (μπαλίκ=ψάρι). Και αυτό γιατί όταν οι Οθωμανοί έπαιρναν την Πόλη, το νέο έφτασε στο μοναστήρι την στιγμή που ένας καλόγερος τηγάνιζε ψάρια. Αυτός αρνούμενος να το πιστέψει, είπε πως μόνο αν τα μισοτηγανισμένα ψάρια ζωντανέψουν, θα βεβαιωθεί οτι η Πόλη αλώθηκε. Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την φράση του και ο θρύλος λέει πως τα ψάρια ζωντάνεψαν και πήδηψαν απο το τηγάνι.

Ήπια απο το Άγιασμα, άναψα ένα κερί, έκανα μια προσευχή και έναν σταυρό και άφησα την εκκλησία του Μπαλουκλή, έχοντας τόσο όμορφα συναισθήματα.

Μέρη σαν κι αυτά σε κάνουν να μην ξεχνάς ποτέ την ουσία, του τι κάνεις και πως το κάνεις.....