Θολές κουλτούρες, ένταση και "υγρές" μπουκιές

Η ζωή στην Πόλη είναι πάντα συναρπαστική και κάθε μέρα είναι ξεχωριστή αφού σχεδόν ποτέ δεν επαναλαμβάνονται τα ίδια πράγματα. Οι επιλογές είναι ατελείωτες, για όλα τα γούστα και αν γενικά δηλώνω σπιτόγατος, υπάρχουν βραδιές που αφήνω την ξελογιάστρα Πόλη να με πάρει στην βραδινή αγκαλιά της. Ειδικά τώρα που μπαίνει η Άνοιξη, οι νύχτες στην Πόλη γίνονται ακόμα πιο ελκυστικές. Αρκετά συχνά μάλιστα συνδυάζω διαφορετικά πράγματα μαζί. Έτσι βραδιές σαν και τούτη κατάφερα να συνδυάσω θολές κουλτούρες, ένταση και "υγρές" γεύσεις.

Όλοι όσοι έχετε βρεθεί στην Πόλη, θα έχετε σίγουρα θαυμάσει τις υπέροχες Πρεσβείες επί της Ίστικλαλ. Πίσω από τις καγκελόπορτες βρίσκονται μεγάλοι κήποι με αυλές και υπέροχα κτίσματα που χαίρονται μόνον οι διαφόροι πρόξενοι. Σε μια τέτοια Πρεσβεία κατάφερα να μπουκάρω κι εγώ εκμεταλλευόμενος μερικές γνωριμίες και μια έκθεση τέχνης. Είχα την χαρά να εισέλθω στο κτίριο που στεγάζεται το σουηδικό προξενείο και μοιράστηκα λίγο από την λάμψη του προξένου.

Η είσοδος του μεγαλοπρεπούς σουηδικού Προξενείου με το σπιτάκι του σκύλου στα αριστερά...

...και τον μεγάλο αυλόγυρο

Στον πρώτο όροφο φιλοξενούνταν μια δεξίωση και έκθεση τέχνης...πλεκτών έργων και ζωγραφιών...και από την πρώτη στιγμή ήρθα "αντιμέτωπος" με κουλτουριάρηδες Σουηδούς και Τούρκους διανοούμενους και καλλιτέχνες, νοιώθοντας εξαρχής σαν την μύγα μέσα στο γάλα.
Όχι ότι δεν είμαι ποιοτικός αλλά δεν τα πάω και πολύ καλά με τις αφηρημένες έννοιες. Πάντως δεν με ένοιαξε και πολύ που δεν παρακολουθούσα τις συζητήσεις και τα πηγαδάκια των υπολοίπων. Άδραξα την ευκαιρία και άρχισα να περιεργάζομαι την όμορφη σουηδική κατοικία.

Το κομψότατο και "ζεστό" σαλονάκι του κυρίου Πρέσβη

Μία από τις αρκετές αίθουσες με τα τραπεζάκια που είχαν μικρό μπουφέ και φαγώσιμα...προτού τα κατασπαράξουν οι κουλτουριάρηδες καλεσμένοι

"Μας κακομαθαίνετε κύριε Πρέσβη", θέλησα να πω σαν έμαθα πως κάπου υπάρχουν ποτά και μερικά μεζεδάκια για τους καλεσμένους. Είχα φτάσει όμως αργά και όπως φάνηκε οι θολοκουλτουριάρηδες καλεσμένοι εκτός από διανόηση είχαν και μεγάλη πείνα, παραφράζοντας την φράση: "Η τέχνη περνά απ'το στομάχι". Βρήκα την κουζίνα και σερβιρίστηκα μόνος μου με ένα ποτήρι κρασί και συνέχισα την περιπλάνησή μου στα δωμάτια του Προξενείου χαζεύοντας παράλληλα τα έργα τέχνης μα περισσότερο τους καλεσμένους. Τελικά όλοι οι άνθρωποι της τέχνης, σχετικοί και άσχετοι, είναι παντού οι ίδιοι. Κασκόλ ως το πάτωμα, κελεμπίες,πίπες ή πούρα, χαϊμαλιά και με τα αφηρημένα βλέμματα κάπου μεταξύ πραγματικότητας και άλλων διαστάσεων να δίνουν και να παίρνουν.

Αχ γιαγιούλα μου...πού είσαι να γίνεις διάσημη! Να τους δώσουμε και ονόματα και μετά ποιός μας πιάνει

Με το κεφάλι σκυφτό και μην μπορώντας να αντιληφθώ την αφηρημένη τέχνη, επιδόθηκα σε φωτογραφίες

Να και ένα έργο που μου άρεσε κάπως

Κάποια στιγμή βρέθηκα σε ένα δωμάτιο με 3 τρελόγκες και τους παρατηρούσα που συζητούσαν κοιτώντας τον τοίχο. Είπα να κάτσω να δώ για πόση ώρα θα σχολιάσουν τις καλλιτεχνικές ανησυχίες τους γύρω από το πλεκτό έργο. Στο 20λεπτό είχα πλέον βαρεθεί να ακούω τις θολές έννοιες τους και τράβηξα για την κουζίνα του Πρέσβη αναζητώντας το πιο δυνατό ποτό που θα μπορούσα να βρώ.

Παρατηρώντας τις πολυλογίες των καλεσμένων...με την θολούρα να πλανάται ήδη στην ατμόσφαιρα

Καλό το έργο...δεν λέω...μα όχι για 20λεπτη ανάλυση

Θα πρέπει να τονίσω πως για την συμπεθαστάτη ηλικιωμένη δημιουργό των κεντημάτων, έχω να πω τα καλύτερα λόγια, τόσο για την ευγένια της όσο και για τους καλλιτεχνικούς της κόπους. Είμαι της άποψης πως για οτιδήποτε δαπανηθούν ώρες ενασχόλησης, αξίζει ένας έπαινος και καλά λόγια.
Με ενόχλησαν λίγο οι καλεσμένοι και ιδιαίτερα οι άσχετοι που είχαν ρημάξει τον μπουφέ και τα ποτά και παρίσταναν του διανοούμενους. Είχα αρχίσει να βαριέμαι κάπως με όλα αυτά και δίχως να το σκεφτώ πάρα πολύ εγκατέλειψα το όμορφο σουηδικό Προξενείο. Είχε έρθει η ώρα για ξεθόλωμα και λίγο ένταση.

Επισκεφθηκα το Hayal Kahvesi απέναντι από την Αγιά Τριάδα και δεν το μετάνοιωσα. Εκεί απόλαυσα την Ceylan Ertem (δες εδώ και εδώ) και την Özge Fışkın. Μπορεί η δεύτερη να είναι πιο γνωστή και να υπερέχει φωνητικά, όμως μου άρεσε περισσότερο η τρελόγκα Ceylan που ήταν παιχνιδιάρα και άμεση με τον κόσμο, απρόβλεπτη και κάνοντας αρκετούς πειραματισμούς στα τραγούδια που ερμήνευσε.

Στην αρχή η Τζεϊλάν

Και μετά η Οζγκέ

Οι ώρες κύλησαν γεμάτες ρυθμό, ποτό, διασκέδαση, ένταση και ήταν ακριβώς ότι χρειαζόμουν για να ξεσαλώσω κι εγώ ύστερα από πολύ καιρό. Εξάλλου στην ζωή πρέπει να τα συνδυάζουμε όλα. Και τα απλά και τα σύνθετα, μια ζώη την έχουμε εξάλλου...που λέει και το τραγούδι.

Αυτό το "μια ζωή την έχουμε", σκέφτηκα καθώς ξημερώματα βγήκα από το μαγαζί και το στομάχι μου γουργουρίζοντας, μου έδωσε να καταλάβω ότι το είχα παραμελήσει. Οι επιλογές πολλές μα σκέφτηκα ότι είχα καιρό να γευτώ ένα "υγρό" χάμπουργκερ, που μετά από μεταμεσονύχτια διασκέδαση είναι ο καλύτερος τρόπος να κλείσει κανείς την νυχτερινή του κρεπάλη. Τα ισλάκ χάμπουργκερ διατηρούνται ζεστά και υγρά σε ένα γυάλινο κουτί, απολαμβάνοντας ένα είδος "χαμάμ", προτού λαίμαργοι ξενύχτες σαν και του λόγου μου το αποζητήσουν σαν τρελοί.

İslak hamburger που σημαίνει υγρό χάμπουργκερ

Τις υγρές μπουκιές δεν τις μέτρησα, πάντως μην τρομάζετε, έφαγα...λιγάκι

Στην Πόλη τα πάντα είναι ιδιαίτερα, το ίδιο και οι αντιθέσεις τις. Είτε πρόκειται για θολές κουλτούρες, είτε για στιγμές έντασεις, είτε για λιπαρές κρεπάλες, είτε για οτιδήποτε άλλο χωρά ο νούς, εγώ απολαμβάνω κάθε στιγμή, απορροφώ και απορροφιέμαι από την ξελογιάστρα Πόλη της καρδιάς μου.