Ποδηλατική περιπλάνηση στην Χάλκη

Ένα από τα μειονεκτήματα στην Πόλη για 'μένα είναι η δύσκολη πρόσβαση σε χώρους άθλησης και γυμναστικής. Μπορεί η Πόλη να διαθέτει αρκετό πράσινο και πολλά σημεία που μπορεί κανείς να περπατήσει ή να αθληθεί, μα από την μία ο υπερπλυθησμός της Πόλης και η τεράστιες αποστάσεις αποτελούν κάποιες φορές αντικίνητρο. Είμαι ακόμα συνηθισμένος στις υποδομές της κεντρικής Ευρώπης που ο αθλητισμός αποτελεί τρόπο ζωής, πάμφθηνο μέσο ενασχόλησης και δε χρειάζεται κανείς παρά να βγεί ώς την γωνιά του σπιτιού του για να αθληθεί. Στην Πόλη ή θα πρέπει να πάρω συγκοινωνίες για να βρεθώ σε κάποιο κατάλληλο μέρος ή θα πρέπει να γυμναστώ στους μεν απέραντους δε ασφάλτινους παραλιακούς δρόμους, προσπαθώντας συνάμα να αποφεύγω τους δεκάδες περαστικούς περπατητές και επίδοξους σέφ-ψήστες που στήνουν παντού τις υπαίθριες ψησταριές τους.
Υπάρχει βέβαια και μιά άλλη εναλλακτική λύση: Πρωινό ξύπνημα και γυμναστική με ποδήλατο σε κάποιο από τα Πριγκηπονήσια! Ήταν η κατάλληλη ευκαιρία να επισκεφτώ ξανά την Χάλκη, που την έχω παραμελήσει κάπως, να βγάλω μερικές φωτογραφίες, προσπαθώντας να αποθανατίσω λίγο από την αρχοντιά της, μα και να επισκεφτώ την περίφημη Θεολογική Σχολή της. Πρωί-πρωί, πήρα το καραβάκι μου, αποβιβάστηκα στην Σκάλα, νοίκιασα το ποδηλατο μου μερικές δεκάδες μέτρα από την προβλήτα και η ποδηλατική περιπλάνηση στην Χάλκη είχε κιόλας ξεκινήσει.

Πριγκηπονήσια ομορφιά σε ρόζ αποχρώσεις

Προτού ξεκινήσω για τα καλά, έκανα μια στάση στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου, που ήταν δυστυχώς κλειστή. Η πόρτα του Αγιάσματος της Αγίας Παρασκευής ήταν όμως ανοιχτή και έτσι άναψα το κεράκι μου και έκανα την προσευχή μου προτού ξεχυθώ σαν σίφουνας στα περικόκλαδα δρομάκια της Χάλκης.

Αφού ανακάλυψα το κλειστό στις μέρες μας Παρθεναγωγείο της Χάλκης, ξεχύθηκα με φόρα στην ανηφοριά πίσω από την ναυτική σχολή, δοκιμάζοντας τις αντοχές μου. Η επιμονή μου ανταμείφθηκε, καθώς σύντομα απόλαυσα την θέα βλέποντας απέναντί μου την Πρίγκηπο και τα γαλήνια νερά της θάλασσας του Μαρμαρά να ''αγκαλιάζει'' το μοναστήρι του Αγιού Γεωργίου. Τις πρωινές ώρες τα Πριγκηπονήσια είναι τόσο γαλήνια, ακόμα και τους καλοκαιρινούς μήνες.

Το γαλάζιο της θάλασσας αγκαλιάζει τον Άι-Γιώργη. Εγώ και οι γλάροι, μοναδικοί θαυμαστές

Κατηφορίζοντας πλέον, συνάντησα τεράστιες μα μάλλον ερειπωμένες εγκαταστάσεις όπως αυτό το κάτι σαν νοσοκομείο, σύμφωνα με την ταμπέλα που έστεκε στην είσοδο μια μισοσκουριασμένης πύλης.

Σπασμένα παράθυρα, κλειστές πυλες και εγκατάλειψη

Σχεδόν στην πίσω πλευρά του νησιού υπάρχει ο κολπίσκος του Cam-liman ή Πιτυούς όπως τον ονόμαζαν οι αρχαίοι ήμων πρόγονοι λόγω της πευκοφόρας βλάστησης. Εκεί το τοπίο αλλάζει σε σχέση με την σύνηθη  εικόνα από τα αρχοντικά Πριγκηπόνησα.

Ο κόλπος του Τζαμ-λιμάν

Διάσκορπα παγκάκια περιμένουν τους επισκέπτες για πικ-νικ

Κάνοντας τον κύκλο, έφτασα ξανά στην κατοικημένη γνώριμη πλευρά της Χάλκης και έκανα μια στάση να χαζέψω τα αρχοντικά που τις περισσότερες φορές στέκουν δυστυχώς ερειπωμένα και παραμελημένα. Σκέφτομαι την αίγλη τους και την μεγαλοπρέπεια τους σε περασμένες δεκαετίες και αιώνες και σχεδόν με παίρνει το παράπονο για την παραμέλησή τους.

Είχε φτάσει η ώρα για να ανέβω τον λόφο της Ελπίδας, όπου στις κορυφές του βρίσκεται η Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Εξαντλητική η ανηφόρα μα ήθελα οπωσδήποτε να επισκεφτώ την σχολή. Την προηγούμενη φορά η ώρα ήταν περασμένη και οι πόρτες της ήταν κλειστές. Τουτή την φορά ανταμείφθηκα για την πρωινή μου επίσκεψη και ο χώρος ήταν ανοιχτός και ακόμα δίχως ίχνη τουριστών. Μιά μοναχική περιήγηση στους χώρους των εγκαταστάσεων με ταξίδεψε πραγματικά σε άλλες εποχές και σε άλλες διαστάσεις.

Αίθουσα διδασκαλίας από άλλες εποχές

Δωμάτιο που αποτελούσε την κουζίνα κατά τα χρόνια της λειτουργίας της σχολής

Μέρος μιάς από τις βιβλιοθήκες που βρίσκονται στην σχολή.Περιττό να αναφέρω το πόσο σπάνια βιβλία βρίσκονται στα ράφια της.

Η έναρξη των λειτουργιών της σχολής ήταν το 1844 σε ξύλινο κτίριο, το οποίο καταστράφηκε έπειτα από σεισμό. Ο ρωμιός αρχιτέκτονας Περικλής Φωτιάδης, που έργο του είναι και το Ζωγράφειο, ανέλαβε το 1896 την κατασκευή του νέου κτιρίου της Θεολογικής Σχολής. Όλους αυτούς του αιώνες λειτούργησε σαν γυμνάσιο, μοναστήρι και κυριώς σαν τόπος εκπαίδευσης του κληρικών της Πόλης και όχι μόνο. Το 1971 σταμάτησε η λειτουργεία της Θεολογικής σχολής ύστερα από απόφαση του τουρκικού κράτους που απαγόρευε την λειτουργία όλων των ιδιωτικών ανωτάτων εκπαιδευτηρίων. Κάπου στα 1983 έπαψε και η λειτουργία σαν σχολείου λόγω έλλειψης μαθητών. Έκτοτε λειτουργεί μόνον ως μοναστηριακή μονάδα. Όσο για το μέλλον....είδωμεν.......οι παρασκηνιακές συζητήσεις και τα πιθανά ανταλλάγματα που συνεπάγονται με την επαναλειτουργία της Θεολογικής σχολής είναι ένα σταυρόλεξο για δύνατους λύτες....
Πάντως αν εξαιρέσω την εκκλησία της Αγίας Τριάδος που υπάρχει στην πίσω πλευρά της σχολής, η κτιριακή εγκατάσταση μου έφερε περισσότερο στον νού ένα είδος μουσείου από ένα ένδοξο παρελθόν, παρά μία σχολή που περιμένει να υποδεχτεί κληρικούς. Για μαθητές σχολείου βέβαια ούτε λόγος....

Η ανατολική πλευρά της Αγίας Τριάδας με τους τάφους

Το εσωτερικό της, κομψό, σεμνό και επουράνιο

Η ώρα είχε περάσει και η άνοδος της θερμοκρασίας είχε ήδη ξεκινήσει να γίνεται αισθητή. Το ίδιο και αριθμός των επισκεπτών και τουριστών. Καιρός για γρήγορη κατάβαση προς το κέντρο του νησιού. Κάπου στα μέσα σταμάτησα λιγάκι να θαυμάσω και να αποθανατίσω μερικά ακόμα κτίσματα. Μια μικρή παρηγοριά πήρα βλέποντας ορισμένες κατοικίες να επισκευάζονται, διατηρώντας λιγάκι κάτι από την ξύλινη εξωτερική διακόσμηση περασμένων αιώνων.

Το παρόν συναντά το παρελθόν. Δεξιά το ανακατασκευασμένο κτίριο. Αριστερά εκείνο από άλλες εποχές.

Μιά τελευταία ματιά σε ένα από τα τυπικά δρομάκια της Χάλκης λίγο πριν την επιστροφή

Τελικά αυτό το πρωινό ξύπνημα άξιζε και με το παραπάνω. Περιπλάνηση σε νησιώτικα δρομάκια, υπέροχες εικόνες και φωτογραφίες, επίσκεψη σε εκκλησίες και σε κέντρα της Ρωμιοσύνης μα και εξαντλητική γυμναστική .Άδραξε την μέρα, έλεγαν οι αρχαίοι και για άλλη μιά φορά αποδεικνύονται τόσο σοφά τα λόγια τους. Η περιπλάνηση στην καυτή Πόλη συνεχίζεται.....