Στα χνάρια του αφέντη μου

Εδώ και χρόνια παρακολουθώ τον αφέντη μου να φεύγει νωρίς τα πρωινά από το σπίτι, με την φωτογραφική του μηχανή παραμάσχαλα και να επιστρέφει αργά τις νύχτες, με εμφανή την κούραση πάνω του αλλά πάντα με ένα χαμόγελο ικανοποίησης ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. Πότε δεν κατάλαβα τι ακριβώς κάνει και που πηγαίνει αλλά η γατίσια μου περιέργεια ολοένα και αύξανε, βλέποντας τον να προσέχει πάρα πολύ και να φυλά σε ξέχωρο σημείο όλα όσα φωτογραφίζει, τις αμέτρητες ώρες που περνά γράφοντας στον υπολογιστή του για αυτές αλλά και την απαγόρευσή του να έρχομαι σε οποιαδήποτε επαφή με τις ηλεκτρονικές συσκευές που χρησιμοποιεί για αυτόν τον σκοπό. Το μόνο που κατάφερνα ήταν να κοιτώ τα συγγράμματα και χαρτιά που κατά καιρούς βρίσκονται απλωμένα σε διάφορα σημεία του σπιτιού και να μαθαίνω για όλα όσα δείχνουν από έναν κόσμο μακρινό και σχεδόν ξεχασμένο αλλά παράλληλα μαγευτικό, ιδιαίτερο και ελκτικό.

Εδώ και χρόνια περνώ παραμυθένια την ζωή μου στο σπιτικό του, με αγάπη, φροντίδα, παιχνίδια και κάθε είδους καλοπέρασης μα ανέκαθεν είχα μια απόκρυφη σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Να δω τι υπάρχει εκεί έξω και που περπατά όλη μέρα ο αφέντης μου αλλά και τι είναι αυτό που τον κουράζει μα ταυτόχρονα του δίνει ψυχική ικανοποίηση και τον κάνει να χαμογελά επιστρέφοντας. Πολλές φορές θέλησα να τον ακολουθήσω, άλλες δείλιασα, άλλες δεν μπόρεσα, άλλες με τσάκωσαν πάνω στο φευγιό, μα σήμερα στάθηκα ικανός και τυχερός. Ένα τείχος που έμοιαζε ανυπέρβλητο ξεπεράστηκε και βρέθηκα να τον ακολουθώ απαρατήρητος και να παρατηρώ ότι εκείνος βλέπει. Για μια ημέρα στα χνάρια του αφέντη μου λοιπόν και από σήμερα τίποτα δεν θα είναι όπως πριν.

Πάντα έρχεται μια μέρα που νικώνται όλα όσα θεωρούνταν ως ανυπέρβλητα τείχη

Τριγύρω ένα χάος και μία πανσπερμία ήχων, οσμών, οπτικών ερεθισμάτων και ανθρώπων που με ζαλίζουν και σχεδόν προκαλούν πανικό όμως ο αφέντης μου τα αγνοεί όλα και με ηρεμία που καθησυχάζει δείχνει να παρατηρεί μόνον αυτά για τα οποία αποφάσισε να βγεί από το σπίτι. Βλέποντάς τον να "αφοπλίζει" την φωτογραφική του μηχανή, ήρθα πιο κοντά του και έπειτα από λίγο είχα εισέλθει για τα καλά στον δικό του τρόπο θεώρησης των πραγμάτων. Βοήθεια σε αυτό δεν προσέφερε μόνο η συγκέντρωσή του και η στάση του σώματός του αλλά και οι πληροφορίες από όσα βιβλία, χάρτες και συγγράμματα είχα καταφέρει να παρατηρήσω όλα αυτά τα χρόνια στην αγκαλιά του.
Τα τμήματα που μόλις τώρα φωτογράφιζε μπορεί να μην έμοιαζαν εντυπωσιακά αλλά παραμένουν πολύ σημαντικά αφού αποτελούν το τελευταίο κομμάτι των βυζαντινών θαλασσίων Τειχών στον Κεράτιο κόλπο. Μετά από αυτά ξεκινούν οι γέφυρες, τα λεωφορεία, τα παζάρια, οι χιλιάδες ανθρώπων και όλα όσα συνθέτουν το σημερινό, πολύβουο και πολύχρωμο Εμινονού.

Το τελευταίο διασωθέν τμήμα των θαλασσίων Τειχών στον Κεράτιο κόλπο

Η εικόνα που παρουσιάζει το σημερινό Εμινονού ως προς την ζωντάνια και το εμπόριο είναι διαχρονική αφού ακόμα και στην εποχή του Βυζαντίου εδώ υπήρχε η θέση του λιμανιού Νεώριον, το οποίο σε αντίθεση με το ανατολικότερο Προσφόριον δεν διέθετε σημαντική οχύρωση. Ίσως η παρακάτω φωτογραφία να αποτελεί το τελευταίο κτιριακό απομεινάρι του βυζαντινού λιμανιού.

Απομεινάρι από τον χώρο του βυζαντινού λιμανιού Νεώριον....

...που παρά τις εμφανείς προσθήκες συνεχίζει να με "ταξιδεύει" στον χρόνο και να εξάπτει την φαντασία με ναύτες, βαπόρια και εμπορεύματα

Κάθε πέτρα και κάθε τείχος στην Πόλη αποτελεί μια χρονομηχανή που ταξιδεύει τον παρατηρητή σε αυτοκρατορικές περιόδους

Απομεινάρια Τειχών κοντά στην Μονή Παντοκράτορα. Στέκουν ακόμα μάλλον επειδή βρίσκονται εντός νοσοκομειακού χώρου

Η μορφή του αφέντη μου γίνεται πιο επιβλητική, όταν μοναχικά αποφασίζει να εισχωρήσει στα Τείχη που περιτριγυρίζουν την ιστορική χερσόνησο της Κωνσταντινούπολης. Από την μία προσπαθεί να παρατηρεί με περιέργεια κάθε εκατοστό τους αλλά από την άλλη δείχνει να τα γνωρίζει καλά. Και η οικειότητα φαίνεται από τον τρόπο που τα προσεγγίζει, που τα ακουμπά με την παλάμη του χεριού του, σχεδόν χαϊδεύοντάς τα, τρυπώνει μέσα σε αυτά από τις σχισμές του χρόνου και των εχθροπραξιών και σκαρφαλώνει στους πύργους και τις πολεμίστρες. Και εκεί μέσα στα χαλάσματα ή πάνω σε αυτά καταφέρνει με την πυκνή γενειάδα του, το επιβλητικό του μπόι και την κοφτερή ματιά να μοιάζει σαν υπερασπιστής αλησμόνητων αναμνήσεων. Δεν άντεξα....τον ακολούθησα με σεβασμό και ρίγος ενώ οι απαλές γατίσιες μου πατούσες ένιωσαν το βάρος του χρόνου και της ιστορίας που προκαλεί το γεγονός ότι σε αυτά τα σημεία χιλιάδες υπερασπιστές έχυσαν το αίμα τους για την σπουδαιότερη πόλη του πλανήτη.

Οι αχτίδες του ηλίου χαϊδεύουν κάθε μέρα τα αιωνόβια Τείχη της Πόλης

Περνώντας απαρατήρητος στην εσωτερική πλευρά των θαλασσίων Τειχών

Πολλά σημεία τους παραμένουν σφραγισμένα κυρίως λόγω των αστέγων που βρίσκουν καταφύγιο σε αυτά και αρκετές φορές δημιουργούν ολόκληρες κατοικίες

Τίποτα δεν ξεφεύγει από την παρατηρητική ματιά του αφέντη μου. Κομμάτια Τειχών ξεπετάγονται μέσα από ευτελείς κατοικίες...

...ενώ σε άλλες περιπτώσεις κατασκευάστηκαν συμπληρωματικά σε βυζαντινές κατασκευές

....δεν άντεξα να κοιτώ τα πάντα από χαμηλά και σκαρφάλωσα σε μια κλιματαρία, θαυμάζοντας τα Τείχη από κοντά

Ένα ιδιαίτερο φαινόμενο είναι η ασυναίσθητη αφομοίωση των βυζαντινών κτιρίων στην σημερινή Πόλη και ταυτόχρονα η απουσία ενδιαφέροντος των σημερινών ιδιοκτητών για την ιστορικότητα των χώρων που στεγάζουν αποθήκες, μαγαζιά και σπιτικά. Τούτη η άγνοια είναι ο σημαντικότερος παράγοντας να παρατηρούν με περιέργεια ή έκπληξη τον αφέντη μου να φωτογραφίζει τα ντουβάρια τους. Σε άλλους βέβαια υπάρχει συμπληρωματικά και ο φόβος, αφού είτε έχουν συναίσθηση της αυθαίρετης καταπάτησης και της βεβήλωσης ιστορικών, ιερών και αρχαιολογικών χώρων είτε απλά φοβούνται ότι θα τους πετάξουν έξω για να δημιουργηθούν σε εκείνα τα σημεία νέες, μοντέρνες και πιο κερδοφόρες κατασκευές. Όποια περίπτωση και αν ισχύει, κάθε φωτογραφία παραμένει μια πρόκληση και κάθε επιτυχημένη απόπειρα ένα ιστορικό ντοκουμέντο που η αξία ή η διαχρονικότητά του θα φανεί πιο ξεκάθαρα με την πάροδο των ετών και των δεκαετιών.

Βυζαντινά κτίσματα περνούν πολύ συχνά μέσα από αποθήκες. Εδώ στο πέρασμα της πύλης έχει "σφηνωθεί" μια λυόμενη τουαλέτα

Ολόκληρες κατοικίες έχουν κατασκευαστεί πάνω σε βυζαντινές βάσεις, όπως εδώ στις Βλαχέρνες όπου σχεδόν μια ολόκληρη συνοικία έχει χτιστεί πάνω από τα υπολείμματα του αυτοκρατορικού παλατιού

Σαν γάτος μπορώ να τρυπώνω εκεί που ούτε ο αφέντης μου μπορεί να φτάσει...

....εισχωρώντας σε μικρές πύλες στα θεμέλια του παλατιού των Βλαχερνών. Δεν πρόκειται όμως να σας αποκαλύψω που οδηγούν οι στοές του

Καμάρα πύλης από το παρελθόν στο υποβαθμισμένο παρόν και με αβέβαιο μέλλον

Ο περίπατος συνεχίστηκε με τον άοκνο αφέντη μου να προσπερνά τους λόφους της ιστορικής χερσονήσου και εγώ να ακολουθώ από σοκάκι σε σοκάκι. Είχα ήδη αρχίζει να κουράζομαι αλλά δεν υπήρχε πλέον επιστροφή, έπρεπε να συνεχίσω να τον ακολουθώ και εξάλλου ίσως να μην μου δοθεί ποτέ ξανά η ευκαιρία να περπατήσω μαζί του και να ανακαλύψω όλα όσα αυτός παρατηρεί.
Λίγο πριν την συνοικία των Χαλκοπρατείων παρατήρησα την θλίψη στην ματιά του αφού η πρόσβαση στην κιστέρνα του Βοτανειάτη δεν είναι πλέον εφικτή. Αποζημιώθηκε όμως από τα παρακείμενα ερείπια που βρίσκονται μέσα σε σχολικό χώρο και πιθανόν σχετίζονται με το παλάτι που χρησιμοποιούσε ως κατοικία πριν στεφθεί Αυτοκράτορας.

Περιποιημένος, πολύχρωμος και καθαρός σχολικός χώρος, όπως άλλωστε συμβαίνει με όλα τα σχολεία της Πόλης, "συμβιώνει" με απομεινάρια βυζαντινών παλατιών

Ογκωδέστατο τείχος από το Μέγα Παλάτιον στον πρώτο λόφο της ιστορικής χερσονήσου

Πολλές φορές άκουσα τον αφέντη μου να λέει: "Σήμερα θα κατέλθω στην πραγματική Πόλη" και δεν κατανοούσα τι ακριβώς εννοούσε. Πλέον το κατάλαβα, όπως κατάλαβα και τις διαφορές μεταξύ των ανθρώπων που υπάρχουν εκεί έξω. Όταν αυτός αποφασισμένος να κατέβει αρκετά επίπεδα χαμηλότερα στα έγκατα της Πόλης, ήρθε αντιμέτωπος με ανθρώπους δήθεν ανήξερους και μη φιλικούς. "Δεν υπάρχουν εδώ αυτά που ψάχνεις", του αποκρίθηκαν και οι ματιές των ανθρώπων συναντήθηκαν και κοιτάχτηκαν βαθιά αρκετές φορές. Από την μία η κοφτερή και έντονη ματιά του αφέντη μου δήλωνε ξεκάθαρα επιμονή και γνώση και κόντραρε την αποτρεπτική όψη του άλλου. Οι ματιές τους συνέχισαν για αρκετές στιγμές την "μονομαχία" τους. Και οι δύο γνώριζαν τι αλήθεια βρίσκεται κάτω από τα πόδια τους και κανείς δεν ήθελε να κάνει πίσω, ώσπου ξαφνικά η ματιά και έπειτα το πρόσωπο του άλλου άρχισε να αλλάζει, να πονηρεύει και να κυριεύεται από την όψη της φιλαργυρίας. Σύντομα είχαμε πάρει τον δρόμο της καθόδου.
Κατεβήκαμε σκάλες πολλές και τουλάχιστον δύο υπόγειους ορόφους. Έπειτα οι άντρες ξεκίνησαν να μετακινούν κούτες, εμπορεύματα, ψυγεία και κάθε είδους στοιβαγμένης παλιατζούρας ώσπου αποκαλύφθηκε μια σιδερένια πόρτα. Στο άνοιγμά της αποκαλύφθηκε ακόμα ένα χαμηλότερο υπόγειο με έναν μισοσκότεινο χώρο που όμως στα μάτια του αφέντη και τα δικά μου ακτινοβολούσε, άστραφτε. Και η χαρακτηριστική μυρωδιά σφραγισμένου χώρου με υγρασία και μούχλα εισέρχονταν στα πνευμόνια μας και εμείς την νοιώθαμε σαν να βρισκόμασταν σε εξοχή, περιτριγυρισμένοι από καταπράσινα δέντρα.
Διάδρομοι αρκετοί και άλλοι σφραγισμένοι που ποιός να ξέρει που αλλού οδηγούν. Ώστε αυτή είναι η όψη της υπόγειας, πραγματικής Πόλης. Τι να ήταν άραγε κάποτε εδώ; Ίσως κάποιο παλάτι; Κάποιο διοικητικό κτίριο βυζαντινών αξιωματούχων; Ή μήπως πάλι κλίτος εκκλησίας ή κάποιο ταπεινό παρεκκλήσι; Εξάλλου σε πάρα πολύ κοντινή απόσταση βρίσκονταν ο ναός των Αγίων Σαράντα Μαρτύρων. Πάντως σίγουρα όχι απαραίτητα κιστέρνα όπως αρέσκονται να βαπτίζουν όσοι ανίδεοι διαθέτουν κάποιο βυζαντινό εύρημα στο υπόγειό τους.

Ακόμη μια απόπειρα, ακόμη μια προσπάθεια, ακόμη μια φωτογραφία, ακόμη μια καταγραφή

Όλα αυτά τα χρόνια παρατηρώ πως οι άνθρωποι επικεντρώνουν όλο και περισσότερο την προσοχή τους σε υλικά μέσα, τα οποία θεωρούν και φυλάσσουν ως πραγματικά πολύτιμα αντικείμενα. Κι όμως άλλοι πραγματικοί θησαυροί βρίσκονται ανάμεσά τους και συνήθως δεν τους λαμβάνουν υπόψιν ή τους προσπερνούν ανυποψίαστοι.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στο σημείο που βρίσκεται ο Φόρος του Θεοδοσίου, ένα από τα κεντρικότερα σημεία της βυζαντινής Πόλης, το οποίο στις μέρες μας περικυκλώνεται ή καταπατάται από πλανόδιους πωλητές, μετανάστες, εμπορεύματα και σκουπιδαριό.

Κομμάτια από τους σπειροειδείς κίονες του Forum

Σφουγγαρίστρες και σκουπόξυλα ανάμεσα σε υπολείμματα κιονόκρανων

Ο Φόρος αποτελεί εξελληνισμένη λέξη της λατινικής forum και συνήθως ήταν κυκλικές πλατείες που κοσμούνταν από την παρουσία στηλών. Ο συγκεκριμένος κατασκευάστηκε στις μέρες του Μέγα Κωνσταντίνου αλλά ανακαινίστηκε και έλαβε λαμπρή μορφή επί Θεοδοσίου Α'. Ονομάστηκε και Φόρος του Ταύρου επειδή στην νότια πλευρά του υπήρχαν καταστήματα που εκτός των άλλων ειδικεύονταν στις πωλήσεις ταύρων.

Ο Φόρος του Θεοδοσίου ήταν ένα λαμπρό έργο τεραστίων διαστάσεων

Ο Φόρος χαρακτηρίζονταν από μια τεράστια μαρμάρινη αψίδα τεραστίων διαστάσεων με ανάγλυφες νίκες του Θεοδοσίου εναντίων των βαρβάρων. Στηρίζονταν σε 4 μεγάλες βάσεις και μπορούμε κάλλιστα να διανοηθούμε τις διαστάσεις του παρατηρώντας το μέγεθος της σημερινής λεωφόρου Ordu.

Μία από τις 4 βάσεις τις αψίδας. Εδώ έστεκαν άλλοτε κίονες τεραστίων διαστάσεων. Σήμερα η βάση είναι περικυκλωμένη από παπούτσια, τσάντες και δερμάτινα. Αυτά άλλωστε ζητά η πλειοψηφία των τουριστών που επισκέπτονται την Πόλη

Η δεύτερη βάση φέρει στην επιφάνειά της Σταυρό. Με κακογουστιά στέκει δίπλα το σταχτοδοχείο και δίχως να παραβλέπω το μισοτελειωμένο τσαί

Η τρίτη και καλύτερα διατηρημένη βάση του Φόρου. Η τέταρτη δεν υπάρχει πια αφού θα έπρεπε να στέκει στα μέσα της λεωφόρου

Βυζαντινό τείχος πάνω στο οποίο κατασκευάστηκε οθωμανική βιβλιοθήκη. Στα έγκατα της οποίας υπάρχουν και πάλι ιδιαιτερότητες για τα μάτια λίγων ανθρώπων και τετράποδων συνοδοιπόρων τους.

Πλέον είχα μπουχτίσει από την πολυκοσμία και το χάος της μεγαλούπολης και για καλή μου τύχη η πορεία που τράβηξε ο αφέντης μου είχε λιγότερους ανθρώπους και περισσότερο πράσινο. Έτσι μπόρεσα και εγώ να κινηθώ με περισσότερη ασφάλεια αλλά και να εκπαιδεύσω την παρατηρητικότητά μου στο ύφος που εκείνος συνέχιζε να εντοπίζει βυζαντινά απομεινάρια και ιδιαιτερότητες.

Κορινθιακό κιονόκρανο καλά κρυμμένο. Όχι όμως από εμάς τους γάτους

Τα απομεινάρια του βυζαντινού παρελθόντος βρίσκονται παντού στην ιστορική χερσόνησο...

...και όσο πιο πολύ στρέφω σε αυτά την προσοχή μου, τόσο πιο πολλά ανακαλύπτω

Σαν ένα παιχνίδι που μοιάζει με την αναζήτηση του κρυμμένου θησαυρού

Άραγε ο κύριος να τα έχει ανακαλύψει ή να αποτελούν πηγή έμπνευσης στους στοχασμούς του;

Εκτός από τους μοναχικούς στοχαστές και τα ζευγαράκια που κρύβονται από τα μάτια της συντηρητικής τουρκικής κοινωνίας για να μπορέσουν να ανταλλάξουν μερικές παθιασμένες ματιές, κάποια χάδια ή έστω ένα φιλί, η μοίρα μου επεφύλαξε να μην συναντήσω ούτε μια γατούλα για να μοιραστώ στην γλώσσα μου όλα όσα σήμερα τόλμησα να κάνω και να δώ. Έμεινα και εγώ σαν μια μοναχική μαρμάρινη στήλη, όπως εκείνη των Γότθων. Ας μην παραπονιέμαι όμως, με άλλο σκοπό άλλωστε ξεκίνησε η σημερινή μου περιπέτεια και μέχρι στιγμής όλα κυλούν περίφημα.

Η, 15 μέτρων, μονολιθική στήλη των Γότθων. Κατασκευασμένη κάπου ανάμεσα στον 3ο και 4ο αιώνα, ύστερα από μια επιτυχημένη εκστρατεία κατά των Γότθων

Οι Σταυροί στην Πόλη είναι παντού και αποτελούν το φυλαχτό της

"Κατά κύρη, κατά γάτο", αλλάζοντας κάπως την γνωστή παροιμία, αφού πλέον και εγώ ήμουν σε θέση να πραγματοποιήσω τις δικές μου ανακαλύψεις. Κίονες, πέτρες και βυζαντινά τούβλα δεν γίνεται πλέον να ξαναδιαφύγουν της προσοχής μου. Έτσι άρχισα πάλι να κατηφορίζω σε υπόγειους ορόφους. Μείον ένας, μείον δύο, μείον τρείς και το περίεργο μωσαϊκό που αντίκρυσα, χτύπησε μέσα μου κόκκινο βυζαντινό συναγερμό. Διαισθανόμουν ότι βρισκόμουν αρκετά κοντά και πράγματι σπρώχνοντας μια βαριά πόρτα βρέθηκα σε ένα ακόμη υπόγειο υπερθέαμα.

Τι γυρεύει ένας κίονας εδώ; Μάλλον πρέπει να ξεκινήσω και πάλι την κάθοδο στην..."πραγματική Πόλη"

Τρείς ορόφους κάτω από την επιφάνεια της σημερινής Πόλης και ένα ψηφιδωτό μωσαϊκό με γεωμετρικά σύμβολα και φύλλα ακάνθου με καλωσόρισε

Δεν άργησα να βρώ την δίοδο για ακόμα ένα υπόγειο. Στην αρχή ήταν σκοτεινά, μα την εύρεση του διακόπτη...

...φως πλημμύρισε τον χώρο και την καρδιά μου

Ο αφέντης μου νοιώθοντας περήφανος και ευτυχής για το κουράγιο μου και την σημερινή επιμονή μου, θέλησε να με ανταμείψει με έναν τελευταίο περίπατο πριν την επιστροφή μας. Με πήρε στην μεγάλη του αγκαλιά και όταν με άφησε να ξαναγγίξω το έδαφος, βρισκόμασταν ανάμεσα στα ερείπια του Αγίου Παύλου, στο χώρο που εκτός από εκκλησία φιλοξενούσε ξενώνα ορφανών. "Άντε, πήγαινε, νοιώσε την Βασιλεύουσα μέσα σου", με προέτρεψε.

Που με έφερε πάλι ο αφέντης μου;

Στην καρδιά της Πόλης κι όμως όλα μοιάζουν σαν έναν εγκαταλειμμένο κόσμο σε μια μακρινή ζούγκλα

Χώρος ιερός, εδώ βρίσκονταν ο ναός του Αγίου Παύλου

Στις μέρες μας διασώθηκαν μόνο μερικοί ιωνικοί κίονες με επιθήματα...

...και μέρη από την πτέρυγα του ορφανοτροφείου. Σπιθαμή προς σπιθαμή με αργά και προσεκτικά βήματα, ανακαλύπτω όλα όσα για χρόνια αγνοούσα

Ανάγλυφος λεβητοειδής διάκοσμος μοιάζει να έχει φυτρώσει από την γη

Περπάτησα από άκρη σ'άκρη, πρώτα τα ερείπια του ναού και έπειτα εκείνα του ορφανοτροφείου. Περνώντας ανάμεσα από μισογκρεμισμένες πόρτες παρατηρούσα τις σκορπισμένες μαρμάρινες διακοσμήσεις και τα πολλών ειδών κιονόκρανα που είχαν γίνει ένα με το φυσικό τοπίο. Βρίσκονται εδώ για δεκάδες αιώνες και δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν το πρασινωπό τους χρώμα αντιπροσωπεύει την αρχική του όψη ή αν η αγκαλιά της Πολίτικης γης τα μπόλιασε με τα χρώματά της για να τα προστατεύσει

Πρασινωπά κιονόκρανα τριγύρω μου. Βρίσκομαι στο κέντρο ενός κόσμου τόσου κοντινού και μακρινού ταυτόχρονα

Μπροστά μου τα Τείχη της Προποντίδας στέκουν ακόμα επιβλητικά και το χρώμα τους πραγματοποιεί μια πανέμορφη αντίθεση με τα χρώματα της θάλασσας. Είμαι ήδη εξαντλημένος από την σημερινή μέρα και μου λείπει ο ζεστός καναπές και η θαλπωρή του σπιτιού. Ποτέ δεν είχα τολμήσει να βγω από αυτό και τώρα που αρχίζει να νυχτώνει ανακαλύπτω την σημαντικότητά του.

Μερικές τελευταίες ματιές στην πανέμορφη Πόλη μου. Τα Τείχη να περιτριγυρίζουν την Θεοφύλαχτη, η βοσπορινή γέφυρα στο βάθος, τα χρώματα της θάλασσσας και το καράβι της επιστροφής στο ζεστό σπιτικό μου

Περνώντας όμως απέναντι στην Χαλκηδόνα, διαπιστώνω πως ο αφέντης μου έχει άλλα πλάνα. Παραμένει άοκνος και δεν έχει σκοπό να επιστρέψει σπίτι προτού πραγματοποιήσει ένα πέρασμα από την σαγηνευτική νυχτερινή ζωή της Χαλκηδόνας. "Οϊμέ....τι θα απογίνω τώρα;" Κι όμως ο αφέντης μου με σκέφτηκε και σε αυτό. Μου έστρωσε μια απαλή κουβέρτα στο καλύτερο σημείο της μπάρας και όσο αυτός απολαμβάνει τις αφιλτράριστες μπύρες του εγώ απολαμβάνω έναν μποέμικο τρόπο ξεκούρασης αλλά και τα χάδια των θαμώνων.

"Ας μείνει ξύπνιος όσο θέλει...

...εγώ σας καληνυχτίζω με αγάπη...νιάου νιάου...νια...χρ...χρρ..χρρρ"