Η άλλη πλευρά της Πόλης (της οικονομικής ανάπτυξης βεβαίως-βεβαίως)

Όλα αυτά τα χρόνια που γράφω για την Πόλη και την ζωή μου εδώ, όλα διακατέχονται από ένα θερμό και θετικό τρόπο γραφής και παρουσίασης. Αυτό συμβαίνει διότι είμαι γεμάτος θετική ενέργεια και η δική μου ζωή κυλά θαυμάσια, δίχως προβλήματα και ζόρια. Παρ'όλα αυτά δεν ζω σε γυάλα, μα παρατηρώ τα πάντα τριγύρω μου και τα ερμηνεύω με τον δικό μου τρόπο σκέψης. Τούτη είναι η πρώτη ανάρτηση που θα αναφερθεί με αρνητικό τρόπο για την ζωή στην Τουρκία και τα προβλήματα τόσο των Τούρκων μα και όσων μεταναστεύουν εδώ. Τούτη η ανάρτηση μιλά...για την άλλη πλευρά της Πόλης (της οικονομικής ανάπτυξης βεβαίως-βεβαίως).

Αφορμή στάθηκε το γεγονός ότι αρκετός κόσμος επικοινωνεί μαζί μου και ζητά πληροφορίες διότι επιθυμεί να μεταναστεύσει στην Τουρκία κυρίως για οικονομικούς και βιοποριστικούς λόγους.

Τα ΜΜΕξαπάτησης παρουσιάζουν μόνο μια μικρή πτυχή της Τουρκίας και προβάλλουν κυρίως την οικονομική της ανάπτυξη, μιλώντας με ενθουσιασμό για όλα όσα σπουδαία πετυχαίνει, σε αντίθεση με το αργοσβήσιμο της δικής μας πατρίδος. Να κάνω μια μικρή παρένθεση και να υπενθυμίσω ότι αναφέρομαι στα ίδια ΜΜΕ που χρόνια τώρα σας κορόιδευαν (και συνεχίζουν να το κάνουν), παρουσιάζοντας σας μια άλλη πραγματικότητα από την αληθινή και "δασκαλεύοντάς "μας για το πως θα μιλάμε, θα σκεφτόμαστε, θα καταναλώνουμε κ.λ.π.

Μια εικόνα από την άλλη Πόλη

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τα εύκολα: Η άδεια παραμονής.

Η άδεια αυτή θεωρείται από τα πιό εύκολα ζητήματα του μετανάστη. Εγώ χρειάστηκε να περιμένω μόλις...5 μήνες! Βέβαια έχω μιλήσει με 20 Ελλαδίτες εδώ και ο καθένας μου είπε ένα διαφορετικό χρονικό διάστημα. Από δίμηνο εώς 8 μήνες. Ακόμα κι εγώ ο ίδιος επικοινωνούσα με τις αρμόδιες αρχές και ανάλογα ποιός σήκωνε το τηλέφωνο, μου έλεγε μια άλλη εκδοχή. Το ρεκόρ μου είναι 3 διαφορετικές πληροφορίες σε μία μέρα, στην ίδια υπηρεσία, στον ίδιο τηλεφωνικό αριθμό. Έτσι για να σπάμε πλάκα. Στην δική μου περίπτωση όφειλα να έχω και ένα ποσό των 4200 δολαρίων για να αποδεικνύεται ότι έχω να ζήσω για το ένα έτος που θα δικαιούμαι την άδεια παραμονής.
Πιθανόν όλοι οι άλλοι να έχουν να μιλήσουν για ένα άλλο χρηματικό ποσό ή ότι δεν χρειαζόνταν καθόλου. Πριν μερικές μέρες γνώρισα έναν Έλληνα φοιτητή που χρειάστηκε μεγάλη διαδικασία τόσο χρονικά όσο και γραφειοκρατικά για να αποκτήσει άδεια παραμονής και φοιτητικό πάσο, ενώ σε ένα κράτος της ΕΕ θα αρκούσαν 5 λεπτά. Δεν μπορώ να σας πώ περισσότερα γιατί είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν εκατοντάδες διαφορετικές εκδοχές όσον αφορά την άδεια παραμονής.

Δεν είναι και τρελό να πούμε ότι πολλοί από εμάς σε τέτοια γειτονιά πρωτομείναμε

Το θέμα της στέγασης μπορεί να αποδειχτεί μεγάλος πονοκέφαλος.
Αν δεν έχετε ήδη την άδεια παραμονής, τότε ή θα πληρώνετε πολύ περισσότερο μιάς και την κοπανάτε ότι ώρα θέλετε, αφήνωντας τον ιδιοκτήτη ξεκρέμαστό ή δεν θα σας νοικιάζει κανείς σπίτι ή θα πέσετε σε λαμόγια και γενικά σε ώρα δύσκολη δεν θα εξυπηρετηθείτε.

Εγώ αρχικά έπεσα στην τρίτη κατηγορία και έπειτα έμαθα πως το διαμέρισμά μου ήταν παράνομο άρα δίχως δίκτυο ρεύματος. Κλέβοντας λοιπόν ρεύμα από τον γείτονα, όταν εκείνος έκλεινε τον θερμοσίφωνα π.χ. για να λείψει για διακοπές, εγώ έμενα δίχως ζεστό νερό.

Άλλοτε τυχαίνει το γκάζι να είναι ήδη εγκαταστημένο στο σπίτι μα άλλοτε χρειάζεται να χρησιμοποιείτε μπουκάλα

Μία οικονομική τιμή στην Πόλη, σχετικά σε κεντρικά σημεία αντιστοιχεί γύρω στις 800 λίρες (για δωμάτιο γκαρσονιέρα εννοείται). Ίσως αν επιλέξετε συγκάτοικο γλυτώσετε γύρω στις 100 λίρες. Επίσης συζητάμε για αυτήν την στιγμή και όχι του χρόνου διότι ο τιμάριθμος στην Πόλη σκαρφαλώνει προς τα πάνω σαν να κάνει ορειβασία.

Οι τιμές αλλάζουν τακτικά...και προς τα πάνω

Το εσωτερικό τις περισσότερες φορές μοιάζει λίγο στον άβολο χώρο του εξοχικού μας. Κάτι το παλιό μπάνιο ή η κουζίνα με το γκάζι ήταν για 'μένα εξ'αρχής κάτι το διαφορετικό.

Αν πάλι βρείτε σπίτι μακρυά από το κέντρο φυσικά θα είναι σίγουρα πιο καινούριο, καθαρό και μάλλον πιο οικονομικό. Λογαριάστε όμως ότι ανεπίσημα στην Πόλη είμαστε γύρω στα 25 εκατομμύρια ανθρώποι (και πλυθαίνουμε συνεχώς) και καθημερινά στους δρόμους της Πόλης προστίθενται γύρω στα 500 νέα αυτοκίνητα (λόγω της σπουδαίας οικονομικής ανάπτυξης βεβαίως-βεβαίως). Επομένως λογαριάστε περίπου 3 με 4 ώρες μετακίνησης προς και από τον χώρο εργασίας σας, εφόσον έχετε έρθει για επαγγελματικούς λόγους στην Πόλη. Ασφαλώς υπάρχουν και οι τυχεροί και ταιριάζουν την περιοχή της εργασίας με του σπιτιού, αν και δεν είναι κάθε μέρα του Αι-Γιαννιού.

Αφού τακτοποιηθούν τα εύκολα ζητήματα και αποκτήσετε το σπιτικό σας και την άδεια να παραμείνετε στην Τουρκία, ξεκινούν οι δύσκολες καταστάσεις όπως: Η άδεια εργασίας.

Η άδεια εργασίας είναι μία διαφορετική διαδικασία και με μεγαλύτερη γραφειοκρατεία απ'ότι η άδεια παραμονής. Την άδεια εργασίας δεν την βγάζετε εσείς αλλά κάνει αίτηση ο εργοδότης και σας την βγάζει εκείνος. Πρώτα λοιπόν πρέπει να υποβάλλει αίτηση στην Άγκυρα και να ζητήσει έγκριση για να σας απασχολήσει στην επιχειρησή του. Η αρμόδια υπηρεσία από την Άγκυρα θα αποστείλει ξανά έγγραφο στον μελλοντικό εργοδότη σας και θα του ζητά διευκρινήσεις για ποιόν λόγο επιθυμεί να απασχολήσει εσάς και όχι εργατικό δυναμικό από το υπάρχον της Τουρκίας. Τότε γραπτά ο μελλοντικός εργοδότης θα δηλώσει ότι επιθυμεί εσάς διότι δεν μπορεί να βρεί αντίστοιχο εργατικό δυναμικό στην Τουρκία.
Εγώ προσωπικά δεν είχα ούτε μία στις χίλιες πιθανότητες να εργασθώ σαν σέφ μάγειρας στην Τουρκία. Μέσα από τις γραφειοκρατικές διαδικασίες δηλώθηκα σαν σεφ, ειδικός σε ευρωπαική, διεθνή και ελληνική κουζίνα και πήρα την άδεια να εργασθώ. Βέβαια ακούγεται χαζό και απλό αλλά μέχρι να έρθει η στιγμή να τελειώσουν αυτά τα έγγραφα πέρασαν 8 μήνες! Εννοείται πως διαθέτετε κάποιο πτυχίο γιατί αν είστε ανειδίκευτοι, τότε σβήστε την σκέψη νόμιμης εργασίας από το μυαλό σας. Μέσα σε αυτούς του μήνες που χρειάσθηκα για την άδεια εργασίας, ήταν και η περίοδος του περιβόητου Notar, που στην ουσία είναι μία υπηρεσία που θα έλεγχε την γνησιότητα των πτυχίων μου. Μάταια προσπαθούσα να τους πείσω ότι αν είναι να κάνω πλαστογραφία πτυχίου για να εργαστώ στην Τουρκία, τότε αυτό θα ήταν πτυχίο καθηγητή, πυρηνικού φυσικού ή κάτι άλλο τρανταχτό και σίγουρα όχι πτυχίο μάγειρα! Είπαμε....μάταια όμως.
Επιπλέον θα πρέπει να σταθείτε και τυχεροί γιατί ποιός εργοδότης περιμένει 6 και 10 μήνες για έναν εργαζόμενο; Και όλα αυτά σε μια Τουρκία που αναπτύσεται ταχύτατα λόγω και της σπουδαίας οικονομικής ανάπτυξης βεβαίως-βεβαίως και όλοι βιάζονται να γίνουν πλούσιοι.

Βέβαια εμείς οι Έλληνες εδώ στην Πόλη δεν συζητάμε μεταξύ μας για τις άδειες εργασίας μας. Είναι κάτι σαν ταμπού! Δύο ανθρώπους που ρώτησα, μου είπαν πως δεν έχουν άδεια εργασίας, τους υπολοίπους δεν έκανα καν τον κόπο να τους ρωτήσω, γιατί είμαι σίγουρος πως ακόμα κι αν έχουν, την απέκτησαν διαφορετικά από ότι εγώ και έχουν μια άλλη διαδικασία να διηγηθούν.

Στο θέμα της εργασίας υπάρχει και η κατηγορία των μικροεπιχειρηματιών που διαθέτουν ένα μικρό μα συνάμα αξιόλογο κεφάλαιο και επιθυμούν να το επενδύσουν στην Τουρκία. Στο ζήτημα αυτό δεν έχω προσωπική πείρα αγαπητοί μου φίλοι και δεν θέλω να γράψω για κάτι που δεν το έχω βιώσει. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι εκτός από το κεφάλαιο σας, φέρτε καλύτερα και λαδάκι μαζί σας...και μάλιστα αρκετό. Θα χρειαστεί να λαδώσετε και μάλιστα να λαδώσετε πολύ! Ως και τον κουλουρτζή που πουλάει τα σιμίτια έξω από την αρμόδιες υπηρεσίες!

Πάμε τώρα και στον κυρίως λόγο που αρκετοί από εσάς επιθυμείτε να εργασθείτε στην Τουρκία και όχι σε άλλη χώρα του εξωτερικού: Η περιβόητη οικονομική ανάπτυξη, βεβαίως-βεβαίως!

Θέλω πρώτα απ'όλα να κάνω μία παρατήρηση και να αναφερθώ στην Ελλάδα. Αν θυμάμαι και έχω πληροφορηθεί καλά (διότι έφυγα το 1999 από την πατρίδα), στην Ελλάδα υπήρξε τεράστια οικονομική ανάπτυξη για τουλάχιστον 10 συνεχόμενα έτη. Τώρα πως έγινε και μέσα σε 1-2 χρόνια κατέρρευσαν όλα αφού είχαμε μία οικονομία με γερά θεμέλια και με το σπαθί μας ανήκαμε στα οικονομικά μεγαθήρια του πλανήτη (όπως έλεγε κάποτε κάποιος ζουμπάς που κυβέρνησε, ονόματα να μην λέμε);
Η εξήγηση που μάλλον δίνεται είναι ότι ή δεν υπήρχε και πολύ ανάπτυξη μα απλά υπερκατανάλωση με υπερβολικό δανεισμό των νοικοκυριών ή η ανάπτυξη αφορούσε τους μεγαλοεργολάβους του συστήματος ή ήταν λογιστικά τεχνάσματα και ψέματα ή ήταν φούσκα ή όλα αυτά μαζί!

Και ποιος σας λέει ότι και στην γειτονική σας χώρα δεν συμβαίνει το ίδιο;
Ποιός σας λέει ότι κι εδώ οι μεγαλοεργολάβοι δεν 'κονομάνε πετώντας τα ψίχουλα στον κόσμο; Εξάλλου αυτοί ακόμα και τώρα στην Ελλάδα, μιά χαρά τις κάνουν τις δουλειές τους.
Ποιός σας λέει ότι δεν γίνονται λογιστικά και νομισματικά "παιχνίδια" για να κρατιέται η οικονομία σε θετικούς ρυθμούς;

Η πλαστικοποιημένη απάτη κυριαρχεί παντού

Ποιός σας λέει ότι τα νοικοκυριά δεν χτυπούν σιγά-σιγά κόκκινο αφού έχουν μπουκώσει με πιστωτικές κάρτες;
Την περίοδο που σας έπαιρναν τηλέφωνο για να σας προσφέρουν δάνειο, την θυμάστε; Είναι περίεργο που συμβαίνει κι εδώ τώρα; Το ότι η τηλεόραση προβάλλει μόνο διαφημίσεις με κινητά, αυτοκίνητα και τράπεζες, τί μνήμες σας ξυπνάει άραγε;
Ποιός σας λέει ότι κι εδώ δεν δημιουργείται μία καλοστημένη "φούσκα" που κάποια στιγμή θα σκάσει;

Αλήθεια τις περιόδους που γιορτάζαμε χλιδάτα Millenium μα ακόμα και αργότερα με τα γλέντια του 2004, τους Αγώνες και τα Euro και τα πανηγύρια με την Γιουροβίζιον θα φανταζόμασταν ότι η χώρα μας μέσα σε 5 μόλις χρόνια θα βίωνε πτωχεύσεις και κατοχή; Το ίδιο αδιανόητο φαντάζει κι εδώ και η ματιά των ανθρώπων που τα ακουν αυτά μοιάζει σαν να βλέπουν εξωγήινο. Ότι παγίδα στήθηκε στην Ελλάδα, στήνεται κι εδώ, στην χώρα της τεράστιας οικονομικής ανάπτυξης βεβαίως-βεβαίως.

Ωφείλω πάντως να παραδεχτώ ότι ίσως η Τουρκία την γλυτώσει κάπως καλύτερα και αυτό διότι εδώ η μισή χώρα ζεί κάτω από τα όρια της φτώχειας και θα έχει πάντοτε εξαθλιωμένα φτηνά εργατικά χέρια, δίχως κανένα εργασιακό δικαίωμα, να παράξουν κάτι. Στην Ελλάδα δεν ίσχυε η μισή χώρα να έχει τέτοιο επίπεδο διαβίωσης. Αλήθεια εσείς είστε διατεθιμένοι να εργασθείτε εδώ τριτοκοσμικά; Π.χ. να δουλεύετε οικοδομή σε ουρανοξύστες στις 3 τα ξημερώματα, να απολύεστε γιατί ξύπνησε κακοδιάθετο το αφεντικό σας, να δουλεύετε 6ήμερο δίχως επιπλέον μισθό ή να έχετε δικαίωμα αδείας (15 μέρες) από το δεύτερο έτος της απασχόλησής σας σε μία επιχείρηση; Επιπλέον η Τουρκία δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν και στην "ανάπτυξη" αυτή δεν υπάρχει κανένας οικολογικός ενδοιασμός και σεβασμός στο περιβάλλον. Εμείς λόγω ΕΕ είμαστε (και καλώς είμαστε) υποχρεωμένοι να σεβαστούμε το περιβάλλον που ζούμε. Τέλος να πούμε επίσης ότι η Τουρκία ελέγχει το χρήμα της και την τράπεζά της και αυτό της επιτρέπει περιθώρια ελιγμών και κινήσεων.

Ίσως το θέμα της εργασίας και συνεργασίας να μπορούσε να λυθεί με πολιτικά μέσα και διαπραγμάτευση. Εδώ θα ήθελα να παρουσιάσω την συνέντευξη που έδωσε πρόσφατα ο αγαπητός και σπουδαίος δημοσιογράφος της Απογευματινής της Πόλης, Μιχάλης Βασιλειάδης, σε ραδιοφωνικό σταθμό της Αθήνας. Λέει πολλά και διάφορα και για άλλη μια φορά είναι απολαυστικός. Αξίζει να ακούσετε όλη την συνέντευξή του και ειδικά από το 7ο λεπτό αναφέρεται στο θέμα της εργασίας των Ελλαδιτών στην Πόλη και το θέτει πανέξυπνα και σωστά σε πολιτική διάσταση.

Θέλω επίσης να γράψω ότι δεν επιθυμώ να κόψω τα σχέδια και τα όνειρα κανενός. Είχα την χαρά να ταξιδέψω και να ζήσω σε κάμποσες χώρες και πάντα υπήρχαν άνθρωποι που με συμβούλευαν υπεραπλουστευμένα, λογαριάζοντας με την καλύτερη των περιπτώσεων και εγώ μετά "έτρωγα τα χαστούκια" από την αλλαγή της χώρας και της νοοτροπίας. Ίσως στο ξεκίνημά μου εδώ να ήμουν άτυχος και να βγούν άλλοι να σας πούν κάτι άλλο. Εγώ αυτά βίωσα και βιώνω, άρα αυτά γράφω. Επίσης ίσως τα παρουσιάζω λίγο υπερβολικά και αρνητικά για τα γούστα σας, μα καλύτερα έτσι. Προετοιμασία για το χειρότερο σενάριο ώστε τα πράγματα να εξελίσσονται μόνον καλύτερα.

Τώρα ίσως μου πείτε: Μα καλά...και εσύ τότε τι κάνεις εκεί; 
Εγώ βρίσκομαι εδώ δίχως κανέναν βιοποριστικό λόγο και καμμία οικονομική αφορμή, αφού έχω προνοήσει αρκετά πριν γι'αυτά τα θέματα. Ο λόγος που επιθυμώ να σκορπώ τις σταγόνες της ζωής μου στην, κατα τα άλλα, μοναδική και ανεπανάληπτη Πόλη των ονείρων μου, είναι γιατί ακροβατώ ονειροπολώντας ανάμεσα στον μύθο και στην πραγματικότητα τούτου εδώ του ευλογημένου τόπου. Είμαι αυτός που πατώ τα χώματα των προγόνων μας, που περιπλανιέται στα σοκάκια της Πόλης και γίνομαι ένα με αυτά, ακουμπά τα τείχη της Βασιλεύουσας νοιώθωντας το βάρος της Ιστορίας να με πλακώνει, εξερευνά κρυμμένα μυστικά και Αγιάσματα, σκαρφαλώνει στις πολεμίστρες της Σταμπούλ βλέποντας Σουλτάνους να την πολιορκούν, επισκέπτεται τις εκκλησιες της Κωνσταντινούπολης νοιώθοντας δέος και ταπεινότητα, παρατηρεί με την φαντασία του μαυροφορεμένες Άγιες μορφές να περιφρουρούν και να προστατεύουν την Πόλη από τους εισβολείς, φωτογραφίζει τα αρχιτεκτονικά στολίδια περασμένων αιώνων και αναζητά το ακέφαλο κορμί του Αυτοκράτορα των Ελλήνων σε μυστικούς τάφους...