Η Μεγάλη Του Γένους Σχολή

...δεν θα μου κάνεις μάθημα εσύ εμένα, εγώ τελείωσα την Μεγάλη του Γένους Σχολή, είπε ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης στην ταινία Πολίτικη κουζίνα. Από εκείνη την στιγμή κράτησα σφηνωμένη στο μυαλό μου εκείνη την ονομασία. Τα χρόνια πέρασαν και εγώ περιπλανιόμουν σε χώρες και πόλεις. Επειδή όμως στην ζωή τίποτα δεν είναι τυχαίο, να'μαι τώρα εδώ...στο κατώφλι της μεγαλύτερης σχολής του Γένους μας. Στην Μεγάλη του Γένους Σχολή!
''Μεγάλη του Γένους Σχολή''....το προφέρεις και σου γεμίζει το στόμα. Και μόνο στο άκουσμά της νοιώθει κανείς την ιδιαιτερότητα της. Μου προκαλεί ανατριχίλα το να σκέφτομαι πως εδώ και χιλιετίες διαφυλάσσεται και μεταλαμπαδεύεται σε τούτο το μέρος ότι πιο σημαντικό και ιερό διαθέτουμε σαν Γένος. Τον Πολιτισμό μας και τα ιδανικά του Ελληνισμού. Και αυτό γιατί η Μεγάλη του Γένους Σχολή είναι στην ουσία η συνέχεια της Οικουμενικής Πατριαρχικής Σχολής που ίδρυσε ο Μέγας Κωνσταντίνος!

Η πρόσοψη της Σχολής.Ενός εκ των επιβλητικοτέρων κτισμάτων ολόκληρης της Πόλης!

Πρακτικά η Μεγάλη του Γένους Σχολή επανιδρύθηκε ένα χρόνο μετά την Άλωση και στεγάστηκε σε πολλά μέρη της Πόλης. Το 1881 ξεκίνησε η κατασκευή του μεγαλοπρεπούς κτιρίου στο Φανάρι υπο την επίβλεψη του αρχιτέκτονα Κων. Δημάδη και μέσα σε 2-3 χρόνια άνοιξαν οι πύλες του για τους μαθητές.
Είναι τόσο αξιοθαύμαστο το πως κατάφερε να χτιστεί και να λειτουργήσει το κολοσσιαίων διαστάσεων σχολείο μέσα σε μόνο 2 χρόνια. Δεν τολμώ να σκεφτώ ένα τέτοιο εγχείρημα στις μέρες μας ούτε και πόσα χρόνια θα πέφταμε έξω στους υπολογισμούς μας. Εκείνα τα χρόνια όμως ήταν η χρυσή εποχή του Ελληνισμού στην Πόλη και το κτίριο αυτό ήταν το σύμβολο της ακμής του. Κακοδιαχείρηση, μίζες, ωχαδερφισμός και συντεχνείες δεν ήταν στην ημερησία διάταξη των Ρωμιών.
Η οικογένεια Δημάδη πρόσφερε τόσα πολλά στον Ελληνισμό και στην Παιδεία των Ρωμιών. Ο Κωνσταντίνος Δημάδης εκτός της Μεγάλης του Γένους Σχολής, σχεδίασε και το Ζωγράφειο αλλά και ο γιός του συνέβαλε στον σχεδιασμό του Ζαππείου. Μεγάλοι Έλληνες και οι δυό!
Μετά λοιπόν απο τις επισκέψεις στα άλλα δύο μεγάλα σχολεία της Πόλης, το Ζωγράφειο και το Ζάππειο, είχε έρθει η στιγμή να εισέλθω στο αρχαιότερο εκπαιδευτικό ίδρυμα της Ευρώπης!

Η κορυφή της Σχολής με τον τεράστιο τρούλο

Ο σχεδιασμός, το μέγεθος και το χρώμα του κάνουν την Μεγάλη του Γένους Σχολή σημείο αναφοράς σε όλη την Πόλη

Όπως και στα άλλα Ρωμέικα σχολεία της Πόλης, έτσι και εδώ, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η έλλειψη μαθητών. Περίπου 55 μαθητές έχουν το προνόμιο να διδάσκονται στο σχολείο στις μέρες μας. Ειδικά μέσα σε αυτόν τον τεράστιο χώρο (περισσότερο από 3000 τετραγωνικά μέτρα!!!) η απουσία μαθητών φαίνεται ακόμα περισσότερο. Επίσης ακόμα ένα πρόβλημα είναι η χρηματοδότηση του, η οποία είναι αφημένη και εδώ στην ιδιωτική πρωτοβουλία και τις ευεργεσίες.
Την εποχή της ακμής του το σχολείο θεωρούνταν ίσως το καλύτερο εκπαιδευτήριο στον κόσμο! Οι εγκαταστάσεις του και ο εξοπλισμός του εξάλλου καταδεικνύουν στο συμπέρασμα αυτό. Ακόμα και στις μέρες μας οι αίθουσες διαθέτουν όλα τα αναγκαία για την διδασκαλία και τάξεις σαν της Χημείας, της Βιολογίας και της Φυσικής είναι καταπληκτικές.

Προαυλιακός χώρος και χώρος γυμναστικής για τους λιγοστούς μαθητές

Ο κεντρικός διάδρομος του σχολείου

Από το προαύλιο του σχολείου θαύμασα την πανέμορφη θέα του Κεράτιου. Για τους λιγοστούς μαθητές τριγύρω μου δεν είναι κάτι το ιδιαιτερο όπως φαίνεται, αν κρίνω απο τα χαχανητά τους βλέποντάς με να βγάζω την μια φωτογραφία μετά την άλλη σαν Γιαπωνέζος τουρίστας. Τόσο τυχερά αυτά τα παιδιά. Αχ να μπορούσα και εγώ να κάτσω σε τούτα τα θρανία, να διδαχτώ μαζί τους. Βέβαια βλέποντας την θέα στον Κεράτιο, τις κτιριακές εγκαταστάσεις, την ιδιαιτερότητα και την ιστορικότητα του μέρους, πιστεύω πως δε θα αποφοιτούσα ποτέ. Όχι πως είμαι στουρνάρι αλλά πως θα μπορούσα οικιοθελώς να αποχωριστώ την Μεγάλη του Γένους Σχολή;
Δεν συμφωνείτε μαζί μου;

Η θέα απο το προαύλιο του σχολείου. Στο βάθος δεξιά ο Πύργος του Γαλατά και το Beyoğlu.

Μια μικρούλα τάξη με μόνο 3 μαθητές αν κρίνω απ'τον αριθμό των σχολικών τσαντών.Τι κρίμα....Κάποτε εδώ βρισκόνταν εκατοντάδες παιδικές ψυχές

Τα Ρωμιόπουλα εν'ώρα μαθήματος

Δεν έχω καταφέρει ακόμα να σουλατσάρω νύχτα στο Φανάρι και να αντικρύσω την βραδινή όψη του σχολείου. Ίσως όταν φτιάξει ο καιρός να αρχίσω νυχτοπερπατήματα και εκεί. Ας είναι καλά όμως ο φίλος και αναγνώστης Γιώργος που είναι Πολίτης βέρος και που μου έστειλε τις παρακάτω φωτογραφίες. Να παρηγοριέμαι αλλά και να κάνω νυχτερινά σχέδια εξόρμησης στο Φανάρι.

Η Μεγάλη του Γένους Σχολή, φωταγωγημένη και πανέμορφη. Καταλαβαίνει κανείς το μεγεθός της, βλέποντας τα σπίτια τριγύρω να φαντάζουν τόσο μικρά

Φωτογραφία του 1930. Το Φανάρι πνευματικό και όχι μόνο κέντρο της Ρωμιοσύνης

Αφού τελείωσα την περιήγησή μου στους σχολικούς χώρους, βγήκα και κάθισα στα σκαλοπάτια της εισόδου. Κοιτούσα και ξανακοιτούσα το μοναδικό αυτό κτίριο, προσπαθώντας να ταξινομήσω μέσα μου τις εντυπώσεις, τα συναισθήματα και τα διδάγματα που αποκόμησα από την Μεγάλη του Γένους Σχολή. Ιδέες συνώνυμες και αλληλένδετες όπως Ήθος, Ακεραιότητα, Παιδεία, Πολιτισμός, Μεγαλοπρέπεια, Γνώση, Σεβασμός στριφογύριζαν στον νού μου.
Σκέφτηκα για λίγο τα πράγματα στην Ελλάδα. Μπορεί να λείπω 12 χρόνια απο την πατρίδα μα συνάμα είμαι τόσο ''κοντά'' της. Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι η οικονομική κρίση, τα λάθος πρόσωπα σε λάθος θέσεις ή τα συμφέροντα των ξένων. Αυτά είναι σαν συμπτώματα μιας ασθένειας. Και η ασθένεια δεν είναι οικονομική αλλά πολιτισμική. Υπάρχει έλλειμα παιδείας. Αν ξεπεράσουμε την πολιτισμική μας κρίση και ξαναβρούμε τις Αξίες και τους εαυτούς μας, τα υπόλοιπα θα είναι παιχνιδάκι. Συναντώντας μέρη όπως τα σχολεία της Πόλης, βεβαιώνομαι όλο και περισσότερο γι'αυτό.
Κάθισα ακόμα λίγο εκεί στα σκαλοπάτια προσπαθώντας να αποροφήσω όσο μπορούσα περισσότερο λίγη από την αίγλη και την ιδιαιτερότητα της Μεγάλης του Γένους Σχολής. Κάθισα ώσπου η παγωνιά έγινε ανυπόφορη. Ανασηκώθηκα και πήρα τον δρόμο της επιστροφής, έχοντας πάρει μια μεγάλη δόση Ρωμιοσύνης.